Nisa qarı əl-ayağa düşəndə dərdini unudan kimi oldu, Mətbəxin balaca pəncərəsindən qonşu həyətə baxaraq, uşaqlardan birini səslədi: - Yaşar, Yaşar, qadan üroyimo, yüyür Nailəni çağır. Əger dərsdə- dirsə, de ki, izin alıb gəlsin! Nisa uşağın qaçaraq getdiyini görüb, tez-tez əlindən qab-qacağı sala-sala yem əyə nə isə hazırlayır, oğlunun yanına tez qayıtmağa ça lışırdı. Ramazan isə əl-üzünü yuyub, baş tərəfdə, yemək stolunun dalın da, həmişəki yerində oturmuş, oğlunun başına gələnləri birdən, həm də tez öyrənməyə tələsirdi. Paşa: Uzun əhvalatdır, ata, - deyirdi, - gedən gündən başım qeyl-qalda idi. • - Bəs bir ə l boyda kağıza nə deyirdin? - Kağızı haradan, kimdən yollayaydım, ata? Düz üç il onların ar xasında olmuşam. Qolumu da partizan həkimləri kəsib sağaltdılar. - Sen de fransızlara qoşulmuşdun? - Ramazan Qüdrətin şoferin dən eşitdiyi əhvalatı xatırladı. - Axı çoxları belə olub. - Yox, ata, mən həmişə Ukraynada idim. Bizimkilər qayıdandan sonra da dəstəmiz almanların arxasına keçdi. Bu barədə baş komanda nın əmri vardı. Arada sükut oldu. Qoca düşünürdü: “Deyirəm axı, tıiye uşağı ə s gərlikdən buraxmayıblar...” - Bakıdan tez-tez xəbər tuturduq. On gündə, beş gündə bir təyya rə uçub gəlirdi. - Bakıdan? 228 < 2 V
- Yox, Moskvadan. Təyyarə yerə düşəndə mən həm işə pilotdan soruşurdum: “Bakıda nə var, nə yox?” - O deyirdi ki, “Bakı benzinilə uçuram...” Qocanın gözlərində qürur ifadəsi canlandı: “Bəlkə menim qazdı ğım buruqdandır?” - Men de hamısına deyirdim ki, benzini sizə atam yollayır, - Eləmi deyirdin?.. - Bəs ncco? - Yaxşı demisən. İldə beş təzə buruq qazmışam. Hayıf ki, tez-tez
