İslam səNƏTİ azər miRZƏBƏY

Əbdülvahid Miranda, Ispaniya müsəlmanı)

SİONİZM

Hələ çox qədimdə, “orden” adlanan dini cəmiyyətlər meydana gəlib, xristian aləminin hər yerinə yayılmışdı. Bunlar, hakimiyyət üstündə Kilsə ilə rəqabət aparırdılar. Tarixdə elə vaxt olub ki, ölkədə fəsad törətdiklərinə görə papalar və hökmdarlar bə’zi ordenlərin fəaliyyətinə xitam verirdilər.

XVI əsrdə Avropada mason lojaları yaranmağa başladı. Zahirən xristian ordenlərini xatırladıqlarına rəğmən, onlar öz mərasimlərində qeyri-xristian rəmzlərdən istifadə edib, saxta dini ayinlər icra edirdilər. Masonlar Kilsəyə və padşah sarayına müqabil olan bir ictimayi birləşmə yaratmağa cəhd edirdilər. Bu mason lojaların meydana çıxması burjua sinfinin yaranması ilə bağlı idi. Masonlar burjua sinfinin nümayəndələri olaraq padşahların, əyanların və ruhanilərin hakimiyyətinə son qoyub özlərini, bu burjua təbəqəsini hakimiyyətə gətirmək istəyirdilər. Sonralar Avropa yəhudiləri bu lojalara nüfuz edib onlardan özləri üçün, yəhudi mənafeləri üçün, istifadə etdilər.

Qabaqlarda dünyanın hər-hansı bir yerində yaşayanda yəhudilər orada, həmişə, dini və milli azlıq olublar. Onlar ölkədəki milli əksəriyyətə və onun dininə düşmən gözü ilə baxıblar. Dini, milli azlığ olaraq yəhudilər hər bir ölkədə, hər bir cəmiyyətdə hakim dinə və hakim dinin nümayəndələrinə nifrət bəsləyirdilər. Onlar dini özləri üçün bir maneə kimi görürdülər. Yəhudilər başa düşürdülər ki, din onlara, ölkədə, cəmiyyətdə nüfuz qazanmağa, hakim yer tutmağa mane’ olur, maneçilik törədir. Görürdülər ki, məsəl üçün, nə xaçpərəstlər, nə də ki, müsəlmanlar yəhudilərin, bu milli azlığın, onlara hökm etməsinə razı olmayacaqlar. Halbuki dinlər aradan getsə yəhudilər üçün yol açıq olacaqdır.

Elə bu səbəbdən bu gün yəhudilər, sionistlər dinə qənim kəsiliblər. Günümüzdə dünyada əsas din düşmənləri bunlardır, yəhudilərdir və ya başqa sözlə desək – sionistlərdir.

Bu gün sionistlər hər yerdə əxlaqa qarşı da mübarizə, təbliğat aparırlar, çünki dinin təməli əxlaqdır.

Hal-hazırda, xristian aləminin bütün siyasəti sionizm məfkurəsinin üzərində qurulub. İsraildə sionizm rəsmi dövlət məfkurəsidir, xristian aləmində isə bu məfkurə, rəsmi şəkildə olmasa da, qeyri-rəsmi şəkildə qəbul olunmuşdur. Bu, son yüzillikdə baş vermişdir. Xristian aləminin sionist əqidəsini qəbul etməsinin əsas səbəbi isə budur. Qabaqca, 18-ci və 19-cu əsrlərdə Qərbin təcavüzkar dövlətlərinin xarici siyasəti irqçilik məfkurəsinin üzərində qurulmuşdu. Qərb dövlətləri özlərinin müstəmləkəçilik siyasətlərinə bəraət qazandırmaq istəyirdilər. Ona görə Qərbin alimləri irqçiliyi elmi şəkildə əsaslandırmağa çalışırdılar. Qərb nəzəriyyəçiləri, öz əsərlərində, elmi işlərində avropalıların, ağ irqdən olan xalqların qeyri-avropalılardan, ağ irqə mənsub olmayan başqa xalqlardan, daha üstün olmasını sübut etməyə cəhd edirdilər. Bu nəzəriyyəçilər dünya əhalisini “yüksək” və “aşağı” irqlərə bölürdülər. Onlar ağ irqə mənsub xalqları şüurlu, qeyri irqlərə mənsub olan xalqları isə şüursuz sayırdılar. Bu səbəbdən, onların fikrinə görə “yüksək” irq, yəni ki ağ irq ağa olmalı, “aşağı” irqin, ağ olmayan irqlərinin nümayəndələri isə kölə olmalıdırlar. Ağ irqin nümayəndələri hökm etməlidirlər, qeyri irqlərdən olanlar isə onların əmrinə tabe’ olmalıdırlar.

Lakin XX əsrdə, müstəmləkəçilik siyasəti tənəzzülə uğrayanda, Asiya və Afrika xalqları müstəmləkəçilərə qarşı üsyan etməyə başlayanda Qərbdə, artıq təzə bir məfkurəyə, təzə bir qayəyə ehtiyac yarandı. İkinci Dünya Müharibəsindən sonra irqçi-faşist düşüncəsi artıq bədnam oldu və hal-hazırda irqçilik məfkurələri ayıb, xəcalət verici, qeyri-məqbul sayıldığına görə Qərbin siyasətçiləri istər-istəməz bu nəzəriyyələri kənara qoymağa məcbur oldular. Yəhudilər bu vəziyyətdən istifadə etdilər. Bu yüzillikdə, Qərbdə hakimiyyəti tam şəkildə ələ keçirən burjua sinfinə yeni bir e’tiqadı, sionist məfkurəsini təqdim etdilər, onu özü üçün, kapitalist aləmi üçün qəbul etməsini təklif etdilər.

Yuxarıda qeyd etdiyim kimi son bir-neçə yüzillikdə yavaş-yavaş qüvvəyə gələn burjua sinfi hökm etmək, cəmiyyətdə hakim sinif olmağa çalışırdı. Bunun üçün onlar o çağın hakim zümrələrini, ruhani və əsilzadə siniflərinin hər ikisini hakimiyyətdən salmaq istəyirdilər. Bu səbəbə görə burjua dairələri mason lojalarının vasitəsi ilə əhalini cürbəcür üsyanlara və inqilablara təhrik edərək, ruhanilərin və əsilzadələrin hökm sürdüyü, Köhnə Dünya Nizamını dağıtmaq, onun yerində isə, burjua sinfinin hökmranlıq edəcəyi Yeni Dünya Nizamını qurmağa çalışırdılar. Burjua sinfinin sionizmi bəyənməsinin, bu məfkurənin burjua sinfinə xoş gəlməsinin səbəbi ondadır ki, sionist məramnaməsinin birinci bəndi din düşmənçiliyidir.

Bu gün burjua sinfinin nümayəndələri, masonlar daima narahatçılıq hissi keçirirlər, çünki ruhanilərin, ruhani sinfinin onları kənara atıb, təzədən hakimiyyətə gəlməsindən qorxurlar. Ona görə, burjua dairələr, yəhudilərin dinə qarşı mübarizədə hər cür canfəşanlıq göstərməyə hazır olduqlarına inanaraq, yəhudilərə güvənib bel bağlayırlar, sionistlər vasitəsi ilə dinin axırına çıxmaq istəyirlər.

Hal-hazırda Sion müdrikləri Qərb aləminin beyni, ruhudurlar.

Bu gün, Bakıda tez-tez deyilir ki, guya Amerikada güclü “erməni lobbisi” var və bu dəstənin Amerikanın siyasətinə güclü bir tə’siri vardır. Bu yalan sözdür, bizim siyasətbazların uydurmasıdır. Ermənilərin Amerikanın siyasətinə heç bir tə’siri yoxdur. Həqiqətdə isə bu ölkənin siyasətinə güclü tə’siri olan dəstə Amerikanın yəhudiləridir, “yəhudi lobbisidir”.

Bir amerikalı tədqiqatçısı demişdi ki, bu ölkənin çoxsaylı sionist təşkilatlarının içində iyirmisi ən güclü və nüfuzlularıdır. Onun sözünə görə, həqiqətdə, ABŞ-ı idarə edənlər bu iyirmi sionist yəhudi təşkilatlarıdır. Bunların ən qüdrətlisi isə AIPAC-dir (The American Israel Public Affairs Cometee). Bu komitənin, təşkilatın üzvləri Amerikanın ən varlı yəhudi fərdləri, bank, holdinq sahibləri, korporasiyaların sədrləridirlər. Ölkənin daxili və xarici siyasətini Amerikanın hökumətinə, Ağ Evə diktə edən AIPAC (Amerika İsrail İctimai İşlər Komitəsi) təşkilatıdır. Bu komitənin dəstəkləmədiyi siyasətçi Amerikanın başçısı ola bilməz, hökumətin mühüm vəzifəsinə tə’yin oluna bilməz. Amerikanın rəisi, prezidenti olmaq istəyən gərək, dəfələrlə bu komitənin, bu təşkilatın üzvlərinin qarşısına çıxıb nitq etsin, onların rəğbətini qazansın.

Siyasət adamları, prezidentliyə namizədlər öz nitqlərində bu nüfuzlu sionistlərə hesabat verib, yəhudi maraqlarına, İsrail maraqlarına uyğun siyasət aparacaqlarına and içirlər. Onlar yəhudilərə yaltaqlanaraq, bizim namizədliyimizi dəstəkləsəniz hakimiyyətə gələndə yəhudilər üçün, İsrail üçün onu edəcəyik, bunu edəcəyik, deyirlər.

Məsəl üçün, deyildiyi kimi, Amerikanın ən israilpərəst siyasətçisi Hilari Klintondur. Bu qadın ildə beş-altı dəfə AIPAC-in yığıncaqlarında çıxış edib, özünü yəhudilərin, İsrailin ən yaxın dostu kimi tanıtmağa çalışdırdırdı.

Qabaqlarda, Türkiyənin başçıları, hər dəfə, hakimiyyətə gəldikdə, mütləq bir şəkildə, üç gün ərzində Vaşinqtona gedib Amerika prezidenti ilə görüşməli idilər. Bu, onlar üçün bir qayda halını almışdı. Bundan daha vacibi isə o idi ki, onlar mütləq gərək Amerikada AIPAC (aipac.org) komitəsinin binasına gedib bu, nüfuz sahibi olan yəhudilərin qarşısına çıxıb, nitq etməli, onlara hesabat verməli idilər. Bu qaydanı, bu ənənəni rəhmətlik Nəcməddin Ərbakan pozdu. O, bir İslamçı siyasətçisi sayılırdı. Hakimiyyətə gəldikdə, Türkiyənin başçısı olandan üç gün sonra Ərbakan, Amerikaya deyil, onun əvəzində, Ankara və Tehran arasındakı əlaqələri möhkəmlətməkdən ötrü, qonşu ölkəyə, İrana gedəcəyini e’lan etdi. O, jurnalistlərə dedi, mən AIPAC qarşısında çıxış etməyəcəyəm. Yəhudilər kimdirlər axı? Mən, ulu bir dövlətin, Türkiyənin başçısı olduğum halda nə üçün gərək Amerikaya gedib, onlara, yəhudilərə aparacağım siyasət haqqında hesabat verim?!

Bu söz yəhudiləri çox hiddətləndirdi. Onlar belə dedilər, hərgah sənin bizim qüdrətimiz haqqında xəbərin, məlumatın yoxdur, bizim kim olduğumuzu bilmirsən, onda biz bunu sənə başa salarıq, öz gücümüzü sənə göstərərik.

Ərbakanın hakimiyyəti cəmisi bir neçə ay sürdü. Bir gün Türkiyənin ordu generalları onun yanına gəlib belə dedilər: “Amerika səni istəmir. Hakimiyyətdən getməlisən. Sənə bir gün möhlət veririk. Bir gün ərzində istefa etmək haqqında bəyanat verməsən, onda biz tankları küçəyə çıxardacağıq, səni zorla hakimiyyətdən salıb, hərbi məhkəməyə verəcəyik. Axırda isə səni dar ağacından asacağıq”. Ərbakan məcbur oldu ki, könülü bir şəkildə hakimiyyəti təhvil versin. Sonralarda bu hadisəyə “müasir zaman dövlət çevrilişi” adı verildi.

Odur ki, yəhudilər ona öz qüdrətini sübut etdilər.

Ancaq o vaxtın Türkiyəsinin mason rejimi Ərbakanı, yenə də rahat buraxmadı, təqib etdi, məhkəməyə çəkdi və nəhayət iki il iş kəsdi.

Qəzetlərdə oxumuşdum ki, bizim respublikanın rəhbərləri həmçinin ildə beş-altı dəfə Amerikaya, rəsmi və ya qeyri-rəsmi, səfər edəndə AIPAC təşkilatının üzvlərinin qarşısında nitq söyləyir, hesabat verirlər. Onlar bu sionistlərə yalvarıb, yəhudilər tərəfindən hakimiyyətlərinin dəstəklənməsini xahiş edirlər. Bizim “liderlər” komitənin üzvlərinə və’d verirlər ki, onlar yəhudilərin və İsrail rejiminin maraqlarına xidmət edəcəklər, and içirlər ki, respublikada sionist əqidəsinə müvafiq siyasət aparacaqlar.

Bir neçə il bundan qabaq İsrailin bir nüfuzlu ruznaməsində bir e’lan, bir müraciət dərc olunmuşdu. “Azərbaycan Respublikasının yəhudilərinə açıq məktub” adı altında gedən müraciətdə, təxminən, bu sözlər yazılmışdı:

“Ay bizim yəhudi qardaşlarımız! Əgər sizin, öz tarixi vətəninizə, İsrailə köçmək niyyətiniz varsa, bunu etməyin. Sizin buraya, İsrailə köçməyiniz məsləhətli iş deyil. Əksinə, sizin respublikada qalmağınız, orada yaşamağınız İsrail üçün daha faydalı, daha sərfəli olardı. Əgər siz, İsrail Dövlətinə və bizim yəhudi amallarımıza xeyirli olmaq istəyirsənizsə, orada qalın. Elə ki, siz orada olanda biz hamımız köməkləşib Azərbaycan Respublikasını ikinci İsrail dövlətinə, sionist ölkəsinə çevirə bilərik”.

Məncə, bu, bir tərəfdən çox açıq, səmimi, ancaq o biri tərəfdən isə çox həyasız bir e’landır, müraciətdir.

Mənə, bundan əlavə də bir xəbər gəldi çatdı. Deyilənə görə, İsrailin başqa qəzetində başqa bir yazı, bir məqalə çıxmışdı və orada bir nüfuzlu sionist siyasət adamı yazırdı ki, biz yəhudilər, gərək Azərbaycan Respublikasını bizim, yəhudilərin Qafqazdakı qalasına, qərargahına çevirək.

Zənnimcə, onlar, sionistlər buna nail oldular, artıq bu gün Azərbaycan bir sionist ölkəsidir, sionistlər tərəfindən idarə olunan dövlətdir.

İnternetdə, kimsə xarici bir adam iti söz işlədib bizim respublikanı “İsrail-baycan Respublikası” (The Republic of Israel-baijan) adlandırmışdışdı.

Bizim millət, cəmiyyət İslamdan üz çevirib marksizmi qəbul edəndə, bu onun tənəzzülünün başlanğıcı oldu və sonra, onilliklər keçəndə, elə ki, o, nəhayətdə, sionizmə çatdı, qovuşdu – millətin işi bitdi.

2015-ci ildə Internetdə (Amazonda) Piter Vinterin “Altı milyon: həqiqi bir hadisə, yoxsa uydurulmuş bir şey” (The Six Million: Fact or Fiction) adında bir kitabı satıışa çıxardılıb. Böyük nəşriyyatlar əsəri nəşr etməkdən boyun qaçırmışdılar. Buna görə müəllif onu öz hesabına nəşr etməyə məcbur oldu. Deyilənə görə kitab yaxşı satılır.

Bir oxucu rə’yinə görə əsər bu mövzuda yazılmış başqa kitablardan daha mükəmməl, daha inandırıcıdır. Bu araşdırmacı yazıçının fikrinə görə yəhudi dairələrin dəstəklədiyi “Altı milyon” hekayəsi, yə’ni ki, altı milyon yəhudinin Hitler Almaniyasında qətl olunması nəzəriyyəsi tamamı ilə yalandır, sionistlərin quraşdırdıqları bir əfsanədir. Müəllif sənədlərlə əsaslandırılmış fikirlər yürüdür. Deyir ki, Hitleri hakimiyyətə elə yəhudilər özləri gətiriblər. İkinci Dünya müharibəsi yəhudi bank sahiblərinin sə’yləri, tədbirləri nəticəsində baş vermiş bir hadisədir. Sionistlər Fələstində yəhudi dövləti yaratmaq fikrinə düşdükləri üçün yəhudi əhalinin Almaniyadan və başqa Avropa ölkələrindən qaçmasını, bu əraziyə köç etməsini arzulayırdılar.

Hitler Almaniyasının İsrailin yaradılmasına böyük maddi və siyasi yardımı dəymişdi. Yerli varlı yəhudilərin, xoşluluqla, Fələstinə köç etməsi üçün Almaniya dövlətinin özü şərait yaratmışdı.

O, deyir ki, əgər bu alti milyon rəqəmi əsaslı, döğruçu hadisələrə söykənmişsə, onda nəyə görə hakim dairələr buna şübhə edən araşdırmaçıları, tədqiqat aparmaq istəyən tarixçiləri cəzalandırıb, həbs edərək ağızlarını yamdurmaq istəyirlər.

Müəllif yazır, “Həqiqət açıq və qərəzsiz tədqiqatdan əsla qorxmaz. Kitabları gədağan etməyə çalışanlar, əslində, həqiqətin üzə çıxmasını istəməyənlərdir”.

Məsəl üçün, Qərb aləmində bu “Altı milyon” hekayəsinə inanmayanları ittiham edib zindanlara atırlar. Desən ki, altı milyondan bir qədər az ölüb, onda yenə də səni həbs edəsəklər. Bəs Qərbin daima fəhr etdiyi söz azadlığı hara getdi? Altı milyon vəssalam! Bir yuvarlaq rəqəm.

Müəllifın hesablamalarına görə müharibənin sonuncu ilində almanların həbs düşərgələrində ümumiyyətlə 250 min adam ölmüşdü. Əksəriyyəti aclıqdan və yatalaq xəstəliyindən. Axı o vaxt bütün Almaniyada aclıq hökm sürürdü.

Qaz otaqları məsələsi isə büsbütün uydurmadır. Sovet hökuməti dünya ictimaətinin diqqətini Sibirdəki əmək düşərgələrindən yayındırmaqdan ötrü müharibədən sonra alman düşərgələrini muzeyə çevirmişdi və bu qaz otaqlarını oraya ziyarətə gələn tamaşaçılara nümayiş olunmaq üçün öz əsgərlərinə tikdirtmişdi.

Elə ki, alman xalqının əleyhinə olan bu təbliğatda, “Altı milyon” hekayəsində Kremlin əli vardı. “Altı milyon” uydurmalarının e’tirafları alman dustaqlardan işgəncə ilə, ölüm təhdidi altında alınmışdı. İsrailli yəhudi mənbələr də həmçinin bu e’tirafların işgəncə vasitəsi ilə alındığını, iftiharla, təsdiq edirlər.

Qərb ölkələrində sionist sahibdarların nəşriyatlarında “Altı milyon” nəzəriyyəsinin döğru olduğunu qəbul edən müəlliflərin minlərlə adda kitabları nəşr olunur. Bunlar tə’kid edirlər ki, guya, Almanıyanın əmək düşərgələrində tələf olmuş dustaqların hamısı yəhudi idi. Halbuki, düşərgələrdə hər millətdən nümayəndələr olub.

Belə sionistpərəst müəlliflərin kitablarda bu hərbdə tələf olan adamların ümümi sayı heç vaxt göstərilmir. Bu say 50 milyondur. Onlar bunu gizlətməyə çalışırlar. Yəhidi ölülərin sayını çox göstərməkdən ötrü. Belə çıxır ki, təkcə yəhudilərin həyatı dəyərlidir, yerdə qalanlarınkı isə, yox. Bilindiyi kimi bu müharibədə on milyon alman əsilli adam ölmüşdü. Yə’ni ki, bütün Almaniya əhalisinin üçdə birisi.

Dünyanın maddi sərvətinin əksəri Rotşildlərə məxsusdur, bunların əlindədir. Bu varlı yəhudi Rotşildlər ailəsinin əsas gərargahı İngiltərədə yerləşibdir. Dövlətdə əsil hakimiyyət Britaniya məlikəsinin əlində deyil, bu yəhudi sülaləsindədir. Bunlar İngiltərənin Avropada hökm etməsini arzulayırdılar. Rotşildlər tədbir tökürdülər ki, güclü Almaniya dövlətini çökdürüb, məhv etsinlər. Elə ki yəhudilər Hitlerin əlinə səfeh, ifrat milliyyətçi bir məfkurəni verib, onu hakimiyyətə gətirmək bununla alman xalqının başına iş gətirmək, nəhayətdə, böyük bir fəlakətə uğratmaq istəyirdilər. Sionistlər almanların zəyif yerini, irqçi, milliyyətçi damarını tapıb, bundan istifadə etdilər.

İngiltərə yəhudiləri eynisini də Osmanlı Dövlətində etmişdilər. Osmanlının yəhudilərini və masonlarını dəstəklədilər, təlimatlandırdılar, onları inqilab vasitəsi ilə hakimiyyətə gətirdilər. Yəhudi bank sahibləri bu mason ünsürlərdən istifadə edərək, bu halda, müsəmanların başına iş gətirmək, Osmanlıları fəlakətə uğratmaq istəyirdilər.

Mustafa Kəmalın və onun yəhudi, mason arxadaşlarının əlinə isə başqa bir səfeh, milliyyətçi, türkçülük məfkurəsini vermişdilər. İngilis “Gənc türklərin” vəsitəsi ilə Osmanlı Dövlətini təhrik edib Birinci Dünya müharibəsinə qatılmasını istəyirdi. Məqsəd zəifləmiş Osmanlını müharibədə məğlub edib, bu dövlətin ucsuz-bucaqsız torpaqlarını ələ keçirmək idi...

Türkiyə mənbələrinə görə İsrail Bakcell cib telefonu şirkətinin qurucusu və sahibidir. Ondan başqa İsrailin bir çox şirkəti respublika şirkətləri ilə ya ortaqdır ya da tamamən onların sahibidir.

İsrail Xəzər Dənizi boyunca, İran sərhədinə yaxın nöktələrdə dinləmə stansiyaları qurmuşdur.

Azərbaycan ordu və istihbarat (təhlükəsizlik) hissələrini Mosad ajanları tərəfindən tə’lim edilir.

Ondan başqa mən haradasa oxumuşdum ki, Azercell telefon şirkətinin sahibi bir Türkiyə yəhudisi, sionistidir.

Türkiyənin sıravi adamları həmişə deyirlər ki, bizim istixbarat, dövlət təhlükəsizliyi idarəsi Amerikanın gizli xidmətlərinin tabeçiliyindədir, türklərin deyil, amerikalıların maraqlarını güdür. Bu təəcüblü bir şey deyil. Necə ki bütün sosialist ölkələrinin gizli xidmətləri KQB-nin tabe’çiliyində idi, onun şöbələri kimi failiyyət edirdi, eyni ilə Türkiyə kimi qərbpərəst siyasət aparan bütün müsəlman ölkələrinin gizli xidmətləri Amerikanın Mərkəzi Kəşfiyyat idarəsinə tabe’dirlər, onun şöbələri kimi işləyirlər. Yə’ni ki, Türkiyənin, Pakistanın, Əlcəzairin, Azərbaycanın və sairin gizli xidmətləri Amerikanın tabeçiliyindədir. Elə ki, məsəl üçün Amerika Türkiyə, Pakistan, Fars körfəzinin vahhabi ölkələri və bizim respublikanın dövlət təhlükəsizliyi vasitəsi ilə bu ölkələrinin ərazilərində terrorçu, vəhhabi dəstələrini hazırlayıb, sonra onları cürbəcür müsəlman torpaqlarına göndərib fitnə-fəsad yaradır, əhali arasında qırğınlar törədir.

Məsəl üçün Amerikanın tabeçiliyində olan Pakistanın gizli xidmətləri Vaşinqtonun əmri ilə bir-neçə dəfə öz dövlət başçılarına qarşı suiqəsdlər törətmişdilər. Dövlət başçısı məqamına namizad olan Benəzir Bhuttonu da Pakistanın gizli xidmətləri öldürmüşdülər, çünki Amerika və İsrail onun hakimiyyətə gəlməsinin əleyhinə idi.

Bu qadın İngiltərədə bir mühacir kimi yaşayanda bir mühasibəsində demişdi ki, Pakistanın dövlət başçısı vəzifəsinə hər-hansı bir doğru-dürüst adam gələndə Amerika onu aradan çıxardır, yə’ni ki qətl etdirir...

İsrail dövlətinin siyasəti elədir ki, o, Yaxın Şərqdə xarabazalıqlar arasında özünü salamat, abad bir yer kimi görmək istəyir. Bu ərazidə gedən müharibələr, müsəlman qırğınları, şəhərlərin dağıntı vəziyyətinə gətirilməsi isə elə buna xidmət edir.

“SİON MÜDRİKLƏRİNİN PROTOKOLLARI”

Qədim zamanda qara camaat arasında “Hürriyyət, Müsavat, Ədalət” sözlərini ilk dəfə qışqırıb ucaldan biz olmuşuq. O zamanlardan bəri bu sözlər hər tərəfdən bu tələ yeminə uçub gələn şüursuz tutuquşular tərəfindən dəfələrlə təkrarlanmışdı. O cür ki, bu sözlər dünyanın firavanlığını və şəxsiyyətin həqiqi azadlığını apardı. Halbuki qabaqlarda bunlar izdihamın təzyiqindən yaxşıca qorunulurdu. Ağıllı kimi görünən qoyimlər (“qoyim” – xaçpərəstlər, və ümumiyyətlə bütün qeyri-yəhudilər -- A.M.), ziyalılar zikr olunmuş bu mücərrəd sözlərin daxili ziddiyyətindən və qarşılıqlı əlaqəsindən baş açmayıb, görmürlər ki, təbiətdə heç cürə müsavat, hürriyyət yoxdur. Təbiət özü ağılın, xasiyyətlərin və qabiliyyətlərin bərabərsizliyini bərqərar etmiş, öz qanunlarına tabe’ etmişdir. Bunlar anlamırlar ki, izdiham kor-koranə bir qüvvədir və idarəçilik üçün onların arasından seçilən bambılılar da siyasət məsələlərində izdihamın özü kimi kordurlar, hətta o, işin içində olan birisi olmuş olsa belə, lap dahi olanı olsun, siyasətdən heç nə anlamaz. Bütün bunları goyimlər gözdən qaçırmışlar, halbuki sülalə hakimiyyəti bunlar üzərində qurulmuşdu: ata siyasi işlər haqqında biliklərini oğluna ötürürdü elə ki, sülalənin üzvü olmayanlar bu sirlərdən xəbərsiz olduqlarından onları, idarə olunan xalqa ötürə bilməzdilər. Zaman keçdikcə siyasət işlərinin həqiqi vəziyyətinin atadan oğula ötürülməsinin mə’nası itirilmişdi və bu, bizim qayələrin uğur qazanmasına yardım etdi.

Bizim gözü kor müvəkkillərimizin vasitəçılıyi ilə “Hürriyyət, Müsavat, Ədalət” sözləri dünyanın hər tərəfində həddi-hesaba gəlməyən bir kütləni bizim sıralara gətirdi. Bu kütlə bu şüar yazılı bayraqları həvəslə daşıyırdı. Halbuki bu sözlər qoyimlərin əmin-amanlığını yeyən qurdlar idilər ki, hansılar, hər yerdə sülhə, sakitliyə, həmrahlığa son qoyur və onların dövlətlərinin təməllərini dağıdırdı. Siz nəhayətdə görəcəksiniz ki, bizim zəfər çalmağımıza yardım edən elə bu oldu. Hamısından vacibi isə bunlar (bu sözlər), bizə, qoyimlərin əşrəf təbəqəsinin imtiyazlarını ləğv etmək imkanını, vəsaitini verdi. Başqa sözlə, bunlar, qoyimlərin əşrəf təbəqəsinin mahiyyətini məhv etdi, halbuki adı çəkilmiş təbəqə xalqların və ölkələrin bizə qarşı olan yeganə müdafiəsi idi. Biz, təbiətcə və əsilcə əşrəf olan təbəqənin xarabazarlığları üzərinə öz ziyalı əşrəflərimizi və onların da başı üstə duran pullu əşrəf təbəqəmizi qoyduq. Biz bu yeni əşrəflərin haqlarını bizdən asılı var-dövlətdə tə’yin etdik və həmçinin elmdə, hansı ki, bizim müdriklərimiz tərəfindən əsaslandıracaqdır. Zəfərimizə yardım edən o oldu ki, lazımlı adamlarla münasibətlərimizdə biz, həmişə insan qəlbinin ən həssas damarlarına toxunurduq – haqq-hesab, tamah, öz maddi ne’mət ehtiyaclarının tə’minində adamın acgözlüyü; insanın bu, adı çəkilən zəif cəhətlərinin hər biri ayrılıqda, adamın təşəbbüsünü iflic etdi, adamların iradələrini onların fəaliyyət sahələrini satın alanların ixtiyarına verdi. Hürriyyət məcazı bizə imkan verdi ki, izdihamı inandıraq -- hökumət ölkənin sahibinin, xalqın idarə başçısıdır və onu işlənmiş əlcək kimi dəyişmək olar. Xalqın nümayəndələrinin dəyişilmə imkanı onları bizim ixtiyarımıza verirdi, və, adəti üzrə, bizim tə’yin etməmiz vasitəsi ilə.
( “Protokollar” kitabdan bir parça)
KİMDİR ANTİSEMİT?
Bir gün gələcək ki, “antisemit” (“ziddi-yəhudi” -- A.M.) sözü təhrif edilmiş siyasi söhbətin bir nümunəsi kimi tədqiq olunacaq. Qərbdə, hal-hazırda, əgər biri ürək edib yəhudilərin qeyri-adı nüfuzu haqqında danışsa o, dərhal, ictimaiyyət tərəfindən lənətlənəcək və adı bədnam olunacaq.

Bu aydın bir məsələdir ki, yəhudi ziyalılar yəhudi nüfuzu barəsində tənqidi fikirlər söyləməyi sevmirlər. Fransalı müəllifin, Erve Rissenin, yazdığı kimi, “beynəlxalq şöhrətə malik yəhudi müəlliflər həqiqi və ya xəyali antisemitizm qarabasmalarından qorxaraq vahimə içindədirlər. Onlar, bunu bir xəstəlik kimi qiymətləndirərək, özlərini daxili çək-çevirdən uzaq tuturlar”.

Ağ irqə mənsub Avropa və Amerikalılar arasında ərəblər, meksikalılar, afrikalılar haqqında tənqidi şəkildə danışmaq adi bir hal kimi qəbul olunur. Onların, hətta, özləri kimilərini, ağ vətəndaşlarını təhqir etməsi təəccüb doğurmur. Fəqət yəhudi nüfuzu haqqında söz açmaq, hər-hansı tənqidi bir söz demək, lap həqiqət olsa belə, bu, yəhudilərə qarşı olan bir təhqir kimi qiymətləndiriləcəkdir. Əgər ciddi bir Avropa və Amerika alimi və ya siyasətçisi bu təhlükəli əraziyə cürət edib girsə, onun bu əməli özünə nekroloq (vəfat etmiş adam haqqında məqalə -- A.M.) yazma kimi qiymətləndiriləcəkdir.

Qərbin bu cür xoflu abu-havası, ehtiyatla, qorxa-qorxa danışmaq adətləri gec-tez həm yəhudi, həm də qeyriləri üçün bir faciə ilə nəticələnəcək. Hər iki tərəf bir-biri ilə üz-üzə oturub mehribancasına söhbət etməsə bu, uzun illər çəkəcək, halbuki bu müsahiblərin, qarşı tərəflərin bu cür, qeyri-səmimi davranışı daimi, əbədi də ola bilməz. Yalanın ömrü uzun olmur. Və belə vəziyyət axırda vətəndaş qarşıdurmasına gətirib çıxaracaq.

Qərbin əksər müəllifləri üstün zəka nümayiş edərək, çəkinmədən müasir zaman əsatirlərini, bütlərini sındırdıqları halda, XX əsrin ən həssas nöqtəsi – yəhudi nüfuzu məsələsi – onlar tərəfindən toxunulmayıb yan keçilir.

Avropa və Amerikanın hər hansı bir ictimai müzakirəsində yəhudi mövzusundan bəhs olunsa, bu, adəti üzrə təriflənmə şəklini alır ki, bu da, ağ hakim təbəqənin, ifrat dərəcədə, yaltaqlanaraq yəhudilərin rəğbətini qazanmaq arzusunun göstəricisidir.

Habelə Amerika və Avropanın zəkalı ağ irqçiləri milli televiziya kanalları tərəfindən məqbul sayılmaq üçün özlərini yəhudilərin dostu kimi göstərirlər. Halbuki, bu davranışla, bununla, onlar, özlərinin qeyri-avropalıların mühacirətinə və başqa çoxmillətlilik fikirlərinə qarşı olmalarını ört-basdır etməyə çalışırlar. Çox güman ki, əgər külək səmtini dəyişsə və yəhudi nüfuzunun tənqidi dəbə düşsə onda bu fərdlər dərhal özlərini antisemit e’lan edəcəklər.

Yəhudi nüfuzu haqqında açıq söhbətin aparılmaması özü-özlüyündə təsdiq edir ki, yəhudilərin Qərb cəmiyyətinin əfkari-ümumiyyəsinə həlledici bir təs’iri var. Həqiqi qüdrət özünü onda göstərir ki, o, açıq söhbət hədəfi ola bilməz. Yəhudilər özləri bütün ictimaiyyəti inandırmağa çalışırlar ki, guya onlar Amerika və Avropada əhəmiyyətsiz bir yer tuturlar. Fərz etsək ki, bir möcüzə hesabına bu həqiqət oldu, onda məntiqə müvafiq olaraq, onlar başqa dəstələrin qüdrətindən bəhs olunduğu kimi özlərinin də təhlil olunmasına və ya ələ salınmasına e’tiraz etməməli olardılar. Halbuki Amerikalılar, çox güman, xaçpərəst mühafizəçilərin və ya “ağ irqçilərin” şişirdilmiş qüdrəti haqqında kitablar oxuyacaqlar, nəyinki həqiqi qüdrət sahibləri olan, təşkilatlanmış yəhudi birliyindən bir şey eşidəcəklər.

Əqli köləlik liberal (azadfikirli – A.M.) ağ adamların əksəriyyəti arasında ümumi bir cəhətdir. Yə’ni ki, onlar yəhudilərə, qeyri-adi bir zəka və səlim əxlaq sahiblərinə baxan kimi baxırlar. Hal-hazırda, XXI əsrin əvvəlində ağ irqinə məxsus ziyalını və ya siyasətçini “antisemit” adlandırmaqdan pis bir təhqir, pis bir damğa yoxdur.

Qərb ürəfasının və siyasətçilərinin yəhudi icmasına qarşı olan əqli köləliyi axırda ona gətirib çıxardır ki, yəhudilərin bu cür, sonu görünməyən, həqiqi və ya xəyali, yəhudi əleyhdarları axtarışları qanuni bir şey kimi qəbul edilir. ADL (“Böhtan Əleyhinə Birlik”) kimi yəhudi təşkilatları hətta kiçik və səfeh antisemit hadisəsinə görə zurna çalıb, aləmə car çəkirlər, onu yeni bir “Holokustun” (“Faciə”nin; Hitler Almaniyasında 6 milyon yəhudinin öldürülməsi nəzəriyyəsinin rəsmi adı – A.M.) müjdəsi kimi qiymətləndirmək istəyirlər.

“Antisemitizm”, bu mürəkkəb sözün varlığı yəhudilər üçün əlavə bir dəlil verir ki, onlar özlərini, mənfi, səhv bir rə’ydən zərər çəkən məzlum bir dəstə kimi göstərsinlər. Antisemitizm mövcud olmasaydı, o, icad olunmalı idi. Antisemitizm, bu dəbdəbəli ifadə yəhudilərə imkan verir ki, onlar ağ avropalı və amerikalılar üçün və onların vasitəsi ilə, nəhayətdə həm də bütün dünya üçün. əql və vicdan əhəmiyyətini daşısınlar.

Amerika və Avropa ürəfası, kamal sahibləri “düşüncə azadlığını”tə’rif edib dururlar, halbuki onların bu cür qorxmuş, hoflanmış halətlərini yəhudilərə qarşı etdikləri divanə rəftarlarında yaxşı müşahidə etmək olar. Bu, hələ bundan çox qabaq Vilmot Robertson tərəfindən onun “Tərk olunmuş əksəriyyət” əsərində qeyd olunub: “semit (sami) tərəfdarı olan adam... özü, bir növ, antisemitin güzgüdəki əksinə çevirmişdir”.

Bu həyat təhlükəsi daşıyan sarılıb-qucaqlaşmanın zərəri yəhudilərə deyil, ağ adamlara dəyəcək.

Düşünürəm ki, Amerikalı antisemit əleyhdarı yəhudilərin gözünə çox əcaib bir məxluq kimi görünür.

Görkəmli yəhudi-fransız siyasətçisi və müəllifi, Jak Attali, özünün yaxşı qarşılanan “Yəhudilər, dünya və pul” kitabında belə yazır: “Necə ki, Rusiya yəhudiləri sosializmi ixtira etmişdilər, Avstriya yəhudiləri də psixoanalizi (Ziqmund Froydun sərsəri, qeyri-elmi tə’limi -- A.M.) ixtira etmişdilər. Amerika yəhudiləri isə, əvvəlcə Amerika kapitalizminin doğuşunda iştirak etmiş və sonradan bütün dünyanın amerikalaşması işinin qabaq cərgələrində yer tutmuşlar”. Belə sözlərinə görə, onu, yəhudi millətçi təşkilatlarının qisasından qoruyan təkcə şey, Attalinin özünün yəhudi olmasıdır. Əgər bu sözləri deyən ağ millətçi birisi olsaydı, ona “antisemit” damğasını vurub, ağzını yummağa məcbur edərdilər.

Elə bu səbəbə görə yəhudi əsilli bir müəllif yəhudiliyə qarşı, ələlxüsus, müasir Qərb aləminin siyasi və ictimayi məsələlərində yəhudilərin güclü tə’siri haqqında, açıq və tənqidi danışanda, onun yazısı vəhm və ehtiram doğurur. Onun sözləri başqa yəhudilər tərəfindən narahatçılıq və narazılıqla qarşılanmasına rəğmən (Norman Finkelstain və Naom Çomskinini buna misal gətirmək olar), eləsi geniş kütlənin şüurunda özünə yer tapır.

Hərgah, hər hansı yəhudi əsilli müəllif, ələlxüsus, liberalı və solçusu, bu mövzuya, bəşər tarixinin müasir dövrünün ən böyük qadağan mövzusuna toxunsa, o, hökmən, asanlıqla televiziya və kütləvi mətbuatın nəzərini özünə cəlb edəcək. Buna misal liberal yəhudi-amerikalı-rus elmi işçini, Yuri Slezkini gətirmək olar. Ancaq o da bir həqiqətdir ki, onun elmi işində yəhudilərin keçmiş SSRİ-dəki və ondan kənardakı tə’siri haqqında təzə bir şey deyilməyib. Fəqət yəhudi olmasına görə, “goyimlər”ə (ibrani dilində -- qeyri-yəhudilər) qadağan olanlar, buna, Slezkinə icazəlidir.

Slezkin qeyd edir ki, tayfabazlıq bağları güclü olan Avropadan fərqli olaraq, Amerika, tayfabazlıq hissləri zəif olan yer olub. Yaranma tarixindən başlayaraq Amerika yəhudilərə qarşı daha çox qonaqpərvər olub. Amerika, fərqli-fərqli çoxmillətlilik məfkurələri və başqa elmi təcrübələr üçün sınaq müəssisəsi olub, laboratoriya olub. “Yəhudi ürafasının Avropada və daha sonralarda Sovet İttifaqında nail ola bilmədikləri şeylər, Amerikada əl altında idi ki, burada yəhudilərin qüdrəti, iqtisadi və mədəni nüfuzu 1960-cı ildən bu yana kəskin şəkildə artdı”.

Yəhudilər haqqında olan buna oxşar fikirlər daha erkən çağda Hitler Almaniyasının bir elmi institutunda (“Yəhudi Məsələsinin Tədqiqi İnstitutu”nda) çoxlu alman alimləri tərəfindən söylənilmişdi, halbuki aydın məsələdir ki, onlar dolayısı ilə deyil, açıq-açığına millətçi və antisemit kimi qınanılmışlar. Müdiri Eberhard Taubert olan bu institutun çox sayda elmi işçisi vardı ki, onun məqsədi yəhudi məsələsinə dair hərtərəfli antropoloji, siyasi və psixoloji tədqiqatlar aparmaq olub. İkinci Dünya Müharibəsindən sonra Taubert təqib olunmayıb, bir müddət ərzində Birləşmiş Ştatların kəşfiyyatının xeyrinə işləmişdi. Bunu da qeyd edək ki, ingilis və fransız dillərindən fərqli olaraq, alman dilində, “yəhudi” (“Jude”) sözündən başqa heç bir başqa alçaldıcı və təhqiramiz söz yoxdur.

Əksər yəhudi alimləri ağ avropalıların bu divanə əhvalından xəbərdardırlar. Şmuel Triqano qeyd edir ki, bu gün Qərb aləmi özünü “Yeni İsrail” kimi qərarlaşdırıb. Və bunu etməklə Qərb, öz ərazilərini, yəhudiliyin fe’li, bəlkə də hüquqi, tə’sir sahəsinə, səlahiyyət dairəsinə çevirmişdir. Bundan belə çıxır ki, bu gün Qərb aləmi tamamilə yəhudiləşib, halbuki yəhudilər, orada, yüzlərlə illər ərzində, öz kimliklərindən keçməyə məcbur olunurdular. “Yəhudi-Xristyanlığı” deyilən, anlaşılmaz, əks mə’na verən əcaib sözlər sün’i bir şəkildə quraşdırılaraq Qərbi, öz razılığı ilə, məhbusa çevirib, ona, yad, özünün olmayan düşüncə tərzini qəbul etdirib.

Belə bir fikir yürüdülə bilər ki, Qərb qeyri-iradi, özündən asılı olmayaraq antisemitdir, halbuki o, daima, ilahiyyatçı və məfkurəvi yol ilə yəhudi kimi olmaq istəyirdi. Məncə, Qərb həm yəhudipərəst və həm də ki, ziddi-yəhudi əhval-ruhiyyəsi düşkünlüyündən canını o vaxt qurtara bilər ki, o, bu divanəliyə son qoysun və öz yerli Avropa ənənələrinə qayıtsın, özünə yad olanını rədd etsin və “Özgənin” öz kimliyini saxlamasına razılıq versin.

Son əlli ildə, Qərbdə və ələlxüsus, Amerikada çatışmayan bir şey var ki, o da güclü bir milli kimlik hissidir. Alman dilində “mədəni millət” (“Kulturvolk”) sözü var ki, onun mə’nası köklü, mədəni və milli icma (bu təkcə ağ irq mə’nasına gəlmir) deməkdir və bu ağ irqin milli kimliyi üçün bir ilkin şərtdir. Almanların, rusların, fransızların və sairinin əksinə Amerikanın ağ yuxarı təbəqəsinin zəif milli-mədəni kimliyi Amerika millətçilərinin, irqçilərinin və mühafizəkarlarının başlıca qüsurudur. Buna görə onlar mədəni bir güc toplayıb buna qarşı çıxa bilmədilər. Fəqət Amerikada baş verən surətli irqi dəyişikliklərlə əlaqəli ağ amerikalıların ümumi mədəni kimliyinin baş qaldırması müşahidə olunur.

Müasir ağ amerikalılar və Amerika yəhudiləri daima, qarşılıqlı olaraq, onların aralığındakı mövcud olmayan qardaşlığdan bəhs etməyi sevirlər və qalın bir riya pərdisi vasitəsi ilə həqiqəti ört-basdır etməyə çalışırlar. Bu çox eybəcər bir hal olduğundan, onun ömrü uzun olmayacaq.

Bütün bunlar ona gətirib çıxardır ki, hamının tanıdığı yəhudi təkəbbürü qorxaq və ehtiyatla danışan Avropa alimlərinin və siyasətçilərin yaltaqlığı hesabına bəslənəcək və get-gedə daha da artacaq.

(