Microsoft Word anton burini ziyouz com doc
Yüklə 145,39 Kb. Pdf görüntüsü
|
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
35 “Pssssst!” – dedi kimdir. Anton tashqaridagi qadam tovushlari va ovozlarni eshitdi. Shahar qo‘riqchiligidagi kishi boshqalarni ham yordamga chaqirganga o‘xshardi. “Shu yerda bo‘lishi kerak, - u kimdir shunday deganini eshitdi. – Hamma yoqni tintinglar!” Antonning ko‘zlari sekin qorong‘ilikga o‘rgandi. Uning yonida qisqartirilgan kul rang soqolli hamda ko‘zlaridan mehr taralib turgan bir kishi turardi. “Kel, - dedi u Antonga sekingina. – Sen yashirinishing kerak”. “Nima uchun? – so‘radi Anton. – Bu yerdagilarning hammasi jinnimi yo ularga biror nima bo‘lib qolganmi?” Sen qora mushuk bilan gaplashding. Shuning o‘zi seni jodugarlikda ayblashlari uchun kifoya. Kelaqol, tezroq”. Erkak Antonni o‘zi tomonga tortdi. Ular bir necha qadam pastga tushishdi, keyin uzun yo‘lakdan yurib, ko‘rinmay turgan yog‘och eshikdan ichkariga kirishdi. Bu g‘alati, ammo juda xushbo‘y hid taralib turgan katta xona edi. Shipning hamma joyida quritilgan giyohlar osig‘liq turardi. Bir uzun stol ustida turli likoblar, qadahlar, o‘lchov idishlari turardi. Biroq Antonni hammasidan ham ko‘proq hayratlantirgan narsa qora mushuklar edi. Antonning hisobiga ko‘ra ular yettitadan kam emas edi. “Ular mayib bo‘lib qolishsa, mening oldimga kelishadi, - uqtirdi erkak. Ularga kimdir men davolash san’atidan xabardor ekanligimni bildirib qo‘ygan bo‘lsa kerak. Va men ularni shaytonvachchalar deb haqorat qilmasligimni ham”. “Qora mushuk bilan gaplashgan kishi rostdan ham qamaladimi?” – so‘radi Anton. Bu hol hamon uning aqliga sig‘mayotgandi. Erkak boshini quyi soldi. “Mushuk qora tukli, odam esa qizil sochli bo‘lmasligi kerak. Va kishi juda ko‘p narsani bilishi ham man etiladi. Biz ikkimiz mana shunday g‘alati zamonda yashayapmiz”. “Faqat Siz, - tuzatdi Anton. – Men boshqa zamonda yashayman”. “Nega unday deyapsan?” – so‘radi erkak. Anton qo‘lida ushlab turgan cho‘ntak fonusini yoqdi. Erkak undan fonusni oldi-da, unga bir lahza tikilib turdi va dedi: “Sen qayerdan kelib qolding?” “Boshqa zamondan, – dedi Anton. – Men o‘tgan zamonga ozgina sayohat qilgandim”. Shunday qilib u zamon gardishi bilan bog‘liq voqeani batafsil aytib berdi. Erkak fonusni yoqib ko‘rdi va jiddiy ohangda dedi: “Demak, sizlar mana shu singari zararsiz narsalar ixtiro etarkansizlar. Unda sen iloji boricha tezroq qaytib ketganing ma’qul. Chunki bu zamon sen uchun juda xatarli”. Qayerdandir qiy-chuv eshitildi. “Ochinglar, tez ochinglar!” “Ular eshik oldida turishibdi, - dedi erkak. – Agar seni bu yerdan topib olsalar, ikkalamizga ham yomon bo‘ladi”. “Bo‘pti, endi qaytaman, - dedi Anton. – Bu zamon rosa jonimga tegib ketdi”. Erkak Antonga yarqirab turgan billurni uzatdi. “Bu senga esdalik uchun”. Anton billurni qo‘liga oldi. Uning yassi sirti va burchaklari dilga zavq bag‘ishlardi. Antonda shunday bir tuyg‘u paydo bo‘ldi-ki, go‘yo qandaydir mo‘jizaviy quvvat shu billurdan unga o‘tayotganday edi. “Menga mumkin emas-da, - dedi u e’tiroz bildirib. – Agar men bu zamondan biror nima olib ketadigan bo‘lsam, undan qaytib ketolmay qolaman”. “Unda men o‘zim bir yo‘lini qilib, uni senga yuborishga harakat qilaman”, - dedi erkak. – Men zamonga sayohat qilolmayman. Bu yerda ayrim tadqiqot ishlarini amalga oshirishim kerak…”
|