Jim bo‘l, kampir, so‘zimni eshit,
Kim birinchi gapirsa agar,
O‘sha odam g‘iring demasdan,
Darhol turib eshikni yopar.
Churq
etishmas chol bilan kampir,
Qani vaqtga bo‘Isa yetishib,
O‘chib bo‘ldi o‘choqda o‘t ham,
Soat esa chopar betinim.
Shu zaylda xufton ham bo‘ldi,
Eshik ochiq turibdi hamon.
Simsiyoh tun,
ikki begona
Uyga kirib keldi shu zamon.
— Kim bor uyda? — so‘rar mehmonlar.
Xuddi birov atay kutganday.
Sukut saqlar chol bilan kampir,
Bamisoli tolqon yutganday.
Bir
chekkadan somsani yedi,
Parvo qilmay ikkovlon «daydi».
Yaxna tovuq go‘shtin tushirdi
Uy bekasi g‘iring demaydi.
Chekib kо‘rib boboy nosidan:
— Juda zo‘r, —
deb maqtashdi, qarang.
Qolgani yo‘q xumda musallas,
Chol
va kampir hamon gung, garang.
Neki bo‘Isa o‘marib ular
Ostonaga qo‘yishdi qadam
Va hovlidan chiqmay turib der:
Somsasi xom ekan muncha ham.
Joni chiqib so‘zlar kampirsho:
Yoq-yo‘q, somsa xom emas zinhor.
Chol burchakdan so‘zlar mardona:
Tur,
eshikni yopsang-chi, kampir...