O‘zbekiston respublikasi oliy va o‘rta maxsus ta’lim vazirligi toshkent davlat sharqshunoslik instituti
Yüklə 1,69 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
I BOB. QADIMGI ARAB ADABIYOTI (V–VII asrlar) 1.1. QADIMGI ARAB SHE’RIYATI Darsning maqsadi: talabalarni islomdan avvalgi davrda ijod etgan shoirlar hayoti va ijoda bilan tanishtirish. Tayanch so‘zlar va iboralar: «al-Mu’allaqat», qasida, hijo, riso, faxr, hamriyot, tardiyot, roviy, vasf, nasib. Markaziy va Shimoliy Arabistonning tepaliklar hamda qurib qolgan daryolarning o‘zanlari kesib o‘tgan cho‘llarida qadimdan badaviy chorvadorlar ibtidoiy urug‘chilik tuzumi sharoitida ko‘chmanchi hayot kechirganlar. 10 Arabistoning nisbatan zich joylashgan aholisi (ko‘chmanchi chorvachilik xo‘jaligi sharoitida) hamda yaylovlar va suv manbalarining yetishmasligi, ularning urug‘ va qabilaga mansubligi doimo qabilalar o‘rtasida qonli urushlar keltirib chiqargan. VI–VII asrlarga kelib Arabistonning markaziy va shimoliy viloyatlarida ibtidoiy urug‘chilik tuzumining parchalanish jarayoni ancha chuqurlashib ketgan edi. Deyarli barcha qabilalarda jamoa yaylovlarini, podalar va suv havzalarini egallab olgan imtiyozli oilalar va qabila zodagonlari ajralib chiqqan edi. Eski qabila ichidagi birlik qabilaning oddiy a’zolari bilan ajralib chiqqan yuqori tabaqa o‘rtasidagi ziddiyatlar tufayli parchalanib borardi. Qabila ichidagi nizolarning qurboni bo‘lgan ko‘plab quvg‘inlar qaroqchilar guruhlarini tashkil qilar hamda o‘troq qishloqlarga va, hattoki, qadimgi urug‘-qabila qonunlarini buzgan holda o‘z qabiladoshlariga hujum qilardilar. Ijtimoiy nizolar va qabilalararo urushlarning keskinlashuvi vaqti-vaqti bilan arab ko‘chmanchilarini yarimorol hududini tashlab ketishga majbur qilardi. Rim imperiyasi, keyinchalik Vizantiya va Eron o‘z chegara hududlarini badaviylar hujumlaridan saqlashga urinib, Suriya va Ikki daryo oralig‘iga chegaradosh cho‘llarda ko‘chib yurgan arab qabilalarini o‘z xizmatlariga qabul qilar, ulardan chegara qo‘shinini tashkil etardilar. Masalan, Falastin va Suriya cho‘li chegaralarida – V asr oxiriga kelib poytaxti Jillik shahrida joylashgan kichikroq Hasaniylar podsholigi, Ikki daryo oralig‘i va Suriya cho‘li chegarasida esa – IV asr boshiga kelib markazi Xira shahrida joylashgan Laxmiylar podsholigi shakllandi. Xira (Eronga tayangan) va Jillik (Vizantiya vassallari) hukmdorlari o‘zaro uzluksiz urush olib borardilar. Bu urush islom dini qaror topishi bilangina yakunlangan. Ushbu kurash davomida ikkala taraf ham Shimoliy va Markaziy Arabistonning badaviy qabilalaridan foydalanishga urinardilar. Urug‘-qabilachilik munosabatlari johiliya she’riyatining yorqin va o‘ziga xos, shu kunlargacha o‘zining hissiy ta’sirini saqlab qolgan she’riyat sifatida shakllanishiga tarixiy zamin bo‘ldi. Bizga ma’lum eng qadimgi arab shoirlarining ijodi V asr oxirlariga to‘g‘ri keladi. Taxminan shu paytdan e’tiboran va VII asr o‘rtalarigacha Shimoliy 11 Arabistonda obrazlar boyligi va shaklining nihoyatda mukammalligi bilan ajralib turuvchi she’riyat gullab-yashnadi. O‘rta asr arablari o‘zlarining qadimgi shoirlari iste’dodini yuksak qadrlaganlar. Arab tilshunoslari eng mashhur badaviy shoirlarning asarlarini to‘plaganda namoyon etgan g‘amxo‘rlik ham ana shundan dalolat beradi. Ular ushbu asarlardan antologiyalar tuzganlar va ularga sharhlar yozganlar. Xalifalikning katta shaharlarida istiqomat qilgan va sahrodagi hayot haqida ko‘pincha birovlardan eshitgan o‘rta asr arab saroy shoirlari islomgacha bo‘lgan «qahramonona» davrni har tomonlama ideallashtirar va o‘zlarining she’riy asarlarida Johiliya davri shoirlari asarlarining mazmun-mohiyati va badiiy usullariga ergashardilar. Qadimgi arab shoirlarining ijodi og‘zaki bo‘lgan: odatda ular she’riy badihago’ylik iste’dodi bilan shuhrat qozonganlar. Badaviy jangchida she’r yozish mahorati jasurlikdan kam qadrlanmagan. She’r yozish san’ati avloddan avlodga o‘tib kelgan. Ba’zi oilalar va urug‘lar doimo o‘z oralaridan ajoyib shoirlarni ko‘tarib chiqqanlar. Shoir jamiyatda yuksak maqomga ega bo‘lgan, chunki u qabilaning qahramonona an’analari kuychisi va saqlovchisi bo‘lgan; qabila dono so‘z bilan o‘z sha’nini himoya qila oladigan va o‘tkir hajv bilan dushmanga tashlana oladigan shoirni qadrlagan. Chegaradosh arab podsholiklarining hukmdorlari o‘z mavqeini mustahkamlash uchun ularni o‘z poytaxtlariga jalb etishga harakat qilganlar. Islomgacha bo‘lgan she’riy asarlar shakliy jihatdan mukammalligi bilan farq qilib turgan, bu esa she’riy tilning uzoq vaqt mobaynida rivojlanganidan dalolat beradi. Turli shoirlarning asarlari sheva xususiyatlariga ega bo‘lishiga qaramay, islomgacha bo‘lgan she’riyat tili yagonadir. Ushbu VI–VII asrlar she’riy tilining umumiyligi ko‘chmanchilarning yarimorol bo‘ylab doimiy ravishda ko‘chib yurishi hamda keng miqyosdagi qabilalararo madaniy ayirboshlashning natijasi bo‘lgan. Johiliya davri she’riy asarlari bizgacha kech yozilgan yozuvlarda yetib kelgan. Ularni ko‘p avlodlar davomida minglab she’rlarni yod biluvchi roviylar 12 og‘zaki berib kelganlar. VIII asr o‘rtalaridan boshlabgina o‘sha davr lisoniy va badiiy mezonlari nuqtai nazaridan eng noyob shoirlarning asarlari yozib olina boshlangan. Albatta, tildan-tilga o‘tish jarayonida she’rlar jiddiy ravishda o‘zgargan. Biroq qadimgi arab she’riyatining she’riy shaklidagi qat’iy an’anaviylik saqlab qolingan. Qadimgi arab shoirlari asarlarining juda katta qismi mutlaqo yo‘qolib ketgan. Qadimgi arab she’riyatining eng ko‘p shuhrat qozongan asarlari bo‘lmish Mu’allaqalar islomgacha bo‘lgan eng mashhur shoirlar (Imru-l-Qays, Tarafa, Zuxayr, al-Xaris ibn Xilliza, Amr ibn Kulsum, Antara, Labid)ga mansub bo‘lib, VIII asrda Xammad ismli roviy tomonidan «Mu’allaqat» nomli alohida to‘plamga jamlangan. («al-Mu’allaqat», so‘zma-so‘z tarjimasi «durlar misoli ipga tizilgan») Ikkinchidan “Mu’allaqat” tilshunos al-Mufaddal ad-Dabbiy (VIII asrning ikkinchi yarmi) tomonidan to’plamda to’plangan IX asr shoirlari Abu Tammom va al- Buxturiylar to‘plagan to‘plamlari bir xil nomga ega bo‘lib, «Jasorat haqidagi she’rlar to‘plami» («Devon al-Xamosa») deb atalgan. Islomgacha bo‘lgan shoirlar asarlarining kattagina qismi va ularning parchalari tilshunoslar Ibn Qutayba (828– 889) tomonidan «She’r va shoirlar kitobi» nomli biografik lug‘atga hamda Abul Faraj al-Isfaxoniy (897–967) tomonidan «Qo‘shiqlar kitobi» (“Kitab al-Ag’aniy”) antologiyasiga kiritilgan. Aynan islomgacha bo‘lgan davrda arab she’riyatining asosiy usullari ishlab chiqilgan. Shubhasiz, bizga ma’lum bo‘lgan yetuk she’riy asarlarning paydo bo‘lishidan avval she’riyat uzoq rivojlanish davrini bosib o‘tgan. Ushbu jarayonning birinchi bosqichi saj, ya’ni qofiyadosh nasriy nutq, oxirgi undoshi qofiyalanib keladigan «og‘zaki qatorchalar» bo‘lgan. Odatda mumtoz arab she’rlari ko‘pincha qofiyasi bo‘yicha nomlanadi (masalan, «lomiya» – barcha baytlar «lom» harfi bilan tugaydigan she’r). Islomgacha bo‘lgan davrda 50–100 baytdan iborat bo‘lgan qasidalar yozilgan.. U XX asrgacha saqlanib qolgan. Islomgacha bo‘lgan she’riyatda ma’lum bo‘lgan qit’a – umumiy mavzudagi va sodda tuzilishga ega bo‘lgan 7– 13 10 ta baytdan iborat kichikroq she’r ma’lum edi. Qit’a mustaqil asar yoki qasidaning parchasi bo‘lishi mumkin. Badaviylar hayotining turli vaziyatlariga bag‘ishlangan qasidaning qismlari muayyan tartibda bir-birining ortidan kelardi. Shoir iste’dodining mezoni har bir baytning badiiy kamoloti bo‘lgani sababli, u baytlar va qasidaning ayrim qismlari o‘rtasidagi ma’no jihatdan aloqadorlik haqida qayg‘urmagan. Bayt esa odatda yakunlangan mantiqiy parcha bo‘lgan. Arab qasidasi odatda sahroda tuya yoki ot ustida borayotgan shoir o‘z hamrohlariga bir vaqtlar o‘zi bo‘lgan va hali badaviylar qo‘nog‘ining izlari saqlanib qolgan joyda biroz to‘xtashni taklif qilishi bilan boshlanadi. Tashlab ketilgan uyning ko‘rinishi shoirda o‘tmishga aylangan baxtli onlar, mahbubasi bilan bo‘lgan uchrashuvlar va undan ayrilgani haqida qayg‘uli xotiralarni yuzaga keltiradi. Shoir bu yerda hayotidagi eng yaxshi damlarini birga o‘tkazgan mahbubasi haqida so‘z yuritadi. Uning tashqi qiyofasi, kiyim-boshi va zebu- ziynatlarini tasvirlaydi. Qo‘qqisdan shoirning e’tibori uning sobiq hamrohi – oti va tuyasiga ko‘chadi. Shoir bu hayvonni batafsil ta’riflaydi. Oyoqlarining tezligi, kuchi va chidamliligini maqtaydi. So‘ngra tabiat manzaralari (bo‘ron, sel tasvirlari yoki ov manzaralari) keladi. Nihoyat, shoir qasidaning bosh mavzusiga o‘tadi: dushman ustidan kuladi, uni jangga chorlaydi, o‘z qahramonliklarini yoki qabilasining shonli ishlarini kuylaydi, dohiy yoki qahramonning jasorati va donishmandligini maqtaydi, keyingi davrlarda esa hukmdorini sharaflaydi. Shunday qilib, qasida mazmuni o‘zaro farq qiladigan bir qancha qismlardan iborat bo‘lgan. Islomgacha bo‘lgan davrlarda she’riy janrlar hali qasidadan ajralib chiqmagan edi. Mazkur syujetlardan biriga bag‘ishlangan hamda yo ekspromt, yo qasidaning ajralgan qismini tashkil etgan qisqa qit’alarni hisobga olmaganda, barcha she’riy janrlar qasida tarkibida janr shakllari ko‘rinishida birgalikda mavjud bo‘lgan. Shu bois, qasidani, janr nuqtai nazaridan, sinkretik asar deb hisoblash mumkin. 14 Faqat mustaqil janrlar sifatida rivojlangan hijo (hajviya) va riso (marsiya) islomgacha bo‘lgan davrdayoq ko‘p yoki oz darajada tugallangan shaklga ega bo‘lgan. Islomgacha bo‘lgan davrda eng ko‘p tarqalgan janrlardan biri hijo bo‘lgan. Uning mazmuni doimo shoir va qabila dushmanlarini qoralashdan iborat bo‘lgan. Shoir o‘z qabilasining sha’nini nafaqat jang maydonida qo‘lida qurol bilan, balki she’riy mushoirada she’r bilan ham himoya qila olishi kerak bo‘lgan. Badaviy qabilalar deyarli har doim urush holatida bo‘lgani sababli hijo janri juda keng yoyilgan. Hijo dushmanga qarshi qaratilgan tajovuzkorona hayqiriqlarda rivojlangan. Badaviy shoir qoralash orqali odamlarda dushmanga nisbatan nafrat uyg‘otgan. Bunda u qo‘pol va hatto kamsitish iboralaridan ham foydalangan. Hijo yordamida shoir, dushman qabilasini haqoratlash bilan bir qatorda, dushman shoirlarining hujumlarini ham qaytargan va o‘z qabilasining sha’nini himoya qilgan. Ba’zan badaviy shoir hokimiyat uchun kurashayotgan qabila boshliqlarining bahsida ham ishtirok etgan, ulardan birini maqtagan va boshqasining ustidan kulgan. Boshqa bir janrning nomi – riso – ko‘pincha Yevropa adabiyotida unchalik to‘g‘ri bo‘lmagan «marsiya» so‘zi orqali tarjima qilinadi. Riso o‘lganlarning xotinlari qabiladoshlari oldida oshkora aytib yig‘lashlari kerak bo‘lgan dafn marosimiga muvofiq marosim aytuvlaridan kelib chiqqan. Risoda badaviy shoir o‘z qarindoshi yoki do‘stining o‘limidan chekayotgan azoblarini tasvirlagan, yuksak darajadagi qiyoslash va bo‘rttirishlardan foydalanib, vafot etgan shaxsning qadr-qimmatini har tomonlama ulug‘lagan. Shoira al-Xansa vafot etgan akasi Saxraga atab, ko’plab marsiyalar yozgan. Islomgacha bo‘lgan she’riyatning eng ko‘p tarqalgan janr shakllaridan biri faxr («o‘zini maqtash») bo‘lib, u badaviy shoir qasidasining asosiy tarkibiy qismini tashkil qilgan. Faxrda badaviy shoir o‘z qahramonliklari va o‘z urug‘ining g‘alabalarini, ajdodlarining buyukligini, ezgu ishlarini, jasorati va saxovatini maqtagan hamda o‘z qabilasining qudratini, aholisining ko‘pligini bo‘rttirilgan shaklda ifodalagan. 15 Faxrda qabila qahramoni go‘yoki butun qabila bilan uyg’unlashtiriladi. Shoir qahramonni ideallashtirib, qabilaning barcha buyuk ishlari va ideallari sohibi, qabila manfaatlarining namoyon bo‘lishi sifatida ifodalaydi, uni qabiladoshlari ongida ulug‘laydi. Faxrdagi bo‘rttirilgan obrazlar va tantanavor intonatsiyalar uni tinglovchilarda qabilaviy vatanparvarlik hissini yuzaga keltirgan. Faxrda (risoda ham) muayyan darajada qahramonlik qasidalarining kurtaklarini ko‘rish mumkin. Islomgacha bo‘lgan davrda qasidachilik rivojlanmagan. Bu arab qabilalarining bir-biridan ajralganligi, umumxalq hayotining yo‘qligi bilan izohlanadi, zero har qanday xalq qasidaining mazmunini umumxalq hayoti tashkil qiladi. Bunda islomgacha bo‘lgan arablarning majusiy dinlarida rivojlangan mifologiya (afsona)ning, ya’ni qahramonlik qasidalari yuzaga kelishining eng muhim shart- sharoitlaridan birining yo‘qligi ham ta’sir qilgan. Keyinchalik, VII asr o‘rtalarida ham Arabistonning birlashuvi nihoyat diniy asosda yuz bergach, qahramonlik qasidaisi endi shakllana olmagan. Faxr bilan uzviy bog’liq bo’lgan boshqa bir janr – madhdir («maqtov», «madhiya»). Qadimgi arab badaviy she’riyatida faxr bilan madhiya o‘rtasida chegara o‘tkazish juda qiyin. Faxr singari madhiya ham mustaqil ko‘rinishda uchramagan, ammo u qasidaning asosiy qismini tashkil qilgan. Madhiyada shoir odatda qabila boshliqlari va qahramonlari yoki mayda arab podsholiklarining hukmdorlari qilgan g‘alabalar va ezgu ishlarni maqtagan. Feodal hukmdorlarga yoqish va ulardan hadya olish umidida ularni ulug‘lagan keyingi saroy shoirlaridan farqli o‘laroq, islomgacha bo‘lgan badaviy shoirlar madhiya yordamida o‘z qabilasining sha’nini mustahkamlashga harakat qilganlar, xolos. Johiliya davri she’riyatida turli tavsiflarni ifodalovchi vasf hamda ishqiy lirika – nasib katta o‘rin egallagan. Vasfda islomgacha bo‘lgan shoirlar Arabistonning sahro tekisliklarini, uning qizdiruvchi quyoshini, bo‘ronlari va unumdor yomg‘irlarini, sahroning kambag‘al nabototi va hayvonotini, ot va tuyani, go‘zal joylarini, vayron bo‘lgan aholi yashash joylarini va tark etilgan qo‘noqlarni tasvirlaganlar. Ular jangu-jadallar, qabila yig‘inlari, an’anaviy o‘yinlari hamda siyosiy va madaniy hayotdagi boshqa 16 hodisalarni batafsil hikoya qilganlar. Tabiatni va turli voqealarni bunday tavsiflash ayni vaqtda lirik va epik xususiyatga ega bo‘lib, mustaqil ko‘rinishda juda kam uchraydi. Odatda u qasidaning katta qismini tashkil etadi. Tinglovchida muayyan kayfiyat yaratadi va asarning asosiy mavzusiga olib kiradi. Turli xil tavsiflar islomgacha bo‘lgan deyarli barcha qasidalarda uchraydi. Nasib – qasidaning lirik muqaddimasi bo‘lib, unda shoir o‘z hissiyotlari va rashki, mahbubasidan ajralib chekkan azoblari va muhabbat quvonchlari haqida hikoya qiladi. Ushbu janrning rivojlanishi badaviy shoirning qahramonliklariga sabab bo‘lgan mahbubasini ulug‘lash bilan bog‘liq. Islomgacha bo‘lgan davrdagi muhabbat she’riyatiidayoq ikkita yo‘nalish – badaviy va saroy yo‘nalishlari ko‘zga tashlana boshlagan. Badaviy shoirlarning muhabbat she’riyati oshkora ehtirosli bo‘lgan. Ammo unda hali Vizantiya va Eron madaniyatining ta’siriga uchragan va saroy hayotidagi to‘kin-sochinlikdan «buzilgan» shoirlarda ko‘zga tashlanadigan shahvoniy behayolik yo‘q edi. Qadimgi arab she’riyatida muhabbat mavzuidagi she’rlar juda kam uchraydi. Muhabbat haqidagi baytlar qasida tarkibiga o‘zini hurmat qiladigan hech bir shoir qasidaning asosiy mazmuniga o‘tishdan avval to‘xtalmay o‘tmaydigan lirik muqaddimaning elementi sifatida kiradi. Islomgacha bo‘lgan she’riyatning janrlaridan yana biri may (sharob) haqidagi she’rlar – hamriyot. Xuddi nasib singari, hamriyot ham islomgacha bo‘lgan davrda mustaqil ko‘rinishda juda kam uchragan va odatda qasida tarkibiga kirgan. Nihoyat, alohida baytlar va kichik she’rlar shakliga ega bo‘lgan hikmatlar – turli xil ezgu fikrlar va pand-nasihatlar ajratiladi. Hikmat, xuddi maqol singari, hayotning u yoki bu munosabatlari yoki sharoitlarini obrazlar qisqa shaklda umumlashtirgan. Hikmat qadimgi arablarda ijtimoiy axloq normalarini ifodalashning asosiy usuli bo‘lgan. Ma’lum ma’noda, hikmatni bizning odatdagi maqol va rivoyatlarimizdan bir oz ulug‘vorroq fikrga egaligi va she’riy xususiyati, har qanday hazil va nasrning yo‘qligi bilan ajralib turadigan she’riy shakldagi qisqa pandlar bilan qiyoslash 17 mumkin. Johiliya davri shoirlarining ba’zi hikmatlarida inson hayotining o‘tkinchiligi motivlari namoyon bo‘ladi. Islomgacha bo‘lgan she’riyat alohida g‘oyaviyligi va mavzularining boyligi bilan ajralib turmaydi. Badaviylar hayotining bir tarzdaligi va yangi taassurotlarning yo‘qligi shoir xayolotini cheklar hamda odatdagi obraz va assotsiatsiyalar doirasidan chiqishiga qo‘ymas edi. Shu bilan birga, ko‘chmanchi turmushining oddiyligi, uning tabiatga yaqinligi hamda sahrodagi hayot qiyinchiliklarini doimiy ravishda yengish va yashab qolish uchun kurashda nafaqat o‘z kuchiga, balki qabiladoshlar yordamiga ham tayanish zarurligi badaviyning kuzatuvchanlik qobiliyatini kuchaytirdi. Badaviy shoirlar o‘z qabilalari bilan chambarchas bog‘liq bo‘lganlar. Ular ideal haqidagi tasavvurlarida va hayotni estetik baholashda hech qachon umumqabilaviy tasavvurlar doirasidan tashqari chiqmaganlar. Shoirning urug‘ va qabila bilan bunday ruhiy birligi, hatto uyg‘unligi uning dunyoni his qilishini belgilab bergan. Islomgacha bo‘lgan she’riyatda shoir shaxsi va uning kechinmalari, ruhiy holatining sub’ektiv sabablari haqida xulosa chiqarishga imkon beradigan she’rlar kam. Barcha shoirlar uchun umumiy bo‘lgan tashlab ketilgan qo‘noq ko‘ringanida g‘am-g‘ussaga botish – shoir shaxsiy kechinmalari va hayotiy muvaffaqiyatsizliklarining oqibati emas, balki an’anaviy qolip bo‘lib, busiz mazkur qasidani tinglovchilar va shoirlar tasavvur qilmaganlar. Badaviy shoir tinglovchilarni fantaziyasining parvozi, fikrining o‘ziga xosligi yoki qandaydir umumlashtirish bilan qoyil qoldirishga urinmagan. U faqat an’anaviy shaklni rivojlantirib, o‘zidan oldin o‘tgan shoirlar va raqiblardan tasvirlashning haqqoniyligi, ifodaliligi va lo‘ndaligi bilan ustun kelishga intilgan. Hayotiy haqiqatga intilish fakt, hodisa yoki narsani iloji boricha aniq ifodalashga urinishda namoyon bo‘lgan. Islomgacha bo‘lgan shoirlar she’rlaridagi obrazlar odatda qiyoslash yordamida yaratilgan. Buning uchun material esa atrofdagi hayotdan olingan. Shubhasiz, tashqi o‘xshashlik asosiga quriladigan ushbu qiyoslashlar ba’zan yorqin tavsiflarga o‘sib o‘tadi hamda arablargacha bo‘lgan she’riyatning asosiy go‘zalligini tashkil qiladi. |