da rəfiqəsi Zivərlə gedirdi. Tahirin bu cür sərbəst v e arxayın bir tərz də onu teatra dəvət etməyi bərk acığına gəldi. - Razısan? - deyə Tahir bir de soruşanda, o qəti və sərt bir hərə kətlə başını bulayıb cavab verdi: - Yox! Birdən, ikidən, m ənim lə teatra getmisən? - İndiyəcən getməmişəm, bundan sonra gedərəm! 99 < 2 V
- Yoldaşım da var, pulum da. Sağ ol! Tahir yavaşcadan, yalnız Lətifənin eşidə biləcəyi bir səslə dedi; - Niyə acığın tutur? İstəmirsən getmə, - Lətifə qaşqabağını daha da bərk sallayıb, cəld addımlarla uzaqlaşdı ve bir də geriyə baxmadan aşağı enib qayığa atıldı. Onun bu etinasızlığı Tahirə çox toxundusa da, o, zahirən şəstini pozmayıb, məftun nəzərlərlə arxadan Lətifəni bir xeyli süzdü. Usta Ramazanla bərabər sahildən aralanmış Cəmil: - Tahir, bəri gəl, ondan sənə yar olmaz!.. - deyə zarafat elədi və öz sözündən xoşlanaraq hırıltı ilə güldü. Onun bu hərəkəti Tahiri lap haldan çıxartdı. O, səksənmiş kimi tez dönüb Cəmilə baxdı və sərt ad dımlarla ona yanaşdı: - N ə üçün olmaz? - Tahirin tutqunlaşmış səsi titrəyərək, onun pərtliyini büruzə verdi. - N iyə acığın tutur, balam? Üzünə gülür, dalda səni ə lə salır. Elə bir nişanlısı var ki, sen onun heç əlinə su tökməyə layiq deyilsən. Tahiri fikir götürdü: “Kişinin oğlu düz deyir də, Lətifə acıqlanıb getdi. Məndən üz döndərdi. O, indiyəcən xətrimə dəyməmək üçün üzümə gülürmüş. Zərrə qədər də m ənə könlü yox imiş” deyə düşü nəndə, onun sifəti bulud kimi qaraldı: - Olsun! - deyə ucadan səsləndi və hirsindən gözləri pantdadı. Usta Ramazan Tahirlə Cəmilin bir-birilə nə üçün acıqlı danışdıq
