32
Dividend siyosati – bu korporatsiya umumiy strategiyasining tarkibiy qismi
bo‗lib, u korporatsiya ishtirokchilari daromadlarining maksimallashtirishga erishishga
qaratilgandir. Dividend siyosati korporativ boshqaruvning moliyaviy mexanizmi
sifatidagi asosiy funksiyasi korxona bozor qiymatini maksimallashtirish
maqsadida
foydaning iste‘mol qilinuvchi va kapitallashtiriluvchi qismlari o‗rtasidagi nisbatni
maqbo‗llashtirishdan iborat.
Nazariy jihatdan dividend siyosatining tanlanishi ikkita asosiy masalani hal
qilishni ko‗zda tutadi:
1) dividendlar miqdori aksiyadorlar jami boyligining o‗zgarishiga ta‘sir
qiladimi?
2) ta‘sir etadigan bo‗lsa, uning optimal miqdori qanday bo‗lishi kerak?
Birinchi savolga javobning ijobiy bo‗lishi shubha to‗gdirmaydi - dividend
siyosati, kompaniya kapitali to‗zilmasini
boshqarish kabi, uning egalari
farovonligining o‗zgarishiga sezilarli ta‘sir ko‗rsatadi.
Bu haqiqatni yana bir bor tasdikdash uchun aksiyalarni baholash modellaridan
birini - Gordon modelini2 keltiramiz: Vt = Di/
R-G
bu yerda Vt- aksiyaning nazariy qiymati;
Di - kutilayotgan navbatdagi davr dividendi;
R - maqbo‗l daromadlilik (diskontlanish koeffitsienti);
G - dividendlar o‗sishining kutilayotgan sur‘atlari.
Ko‗rinib to‗rganidek, kutilayotgan dividend qanchalik katta va uning o‗sish
sur‘atlari qanchalik yuqori bo‗lsa, aksiyaning nazariy qiymati ham shunchalik yuqori
bo‗ladi. Aksiya qiymatining o‗sishi esa aksiyadorlar farovonligining ortishini
bildiradi.
Shunday qilib, vaqt o‗tgan sayin dividend miqdorini oshirib borishning
maqsadga muvofiqligi to‗grisidagi xulosaga kelish mumkin. Ammo boshqacha tarzda
fikr yuritib ko‗raylik.
Birinchidan, an‘anaviy ma‘noda dividendlar to‗lash kompaniya aynan shu
paytda uz ixtiyorida yirik miqdorda naqd pul mablag‗lariga egaligini nazarda tutadi.
Albatta, bu doim ham to‗gri emas, chunki kompaniya naqd pul mablag‗‗lariga katta
33
ehtiyoj sezadigan vaziyatlar ko‗proq uchraydi, lekin
bu uning moliyaviy axvoli
tangligi bilan doim ham bog‗liq bo‗lavermaydi.
Ikkinchidan, dividendlar to‗lash foydani qayta moliyalashtirish imkoniyatini
kamaytiradi, bu esa uzoq kelajakda kompaniya foydasiga, ya‘ni uning egalari
farovonligiga salbiy ta‘sir ko‗rsatishi mumkin. Bunday fikr
yuritib mutlaqo teskari
xulosaga kelamiz - katta dividendlardan manfaatdorlik past.
Shunday qilib, dividend siyosati modiyalashtirishning tashqi manbalari
miqdorini
belgilaydi va
ayni paytda
dividendlar to‗lash uchun qayta
moliyalashtirishdan ajratiladigan mablag‗lar ulushini hisoblab chiqaradi. Boshqa teng
sharoitlarda foydaning qanchalik katta qismi dividendlar to‗lashga sarflansa,
shunchalik kam mablag‗ kompaniyani qayta
moliyalashtirishga qoladi, uning o‗sish
sur‘atlari ham shunchalik past bo‗lib, aksiyalar kursi qiymatining o‗sishi ham
shunchalik kam va muammoli bo‗ladi.
Investorlar
odatda
qaysi
kompaniyaning
dividend
siyosati
ularning
investitsiyalash maqsadlariga ko‗prok, mos kelsa, shu kompaniyani tanlaydilar.
Shuning uchun aksiyadorlar dividendlar miqdori kamligidan emas, balki dividend
siyosatining o‗zgartirilishidan ko‗proq norozi bo‗lishlari mumkin. Shunday qilib,
dividend
siyosatining
barqarorligi
investorlarning
kompaniyaga
nisbatan
munosabatiga ta‘sir qiladigan muhim omillardan biridir.