Seçilmiş əsərləri

NIGAR, YALÇIN VƏ ONLARIN DƏDƏSI 

 

Nigarın adı Nigar idi. Yalçının adı Yalçın idi. 

Nigarın dörd yaşı vardı, Yalçının iki yaşı. Nigarın kuklası vardı, Yalçının 

tapançası. Nigar evcik-evcik oynayırdı, Yalçın top-top. Nigarın öz şarı vardı, 

Yalçının öz şarı. Nigarın öz şəkilli kitabı vardı, Yalçının öz şəkilli kitabı. Nigarın öz 

velosipedi vardı, Yalçının öz velosipedi.  

Amma Dədələri bircə  nəfər idi – həm Nigarın Dədəsi idi, həm də Yalçının 

Dədəsi idi. 

Əslində Dədə Nigarın da, Yalçının da babası idi. Nigar hələ danışa bilməyəndə 

belə deyirdi: 

– Də-də-də-də-də... 

Babası da ona baxıb gülürdü: 

– Baxın, görün Nigar necə danışır: – də-də-də-də-də... 

---

 

385

Nigar deyirdi: 

– Də-də-də-də-də... 

Babası gülürdü:  

– Də-də-də-də-də... 

Nigar hər dəfə babasını görəndə «Də-də-də-də-də»... – dedi, axırda «Də-də...» -

dedi. «Də-də», yəni ki, Dədə. 

Nigar nə edirdisə, Yalçın da onu edirdi. 

Nigar babasına Dədə dedi, Yalçın da babasına Dədə dedi. 

Nigar istəyirdi ki, Dədə  həmişə onunla oynasın, ona nağıl desin. Yalçın da 

istəyirdi ki, Dədə həmişə onunla oynasın, ona nağıl desin. 

Indi bəs nə olsun? Axı, Dədə bir nəfərdir... 

Heç belə də iş olar?.. 

Bir gün Nigar soruşdu: 

– Dədə, hara gedirsən? 

Nigar nə soruşdusa, Yalçın da o saat onu soruşurdu: 

– Dədə, hara gedirsən? 

Dədə dedi: 

– Gedirəm televizordakıların iş yerinə. Orada məni lentə  çəkəcəklər, axşam 

televizorda danışacağam. 

Nigar sevindi: 

– Biz səni görəcəyik? 

O saat Yalçın da sevindi: 

– Biz səni görəcəyik? 

Dədə dedi: 

– Hə, axşam görəcəksiz... 

Axşam Nigarla Yalçın eyvanda oturub kağızlarda  şəkillər çəkirdilər. Axı, 

onların ikisi də rəssam idi!.. Ən yaxşı rəssam hansı idi? Elə ikisi də!.. Ancaq... ancaq 

Nigar öz kağızında nə çəkirdisə, Yalçın da öz kağızında onu çəkirdi... Birdən ataları 

onları çağırdı: 

– Nigar, Yalçın, gəlin bura, Dədə televizorda danışır. 

Nigarla Yalçın tez qaça-qaça otağa gəldi. 

Nigarla Yalçının anası, bir də atası, bir də Dədə oturub televizora baxırdı. 

Televizorda... Dədə danışırdı. 

Bu necə işdir? 

Nigar bir çay içə-içə televizora baxan Dədəyə baxdı, bir də televizorda danışan 

Dədəyə baxdı. 

Yalçın da bir çay içə-içə televizora baxan Dədəyə baxdı, bir də televizorda 

danışan Dədəyə baxdı.  

Doğrudan da bu necə işdi?.. Bay səni!.. 

Indi Nigarın da, Yalçının da iki Dədəsi vardı – bir Dədə çay içə-içə televizora 

baxırdı, o biri Dədə də televizorda danışırdı. 

Nigar dedi: 

– A-a-a!... 

Yalçın da o saat dedi: 

– A-a-a!.. 

Birdən Nigar dedi: 

– Yalçın, Yalçın, bilirsən nə var? 

---

 

386

Yalçın da tez istədi ki, desin: Nigar, Nigar, bilirsən nə var? Amma sonra başa 

düşdü ki, axı, belə olmaz... Dedi: 

– Nə var? 

Nigar dedi: 

– Yalçın, qoy bu Dədə mənim olsun, televizordakı Dədə sənin olsun. Bu Dədə 

həmişə mənimlə oynasın. O Dədə həmişə səninlə oynasın. Yaxşı, Yalçın? Hə? 

Yalçın Nigara baxdı, sonra otaqda çay içən Dədəyə baxdı, sonra televizorda 

danışan Dədəyə baxdı. 

Nigar bir də soruşdu: 

– Yaxşı, Yalçın? 

Yalçın dedi: 

– Yox, bu Dədə mənim olsun, o Dədə sənin olsun! 

Necə oldu bu – televizorda danışan Dədə gülmədi, amma otaqda oturan Dədə 

güldü? 

Sonra Nigarla Yalçının anası da güldü, atası da güldü. 

Sonra Nigar onlara baxıb bərkdən güldü. 

Sonra da Yalçın Nigara baxıb lap bərkdən güldü.