Pereira İddia Ediyor
Yüklə 0,79 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
‘Anımsamalar’
köşesini de sürdürmenizi isterdim. Rilke’yi düşünmüştüm, diye karşılık verdi Pereira, ama sonradan vazgeçtim, sizin onayınızı almak istiyordum önce. Rilke, dedi müdür, bu isim bana yabancı değil. Rainer Maria Rilke, diye açıkladı Pereira, Çekoslovakya’da doğmuştur, ama Avusturyalı şair, diye geçer, şiirlerini Almanca yazmıştır, yirmialtıda ölmüştür. Bakın Pereira, dedi müdür, size daha önce de söylemiştim. Lisboa yabancı meraklısı bir gazeteye dönüşmeye başlıyor yavaş yavaş, neden vatanın bir şairini anımsamıyorsunuz, neden büyük Camoes’imizi anmıyorsunuz? Camoes mi, dedi Pereira, ama Camoes binbeş yüzseksenlerde öldü, dörtyüz sene önce. Evet, dedi müdür, kendisi büyük ulusal şairimizdir, hâlâ günceldir, ayrıca Ulusal Propaganda Sekreterliği’nin müdürü, daha doğrusu Kültür Bakam Antönio Ferro’nun ne yaptığını biliyor musunuz? Camoes Günü’yle Irk Günü’nü aynı zamanda kutlamak gibi harika bir ikir attı ortaya, aynı gün destanların büyük şairiyle Portekiz ırkını birlikte kutlayacağız, siz de bir anımsama hazırlayabilirsiniz. Ama Camoes Günü 10 Haziran’dır müdür bey, diye karşı çıktı Pereira, Camoes Günü’nü ağustos sonunda kutlamanın ne anlamı olabilir? Once, 10 Haziran’da kültür sayfamız daha çıkmaya başlamamıştı, diye açıkladı müdür, bunu makalenizde belirtebilirsiniz, ayrıca ulusal şairimiz Camoes her zaman anılabilir. Yazınızda Irk Günü’ne iki satır değinirseniz okurlar hemen anlayıverirler. Kusura bakmayın müdür bey, diye yanıtladı Pereira ağırbaşlılıkla, ama size bir şey söylemek istiyorum, temelde bizler Lusitanyalıydık, sonra Romalılar ve Keltlerle karıştık, ardından da Araplar geldi, öyleyse hangi ırkı kutlayabiliriz biz Portekizliler? Portekiz ırkını, diye yanıtladı müdür, kusura bakmayın Pereira, ama itirazınız pek hoşuma gitmiyor, biz Portekizliyiz, dünyayı bizler keşfettik, yerkürenin en önemli deniz yolculuklarını bizler yaptık, onaltıncı yüzyılda bu yolculukları yaparken de Portekizliydik, şimdi de işte biz buyuz, sizin kutlamanız gereken de bu, Pereira. Müdür bir an sustu, sonra konuşmasını sürdürdü: Pereira, geçen sefer sen, diye hitap ediyordum sana, şimdi hâlâ siz diye sürdürmemi anlayamadım doğrusu. Kimbilir müdür bey, diye karşılık verdi Pereira, belki de nedeni telefondur. Olabilir, dedi müdür, her neyse, beni iyi dinle Pereira, Lisboa’nın son derece Portekizli bir gazete olmasını istiyorum, kültür sayfasının da, eğer Irk Günü üzerine bir anımsama yazmak istemiyorsan, hiç değilse Camoes üzerine bir şey yaz, hiç yoktan iyidir. Pereira müdüre veda edip telefonu kapadı. Antonio Ferro, diye düşündü, korkunç Antonio Ferro, en beteri adamın zeki ve kurnaz biri olmasıydı, Fernando Pessoa’nın dostu olduğunu da düşünürsek neyse, diye bağladı, ama şu Pessoa da dostlarını iyi seçermiş. Camoes’e bir saygı yazısı hazırlamayı denedi, saat yarıma kadar da üzerinde çalıştı. Sonra da bütün yazdıklarını çöpe attı. Camoes’i şeytan götürsün, diye düşündü. Portekizlilerin kahramanlığının türküsünü söyleyen bu büyük şair, Kahramanlık da nereden çıkmıştı şimdi, Pereira ceketini giydi ve Café Orquidéa’ya gitmek üzere dışarı çıktı. Içeri girip her zamanki masasına yerleşti. Manuel hemen yanına geldi, Pereira bir balık salatası ısmarladı. Sakin sakin, fazlasıyla sakin yedi, sonra telefona gitti. Elinde, Monteiro Rossi’nin numaraları yazdığı kâğıt pusula vardı, ilk numara uzun uzun çaldı, ama yanıt veren olmadı. Pereira, yanlış çevirmiş olabileceğini düşünerek tekrar aradı. Numara uzun uzun çaldı, ama yine yanıt veren olmadı. O zaman ikinci numarayı çevirdi. Bir kadın sesi yanıtladı: Alo, dedi Pereira, Matmazel Delauney ile görüşmek istiyorum lütfen. Böyle birini tanımıyorum, diye karşılık verdi sakınımlı kadın sesi. Merhaba, diye tekrarladı Pereira, Matmazel Delauney ile görüşmek istiyorum. Kusura bakmayın, ama siz kimsiniz, diye sordu kadın sesi. Bakın hanımefendi, dedi Pereira, Lise Delauney’e acele bir iletim var, lütfen kendisini telefona çağırın. Burada Lise adında kimse yok, dedi kadın sesi, yanılıyorsunuz, size bu numarayı kim verdi? Kim olduğumun önemi yok, diye karşılık verdi Pereira, eğer Lise ile konuşmam mümkün değilse bana Marta’yı verin hiç değilse. Marta mı, diye hayretle bağırdı kadın sesi. Marta’nın soyadı nedir? Bu dünyada bir sürü Marta var. Pereira, Marta’nın soyadını bilmediğini fark etti. Marta sarı saçlı zayıf bir genç kadındır, Lise Delauney de denir kendisine, ben bir dostuyum ve kendisine çok önemli bir iletim var. Uzgünüm, dedi kadın sesi, ama burada ne Marta ne de Lise adında biri var, iyi günler. Telefondan klik sesi geldi ve Pereira elinde ahizeyle kalakaldı. Telefonu kapatıp masasına döndü. Başka bir şey arzu eder misiniz Doktor Pereira, diye sordu Manuel oradan geçerken. Pereira şekerli bir limonata söyledi, sonra sordu: ilginç haberler var mı? Bu akşam sekizde verecekler haberleri, dedi Manuel, Londra radyosunu alan bir arkadaşım var, arzu ederseniz yarın her şeyi anlatırım. Pereira, limonatasını içip hesabı ödedi. Çıkıp yazı işlerine yöneldi. Celeste’i odasında buldu, hâlâ takvimi karıştırıyordu; Haber var mı, diye sordu Pereira. Sizi biri aradı, dedi Celeste, bir kadın aradı, ama neden aradığını söylemek istemedi. Ismini bıraktı mı, diye sordu Pereira. Yabancı bir isimdi, diye karşılık verdi Celeste, ama aklımda tutamadım: Neden bir yere yazmadınız, diye sitem etti Pereira, telefonculuk yapmanız gerekiyor, Celeste ve de not almanız. Portekizce’yi bile doğru düzgün yazamıyorum, diye karşılık verdi Celeste, yabancı isimlerin nasıl çıkacağını bir düşünün hele, karmaşık bir addı. Pereira yüreğinin sıkıştığını hissetti ve sordu: Ya bu kişi size ne dedi Celeste? Sizin için bir iletisi olduğunu ve Bay Rossi’yi aradığını söyledi, ne garip isim, ben de burada Rossi diye birinin olmadığını, burasının Lisboa gazetesi kültür bölümünün yazı işleri olduğunu söyledim, sonra da gazete merkezine telefon ettim, sizi orada bulabileceğimi sanıyordum, size haber vermek istiyordum, ama yoktunuz, ben de yabancı bir bayanın sizi aradığı iletisini bıraktım, Lise diye birinin, şimdi aklıma geliyor işte. Gazeteye Bay Rossi’nin arandığını da söylediniz mi, diye sordu Pereira. Hayır, Doktor Pereira, diye yanıtladı Celeste kurnaz bir edayla, bunu söylemedim, gereksiz geldi bana, sadece Lise adında birini sizi aradığını söyledim, merak etmeyin Doktor Pereira, eğer bulmak istiyorlarsa eminim bulurlar sizi. Pereira saatine baktı ve Celeste’i selamladı. Bakın Celeste, dedi, ben eve dönüyorum, çünkü kendimi pek iyi hissetmiyorum, eğer beni arayan olursa evden aramalarını söyleyin, yarın yazı işlerine gelemeyebilirim, mektuplarımı siz alırsınız. Eve geldiğinde saat yediye geliyordu. Terreiro do Paço’da, Tejo’nun karşı kıyısına geçen araba vapurlarını seyrederek uzun zaman geçirmişti. Güzel bir öğle sonrasıydı, Pereira da key ini çıkarmak istemişti. Bir puro yakıp dumanları doymazlıkla içine çekmişti. Nehre bakan bir sıraya oturmuş, akordeonlu bir dilenci de yanına yerleşip ona eski Coimbra şarkıları çalmıştı. Pereira eve dönünce, Monteiro Rossi’yi hemen göremedi, bu da onu telaşa düşürdü, diye iddia ediyor Pereira. Ama Monteiro Rossi banyoda yıkanıyordu. Tıraş oluyorum Doktor Pereira, diye bağırdı Monteiro Rossi, beş dakikalık işim var. Pereira ceketini çıkarıp sofrayı kurdu. Onceki akşam kullandığı, Caldas da Rainha tabaklarını koydu. O sabah satın aldığı iki mumu da masanın üzerine yerleştirdi. Sonra mutfağa gidip akşam yemeği için ne hazırlayabileceğini düşündü. Kimbilir neden, Italyan mutfağını tanımasa da aklına bir Italyan yemeği yapmak geldi. Bir yemek uydurmayı düşündüğünü iddia ediyor Pereira. Kalın bir jambon dilimi kesip küçük küpler halinde böldü, sonra iki yumurta aldı, çırptı, rendelenmiş peynir ekledi, jambonu ve biraz mercanköşkü içine boşalttı, hepsini iyice karıştırdı, sonra bir tencere suyu ateşe koydu. Su kaynamaya başlayınca, bir süreden beri yemek dolabında duran spagettileri tencereye attı. Monteiro Rossi gül gibi taptaze geldi, gövdesini çarşaf gibi saran Pereira’nın haki renk gömleğini geçirmişti sırtına. Aklıma bir Italyan yemeği yapmak geldi, dedi Pereira, gerçekten Italyan yemeği mi bilmiyorum, belki sadece bir özenç, ama hiç değilse makarna. Ne is, diye haykırdı Monteiro Rossi, yüzyıllardır makarna yememiştim. Pereira mumları yaktı ve tabaklara spagetti koydu. Marta’ya ulaşmayı denedim, ama ilk numaraya kimse yanıt vermedi, ikinci numarayı yanıtlayan kadın ise aptal numarasına yattı, hatta Marta’yla konuşmak istediğimi bile söyledim, ama boşuna. Yazı işlerine döndüğümde, kapıcı kadın birinin beni aradığını söyledi, herhalde Marta’ydı arayan, ama sizi arıyordu, yaptığı düşüncesizlikti bence, her neyse, biri sizinle bağlantıda olabileceğimi biliyordur şimdi, bu da sorun yaratacak bana sorarsanız. Ya ben, ben ne yapmalıyım, diye sordu Monteiro Rossi. Daha güvenli bir yeriniz varsa, gitmenizde yarar var, yoksa burada kalın, ne olacağını göreceğiz, diye yanıtladı Pereira. Masanın üzerine liköre batırılmış kirazları koydu ve kendine de likörsüz bir tane aldı. Monteiro Rossi, kendi bardağını doldurdu. O anda kapının vurulduğunu işittiler. Kararlı darbelerdi kapıya inen, sanki kırmak istiyorlardı. Pereira, giriş kapısını nasıl geçmiş olabileceklerini merak etti ve birkaç saniye sessiz kaldı. Darbeler ö keyle inmeye devam etti. Kim o, diye sordu Pereira ayağa kalkarken, ne istiyorsunuz? Açın, polis, açın kapıyı yoksa tabancayla açarız, diye yanıtladı bir ses. Monteiro Rossi odalara doğru kaçtı aceleyle, cılız bir sesle, belgeler Doktor Pereira, belgeleri saklayın, demeye gücü yetti yalnızca. Sağlam yerdeler. diye sakinleştirdi Pereira onu ve kapıyı açmak için hole yöneldi. Karısının portresinin önünden geçerken bu uzak gülümsemeye suç ortaklığı taşıyan bir bakış fırlattı. Sonra da kapıyı açtığını iddia ediyor Pereira. 24 Gelenlerin sivil elbise giymiş, tabanca taşıyan üç kişi olduklarını iddia ediyor Pereira. Ilk giren, ince bıyıklı ve kumral top sakallı, kısa boylu sıska bir adamdı. Siyasi polis, dedi kısa boylu sıska, buyuranın kendisi olduğunu göstermek istercesine. Daireyi aramamız gerekiyor, birini arıyoruz. Kimliğinizi gösterin bana, diye karşı çıktı Pereira. Kısa boylu sıska yanındaki koyu renk elbiselere bürünmüş iki hödüğe seslendi: Hey, çocuklar, duydunuz söylediğini, ne düşünüyorsunuz? Biri tabancasını Pereira’nın ağzına doğrultup fısıldadı: Bu kimlik yerine geçer mi şişko? Bırakın çocuklar, diye atıldı kısa boylu sıska. Doktor Pereira’ya böyle davranmayın, namuslu bir gazetecidir kendisi, her açıdan saygıdeğer bir gazete için yazar, belki biraz fazla Katolik’tir, tersini söyleyemem, ama doğru yoldan yana bir gazetedir. Sonra Pereira’ya döndü: Bakın Doktor Pereira, zamanımızı boşa harcamayın, buraya gevezelik etmeye gelmedik, zamanımızı harcamak bize göre değildir, ayrıca sizin bu işle bir ilginiz olmadığını biliyoruz, siz namuslu bir insansınız, kiminle haşır neşir olduğunuzun farkında değilsiniz sadece, şüpheli birine güven duydunuz, ama başınıza dert açmak istemiyoruz, bırakın işimizi yapalım yeter. Ben Lisboa’nın kültür sayfasını yönetiyorum. Biriyle görüşmek istiyorum, müdürüme telefon etmek istiyorum, kendisi sizin evimde olduğunuzu biliyor mu? Bırakın şimdi Doktor Pereira, dedi kısa boylu sıska yalak bir ses tonuyla. Bir polis eylemine girişmeden önce müdürünüze haber vereceğimizi mi sanıyorsunuz, daha neler! Siz polisten değilsiniz, diye diretti Pereira, yetkili değilsiniz, sivilsiniz ve evime girmek için izniniz yok. Kısa boylu sıska ha iften gülümseyerek yine iki hödüğe döndü: Mal sahibi inatçı, çocuklar, ikna etmek için ne yapmak gerekir bilemiyorum. Tabancasını Pereira’ya doğrultan adam elinin tersiyle güçlü bir tokat indirdi Pereira’nın yüzüne ve Pereira sendeledi. Dur, Fonseca, yapma, dedi kısa boylu sıska, Doktor Pereira’ya kötü davranmamalısın, yoksa fena halde dehşete düşüreceksin adamcağızı, hassas bir adamdır, iri cüssesine bakma sen, kültüre ilgi duyar, aydın biridir, Doktor Pereira’yı tatlılıkla kandırmak gerekir, yoksa altına işer. Fonseca adındaki hödük Pereira’ya bir tokat daha attı ve Pereira yeniden sendeledi. Fonseca, dedi kısa boylu sıska gülümseyerek, elin fazla hareketli, tutmam gerekecek, yoksa işimizi bozacaksın. Sonra Pereira’ya dönüp Doktor Pereira, dedi, söylediğim gibi sizinle bir alıp veremediğimiz yok, sadece sizin evinizde bulunan şu delikanlıya bir ders vermeye geldik, bir derse ihtiyacı var, çünkü vatanının değerlerini bilmiyor, değerlerini yitirmiş gariban, biz de yeniden bulmasına yardım etmeye geldik. Pereira yanağını ovuşturup mırıldandı: Burada kimse yok. Kısa boylu sıska çevresine bir göz atıp bakın Doktor Pereira, dedi, işimizi kolaylaştırın. Misa iriniz olan delikanlıya bir-iki soru sormak istiyoruz, o kadar. Vatansever değerlerini bulması için ufak bir sorgulama altı üstü, sadece bunun için geldik. Oyleyse polise telefon etmeme izin verin, diye üsteledi Pereira, onlar da gelip onu karakola götürsünler, sorgulamalar orada yapılır, benim dairemde değil. Bırakın şimdi Doktor Pereira, dedi kısa boylu sıska ha iften gülümseyerek, hiç de anlayışlı değilsiniz, bizim istediğimiz gibi özel bir soruşturma için daireniz biçilmiş kaftan, kapıcı kadın burada değil, komşularınız Oporto’ya gittiler, sakin bir akşam ve bu bina son derece hoş bir yer, karakol gibi orta yerde de değil. Sonra da fonseca diye seslendiği hödüğe bir el işareti yaptı, adam da Pereira’yı yemek odasına kadar sürükledi. Adamlar çevrelerine baktılar, ama yemek artıklarının durduğu masadan başka bir şey göremediler. Mumlar falan, çok sıkı fıkı bir akşam yemeği Doktor Pereira, dedi kısa boylu sıska, ne kadar da romantik. Pereira karşılık vermedi. Bakın Doktor Pereira, dedi kısa boylu sıska yalak bir havayla, dulsunuz ve kadınlarla birlikte olmuyorsunuz, gördüğünüz gibi hakkınızda her şeyi biliyorum, sakın genç oğlanlar olmasın hoşunuza giden? Pereira, yeniden eliyle yanağını ovuşturup rezil bir insansınız, dedi, bütün bunlar tam bir rezillik. Haydi Doktor Pereira, diye sürdürdü kısa boylu sıska, erkek erkektir, bunu siz de benim kadar biliyorsunuz ve bir erkek de güzel götlü sarışın bir oğlan bulursa halinden anlarız. Sonra da sert ve kararlı bir sesle devam etti: Evi altüst etmemizi mi istersiniz yoksa anlaşmayı mı yeğlersiniz? Burada bir yerde, dedi Pereira, çalışma odasında ya da yatak odasında. Kısa boylu sıska iki hödüğe buyurdu: Fonseca, dedi, eline dikkat et, fazla ağır olmasın, sorun çıksın istemiyorum, küçük bir ders vermek ve öğrenmek istediğimiz bilgiyi almak yeterli. Lima, sen de kendine hâkim ol, copu getirdiğini ve gömleğinin altında sakladığını biliyorum, ama kafaya darbe istemiyorum bilesin, illa da gerekliyse omuzlara ve ciğerlere vurabilirsin, daha çok can acıtır, iz de bırakmaz. Iki hödük, peki komutanım, diye yanıtladılar. Çalışma odasına girip kapıyı arkalarından kapattılar. Güzel, dedi kısa boylu sıska, güzel Doktor Pereira, iki yardımcım iş yaparken biz de biraz la layalım. Polise telefon etmek istiyorum, diye yineledi Pereira. Polis, diye sırıttı kısa boylu sıska, ama polis benim Doktor Pereira, en azından onların yerini ben dolduruyorum, çünkü bizim polisimiz de geceleri uyuyor, biliyorsunuz. Polisimiz gün boyu bizi koruyor, akşam olunca da uyuyor, çünkü bitkin düşmüş oluyor, ortalıkta cirit atan bütün it uğursuzu, misa iriniz gibi vatan duygusunu yitirmişleri düşünürseniz bu uykuyu hakettiklerini anlarsınız. Söyleyin bana Doktor Pereira, bu belâya siz neden bulaştınız? Hiçbir belâya bulaşmadım ben, diye yanıtladı Pereira, sadece Lisboa için bir stajyer aldım işe. Elbette Doktor Pereira, elbette, ama işe almadan önce bilgi edinmeniz, polise ya da müdürünüze danışmanız, sözde stajyerinizin adresini falan vermeniz gerekirdi, likörlü bir kiraz almama izin verir misiniz? Pereira, tam o sırada sandalyesinden kalktığını iddia ediyor. Oturmuştu, çünkü yüreğinin ağzına çıktığını hissediyordu, ama o an ayağa kalktı ve çığlıklar duydum, odamda neler olduğunu görmek istiyorum, dedi. Kısa boylu sıska, tabancasını ona çevirdi. Sizin yerinizde olsam bunu yapmazdım Doktor Pereira, dedi. Adamlarım hassas bir iş yapıyorlar ve sizin hazır bulunmanız pek hoş olmayabilir, siz duyarlı bir insansınız Doktor Pereira, bir aydınsınız, ayrıca kalp hastasısınız, kimi gösteriler size iyi gelmeyebilir. Müdürüme telefon etmek istiyorum, diye üsteledi Pereira, bırakın müdürüme telefon edeyim. Kısa boylu sıskanın yüzünde alaylı bir gülümseme belirdi. Bu saatte müdürünüz de uyuyordur, diye karşılık verdi, belki de güzel bir kadının kollarında uyuyordur, biliyorsunuz, müdürünüz gerçek bir erkek Doktor Pereira, taşakları olan bir erkek, sizin gibi sarışın oğlanların güzel götlerinin peşinde değil. Pereira uzanıp adama bir tokat attı. Kısa boylu sıska âniden tabancasıyla Pereira’ya vurdu ve Pereira’nın ağzı kan içinde kaldı. Bunu yapmamalıydınız Doktor Pereira, dedi adam. Size saygılı davranmamı salık vermişlerdi, ama her şeyin bir sınırı var, eğer siz bozguncuları evine alan bir geri zekâlıysanız bu benim suçum değil, ağzınıza bir kurşun sıkabilirim, hatta bunu seve seve yaparım, eğer yapmıyorsam size saygılı davranmam istendiğindendir yalnızca, ama bunu kötüye kullanmayın Doktor Pereira, kötüye kullanmayın, yoksa sabrım taşabilir. Pereira, o sırada boğuk bir çığlık daha işittiğini ve çalışma odasının kapısına doğru atıldığını iddia ediyor. Ama kısa boylu sıska engel olup onu itti. Pe-reira’nın cüssesinden daha güçlü bir itişti bu ve Pereira geriledi. Bakın Doktor Pereira, beni tabanca kullanmak zorunda bırakmayın, ağzınıza ya da zayıf noktanız olan yüreğinize bir kurşun sıkmak isterdim, ama yapmıyorum. Çünkü kimsenin ölmesini istemiyoruz, sadece size bir vatanseverlik dersi vermeye geldik, gazetenizin Fransız yazarlardan başka hiçbir şey yayınlamadığı göz önüne alınırsa, size de biraz vatanseverlik iyi gelebilir. Pereira, dönüp yerine otururken, Fransız yazarlar böylesi zamanda tek yüreklilik gösterenlerdir, dedi. Izninizle, bütün Fransız yazarların birer bok olduğunu söyleyeyim, dedi kısa boylu sıska. Hepsini duvarda sıraya dizmek, geberdikten sonra da üstlerine işemek gerekir. Bayağı bir insansınız siz, dedi Pereira. Bayağı ama vatansever, diye yanıtladı adam. Sizin gibi değilim Doktor Pereira, siz Fransız yazarlarla suç ortaklığı peşindesiniz. O anda iki hödük kapıyı açtı. Sinirli görünüyorlardı ve nefes nefeseydiler. Ufaklık konuşmak istemiyor, dediler, ona bir ders verdik, güç kullanmak zorunda kaldık, toz olmakta yarar var. Berbat mı ettiniz, diye sordu kısa boylu sıska. Bilmiyorum, diye yanıtladı Fonseca adındaki. Kirişi kırmamız daha iyi olur. Ve kapıya yöneldi, peşinden de öteki seyirtti. Iyi dinleyin Doktor Pereira, dedi kısa boylu sıska, bizi evinizde asla görmediniz, uyanıklık etmeye kalkışmayın, sevgi gösterilerden vazgeçin, bunu size saygı ziyareti olarak kabul edin, gelecek sefere sizin için gelebiliriz. Pereira kapıyı kilitlerken adamların merdivenlerden indiklerini işittiğini iddia ediyor. Sonra Pereira yatak odasına koştu ve Monteiro Rossi’yi halının üzerine yığılmış buldu. Pereira yüzüne ha if bir şaplak indirerek Monteiro Rossi, dedi. Koyvermeyin kendinizi, geçti artık. Ama Monteiro Rossi’de hiçbir yaşam belirtisi yoktu. O zaman Pereira banyoya gitti, bir havlu ıslatıp Monteiro Rossi’nin yüzünü bu havluyla sildi. Monteiro Rossi, diye tekrar etti, her şey bitti, gittiler, uyanın. Işte o zaman havlunun kana bulandığını farketti Pereira ve Monteiro Rossi’nin saçlarının kandan yapış yapış olduğunu gördü. Monteiro Rossi’nin gözleri faltaşı gibi açıktı ve tavana bakıyordu. Pereira bir şaplak daha indirdi, ama Monteiro Rossi’nin damarlarında artık yaşam akmıyordu. Delikanlının faltaşı gibi açık olan gözlerini kapattı ve yüzüne havluyu örttü. Sonra bükülü kalmamaları için delikanlının bacaklarını uzattı, ölülerin bacaklarının durması gerektiği gibi uzattı. Ve çabuk, çok çabuk hareket etmesi gerektiğini düşündü. Bundan böyle fazla zamanı kalmamıştı, diye iddia ediyor Pereira. 25 Pereira, aklına çılgınca bir ikir geldiğini, belki uygulamaya bile koyabileceğini düşündüğünü iddia ediyor. Ceketini giyip çıktı. Katedral’de, gece geç saate kadar açık kalan bir kahve vardı, oradan telefon edebilirdi. Pereira içeri girip çevresine baktı. Kahvede, patronla iskambil oynayan geç saate kalmış birkaç kişi vardı. Garson, tezgâhın arkasında tembellik eden uyuşuk bir delikanlıydı. Pereira bir limonata ısmarladı, telefona yöneldi ve Parede Deniz Tedavi Merkezi’nin numarasını çevirdi. Doktor Cardoso’yu istedi. Doktor Cardoso odasına çekildi, kim arıyor, dedi telefondaki kadının sesi. Ben Doktor Pereira, dedi Pereira, acele kendisiyle görüşmem gerekiyor. Çağırayım öyleyse, ama inmesi için birkaç dakika beklemeniz gerekecek, dedi telefondaki kadın. Pereira sabırla Doktor Cardoso’nun inmesini bekledi, iyi akşamlar Doktor Cardoso, dedi Pereira, size önemli bir şey söylemek istiyorum, ama şimdi söyleyemem. Ne oluyor Doktor Pereira, diye sordu Doktor Cardoso, kendinizi iyi hissetmiyor musunuz? Doğru, kendimi iyi hissetmiyorum, diye yanıtladı Pereira, ama bunun önemi yok. Işin aslı evimde ciddi bir şey oldu, ev telefonumun dinlenip dinlenmediğini bilmiyorum, önemi de yok zaten, şimdilik başka bir şey söyleyemem, yardımınıza gereksinim duyuyorum Doktor Cardoso. Yarın öğle saatinde sizi arayacağım, bana bir iyilik yapmalısınız, sansür kurulundan üst düzey bir yetkili gibi konuşmalısınız, makalemin vizeden geçtiğini söylemelisiniz, hepsi bu kadar. Anlamıyorum, diye karşılık verdi Doktor Cardoso. Bakın Doktor Cardoso, dedi Pereira, sizi bir kahveden arıyorum ve daha fazla açıklamada bulunamam, evde aklınızın ucundan bile geçmeyecek bir sorunla karşı karşıyayım, yarın Yüklə 0,79 Mb. Dostları ilə paylaş:
|