təbiətdə hər şey xalis mexanika qanunlarına tabedir . Bu qanunları mexanika elminin köməyi
ilə aşkar etmək olar. Buradan görünür ki, XIX əsrə qədər təbiətşünaslığın
və
fəlsəfənin əsasını təşkil etmiş olan dünyanın mexaniki mənzərəsi məhz XVII əsrdən formalaşmağa başlamışdır .
Beləliklə, substansiyaların dualizminə arxalanmaqla Dekart bir
tərəfdən məsafəli substansiya haqqında tə
'
lim olan fizikanı, digər tərəfdən
isə düşünən substansiya haqqında tə
'
lim olan psixologiyanı yaratdı. Onlar
arasında əlaqələndirici vasitə rolunu isə Dekarta görə təbiəti hərəkətə
gətirən və onun qanunlarının sabitliyini tə
'
min edən allah oynayır. Buradan
görünür ki, Dekartın metodu onun metafizikası ilə üzvü surətdə bağlı
olmuşdur.
Dekartın rasionalist metafizikasının əksinə olaraq
Bekonun e ' lan etdiyi empirik prinsiplər T.Hobbs (1588-1679) tərəfindən daha da inkişaf etdirilmişdi . Hobbs nominalizmin klassik nümayəndəsi olmuşdur.
Onun fikrincə yalnız ayrı- ayrı təkcə şeylər real mövcuddur. Ümumi
anlayışlar mahiyyətcə onların adını göstərir. Buna görə də təcrübə hər cür
biliyin mənbəyidir. Təcrübənin bir növünü qavrayış və ya ilkin bilik, digər
növünü isə şeylərin adları haqqında bilik təşkil edir. Sonuncu növ
təcrübənin mənbəyi ağıldır. Ağılı Hobbs şeyləri adlandırmaq və adları
əlaqələndirmək qabiliyyəti, yə
'
ni sözləri düzgün işlətmək bacarığı hesab
edirdi.
Hobbsa görə fəlsəfənin predmeti bədəndir, onun yaranmasını isə biz elmi anlayışların köməyi ilə öyrənə bilirik . Mə
'
nəvi substansiya-
lar məsələsinə gəldikdə isə Hobbs göstərirdi ki, hətta onlar mövcud olsalar
da belə, dərk edilə bilməz. Onların mövcudluğunu isə Hobbs inkar edirdi,
çünki o, bədənsiz ruhun olmasını qəbul etmirdi.
88
Hobbs anadangəlmə ideyalar haqqında Dekartın tə
'
limini tənqid
etməklə yanaşı, həm də substansiya anlayışını (təkcə mə
'
nəvi yox, həm də
maddi substansiyanı) qəbul etmirdi.
Yeni dövrdə rasionalizmin digər