Cəmil, üstündəki adyalı kənara atıb ayağa qalxdı, tez-tələsik pal tarını geyindi v ə bir baş usta Ramazanın evinə yüyürdü. Qoca birmərtəbəli evinin qabağında, yarım metr hündürlüyündə ağac məhəccərlə əhatə edilmiş bağçada susəpənlə güllərə, çiçəklərə su verirdi. Bağçanın ortasında tək bir püstə ağacı vardı. Ağacın dövrə sində bir lək pomidor, iki-üç lək də tərxun, soğan v ə noxud əkmişdi. M əhəccər boyu, dairə şəklində balaca bostan dövrəsini bürümüş gül- çiçok elə uzaqdan da qızarırdı. Usta Ramazan əyilib-qalxır, hər gülün, hər çiçəyin üstünə qonmuş tozu təm izləmək üçün suyu yuxandan seyrək yağış kimi yağdırırdı. Usta susepənı yerə qoyub sıx düşmüş güllərdən bir neçəsini qo pardı, balaca bir dəstə düzəltdi və doğrulanda, tövşüyə-tövşüyə gələn Cəmili gördü, tələsik də soruşdu: - Hə xeyir ola, Cəmil, nə əcəb, sənsən?!. Cəmil məhəccərin eşik tərəfində dayanaraq, nəfəsini dərməmiş: - Tahir gedir, usta,,, - dedi. -H ara?
Yəqin kəndə gedir də... - B əs niyə buraxırdın? - M ənimlə arası dəyib. Əslinə baxsan elə bir söz do demədim. Za rafata dözümü yox imiş. Usta Ramazan susepeni götürüb bağçadan çıxdı v ə Cemilə yaxın gəldi. Təəccüblə panldayan xırdaca gözlərini bir neçə an onun üzün də gəzdirdi: - Bəlkə məndən inciyib? - dedi vo bir xeyli sükuta qərq olub, gah Cəmilə, gah da yerə baxdı, udquna-udquna başını tərpətdi. - Ha fikir ləşirəm, elə pis söz dediyim yadıma gəlmir. 102 < 3 V
Cəmil, ağır günah işləm iş bir adam kimi, m əyus-m əyus dedi: - Yox, usta, bilirəm ki, mendən inciyib... - Vağzala getdi? - Yəqin ki. - Yaxşı, bir tədbir tökərik. - Qoca usta fikirli-fikirli, beş-altı pil
