184
28 fevral 2004). Yaxud bu kontekstdə daha operativ addımı bu
günlərdə AMEA Nizami adına Ədəbiyyat İnstitutunun əmək-
daşları Azərbaycan ədəbiyyatının tarixini uydurma hesab edən
E.Bişopa “Amerika aliminin qərəzli mövqeyi”nə qarşı atdı və
haqq da etdi (“Ədəbiyyat” qəzeti, 30 yanvar 2004). Amma
buradaca başqa bir bəyanatda əksini tapmış fikrə şərik olub, bir
balaca şamil olunma dairəsini genişləndirməklə sual edək:
“... bəs Füzulidən Mirzə Cəliləcən Azərbaycanın klassik və
çağdaş yazıçıları mətbuat səhifələrində ən ağır təhqirlərə məruz
qalanda” niyə ziyalı sözünün kəsəri dərhal boy göstərmədi?”
(“Hələ gec deyil”, “Ədəbiyyat” qəzeti, 27 fevral 2004). Bəlkə
buna görə yazıçı Elçin son müsahibəsində ədəbi prosesin məhz
ziyalı mövqeyindən, ziyalı yanaşmasından xali olduğunu vur-
ğulayıb onlardan bir qismini fəal müdaxiləyə çağırır: “Elə bir
məqam çatıb ki, ədəbiyyatın taleyinə (keyfiyyət göstəricisinə!)
biganə olmayan və ədəbiyyat haqqında söz demək iqtidarında
olan qələm sahiblərinin hamısı əl-ələ verib ədəbiyyatın təəssü-
bünü çəkməli, yəni ədəbiyyatı qeyri-ədəbiyyatdan, ədəbi maku-
laturadan müdafiə etməlidir! (“Yazıçıların qurultayı ədəbiy-
yatımıza və ədəbi prosesə sahib çıxmalıdır”. “525-ci qəzet”, 11
fevral 2004).
Hələliksə, görünür, bu gün susmuş, zamanındasa ədəbi irsə
sədaqət, ziyalı məramına riayət nümayiş etdirən o mətnlərə üz
tutası olacağıq ki, orada “mütləq və sabit sənət mövqeyi”nin
layiqli ifadəsi, ədəbiyyat üçün ömür “nisar etməyin” bariz
nümunəsi var. Axı “... qurtaran, yox olan ömürdə ölümdən son-
ra da nə isə qurtarmır, nə isə qalır və zamanın sonrakı axarına,
sonrakı davamına daxil olur”.
Biz bəlkə də elə bir mühit içində yaşayırıq ki, ölümdən
sonrakı həyatın zamana qarışan sonsuzluğunda onun əbədi,
fasiləsiz davam edən xidmətinin gücünü sezə bilmirik. Artıq bu
zamanın yox, bizim günahımızdır.
Dostları ilə paylaş: