AYӘTULLAH DӘSTĞEYB
85
çıxdı. Yeməyə çörək və üzümü vardı. Neçə illər əvvəl
əhalisi həlak olmuş bir kəndə çatdı. Burada adamların
çürümüş sümüklərindən savayı bir şey qalmamışdı.
Sümüklərə baxan Üzeyir təəccüblə dedi: “Allah bu
çürüyüb dağılmış sümükləri ikinci dəfə necə dirildir?”
(Üzeyir bu sözləri təəccübdən deyirdi,
Qiyaməti inkar
etmək fikrində deyildi.)
Allah-Taala Qiyamətin onun üçün təəccüblü və böyük,
amma Allah üçün əhəmiyyətsiz, sadə olduğunu hiss ilə
anlatmaq üçün, elə oradaca Üzeyiri öldürdü.
Üzeyir yüz
il həmin halda qaldı. Ulağının sümükləri də çürüdü.
Təəccüblüdür ki, üzüm çox zərif də olsa, təravətli qaldı.
Yüz il sonra Allah Üzeyiri diriltdi. İnsan surətli mələk
ondan soruşdu: Buraya nə vaxtdır gəlmisən? Üzeyir dedi:
Bir gün, yaxud bir gündən də az. Mələk dedi: Sən yüz
ildir ki, burada qalmısan. Üzeyir ulağına nəzər salıb,
onun sümüklərinin çürüdüyünü gördü. Mələk dedi:
Ulağına bax, gör Allah nə edir. Üzeyir gördü ki, ulağın
bədəninin üzvləri, zərrələri bir dəfəyə hərəkətə gəlib bir-
birinə yapışdılar. Baş, ayaq, göz,
qulaq və qeyriləri bir
dəfəyə birləşərək ulaq düzəldi və hərəkət etdi. Sonra
əlavə etdi: Üzeyir, üzümə bax, o xarab olmayıb, Allahın
qüdrətini müşahidə et. Bil ki, O, hər şeyə qadirdir.
Üzeyir Beytül-Müqəddəsə qayıtdı,
vəziyyəti dəyişmiş
gördü. Tanıdığı adamlarla rastlaşmadı. Nişanələrlə
mənzilini tapıb, qapını döydü. İçəridən səs eşidildi ki, sən
kimsən? Dedi: Mən Üzeyirəm. Dedilər: Zarafat edirsənmi,
yüz ildir ki,
Üzeyrdən bir xəbər yoxdur, səndə onun
əlaməti varmı? (Üzeyirin duaları qəbul olunardı.) Mən
sənin xalanam, gözlərim kordur,
Allahdan istə ki,
gözlərimi mənə qaytarsın. Üzeyir dua etdi. Xalasının