2.1.4.
Şərabların
kimy
ə
vi t
ə
rkibi
Hazırda üzüm və ondan alınan şərabın kimyəvi tərkibi
dərindən öyrənilmiş və öyrənilməkdədir. Məlum olduğuna görə
onların tərkibində suda həll olmuş vəziyyətdə 500-dən çox
müxtəlif üzvi və mineral maddələr vardır. Dad və texnoloji
əhəmiyyəti baxımdan onları iki əsas qrupda birləşdirmək
olar:uçucu və ekstrakt maddələri.
Uçucu maddələrə 400-ə qədər destillədə ayrılan maddələr,
həmçinin adi temperaturda uçucu hala keçən maddələr aiddir. Bu,
etil spirti və şərabın ətirli maddələri adlandırılan-aldehidlər,
ketonlar, uçucu turşular, ali və terpen spirtləri, fenol turşular və
mürəkkəb efirlərdir. Şərabın ətirli maddələrinin kütləsi üzümün
efir yağlarının miqdarını demək olıar ki, 10 dəfə üstələyir. Onlar
əsasən şirənin qıcqırmasında, şərab materialının formalaşmasında
və yetişdirilməsində əmələ gəlir.
Ekstrakt maddələri şərabda olan üzvü və mineral mənşəli
uçucu olmayan komponentlərin cəmidir. Ümumi, gətirilmiş və
qalıq ekstrakt fərqləndirilir. Şərabın vacib keyfiyyət göstəricisi
olub, onun naturallığı, tipikliyi və dad dolğunluğu haqda fikir
yürütməyə inkan verir. Ümumi ekstrakt- karbohidratların, uçucu
olmayan turşuların, fenol, azot və mineral maddələrin, həmçinin
qliserin və digər qeyri uçucu çoxatomlu spirtlərin (2,3-
butilenqlikol, sorbit, inozit, mannit) ümumi miqdarıdır. Gətirilmiş
ekstrakt - ümumi ekstraktdan reduksiyaedici şəkərləri çıxmaqla
alınır. Qalıq ekstrakt (turşusuz) – gətirilmiş ekstraktdan titirləşən
turşuluğun çıxılmasından alınır.
Ümumi ekstraktın miqdarı üzüm şirəsinin keyfiyyətini səciy-
yələndirir. Qalıq ekstrakt cavan şərab materialına, gətirilmiş
ekstrakt isə hazır şərabçılıq məhsuluna- yetişdirilmiş şəraba
obyektiv qiymət verilməsinə imkan verir.
Şərabda faizlə (q/100 sm
3
) yaxud promillə (q/dm
3
) ifadə
olunur. Şirədə şəraba nisbətən çox olur. Çünki ekstraktın (şəkərsiz
ekstrakt) bir hissəsi mayalar tərəfindən mənimsənilir və spirt olan
138
mühitdə həllolma xüsusiyyəti pisləşdiyindən çökür.
Yapışqanlanma, filtrasiya, termiki işlənmə və yetişdirilmədə
ekstrakt maddələrinin miqdarı azala bilir. Ekstraktın miqdarı
üzümün sortundan, torpaq-iqlim şəraitindən və meteoroloji şəra-
itdən, gilənin yetişkənlik dərəcəsindən, onların emal üsulundan,
şərabın tipindən asılıdır. Ağ turş süfrə şərablarında şəkərsiz
ekstraktın miqdarı orta hesabla 22 q/dm
3
; qırmızı turş şərablarda
30 q/dm
3
; tünd və desert şərablarda 30-40 q/dm
3
; ayrı-ayrı hallarda
isə 60 q/dm
3
və çox ola bilir. Ümumi ekstraktın miqdarı şərabda
ekstraktın sulu məhlulunun nisbi sıxlıq böyüklüyü ilə cədvəldən
istifadə edilməklə müəyyən olunur.
Miqdarına görə şərabın əsas tərkib hissəsi sudur. Üzümün
yetişmə dərəcəsindən və sortundan asılı olaraq üzüm şirəsində 70-
80% su ola bilər. Şirədə olan şəkərin tam qıcqırması nəticəsində
alınan turş təbii şərabda, şirəyə nisbətən suyun miqdarı çox olur.
Tünd və desert şərablarda spirt və şəkərin miqdarı çox
olduğundan, turş şərablara nisbətən onlarda suyun miqdarı az olur.
Şirə və şərabda karbohidratlar da tapılır. Onların tapılan əsas
nümayəndələri qlükoza və fruktoza, bəzi sortların şirəsində isə az
miqdarda saxarozadır. Tam yetişmiş bir çox texniki üzüm sortları-
nın şirəsində monoşəkərlərin miqdarı 100 ml-də 16-25 q arasında
dəyişir. Əlverişsiz illərdə, tam yetişməmiş üzümdə şəkərlərin
miqdarı az, yetişib ötmüş və soluxdurulmuş üzümdə onların
miqdarı çox olmaqla, bəzən 100 ml-də 45q ola bilir. Şərabda
monoşəkərlərlə yanaşı, polişəkərlər (pentozalar, pektin maddələri,
kirəc, dekstran və s.) də olur.
Şərabın tərkibində xüsusi əhəmiyyət kəsb edən maddələrdən
bir qrupu spirtlərdir. Spirtlərin tapılan əsas nümayəndəsi isə etil
spirtidir. Müxtəlif şərablarda onun miqdarı fərqlidir. Təbii
şərablarda 9-14 həcm%, desert 12-17, tünd 17-20, konyaklarda 40-
57, konyak spirtində 70 həcm %-ə qədər olur. Güclü zəhərləyici
təsirə malik olan metil spirti üzüm şərablarında az miqdarda
tapılır. Belə ki, ağ şərablarda 0,2-1,1 q/dm
3
, konyaklarda 0,8
q/dm
3
-a qədər olur. Üzüm şərablarına nisbətən meyvə-giləmeyvə
139
şərablarında metil spirtinin miqdarı yüksək olur. Ali spirtlərdən
propil, butil, izobutil, izoamil və başqalarının birlikdə miqdarı
üzüm şərablarında 0,1-0,4 q/dm
3
, konyak spirtlərində və
konyaklarda 1-3 q/dm
3
olur. Şərablarda çoxatomlu spirtlərin
hamısından qliserinin miqdarı çox olub, 100q etil spirtinin 0,7-1,4
qramını təşkil edir. “Xoş çürümə” ilə yoluxmuş üzümlərdən alınan
şərablarda qliserinin miqdarı 30 q/dm
3
-a çatır. Qalan çoxatomlu
spirtlər 2,3 butilenqlikol 1,6 q/dm
3
-a, altı atomlu (sorbit, mannit,
inozit) 1 q/dm
3
-a qədər olur. Şərabda doymamış və ətirli spirtlər
də tapılır.
Şirə və şərabda olan üzvi turşular da xüsusi əhəmiyyət kəsb
edir. Şərabda olan üzvi turşular həm üzümdən keçir, həm də
sonrakı proseslər nəticəsində yarana bilər. Məsələn, alma və şərab
turşuları şəraba üzümdən keçdiyi halda, süd turşusu və spirt
qıcqırması nəticəsində yaranan üzvi turşular sonradan əmələ
gəlmiş olur.
Turşular şirə və şərabda əsasən sərbəst, bəzən isə kalium,
kalsium və maqneziumla birləşmiş turş və normal duzlar şəkilində
tapılır. Turşuların az bir miqdarı spirtlərlə qarşılıqlı təsirdə olub,
ətir və dad maddələri əmələ gətirir.
Doymuş birəsaslı alifatik turşuların aşağı nümayəndələri
(məsələn, sirkə turşusu və s.) su buğu ilə asanlıqla uçucu hala (buğ
halına) keçir. Ona görə də onlar uçucu turşular adlandırılır. Bu
xassələrindən istifadə edərək şərabda onları təyin edirlər. Ağ
ordinar təbii şərablarda (sağlam) uçucu turşular 1,2q/dm
3
-dək,
ordinar qırmızı və kaxet şərablarında 1,5q/dm
3
-dək, markalı ağ –
1,5 q/dm
3
-dək, markalı qırmızı və maderalaşdırılmış şərablarda
1,75 q/dm
3
-dək olur. Əgər uçucu turşular bu miqdardan artıq
olarsa bu normal hal sayılmır və şərabın xəstələndiyini göstərir.
Şərabda sərbəst və turş duzlar şəklində olan turşular
titirləməklə təyin edildiyindən titirləşən turşuluq adı altında
birləşir və q/dm
3
-la ifadə olunurlar. Titirləşən turşuluq üzümün
yetişməsini müəyyən etdikdə əsas göstərici rolu oynayır. Belə ki,
üzüm yetişdikcə şəkərlik artır və titirləşən turşuluq azalır.
140
Şərabda hidrogen və hidriksid ionlarının qatılığı fəal turşuluq
göstəricisi ilə ifadə olunur. Fəal turşuluğun göstərici simvolu kimi
pH qəbul olunmuşdur. Mühitdə hidrogen ionlarının miqdarı
artdıqca pH göstəricisi bir o qədər aşağı düşür. Adətən şərabda pH
göstəricisi 2-5 arasında dəyişir. Turşuluq yüksəldikcə şərabın
xəstəlik və nöqsanlara davamlığı artır.
Şərabın dad, rəng və tipik xüsusiyyətlərinin formalaşmasında
fenol maddələri böyük əhəmiyyətə malikdir. Tam yetişmə zamanı
başlıca texniki üzüm sortlarında fenol maddələri ən azı gilənin
lətində 0,6-2,4%, bir qədər çox qabıqda 4,7-11,3% və daha çox
toxumda 7,8-15,9% və daraqda 9,3-16,4% toplanmış olur. Şərabda
fenol maddələrinin miqdarı geniş intervalda dəyişir. O, şərabın
tipindən, üzümün emal üsulu və şərab materiallarının işlənmə
rejimindən asılıdır. Ağ şərablarda fenol maddələri 0,1 q/dm
3
-a
qədər, qırmızı və kaxet şərablarda 1,5-5 q/dm
3
və daha çox ola
bilir.
Şirə və şərabda xüsusi əhəmiyyət kəsb edən birləşmələrdən
biri də azotlu maddələrdir. Azotlu maddələrin əsas kütləsini
aminturşu və peptidlər, az hissəsini isə zülallar və ammonyak
təşkil edir. Üzüm şərablarında azotlu maddələrin ümumi miqdarı
0,1-0,8 q/dm
3
arasında dəyişir. Şirə və şərabda olan zülali
maddələr: sadə zülallar - proteinlər və mürəkkəb zülallar -
proteidlər şəklində tapılır. Aminturşular və azotlu maddələrin bəzi
digər formaları biokimyəvi çevrilmələrdə böyük rol oynayır.
Nəticədə müxtəlif tip şərablar səciyyəvi keyfiyyət qazanmış olur.
Şərabların ətri və buketi onlarda olan aldehid, asetal və
mürəkkəb efirlərin miqdarından asılıdır. Üzüm şərablarında
alifatik aldehidlərin miqdarı 15-200 mq/dm
3
təşkil edir. Bu
miqdarın 90%-ə qədəri asetaldehidin payına düşür. Bəzi
şərablarda (məsələn, xeres tipli şərablarda) mayaların fəaliyyəti
nəticəsində çoxlu miqdarda aldehidlər toplanır. Bu zaman şərabda
aldehidlərin miqdarı 600 mq/dm
3
və daha çox ola bilir.
Uzun müddət çəlləklərdə yetişdirilən şərablarda ətirli
aldehidlərin miqdarı 3-3,5 mq/dm
3
-ə qədər ola bilir.
141
Asetallar. Şərabda alifatik aldehidlərdən əmələ gəlir. Əsas
nümayəndəsi diasetaldır. Onun miqdarı 20 mq/dm
3
ola bilər.
Şərabda yağ turşularının əmələ gətirdiyi etil efirlərinin miqdarı
200 mq/dm
3
və çox ola bilir. Oksiturşuların etil efirləri adətən 100-
500 mq/dm
3
miqdarında olur. Yağ turşularının doymuş efirlərin-
dən etilasetat üstünlük təşkil edir. Onun miqdarı 30-200 mq/dm
3
arasında dəyişir.
Üzüm şirəsi və şərabda suda həll olan vitaminlərdən B qrupu,
P, C vitaminləri, yağda həll olan vitaminlərdən tərkibində A
provitamini olan karotinoidlər rast gəlinir.
Şirə və şərabda olan üzvi birləşmələrlə yanaşı, 1,5-3 q/dm
3
miqdarında mineral maddələr də tapılır.
Şərabın kimyəvi tərkibi, orqanoleptiki keyfiyyəti və tipik
xüsusiyyətləri üzümün becərildiyi torpaq-iqlim şəraitindən,
relyefdən, yüksəklik və aqrotexniki üsullardan, eləcə də onun emal
üsullarından və şərabın hazırlanmasından asılıdır.
2.1.5.
Üzüm, şirə
v
ə
şərabın qida
d
ə
y
ə
ri
İndi üzümlə müalicə geniş yayılmaqla, ampeloterapiya adı ilə
tanınır. Hələ XII əsrdə dahi Nizami Gəncəvi üzümün qora vaxtı
ondan alınan şirəni, yəni abqoranı “tutiya” adlandırırdı. Hazırda
“Az-Granata” MMC-də yetişməmiş üzümdən içki hazırlanmasının
sənaye texnologiya işlənilmişdir. Abqora yüksək qida və
müalicəvi xüsusiyyətləri seçilən içkilərdəndir (şəkil 2.5). Deməli,
üzümün qida və müalicəvi xüsusiyyətləri üzüm şirəsində, şərabda
və ondan alınan digər məhsullarda da saxlanır.
Üzüm şərabları qida və müalicə əhəmiyyətindən başqa
antiseptik və bakterisid təsirə də malikdir. Qırmızı şərablar ağ
şərablara nisbətən daha çox antiseptik xassə daşıyır ki, bu onların
tərkibində polifenolların - qırmızı rəngləyici maddələrin və
aqlükonların miqdarı ilə əlaqədardır. E.Hanzenə görə bu maddələr
bakteriyalara standart fenol məhlulundan (1:10000) daha öldürücü
142
təsir gücünə malikdir.
Şə
ki l 2.5. Abqora
Böyük alim və təbib İbn Sina vaxtilə şərabdan müntəzəm
istifadə etmiş, «köhnə şərab bədəni qidalandırır» deyə şərab
içməyi məsləhət görmüş və hətta bəzi xəstəlikləri şərabla müalicə
etmişdir. O, cavanlara nisbətən yaşlıların daha çox şərab qəbul
etmək imkanına malik olduğunu və şərabın yaşlılara qüvvət,
cavanlara isə zəiflik gətirdiyini xüsusi qeyd etmişdir.
Məşhur Azərbaycan alimi və təbib Kafiəddin Ömər ibn
Osman (XI-XII əsrlər) Şamaxının Məlhəm kəndində tibb
mədrəsəsi və onun nəzdində müalicəxana açmışdı. Burada üzüm
və şərabdan, müxtəlif xəstəliklərin müalicəsində istifadə
olunmuşdur. Məsələn, qulaq ağrısını müalicə etmək üçün şirin nar
dənələrini şərabda qaynadır və həvəndəstədə yumşalınca
döydükdən sonra alınan məlhəmi qulağa qoyurdular. Böyrək
xəstəliyini müalicə etmək üçün isə bişmiş balqabaq, yaxud kökün
üzüm şirəsi ilə yeyilməsi məsləhət görülürdü.
Orta əsr mənbələrində göstərilir ki, xəstə insanlar şərabı hər
143
gün lakin çox az miqdarda – bir-iki stəkan, bəzən isə daha az yarım
stəkan, hətta bir qaşıq mıqdarında içməlidirlər. Hər şey konkret
xəstəlikdən və həkimin müəyyən etdiyi müalicə üsulundan asılıdır.
Respublikamızda istehsal olunan yüksək keyfiyyətli desert
şərablardan (Azərbaycan, Qara çanax, Mil və s.) indi də xalq
arasında qanazlığına və bir sıra digər xəstəliklərə qarşı
müvəffiqiyyətli vasitə kimi istifadə edilir.
1990-cı illərdə ABŞ-da fransız paradoksu adlandırılan
tədqiqatların nəticəsi xalqa çatdırıldı. Burada aparıcı Amerika
telejurnalisti M.Seyferin “Fransızların daha çox siqaret
çəkmələrinə, yağlı yeməklər yemələrinə və aerobika ilə pis məşğul
olmalarına baxmayaraq, amerikalılara nisbətən 2,5 il çox
yaşamaları və 40% ürək-damar xəstəliklərinə az tutulmalarının
səbəbi nədir?” sualına Boston universitetinin professoru
R.Elliotun cavabı sadə olmuşdu: fransızların uzun ömürlüyünün
sirri – yemək zamanı müntəzəm şəkildə qırmızı şərablardan
istifadə etmələridir. Məlumdur ki, həmin şərabların tərkibində
dəyərli polifenolların yüksək miqdarı qan damarlarını və ürək
toxumasını oksidləşdirici proseslərin əks təsirindən qoruyur.
Veriliş və sonrakı çoxsaylı nəşrlər fransız paradoksuna və Aralıq
dənizi ölkələrinin qidalanmasına (pəhrizinə) canlı marağa səbəb
oldu. Aralıq dənizi ölkələrinin qidalanmasında isə ilk növbədə
onların həyat tərzi, fiziki fəallığı, təzə meyvə və tərəvəz, paxlalılar,
dənlilər, yağlı olmayan süd məhsulları, balıq və yeməklə şərab
qəbulu əsas yer tutmuşdur.
Təəssüf ki, fransız paradoksu yalnız qırmızı şərabların
istifadəsinin əlverişli təsirinə əsaslanırdı. Sonralar elm sübüt etdi
ki, belə təsirə eyni zamanda ağ şərablar da malikdir. Lakin bu
proses ağ şərabların biznesinə xeyli əks təsirini göstərmiş oldu.
Çoxsaylı tədqiqatların nəticəsinə əsasən qeyd etmək olar ki,
az miqdarda şərab içilməsi ürək-damar xəstəlikləri ilə yanaşı,
insult, tromboz, hiporteniya, infarkt, işemiya və başqa xəstəliklərə
ləngidici təsir göstərir, soyuqlama proseslərinin səviyyəsini aşağı
salır, arteriyaların genişlənməsini sürətləndirir, xeyirli xolestrolun
144
miqdarını yüksəldir. Məlum olmuşdur ki, şərabın təsir etdiyi
xəstəliklərin siyahısı hələ tamamlanmamışdır. Həkimlər son
vaxtlar müəyyən etmişlər ki, qırmızı şərablar ağ ciyərlər üçün
xeyirli olub, artıq çəki ilə mübarizədə də ən yaxşı vasitədir. İtaliya
stomotoloqlarının fikrincə, mötədil miqdarda şərab qəbulu kariyes
üçün yaxşı antibakterial təsir göstərir.
Alabama Universiteti (ABŞ) alimlərinin son tədqiqatları
(2007) göstərir ki, qırmızı şərablarda olan maddələr xərçəng
riskini (xüsusilə kişilərdə) aradan qaldırır. İtaliya alimləri
müəyyən etmişlər ki, populyar qırmızı şərablar üçün üzüm sortları
yüksək miqdarda yuxu hormonu – melatominə malik olur.
Missuri Universitetinin alimləri aydınlaşdırmışlar ki, qırmızı şərab
insanları bir çox xəstəliklərdən, xüsusən qida məhsullarında
məskunlaşmış xəstəlik törədici bakteriyalardan müdafiə edə bilir.
Qocalığın qabağını necə almalı sualı insanları çox qədimdən
düşündürür. İspan alimləri bu suala tədqiqatlarla cavab tapmışlar.
Onlar gənclik elekseri kimi qırmızı şərabı seçmişlər.
2010-cu il üçün müəyyən olunmuş müalicəvi və xəstəliklərə
qarşı davamlı beş qidadan biri qırmızı süfrə şərabı, digərləri isə
taxıl məhsulları, yağlı balıqlar, soya paxlası və yaşıl çaydır.
Beynəlxalq üzüm və şərab təşkilatının nəznində “şərab və
sağlamlıq” bölməsi yaradılmışdır. Burada həkimlərin iştirakı ilə
şərabın insan orqanizminə təsirinin öyrənilməsi ilə bağlı çoxşaxəli
elmi-tədqiqat proqramı yerinə yetrilir. Hazırda şərabla müalicə
(enoterapiya) dünyada geniş yayılmaqla insanların sağlamlığının
bərpa olunmasında və onların cavanlaşdırılmasında şərab və şərab
məhsullarından istifadə olunur. Fransanın gözəllik və şərabla
müalicə institunda müalicə olunanlara qırmızı şərab vannası və s.
müalicə üsulları tətbiq olunur.
145
2.1.6.
Dünya ölkə
l
ə
rind
ə
şərabların təsnifatı
2.1.6
.1. MDB ölkə
l
ə
ri
Şərablar bir sıra göstəricilərinə görə təsnifata ayrıla bilir.
Bunlardan aşağıdakıları qeyd edə bilərik:
İstifadə olunan xammala görə təsnifat:
Üzüm şərabları (təmiz üzüm şirəsindən);
Meyvə şərabları (alma, armud və s.);
Giləmeyvə şərabları (bağ və meşə giləmeyvələri, həmçinin
çəyirdəkli meyvələrdən – albalı, gavalı, ərik, şaftalı və s.);
Bitki şərabları (qarpız, yemiş, dirrik bitkiləri, ağac şirələri
və s.);
Kişmiş şərabları (soluxdurulmuş yaxud qurudulmuş
üzümdən).
Hazırda enoloqların (şərabçılıq üzrə mütəxəssislər) çoxu belə
bir ümumi fikirdədirlər ki, yalnız üzümdən hazırlanan alkoqollu
içkini şərab adlandırmaq olar. Qeyd etmək lazımdır ki, bu mövqe
tənqidlərlə üzləşməkdədir.
Üzüm şərablarının xammaldan asılı olaraq təsnifatı. Üzüm
şərabları üzüm şirəsinin, əzintisinin və bütöv giləsinin tamamilə
və yaxud bir qədər qıcqırdılmasından alınan alkoqollu içki olub,
tündlüyü 8,5 h%-dən az olmamalıdır. Xüsusi tip şərablar etil spirti
və şərabçılıq qanunvericiliyində tətbiqinə icazə verilən bir sıra
digər əlavələr qatılmaqla hazırlanır.
Tam təsnifat yalnız üzüm şərablarına aid olub, digər şərablar
(meyvə yaxud bitki) adətən primitiv qaydada hazırlanır, yaxud
istehsalat şəraitində az miqdarda buraxılır.
Üzüm şərabları yalnız bir sortdan hazırlanırsa - bir sortlu və
çoxlu sortlardan hazırlanırsa – çox sortlu şərablar adlanır. Bir
sortlu üzüm şərablarının hazırlanmasında 15%-ə qədər digər üzüm
sortu, yaxud şərab materialından istifadə etməyə icazə verilir.
Çoxsortlu şərablar hazırlanma üsuluna görə sepaj və kupaj
146
şərabları kimi fərqləndirilir. Sepaj şərabları emala müəyyən
nisbətlərdə sortlar qarışığı şəklində daxil olan üzümdən hazırlanır
(bir neçə sortun qıcqırması). Kupaj şərabları artıq hazır şərab
materiallarının (ayrıca qıcqırdılmış sortların) qarışdırılmasından
hazırlanır.
Şərabların rənginə görə təsnifatı ( Trio: ağ, çəhrayı və
qırmızı şərablar). Ən sadə, başa düşülən və hamıya aydın olan
təsnifat rəngdən asılı olaraq verilən təsnifatdır. Beləliklə, ağ,
çəhrayı və qırmızı üzüm şərabları fərqləndirilir (şəkil 2.6).
Şə
kil 2.6
. Üzüm şərablarının təsnifatı (QOST 7208
-93)
Ağ şərablar – rəngi yaşılvari çalarlarla açıq-samanıdan
(cavan turş) tünd-kəhrəbaya qədər (desert və tündləşdirilmiş)
147
dəyişir. Ağ şərablar uzun müddətli yetişdirilmədə öz rəngini
dəyişir: turşlar tutqunlaşır və tünd-qızılı rəng alır; desert və
tündləşdirilmişlər tünd-kəhrəba rəng alır.
Ağ şərabların çox hissəsi «ağ» üzüm sortlarından hazırlanır.
Lakin bəzən onlar «qara» yəni «qırmızı» adlanan üzüm
sortlarından alınır. Belə sortların rəngi qırmızıdan qaraya qədər
dəyişir. Rəngli üzüm sortlarından ağ şərablar hazırlandıqda gilə
əvvəlcədən rəng maddələri toplanmış qabıqdan ayrılır.
Çəhrayı şərablar – rəngi açıq çəhrayıdan tünd çəhrayıya və
açıq-qızılıyadək olur. Çəhrayı şərablar «qara» üzümdən, lakin bir
çox hallarda «qara» və «ağ» üzüm sortlarının qarışığından
hazırlanır. Bu halda ağ şərablar üçün səciyyəvi olan
texnologiyadan istifadə olunur.
Qırmızı şərablar – bənövşəyi çalarla tünd-qızılıdan
(cavanlarda) zərif üst qatında qəhvəyi kərpic çalarları ilə tünd-nar
(yetişdirilmişlərdə) rəngində olur. Uzun müddətli yetişdirmədə
qırmızı şərabların rəng intensivliyi azalır və yetişdirilən şərablar
cavandan həmişə açıq rəngdə olur.
Şərabın rəngini düzgün müəyyən etmək üçün kifayət qədər
güclü işıq mənbəyinə və onun məxsusi istiqamətlənməsinə nail
olunmalıdır. Çox vaxt ağ şərablar yuxarıdan düşən şüalarla
işıqlandıqda tam «şəffaf» təsiri bağışlasa da «işıq» qarşısında
baxdıqda onlarda bulanıqlıq yaxud digər nüanslar nəzərə çarpır.
Dostları ilə paylaş: |