ikkinchisi, oqibatdan sababga boruvchi xulosa, uchinchisi, analogiyaga
ko‘ra xulosa.
Nyaya mantiq maktabi o‘ziga xos besh qismli sillogizm qonun-
qoidalarini yaratdi. Unga ko‘ra, sillogizm dastlab (1) tasdiqlanuvchi tezis,
(2) asos, (3) misol, (4) tatbiq qilish hamda (5) xulosa kabi elementlardan
tashkil topgan bo‘lishi kerak.
Mazkur sillogizmning tarkibiy qismini o‘sha davr uchun mashhur
bo‘lgan «Tepalikda tutun bormi, demak u yerda olov bor» degan qoida
misolida ko‘rsatishimiz mumkin. Unga ko‘ra, besh qismdan iborat
sillogizmning tuzilishi quyidagicha bo‘ladi:
– tezis (tepalikda olov bor);
– asos (tepalikdan tutun chiqyapti);
– misol (qayerda tutun bo‘lsa, shu yerda olov bor);
– shu holatga nisbatan qo‘llash (bu tepalikda tutun bor);
– xulosa (demak, bu tepalikda olov bor).
Hind mantiq ilmining keyingi rivojlanishi Dignaga va Dxarmakirti
kabi buyuk mutafakkirlarning nomlari bilan bog‘liq. Mantiq faqat Dignaga
20
va Dxarmakirti kabi buddaga falsafa namoyandalarining ta’limotlaridagina
muayyan tartib-qoidalarga asoslangan, tizimlashgan, to‘laqonli fan
darajasiga yetgan. Miloddan oldingi, taxminan VI asrda yashab, ijod etgan
Dignaganing asosiy asari sifatida «Bilish manbalari haqida» kitobi tan
olinadi. Dignaga mantiq ilmini muayyan tizimga ega bo‘lgan mustaqil fan
darajasiga ko‘taradi. Sillogizm Dignaga mantig‘ida ham boshqalardagi
singari isbotlash amali bilan aynanlashtiriladi. Dignaga mantiqiy
asoslashning uch asosiy xususiyati haqidagi ta’limotni yaratadi. Unga
ko‘ra, mantiqiy asoslash, birinchidan, xulosa obyekti, ya’ni kichik
terminning tezis bilan bog‘liq bo‘lishi kerakligi (masalan, hind mantig‘i
uchun an’anaviy hisoblangan «tog‘ cho‘qqisida olov bor»), ikkinchidan,
bir turdagi obyektlar bilan bog‘liq bo‘lishi lozimligi (ya’ni «olov bor
joyda, albatta tutun bo‘lishi muqarrarligi» haqidagi asosni keltirish usuli
bilan), uchinchidan esa asoslarni bir turda bo‘lmagan obyektlar bilan
bog‘liq bo‘lmaganligi (ya’ni «suv bor joyda olov bo‘lmagani kabi tutun
ham bo‘lmasligini» e’tirof etuvchi misolni keltirish mumkinligi) bilan
belgilanadi.
VII asrda yashagan Dxarmakirti Dignaga mantiqiy ta’limotining
davomchisi hisoblanadi. Uning «Mantiq tomchisi» («Mantiq haqida
qisqacha darslik»), «Mantiqiy asoslash haqida qisqacha darslik» va «Ilmiy
bahslar to‘g‘risidagi qo‘llanma» kabi asarlari bizgacha yetib kelgan.
Dxarmakirtining mantiq tizimi 4 qismga bo‘lib o‘rganiladi: 1) idrok
haqida ta’limot; 2) «o‘zi uchun» xulosa; 3) «o‘zgalar uchun» xulosa; 4)
mantiqiy xatoliklar.
Idrok va xulosa Dxarmakirti ta’limotida dunyoni bilishning eng
to‘g‘ri usullari sifatida ta’kidlanadi. Uning fikricha, idrok – dunyoni
bilishning dastlabki bosqichi. Dunyoda real va muayyan ko‘rinishga ega
bo‘lgan barcha obyektlarni faqat bevosita sezish orqali idrok qilish
mumkin. Idrok qilingan narsa, hodisalar va ular to‘g‘risida inson
tasavvurida hosil bo‘lgan bilimlarning amaliyotga mos kelishi va
haqiqiyligini xulosa orqali aniqlash mumkin. Xulosa esa, o‘z navbatida,
ikkiga, ya’ni «o‘zi uchun xulosa» (obyekt haqida o‘zida hosil bo‘lgan
bilimlar) hamda «o‘zgalar uchun xulosa» (obyekt haqida boshqa
birovlarga ma’lumot berish)larga bo‘linadi. Mazkur xulosalar tahlil
qilinganda o‘xshashlik va tafovut sillogizmlari ham keltiriladi. Bundan
tashqari, mantiqiy xatoliklar va ularni bartaraf etish usullari ham
Dxarmakirtining mantiq tizimida katta o‘rinni egallaydi.
Hind mantig‘ining keyingi rivojlanish davri VIII–XVII asrlar bilan
bog‘liq bo‘lib, unda mantiq ilmi asosan matematik mantiq – implekatsiya
21
singari amallarni hamda umumiy hukmlar haqidagi ta’limotlarni
rivojlantirish bilan boyitilgan.
Hind mantig‘ining asosiy xususiyatlari sifatida quyidagilarni
ko‘rsatishimiz mumkin:
–
deduksiya va induksiyaning dialektik birligini sodda, primitiv
shaklda ifodalovchi, har qanday umumiy holatlarni aniq va faktik misollar
bilan asoslash lozimligi haqida o‘ziga xos besh qismli sillogizm ta’limot;
– hind mantig‘ida hukm tafakkurning alohida shakli emas, balki
xulosaning tarkibiy qismi sifatida e’tirof etiladi;
– xulosani «o‘zi uchun» va «o‘zgalar uchun» degan turlarga bo‘ladi.
Qadimgi Gretsiyada mantiq ilmining paydo bo‘lishi va rivojlanishi
falsafiy maktablar va ular o‘rtasidagi murosasiz bahslar bilan uzviy
bog‘liq bo‘lgan. Har bir falsafiy tizimning tarkibida mantiq
elementlarining borligi kuzatilgan. Chunonchi qadimgi falsafiy
maktablardan biri bo‘lmish «Pifagorchilar ittifoqi» butun mavjudlikni
qarama-qarshi tushunchalar sifatida quyidagi o‘n juft kategoriyaga
bo‘lgan:
– cheklilik va cheksizlik;
– toq va juft;
– birlik va ko‘plik;
– o‘ng va chap;
– erkak va ayol;
– tinchlik va harakat;
– to‘g‘ri va egri chiziqlar;
– yorug‘lik va qorong‘ilik;
– yaxshilik va yomonlik;
– kvadrat va uzaytirilgan to‘rtburchak.
Bundan tashqari, qadimiy falsafiy maktablardan bo‘lmish Eley
maktabining namoyandalari Ksenofan, Parmenid va Zenon asarlarida ham
mantiq elementlari o‘zaro bog‘langan deduktiv xulosalar asosida tuzilgan
isbotlar shaklida o‘z ifodasini topgan.
Protagor, Gorgiy, Trasimax, Prodik va Gippiy kabi sofistlar esa
mantiq elementlari bilan sug‘orilgan notiqlik ilmini rivojlantirishga katta
hissa qo‘shadilar. Jumladan, Protagorning (mil. old.481–411 y.) mazkur
masalaga bag‘ishlangan «Bahslashuv san’ati» deb nomlangan asarini
misol tariqasida keltirishimiz mumkin. Sofistlarning dastlabki avlodiga
tegishli bo‘lgan Protagorning bahslashayotgan kishini so‘z ustomonligi
bilan yengish yo‘llariga bag‘ishlangan asarlaridan biri «To‘lov borasidagi
sudlashuv» deb nomlanadi. Mazkur asar Protagorning o‘z shogirdi Evatl
22
bilan tuzgan shartnomasi haqida bo‘lib, unga binoan Evatl o‘z ustoziga
olgan ta’lim-tarbiyasi uchun haqni birinchi yutib chiqqan sud jarayonidan
berishi lozim bo‘ladi. Protagor Evatldan o‘z haqini talab qilganda,
shogirdi hali birorta ham sud jarayonida qatnashmaganligini vaj qilib
ko‘rsatadi. Darg‘azab bo‘lgan Protagor o‘z shogirdini sudga berishi va
unda yutib chiqsa, sud qaroriga binoan, mag‘lub bo‘lsa, o‘zlarining
shartnomalariga binoan, xullas, har ikki holda ham Evatldan o‘z haqini
undirib olishini ta’kidlaydi. Lekin shogirdi Evatl ham bo‘sh kelmasdan,
ustozining aforizmini uning o‘ziga qaytarib, har ikki holda ham to‘lovni
to‘lamasligini isbotlashga harakat qiladi
6
. Mazkur sofizm uzoq vaqt o‘z
yechimini topa olmaydi, faqat Leybnitsgina o‘zining asarlarida bunga
aniqlik kiritishga muvaffaq bo‘ladi.
Qadimgi Gretsiyada birinchi bor mantiq tizimini Demokrit
(mil. oldingi.460 – 370) yaratishga harakat qiladi. Uning mantiq ilmiga
bag‘ishlangan «Mantiq to‘g‘risida» yoki «Qonun» deb nomlanuvchi uch
kitobdan iborat asarining ma’lum bir qismlarigina bizgacha yetib kelgan.
Demokrit «Mantiq to‘g‘risida»gi asarida Protagor qoidasidan uning
o‘ziga qarshi foydalanadi. Demokritning fikricha, agar Protagor
o‘rgatganidek, tasavvur qilingan narsaning barchasi haqiqat bo‘lsa, u
holda Protagor qoidasiga qarshi chiqish ham haqiqat bo‘lib chiqadi.
«Masalan, – deydi Demokrit: —agar kimdir hamma narsa ham haqiqat
emas deb tasavvur qilsa, u holda bu fikrning o‘zini ham haqiqat emas deb
tan olishi lozim bo‘ladi. Modomiki, shunday ekan, u holda Protagorning
hamma narsa haqiqat, degan qoidasining yolg‘onligi o‘z-o‘zidan ma’lum
bo‘lib qoladi»
1
. Demak, Demokrit mazkur bahs orqali haqiqatni hech
kimning fikriga bog‘liq bo‘lmagan holda obyektiv ekanligini isbotlab
bergan, degan xulosaga kelishimiz to‘g‘ri bo‘ladi.
Demokritning ta’kidlashicha, haqiqatga hissiy bilish, alohida faktlarni
kuzatish va ularni aql yordamida umumlashtira olish orqaligina erishish
mumkin. Bundan ko‘rinib turibdiki, hissiy idrok Demokritning mantiq
tizimida tafakkurning birlamchi elementi sifatida tahlil qilinadi. Bilishning
keyingi bosqichida alohida faktlarni hissiy idrok qilish orqali olingan
ma’lumotlardan sodda hukmlar tuzilishi e’tirof etiladi. Sodda hukmlar esa
o‘z navbatida subyekt va predikatdan iborat bo‘ladi.
Demak, ko‘rib turganimizdek, Demokrit o‘zining mantiq tizimida
bilish dialektikasini hissiy idrokdan boshlab xulosalarga, undan
6
Dostları ilə paylaş: |