Bu vaxt Bahəddin vizqanı başının üstünə qaldmb havada çalır,
Vəli zurnasını zilə qaldmb sifətinin qarşısında sağa-sola lirladır- dı...
Toybəyi yerdəki pullan yığıb toyçulann qarşısındakı çantaya atdı. Elə
bu an həyət qapısından içəri girən Pısı Ələkbər dili topuq vura-vura:
ə...ə...ə... nə d...d...d... durubsuz, yanır! K.. k.. .k... köməyə gəlin! T...
ənbəki anban y.. .y.. .y... yanır ey!
Pısı Ələkbər pəltək olduğundan sözləri deyəndə zıqqına-zıq- qına
deyir və hərdən elə gücə düşürdü ki... Başını fırladaraq öz orbitində
dairə cızır, yalnız bundan sonra deyəcəyi sözü tələffüz edirdi... sözü
deyəndə isə sifəti qıpqırmızı qızanrdı Pısı Ələkbərin... Toyçular
dayandı, camaatın bir qismi toyxanadan çıxdı.
Cəbo yerindəcə dayanıb durmuşdu... O,
indiki vəziyyətində
uçurulan və sağ çiyni üstündə əyilmiş heykələ oxşayırdı... (Şamil
Zaman. Qarabağlan tərənnüm edirəm. Bakı, 2007, səh.88)
Dostları ilə paylaş: