Jamiyat falsafasi

Kosmotsentrizm nuqtai nazaridan inson
 avvalo kosmosning bir qismi sifatida, «kichkina 
dunyo» sifatida (Demokrit), ba’zan jonli organizm sifatida tasavvur qilinadigan makrokosm bilan 
uzviy bog‘liq bo‘lgan mikrokosm sifatida idrok etiladi
. Antik faylasuflar Koinotni va unda mavjud 
tartibni tushunish orqali insonning o‘zini ham anglab etish mumkin deb hisoblaganlar (Platon, 
Aristotel). Bunda tafakkur, bilim, aql-zakovat va donishmandlik muhim rol o‘ynagani bois, ular 
doim kosmotsentristlar tomonidan yuksak baholangan, inson va uning qobiliyatlariga baho 
berishda birinchi o‘ringa qo‘yilgan.
Bunday qarashlar Evropa falsafiy an’anasida V asrgacha, ularning o‘rnini teotsentrizm 
konsepsiyasi egallagunga qadar kuzatiladi. Bu konsepsiyaga muvofiq hamma narsani Xudo 
belgilaydi. Xristianlikning mohiyatini aks ettiruvchi turli kreatsionistik nazariyalarga ko‘ra butun 
dunyo, shu jumladan, jonli dunyo (o‘simliklar, hayvonlar, inson) darhol va o‘zining mukammal 
ko‘rinishida yaratilgan. Injilning dunyo olti kunda yaratilgani haqidagi rivoyatiga asoslangan bu 
nuqtai nazar evropaliklar tafakkurida Darvinning evolyusion nazariyasi paydo bo‘lgunicha, ya’ni 
XIX asrning o‘rtalariga qadar hukm surdi. Xristianlar dunyosida dindor odamlar orasida u bugungi 
kunda ham amal qilmoqda.
Teotsentrizm nuqtai nazaridan
insonning mohiyatini anglab etish, masalan, qadimgi 
yunon faylasuflari yoki keyingi materialistik falsafiy konsepsiyalardagi kabi oqilona fikrlash yo‘li 
bilan emas, balki Muqaddas
 
Kitobda ta’riflangan vahiylar yordamida amalga oshiriladi
. Bu 
vahiylarni faqat Injil aqidalariga e’tiqod qilish orqali tushunib etish mumkin. Teotsentrizm nuqtai 
nazaridan e’tiqod nuridan charog‘on bo‘lgan aql dunyodagi ilohiy tartibning tarkibiy qismi 
sanalgan va «Xudoning timsoli» sifatida amal qiladigan insonning o‘zini emas, balki uning ba’zi 
bir jihatlarinigina aniqlashga yordam beradi. Ayni shu sababli xristianlik, Xudoni oliy mohiyat 
deb e’tirof etadigan va insonga U yaratgan banda sifatida qaraydigan boshqa teotsentrik falsafiy 
tizimlar kabi, insonni Xudoning o‘zi singari tagiga etish mumkin bo‘lmagan sir, jumboq deb e’lon 
qiladi.
Teotsentrizm falsafasini boshqa falsafiy nuqtai nazarlar – antropotsentrizm va 
kosmotsentrizm siqib chiqara boshlagan Uyg‘onish davrida insonga doir qarashlarda jiddiy 
o‘zgarishlar yuz berdi. O‘rta asrlarda inson u yoki bu korporatsiya vakili sifatida amal qilgan 
bo‘lsa, Uyg‘onish davrida u o‘zlikni anglash tuyg‘usi va ijtimoiy nuqtai nazari o‘sishi natijasida 
o‘z manfaatlarini ifoda eta boshladi. Inson shaxs sifatida kamol topdi. U o‘zini o‘z shaxsiy hayoti 
va taqdirining bunyodkori sifatida tobora kuchliroq anglay boshladi. Inson mustaqillikka va 
tabiatni o‘ziga bo‘ysundirishga harakat qildi, o‘z ijodiy imkoniyatlari cheksiz ekanligiga ishona 
boshladi. Mazkur qarashlar italyan faylasufi Piko della Mirandolaning «Inson qadr-qimmati 
4
Al-Forobiy. Fozil shahar aholisi. -T.: Sharq, 1999.- B. 74 

---

haqida so‘z» deb nomlangan mashhur asarida o‘z aksini topdi. Tasviriy san’at, me’morchilik, 
axloq, estetika, adabiyot va pedagogikani yaxshi tushunadigan har tomonlama komil inson o‘sha 
davrning idealiga aylandi. Uyg‘onish davri bu idealga to‘la mos keladigan Leonardo da Vinchi, 
Alberti Bottichelli, Rafael kabi atoqli shaxslarni dunyoga berdi.