çalışıb, bu məsolonİ zehnindo götür-qoy elədikdən sonra: “Axı heç bir qızı zorla almaq olmaz, hər şey onun könlündən asılı deyilmi?” - deyə düşündü. Lətifənin hər halda özünə daha çox meyli olduğuna şübhə et mədiyindən, Tahirlə dostluğunu nahaq yerə pozmaq istəməyib, onu sülhə çağırmaq üçün yol aramağa çalışdı. Ancaq Tahirin danışığındakı sərt nidalardan hiss edirdi ki, bu yolu tapmaq o qədər də asan olmaya caqdır. Cəmil:
- Bura bax, Tahir, - dedi, - sənin fikrin köhnə zamanlara getmə sin. Bu saat hər şey qızdan asılıdır. - Əlbəttə, qızdan asılıdır. Amma sen başlayıb məni onun gözün dən salsan, qızın könlü olmaz da... - Axı mən səndən ona nə demisəm ki? - Bilmirəm nə demisən, ancaq onu bilirəm ki, qız mənə əvvəlki kimi baxmır. Cəmil birdən Özünü elə göstərdi ki, guya onu həyəcanlandıran Lətifə m əsələsi deyil, Tahirin bundan qat-qat mühüm işləri unutması dır və guya Cəmil, yaxın bir dost kimi, onun belə yanlış bir yola düş məyinin ziyanını daha yaxşı dərk edir. O, yenə Tahirlə dost olduğunu və aralarındakı incikliyin bu dostluq hissinə heç bir xələl gətirə bilmə yəcəyini sübut etmək üçün səsinə mehriban bir ifadə verdi: - Mon sənin üçün deyirəm, Tahir. Mən senə yaxşılıq eləmək istə yirəm. Tutaq ki, o səni sevir, nə olsun, sabah toy eləm əyəcəksən ki? Tahir özünə məxsus incə bir sövq-təbii ilə, Cəmilin səsindəki qeyri-səmimi nidanı duyub, ona qəsdən daha da sərt cavab verdi: - Onu mən özüm bilərəm! - Mən de bilsəm olmazmı? 125 O V
- Yox! - Axı biz həlo cavanıq, Tahir. Tez deyilmi? Cəmilin onu belo sadəlövh, dərrakəsiz saymağı və indiyəcən layi
