Malaka ishi

2.3 Asarda epik tafakkur tabiati va davr voqealarining badiiy tasviri
Har bir yirik adibning ijodini ko`z-ko`z qiladigan bosh kitobi bo`ladi. Bu bosh kitob qaysi mavzuni (tarixiy yoki zamonaviy) qalamga olmasin, bari bir, davrning ijtimoiy, siyosiy va ruhiy kartinasini o`zida ifoda qiladi “11-deb yozadi adabiyotshunos P.Shermuhamedov.
Odil Yoqubovning ijodini belgilaydigan bosh asari xususida so`z ketsa, tabiiy ravishda, uning tarixiy va zamonaviy mavzudagi asarlariga diqqat qaratiladi. Ammo ijodkorning “Ulug`bek xazinasi” romani uning san`atkorlik mahoratini o`zida yaqqolroq ko`rsatgan asaridir.
Ma`lumki, Odil Yoqubov «Ulug`bek xazinasi» romanini ayni ijodiy kuch-quvvatga to`lgan bir paytda yozdi. Unutmaslik kerakki, tarixiy roman janri adib ijodiy izlanishlari uchun mutlaqo yangi muhit edi. Zamonaviy mavzuda hikoyalar, qissalar, dramalar, romanlar yozib tanilgan yozuvchining chuqur tarixiy qatlamlarni, holatlarni, insoniy fe`l-atvor, odatlarini, etnografik detallarni, tarixiy shaxslar qo`llagan tilni, urf-odatlar, udumlarni idrok qilishi, o`rganishi zarurki, bu o`ta qiyin va mashaqqatli ishdir.
2.4 Asarda tarixiy siymoning badiiy obrazga aylanishi va adabiy qahramon muammosi
«Ulug`bek xazinasi» romani xususida so`z yuritish — nainki tarixiylik, balki zamonaviylik xususida ham so`z yuritish demakdir. Bu esa zamonaviylik tarixiy asar uchun nihoyatda zarur ekanini tasdiqlaydi. Hech kimga sir emaski, so`nggi yillar adabiyotida bugungi kun talablari, ehtiyojlariga xizmat qilmaydigan ko`pgina tarixiy asarlar yaratildi. Binobarin, haqiqiy tarixiylik, muallifning ma`naviy ehtiyojiga aylangan ijtimoiy va axloqiy konsepsiyasiz amalga oshmaydi. Aks holda, tarixiy voqealarga murojaat qilishning ahamiyati bo`lmaydi.
Roman Ulug`bek hayotining eng so`nggi daqiqalari tasviridan boshlanadi. Mirzo Ulug`bek toju taxtidan, el-yurtidan, suyukli mashg`uloti—ilmiy ishlaridan umrbod mahrum bo`lish arafasida. O`z pushtikamaridan bo`lgan farzandi, shahzoda Abdullatif Samarqandga lashkar tortib kelmoqda. Shayx Nizomiddin Xomush yanglig` johil ruhoniylar qo`lida bir qo`g`irchoq bo`lgan o`g`lining niyati mudhish: u otasi yoqqan ma`rifat mash`alini so`ndirib, elni zulmat qa`riga otmoqchi va hatto buyuk padarini qatl etish niyatidan ham qaytmaydi. Inson uchun umrining oxirida o`zi barpo qilgan ishlarining poymol bo`lishini ko`rishdan ham og`ir musibat bormi?
Odil Yoqubovning «Ulug`bek xazinasi» romani buyuk olim hayotining mana shunday eng dramatik daqiqalaridan boshlanadi. Bunday og`ir va qaltis vaziyatda ulug` olim nimalarni o`ylaydn? Saltanatinimi? Ha, albatta!
Mutaassib, razil farzandi bilan jang qilib, toju taxtini asrab qolishnimi? Ha, buni ham o`ylaydi. Qonida hokimlik ishqi gupirib turgan shoh toju taxtning abadul abad qo`lidan ketayotganini o`ylab chuqur iztiroblar chekadi. Lekin, ayni bir zamonda, o`z davrining buyuk allomasi Mirzo Ulug`bek qilgan ilmiy ishlari, qurgan madrasalari, o`zi yoqqan ma`rifat mash`ali so`nib qolishidan tashvishga tushadi, buni o`ylab ich-ichidan zil ketadi. SHu sababli, eng ishonchli odam sifatida suyukli shogirdi Ali Qushchini o`z oldiga chaqirtiradi. Unga umr bo`yi yiqqan xazinasi — bebaho kitoblarini e`zozlab saqlashni tayinlaydi, hamon ezgu niyatlarini nihoyasiga yetkazishdan umidini uzmaydi. Yuqorida qayd etib o`tganimizdek, Odil Yoqubovning «Ulug`bek xazinasi» romanidagi chigal tarixiy vaziyat shundan iborat ediki, goh saroy hayotiga sho`ng`isak, goh davlat ichida davlat qurmoqchi bo`lgan ruhoniylarning yovuz kirdikorlari shohidi bo`lamiz. Dam johil, mutaassib shayxlarga qarshi bosh ko`targan Ali Qushchi kabi fidoyi allomalarning madrligi va jasoratini ko`rib tahsinlar aytamiz, dam ilmiy xazina xatar ostida qolganda yordamga qo`l cho`zgan usta Temur Samarqandiy kabi oddiy temirchilar va kosiblarning mardona ishlariga qoyil qolamiz. Xullas, yozuvchi o`sha murakkab davrni keng va to`g`ri yoritib berishga harakat qiladi. Eng muhimi, adib voqealarni shunday tanlaydiki, bu vaziyatlarda faqat Ulug`bek yashagan davrning muammolarigina tadqiq qilinib qolmasdan, balki bu-gungi kun uchun muhim bo`lgan jiddiy axloqiy masalalar ham o`rtaga tashlanadi. SHu boisdan bo`lsa kerak, Ulug`bekning insoniy fazilatlari uning tarix va zamon haqidagi, ilm-ma`rifatning kelajagi haqidagi tinimsiz o`ylari, kechinmalari, iztiroblari bugungi kitobxonni ham o`ylantiradi, hayajonga soladi.
Odil Yoqubov Mirzo Ulug`bek obraziga faqat bir tomonlama yondashmaydi. Uni faqat ulug` olim va donishmand sifatidagina ko`rsatmaydi, balki Ulug`bek ham o`z zamonasining ulug` farzandi ekanini, buyuk olim bo`la turib, toju taxtdan voz kecha olmagani, ya`ni ma`lum darajada cheklangan odam ekanini ham ko`rsatishga intilgan. Ulug`bek kitobxon ko`z oldida birda chuqur mushohadali o`tkir alloma sifatida namoyon bo`lsa, birda Xurosonda vayronalarga yo`l qo`ygan shafqatsiz shoh, birda jang ishqida yongan lashkarboshi bo`lsa, birda xiyonatkor o`g`li oldida tiz cho`kishga ham tayyor turgan zaif odam sifatida gavdalanadi. Uning bu zaifliklari goho kitobxonda e`tiroz ham uyg`otadi. Lekin Mirzo Ulug`bek «zaif» paytlarida ham tinmay o`ylaydi, tinmay mushohada qiladi, voqealarga ulug` donishmand sifatida nigoh tashlaydi, bu hodisa uning obrazini «maydalashtirib» yubormaydi. Shu jihatdan Ulug`bek bilan uning o`g`li Mirzo Abdullatif munosabatlari juda xarakterlidir.
Abdullatif fojiali, ammo yirik shaxs. Shu o`rinda Shohruhning o`n besh yoshli o`g`li Mirzo Ulug`bekka Movarounnahrning inon-ixtiyorini topshira turib aytgan nasihatini tilga olib o`tish joizdir. «Payg`ambar varislari bo`lmish ulamolarni ehtirom ko`zi tagiga olib, in`om nazari bilan mamnun tutgin, diniy mojarolar bo`yicha ularning fatvosini chetlab o`tmagin... Olam obodonligining sababi va odamzod rizqining vositasi bo`lmish dehqonlarni zulmu adolatsiz-likdan himoya qilib, adlu insof bilan yaqin qilgin...»
Ulug`bek bilan Abdullatif oralarida bo`ladigan bahslar va munozaralar shunchaki mansab uchun, toju taxt uchun kurashayotgan ikki hokimiyatning munozarasi bo`lib qolmay, balki uzoq zamonlardan beri davom etib kelayotgan nur bilan zulmat orasidagi kurash darajasiga ko`tarilgan va davrning dramasiga aylangan ziddiyatlardir.
Romanda esda qoladigan va hatto ayrim jihatlari bilan Ulug`bek obrazini to`ldiradigan qahramonlardan biri Ali Qushchidir. Yozuvchi uni eng qiyin vaziyatlarda tasvirlaydi.
Ali Qushchining Mirzo Ulug`bek bilan qilgan muloqotlari, ilmiy bahslari, insoniy iztiroblari kitobxon ko`z o`ngida ro`yi rost gavdalanadi. Ali Qushchi ustozining fojiali taqdirini o`ylab, iztirob chekadi: «Nechun hamma davri davron, hamma davlat, hamma shoh va fotihlarning tarixini besh qo`lday biladigan bu zukko donishmand toj va hokimiyat hech bir kimsaga vafo qilmaganinn tushunmadi yoxud tushunsa-da, uni tark ztishga irodasi yetmadi» Ali Qushchining favqulodda dramalar bilan yo`g`rilgan hayoti va hayot sinovlarida ko`rsatgan matonati uni bizga, zamonamiz qahramonlariga yaqinlashtiradi. SHuning uchun ham Ali Qushchining hayoti va kurashi romanda ilgari surilgan ziyo bilan zulmat orasidagi kurashga aylanadi. Ayni zamonda, uning mavlono Muhiddin bilan qilgan bahslarida yuksak axloqiy masalalar ko`tariladiki, bu ham romanni bugungi kunga hamnafas qiladi.
«Ulug`bek xazinasi» romanida Ulug`bek, Abdullatif, Ali Qushchi singari tarixiy shaxslar bilan birga yozuvchi xayolining kuchi bilan yaratilgan va asar g`oyasini ochishga xizmat qiladigan to`qima obrazlar ham anchagina. Buyuk rus tanqidchisi V. G. Belinskiy tarixiy mavzuda yozilgan romanlar xususida so`z yurita turib, shunday degan edi: «Roman tarixiy faktlarni yozishdan voz kechadi va ularni asar mazmunini tashkil qilgan xususiy voqea bilan bog`lanishda qabul qiladi, bu orqali u tarixiy faktlarning astarini ochib beradi... Axir, voqelikning o`zida tarixiy voqealar xususiy odamning taqdiri bilan chatishib ketmaydimi, aksincha. Xususiy odam ba`zi vaqtda tarixiy voqealarda qatnashmaydimi?»
Yozuvchi tarixiy faktlarga ko`r-ko`rona ergashmaydi, balki buyuk tanqidchi aytganidek, xayol kuchi bilan yaratilgan «xususiy odamlar»ning qalb dialektikasi, ruhiy olamini mohirlik bilan badiiy liboslarga o`raydi. Biz bu o`rinda alohida mehr va muhabbat bilan yaratilgan Qalandar Qarnoqiy, Xurshidabonu, usta Temur Samarqandiy obrazlarini nazarda tutayotirmiz.
«Ulug`bek xazinasi» romani ijtimoiy-estetik qimmati, qahramonlarining yorqin insoniy qiyofasi, tarixiyligi va zamonaviyligi adabiyotshunosligimizda ko`p talqinlarda o`rganildi. Jumladan, keyingi yillarda adabiyotshunoslikda yangicha badiiy tafakkur va epik tasvirning o`ziga xosligiga yangicha talqiniy yondashuvlar kuzatilmoqda. Adabiyotshunos olim Ulug`bek Hamdamning “Badiiy tafakkur tadriji”15 monografiyasida badiiyat durdonalarini jahon adabiyotshunosligi hamda adabiy-estetik tamoyillariga yondashgan holda tadqiq etishga e`tibor qaratiladi.
“Ulug`bek xazinasi” romanidagi ruhiy holat tasvirining ifodasini tadqiq etgan Shoira Isayevaga ko`ra romandagi ruhiy holat tasvirini psixologik maktab nazariyotchisi Zegmund Freyd ta`limoti asosida tekshirish qanday natijaga olib kelishini “Ulug`bek xazinasi”romanida voqealar dramatizmi va ruhiyat tasviri” maqolasida tahlil qiladi.
«Ulug`bek xazinasi»dagi ruhiyat tasvirining bosh sababi ma`rifat bilan jaholat o`rtasidagi shafqatsiz, murosasiz kurashni aks ettirishdan iborat. Bu kurash ruhan bir-biriga zid xarakterlar, ular o`rtasidagi qonli, fojiali, iztiroblarga to`la to`qnashuvlar va ruhiy kechinmalarni o`z ichiga oladi. Asardagi «xazina» ana shu ziddiyatli tarixiy davrning mustabidligini, ziyolilar va lo`ttiboz, johil mansabdorlar o`rtasidagi ziddiyatlarning ham ijtimoiy-siyosiy, ham ruhiy jihatdan murosasizligini ochib berish uchun badiiy vosita, voqealar dinamikasini ta`minlovchi ramziy detal vazifasini ado etgai.
Yozuvchi o`z qahramonlarining ruhiy olami, qalbida kechayotgan tuyg`ularni, ongida charx urgan fikr-o`ylar mantiqini aniq va chuqur his etmasa, xarakterlar ruhiyati tasvirida o`quvchini ishontira va yig`lata oladigan.
asar yarata olmaydi. Bu jihatdan Odil Yoqubov «Ulug`bek xazinasi» romanida o`z iste`dodining yuksakligini, jozibadorligini namoyish eta oladi.
Adib voqelikning faqat ko`zga ko`rinadigan tashqi tomonini emas, balki uning bag`rida faoliyat ko`rsatayotgan qahramonlarning kechinmalarini, iztirob va shodliklarini to`laqonli aks ettirishga erishgan. Bu XV asr Samarqanddagi siyosiy, iqtisodiy, madaniy shart-sharoitlar butun murakkabligi, tarovati va fojiasi bilan ishonarli aks ettirishga imkon bergan.
Romanda ob`ektivlik bilan sub`ektivlikning uyg`unlashishi, ruhiyat tasvirining turli-tuman vositalar orqali chuqurlashishi va noziklashishi, eng muhimi, personajlar ruhiyatining ijtimoiy voqelik bilan shartlanganligining badiiy asoslanishi o`zbek realistik romanchiligining XX asrning 70—80-yillarida yangi bir pog`onaga ko`tarilganligidan dalolat beradi.
Adabiyotshunos Shoira Isayeva “Ulug`bek xazinasi”romanida voqealar dramatizmi va ruhiyat tasviri” maqolasida asarni ruhiy tahlil metodi, ya`ni Freyd ta`limoti asnosida tahlil etishga harakat qiladi. Olima bu o`rinda shunday yozadi: “ Ko`pgina tadqiqotchilar 3egmund Freydning nazariy qarashlariga, ularning mohiyatiga chuqur kirib bormay, unga ko`r-ko`rona ergashmoqdalar. Agar romanga Z. Freyd nazariyasi orqali yondashsak, Ulug`bek va Abdullatif fojiasi tarixiy-siyosiy vaziyat bilan emas, balki ularning ongsiz patalogik-biologik sabablari bilan izohlanishi lozim. Bu - to`g`ri emas. Chunonchi, Z. Freyd yozadi: «Ambivalentlik (ziddiyatlilik) faktidan kelib chiqib, bizning sezgilarimiz harakati va ziddiyatini anglash mumkin, ambivalentlikning o`zini esa ruhiy dunyoning asosiy va izohlab bo`lmas fenomeni sifatida hisoblash kerak bo`ladi». Agar sezgilardagi, ruhiyatdagi ambivalentlik ijtimoiy voqelik oqibati bo`lsa, bu fenomenning sabablarini har tomonlama izohlash mumkin. Agar u tabiiy biologik jihatdan xastalangan, noqis ruhiyat natijasi bo`lsa, uning na hayot, na badiiy ijod uchui zarracha qimmati bo`ladi.
Agar Zegmund Freyd nuqtai nazaridan Abdullatif xarakteriga yondashsak, uning yovuz qilmishi asosida otaga mehr bilan birga, nafrat ham borligi ma`lum bo`ladi. Mana shu tabiiy yovuzlik tuyg`usi uni o`z otasini qatl etish uchun hukm chiqarishgacha olib keladi
Odil Yoqubov bunday bir tomonlatma talqinga yo`l qo`ymaslik uchun Abdullatifdagi yovuzlikni, bir tomondan, uning shaxsiyatidagi taxtga, mansabga o`chlik ishtiyoqi, ikkinchi tomondan, mana shu o`chlikka, ishtiyoqqa olib kelgan Gavharshodbegimning tarbiyasi bilan aloqadorlikda izohlaydi. Uchinchi tomondan, Ulug`bek va farzandi Abdullatif o`rtasida sovuqlik, adovat tushishiga olib kelgan bir qancha ijtimoiy-siyosiy sabablar borki, adib o`rni-o`rni bilan romanda ularga pjtimoiy, psixologik determinizm (asos) sifatida ishora qilib boradi. Masalan, 1448-yilda Ulug`bek Tarnob yaqinida o`g`illari bilan Alouddavla ustidan qozongan g`alabani Abdullatif nomidan emas, balki Abdulaziz nomidan e`lon qiladi. Bu esa ota-bola o`rtasidagi kelishmovchilikka olib keladi. Bundan tashqari, Ulug`bek Hirot qal`asida saqlanayotgan mol-mulkni Abdullatif ixtiyorida qoldirmaydi. 1449- yilda esa Abdullatif o`z ulusida savdo solig`i — «tamg`a»ni bekor qiladi. Ulug`bek bu soliqqa katta e`tibor bilan qarar edi. Mana shunday o`zboshimchalikdan g`azablangan Ulug`bek Samarqandda Abdulazizni qoldirib, Hirotga yurish boshlaydi. Biroq Abdulazizning idora usulidan Samarqandda boshlangan noroziliklar tufayli u orqaga qaytishga majbur bo`ladi. Shu fursatdan foydalangan Abdullatif Termiz orqali kelib, SHahrisabzni bosib oladi. Unga qarshi qo`shin tortgan Ulug`bek esa Samarqand yaqinidagi Damashq qishlog`i yonidagi jangda amirlarning xiyonati sababli yengiladi. Samarqand amiri esa Ulug`bekka shahar darvozasini ochmaydi. Natijada Ulug`bek Abdullatifga taslim bo`ladi.
Badiiy asarda ruhiyat tasviri asoslovchilik va izohlovchilik xarakteriga ega. Chunki inson o`z ongidagi ayrim narsalarni tanlab oladi, ularni faollashtiradi, qolgan narsalarni yo unutadi, yo keyingi planga suradi. Shu bois O. Yoqubov insondagi ongli va ongsiz holatlar chegarasiga alohida e`tibor qaratadi. Chunki u o`zi bilishi mumkin bo`lmagan narsalarni bilishga intiladi va bilishga erishadi ham. Oqibatda, u cheksiz ruhiy holatlar, kechinmalar va, shubhasiz, kurashlar girdobiga tushib qoladi.
Abdullatif xarakteri va ruhiyatiga xos yetakchi xususiyat undagi ong, ruhiyat, ehtiyojning muayyan chegara bilmasligida. Badiiy psixologizm bu — ijodkor idealidagi psixologizm. Qolaversa, O. Yoqubov - idealidagi badiiy pspxologizm — aniq tarixiy davr, tarixiy shaxslar psixologizmi bo`lib, u ijtimoiy, ruhiy jihatlarga har tomonlama asoslangan.
O`zbek romanchiligida ruhiyat tasvirinipg asosiy yo`nalishi haqida fikr yuritar ekanmiz, «Ulug`bek xazinasi» bu borada alohida voqea bo`lganligini e`tirof etmay ilojimiz yo`q. Ayniqsa, xarakterlar ruhiyati tasvirida, voqea hamda vaziyatlar tasvirida O. Yoqubov jiddiy tanlash, saralash tamoyiliga qat`iy amal qiladi. SHu bois romandagi voqealar oqimi ravon, izchil mantiqiy uzviylikka ega. Asardagi har bir qism yoki bob ruhiyat tasviri, romandagi umumiy muammo yechimi jihatidan yangi bir pog`ona vazifasini o`taydi.18
Matab darsliklarida, jumladan, 9-sinf uchun yaratilgan “Adabiyot” darsligida Odil Yoqubovning “Ulug`bek xazinasi” romanini o`qib o`rganish tavsiya etilgan hamda nazariy ma`lumot sifatida “Badiiy adabiyotda ruhiyat tahlili” haqida fikr yuritilgan. Darslikda ruhiyat tasviri haqida : “ Asarda (“Ulug`bek xazinasi”romanida) o`g`lia qarshi kurashishi lozim otaning ham, ota halokatiga sabab bo`lgan bolaning ham ruhiyati juda ta`sirli va ishonarli ko`rsatilgan. Yozuvchi o`tmishda nima bo`lganini aytibgina qo`ymaydi, balki o`tmishdagi yovuzlikni sodir etganlar yoki undan jabr ko`rganlar qanday sezimlarni kechirganliklarini ,qanday ruhiy holatga tushganliklarini ham ishonarli ko`rsatib beradi”19.
Odil Yoqubov o`zining romanlarida tarixiy obrazlarni ishonarli, hayotiy tasvirlashga harakat qilgan. “Ulug`bek xazinasi” romanini yozish jarayonida yozuvchi ko`plab tarixiy, ilmiy asarlarni sinchiklab o`qib-o`rganadi. Davr tili, ijtimoiy hodisalarni asardagi aks etishida yozuvchining til, tarix, falsafa va boshqa fanlarni chuqur o`zlashtirganligidan guvohlik beradi.
Bugungi kunda ulug` ajdodlarimiz bosib o`tgan yo`ldan ibrat olish,ular amalga oshirgan ishlarni o`rganish, merosini targ`ib qilish ma`naviy yuksalishimiz belgisi hisoblanadi.
Ulug`bek fojiasining asl ildizlari xususidagi «Bilmadim, ne edi gunohim?» sarlavhali maqolasi e`lon qilingan bo`lib, unda muallif quyidagilarni yozgan edi: «Mirzo Ulug`bek astronomiya fani bilan shug`ullanib, ilmu ma`rifatga homiylik qilgani tufayli islom dini ruhoniylari fitnasi qurboni bo`lgan emas. U xalqparvar hukmdor sifatida oddiy xalqning ahvolini yaxshilash maqsadida dadil iqtisodiy islohotlar o`tkazib, katta mulkdorlarning manfaatlariga qarshi borganligi sababli ular uyushtirgan fitnaning qurboniga aylangan»32. Bunga o`xshash fikr «Temur va Ulug`bek davri tarixi» kitobida keltiriladi. Unda yozilishicha, Ulug`bek fojiasiga yer soliqlarini kamaytirgani, pul islohotini o`tkazgani, xazinaga tushuvchi daromad asosan feodallar hisobidan bo`lgani, shuningdek, qishloq aholisi hayotini yengillashtirish uchun soliqlarni kamaytirgani holda aholining savdo-hunarmandchilik bilan shug`ullanuvchi qismi uchun og`ir bo`lgan tamg`a solig`ini bekor qilmagani sabab qilib ko`rsatiladi.33 Bundan tashqari mazkur asarda: «Ulug`bek va yuqori tabaqa doiralari, o`sha davr yozma manbalari xabar berishicha, axloq-odob qoidalarini nazarga olmay, bu bilan dinni o`ziga qarshi qilib qo`ygan. Saroyning so`fiylik tariqatlari arboblari bilan o`zaro munosabatlari juda murakkab bo`lgan... Juda ko`p mablag`lar talab etgan saroydagi zeb-ziynat, to`kin ziyofatlar, ko`pchilikka tushunarsiz ilmiy mashg`ulotlar, ko`pgina siyosiy xatolar qandaydir darajada Ulug`bek hukmronligini yemirdi» - deb yoziladi.
«Ulug`bek uchun Yulduzlar jadvalining to`rtinchi bobini tashkil qilgan astrologiya alohida bir fan hisoblanardi. U o`zi qayta hisoblab chiqqan bu bashorat jadvali (goroskop)ga ishonar edi. O`g`lining o`ziga qarshi isyon ko`tarishi mumkinligi bois uni o`zidan uzoqda saqladilar va bu Abdullatifning valiahdlik huquqidan mahrum bo`lishiga olib keldi. Xulosa qilib aytadigan bo`lsak, baxtiqaro Ulug`bek o`g`lining nafratini qo`zg`ab, o`z taqdirining shunday yakun topishiga ehtimol o`zi sababchi bo`lgandir»,35 - deb yozadi muallif fikrini yakunlab. Taqdirning bunday aylanishi mashhur shoh Edip qismatini yodimizga soladi. Bundan insoniyat ming harakat qilmasin, ilohiy qonundan chetda bo`lolmasligi anglashiladi.
Tarixda voqea-hodisalar bir marta yuz beradi, ammo unga munosabat davr va muallif nuqtai nazaridan har xil bo`lishi mumkin. Mustaqillik yillarigacha temuriylarga munosabatda mafkuraning keskin munosabati yaqqol sezilib turgan bo`lsa, keyingi yillarda tarix sahifalarini yoritishda qarashlar biroz yumshadi. Muhammad Alining «Ulug` saltanat», P.Qodirovning «Ona lochin vidosi» romanlarida Gavharshodbegim obrazi o`zining yangi talqinlari bilan boyiganiga guvoh bo`lamiz. Shunga qaramay, Abdullatif va Gavharshodbegim munosabatlari P.Qodirov talqinida ham murakkabligicha qolgan. Xususan, romanda Gavharshodbegimning Alauddavlani Abdullatifdan ortiqroq suyishi, nihoyat, «Bu yerda o`gay bola bo`lib yashash jonimga tegdi! Alauddavla o`z tug`ilgan shahrida, hamma unga mehribon... Qachongacha momomga mute` bo`lib yurgaymen»38, - deyishida Abdullatifning savdoyiligiga mehrsiz o`sgani ham qo`shilib fojiasiga sabab bo`lgani anglashiladi. Abdullatifning savdoyi tabiatligi haqida «Majolis-un-nafois»ning yettinchi majlisida shunday yoziladi: Abdullatif mirzo savdoyi mizoj va vasvasiy tab` va devonasor kishi erdi.
Odil Yoqubov Ulug`bek fojiasining omillarini ko`rsatib o`tar ekan, bu omil birinchi galda, Abdullatifning tarbiyachisi sifatida Gavharshodbegim bilan bog`lanishini ta`kidlaydi. Shu bois Gavharshodbegim qiyofasi salbiylik kasb etadi. O.Yoqubov qahramonlar tasvirida xolislikni saqlashga qancha urinmasin, ayrim mafkuraviy prinsiplardan chekina olmagani Gavharshodbegim va diniy ulamolar tasvirida namoyon bo`ladi. Balki bu ham mafkura bilan kelishuvning o`ziga xos yo`lidir. Chunki tarixiy shaxslar haqida yozuvchi biryoqlamalikka ega edi degan qarash o`zini oqlamaydiki, roman yozilgan davrda Amir Temurga munosabat o`ziga xos bo`lgani holda asarning biror o`rnida Temurga salbiy fikr bildirilmaydi. Ulug`bekning ilm-fanga qilgan xizmatini ta`kidlash uchun fojiasida mulkdor sinf vakillarining o`rni kuchli bo`lganini bo`rttirish zarurati Gavharshodbegimni faqat qora bo`yoqda tasvirlanishiga sabab bo`lgandir. Romanning qayta ishlangan nashrida ham Gavharshodbegim qiyofasi o`zgarishsiz qoladi.