GiRİŞ canliliğin tanimi

Böylece
 bu madde enerji 
kazanır.
Hücre solunumunda, glikozun yıkılması ile serbest kalan enerjinin hemen 
tamamı, öncelikle hidrojen atomları ile taşınır
. Hücrede glikozun oksidasyonu gerçekte 
hidrojen atomlarının bir kaybıdır, oksijenle bir tepkime değildir.
6-5
Hidrojen Alıcıları
 
Hücre solunumunda glikozun yıkılması pek çok kimyasal basamakların bir dizisi olarak 
meydana gelir. Canlı hücrede özel bir sonuca götüren bir kimyasal tepkimeler dizisine 
biyokimyasal yol
denir. Hücre solunumu yolunun bazı noktalarında, ilgili bileşiklerden biri 
hidrojen atomlarını vererek oksidize olur. Meydana gelen bu oksidasyonda, başka bir 
bileşik hidrojeni alır ve indirgenir. Bu oksidasyon
-
redüksiyon basamaklarının her biri özel 
bir enzimin faaliyetini gerektirir. Her bir enzim, b
undan sonra, katalizlediği tepkimede 
hidrojen alıcısı
olarak davranacak bir koenzime gereksinim duyar.
Hücre solunumunda hidrojen alıcıları olarak rol oynayan koenzimlerden bir tanesi NAD 
(nikotinamit adenin dinükleotit) olarak simgelenir. Diğeri FAD (flavin adenin dinükleotit) 
'dir. Bu moleküllerden her biri iki hidrojen atomu alabilirler, böylece redüksiyona 
uğrarlar:
Bu NAD redüksiyonunun gösterilmesinin basit bir yoludur. NAD 'nın oksidize olan şekli 
gerçekte pozitif bir yük taşır. Dolayısıyla, NAD 'ın redüksiyonunun daha gerçek bir eşitliği:
NAD + 2H
NADH
2
FAD + 2H
FADH
2
NAD
+
+ 2H
NADH + H
+

---

61 
Hidrojen atomları koenzimlere aktarıldıkça, koenzim molekülleri de enerji kazanır. 
Böylece indirgenmiş koenzimler hidrojen ve ek enerji taşırlar. Bu geçici bir iş durumudur. 
Tepkimelerin diğer dizilerinde, koenzimler hidrojen verir ve yükseltilmiş şekillerine geri 
dönerler. Bu sırada, koenzimlerin taşıdığı fazla enerji ADP 'den ATP oluşturulmasında 
kullanılır. Oksijen, su meydana getirerek hidrojenin son alıcısı olarak rol oynar. Aşağıda 
bu işlemlerin bazı ayrıntıları değerlendirilecektir.