Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu
Yüklə 3,88 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net
|
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 25
Alan Mecilin təbirincə desək, bu dörd "peyğəmbərin ekstremistliyi" hazırkı postmodernistləri modernizmə qarşı çıxmağa ruhlandırır. Bu geneologiya bizdə postmodernizmin kökləri barədə az da olsa, təəssürat yaradır, lakin postmodernizmin özü barədə az şey deyir. Buna görə də biz kələfin ucunu postmodern yazarların əsərlərində axtaraq.
Kələfin ucu Fikrimcə, kor-təbii postmodernist adlandırılan Nitsşedən tutmuş Derridaya qədər, həmçinin müasir postmodernistlər hesab olunan Cean Baundrill, Cean-Françoys Lyotard, Qayatri Spivak və Yuliya Kristeva kimi yazarları birləşdirən ümumi cəhət onların anti- essensialist və anti-fundamentalist olmalarıdır. Bundan çıxış edərək deyə bilərəm ki, onlar mahiyyəti, təbiəti və varlıqda bu və ya digər dərəcədə rol oynayan səbəb və mənanı, bir sözlə, istənilən universallığı inkar edirlər. Beləlkiklə, postmodernist perspektivdən baxdıqda üstünlük, transtarix və interpretasiya üçün vahid transmədəniyyət yoxdur. Radikal anti-essensialist postmodernistlər modernistlərin əsaslandırıb rahatlıqla irəli sürdüyü bir çox anlayışları tənqid edib fərdiliyi, orijinallığı aradan qaldırmağa çalışırlar. Bunların bir neçəsini burada Migel Fukonun əsərlərinə istinad edərək qeyd edəcəyəm. Anti-essensialistlərin izini aşkarlayan birinci konsepsiya əksər postmodernistlərin transsendent prizmadan dəyərləndirdiyi insan təbiəti ideyasıdır. Misal üçün, tarixi qanunauyğunluğa görə biz belə güman edirik ki, bəşəriyyət keçmişdə də indiki kimi olub. Biz həmçinin belə fərz edirik ki, müxtəlif mədəniyyətlərə məxsus xalqlar içərisində öz mədəniyyətimizə uyğun gələn insanlar vardır. Bu fərziyyə insanların məqsəd və fəaliyyət cəhətdən bir-birinə keçmişdə uyğun gəlməsi inamını aşılayaraq tarixi araşdırmağa imkan verir. Lakin postmodernistlər sübut etməyə çalışırlar ki, bəşəriyyətin heç bir ümumi essensiyası yoxdur. Bunun qəbulu yalnız fərdlərin müxtəlifliyini, özünəməxsusluğunu inkar etməyə gətirib çıxarır. Postmodernistlərə görə, dünya gərək son dərəcə müxtəlif cinsli təsəvvür edilsin; keçmiş indidən tamamilə fərqlidir və bütün mədəniyyətlər bir- birinə bənzəmir. Postmodernistlər faktla fantaziya arasındakı fərqi qəbul etmirlər. Onlara görə, söz və əşya, məna və mənalandıran, subyekt və obyekt arasında heç bir mühüm əlaqə yoxdur. Bu mülahizə tarix kimi reallığın da təsvirini tələb edir. Postmodernizmdə həm tarixi, həm də bədii əsərlər onların yaxşı və pis nüsxələrindən daha çox reallıq üçün əvəzlənib yenidən işlənilir. Bu Migel Fukonun başqa bir tələbinin bazisidir: ―Yaxşı bilirəm ki, indiyədək fantastikadan özgə nəysə yazmamışam. Çox da uzağa gedib fantastika
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 26
həqiqətin arxasındadır deməyi nəzərdə tutmuram. Mənə belə gəlir ki, həqiqətin içərisində fantastik əsər yaratmaq mümkündür‖. Tarixin fundamental kateqoriyası hadisə konsepsiyasıdır. Bu konsepsiya tarixi olayların xüsusiyyətinə əsaslanmağı nəzərdə tutur. Bundan fərqli olaraq postmodernistlər sübut etməyə çalışırlar ki, hadisə termini ümumi ilə nisbətdə aktual hadisələrin spesifikliyini inkar edir. Onlar bildirilər ki, olayları bir-biri ilə bağlayan heç bir ümumi mahiyyət yoxdur və hadisə ideyası dəyərsiz konsepsiyadır. Fuko hadisə terminini çoxçalarlı nizamsız hadisələrin ―fantaziya‖sı kimi dəyərləndirir və bildirir ki, o, aktual olaylarda heç bir oxşarı olmayan mənanın effektidir. Postmodernistlərin anti-essensialist analizləri vasitəsilə inkar esdilən anlayışlar çoxdur. Lakin əsas nöqtə budur ki, postmodernistlər mahiyyəti və təbiəti şübhə altına alırlar. Fikrimcə, bu, onların ən səciyyəvi cəhətidir.
Nəticə
Postmodernizmin fəlsəfi və tarixi prinsipləri dəyərsiz hesab edib nihililist mövqe nümayiş etdirməsindən bir çoxları narazılığını bildirir. Əksəriyyət isə postmodernizmin əxlaqi və mənəvi dəyərləri aradan qaldırmaq cəhdlərindən şikayətlənir. Fikrimcə, bu iradlar tutularkən bir şey nəzərdən qaçırılır. Nəzərimcə, postmodernistlər əxlaqi və mənəvi dəyərlərə lazımsız, qiymətsiz hökmünü israrla vermirlər. Onlar sadəcə zəruri əsasların və bir şey üzərində konkret bir mövqenin seçim zərurətinin yerini dəyişdirilər. Bu bizə şəxsi mövqeyimizi yaratmaqda azadlıq imkanı verir. Lakin azadlıq elə bir meyardır ki, o bizim hamımızın arzusu ilə hesablaşmır və hesablaşması da mümkün deyil. Fukonun aşağıdakı fikirləri ilə yazımı bitirmək istərdim: ―Zəif, mütərəddid, xəyal və illüziya olmayan hər hansı bir cərəyan, fərdi bir zamanlar inandığı həqiqətdən ayırıb onu başqa qaydalar axtarmağa təhrik edir: bu, fəlsəfədir. Düşüncə tərzinin, dəyərlərə, incəsənət əsərlərinə münasibətin yerdəyişməsi və transformasiyası fərqlənmək və daha artıq nəyəsə nail olmaq üçün başqa cür düşünməyə gətirib çıxarır: bu isə daha çox fəlsəfədir... Bəzi insanların hazırkı boşluq və ehtiras əvəzinə, bir balaca məhdudiyyətdən sonra ideyalar dünyasında narahatçılıq keçirməsi başadüşüləndir. Mən inanıram ki, kimsə öz həyatında bir dəfə də olsa yeni ahəng, yeni baxış bucağı, yeni fəaliyyət üsulu tapıbsa, belə insanları dünyanın düzənsizliyi, tarixin lazımsız insanlarla dolu olması heç vaxt gileyləndirməyəcək‖. İngiliscədən çevirən: Elmar Vüqarlı “Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 27
Nərmin Kamal
Kitabın adındakı hər iki açar-söz – Umberto Eko və Postmodernizm fəlsəfəsi XX əsrin ikinci yarısının hadisələridir, deməli, zamanca müasirlərimizdir. Postmodernizm - Avropa fəlsəfi, bədii-estetik düşüncə tarixində keyfiyyətcə yeni mərhələ sayılır. Bizim Qərbə inteqrasiyamız yalnız onun klassik sistemləri çərçivəsində qala bilməz, Qərbə necə varsa, olduğu kimi yanaşmamız üçün onun ən yeni ideyalarını, ən yeni dünyagörüşünü öyrənməli və diqqətə almalıyıq. Umberto Eko bu fəlsəfənin daha çox akademik qanadına məxsus bir düşüncə adamıdır. O, çoxunuza ―Qızılgülün adı‖ roman-traktatı ilə tanışdır. U.Eko, Postmodernizm fəlsəfəsinin banilərindən biri kimi, onun hazırda həyatda olan azsaylı nümayəndələrindəndir. II Dünya Müharibəsindən sonrakı filosoflar nəslinin son nümayəndələrindən biri olaraq Eko öz ideyaları ilə yaşadığımız dünyaya birbaşa təsir göstərmək gücündə olan şəxsiyyət, mədəniyyətlərarası üfüqi dialoq, çoxkültürlülük, insansevərlik (humanizm), barış kimi bəşəri önəmli mövzularda aparıcı düşüncənin simvolu sayılan bir ideoloqdur. Hər bir ideya cərəyanına qarşı olduğu kimi Postmodernizmə də münasibət birmənalı deyil. U.Eko yazır: Bizim dövrümüzdə Postmodernizm termininə Avropada hər dəfə nəyisə tərifləmək istəyəndə müraciət olunur [87, 75]. Yəni bu termin bir növ ―yaxşı‖ sözünün sinoniminə çevrilib. Keçmiş Sovet ölkələrində və Azərbaycanda isə əksinə (bu ideyanı mənimsəmiş az sayda insanı çıxmaqla), o daha çox neqativ-ironik şəkildə yorumlanır. Postmodernin qəbul olunmamasının səbəbi onun mədəniyyətin alışılmış estetik mahiyyəti və ölçülərini dağıdan virus kimi təfsir olunmasıdır. Lakin bizim məqsədimiz elmi bir yanaşma olduğundan, bu başdan mənfi köklənmiş rəylərə önəm vermədən məsələlərin mahiyyətinə varmalıyıq. Son bir neçə ildə Postmodernizmin miqrasiyası nəticəsində bu fəlsəfə mövzusunda müzakirələr və eksperimentlər Avropadan Rusiya və Türkiyəyə, oradan isə Azərbaycan cəmiyyətinə, xüsusən bədii üslub kimi ədəbiyyat və sənət sahələrinə daxil olub. Ancaq Azərbaycanda bu müzakirə və eksperimentlərin əsaslandığı heç bir fəlsəfi-elmi tədqiqat olmadığı üçün, həmin bədii çalışma və dartışmalara bir kor-koranəlik xasdır. Postmodernistlər məzarları təhqir edənlər, vampirlər, özünü təsdiq edə bilməyən qrafomanlar, estetikanı etikadan üstün görənlər, əxlaqsızlar, ―modernizmsiz postlar‖ və s. kimi qınaqlarla sıxışdırılır. Azərbaycanda müasir ədəbi prosesi izləyənlərə məlumdur, bizim ölkəyə Postmodernizm müzakirələri son on ildə ədəbiyyat dəhlizindən ayaq açandan sonra mətbuatda çoxlu qeyri-peşəkar tənqidlə qarşılanıb, ilk aşamada dumanlı bir imaj qazanıb. Lakin, Postmodernizmi Azərbaycanda ilk dəfə fəlsəfə sahəsində elmi tədqiqata çəkərkən, ona ciddi hadisə kimi yanaşdığımı, bu gün dünya ensiklopediyalarında Postmodernizm “Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 28
kəlməsinin qarşısında ―müasir fəlsəfə və incəsənətin əsas istiqaməti‖ kimi sanballı təyinlər yazılmasını nəzərə alıb, ona Qərb fəlsəfə və bədii təfəkküründə göstərilən ciddi münasibəti davam etdirdiyimi burada ifadə etmək istəyirəm. ABŞ, Avropa elmi dairələriylə tanışlıq sırasında onlarda Modernizm və Postmodernizm fəlsəfəsi üzrə ixtisaslaşan alimlər olduğunu görürük. Postmodernizm sərlövhəsi altında onlar Postmodern dünyagörüşü, Postmodern feminizm, Postmodern estetika, Postmodern linqvistika kimi bir çox sahələrdə tədqiqat aparırlar. ―Postmodern‖ sözü Qərb alimi üçün mürəkkəb açar-söz, konsepsiya, xüsusilə bizim kimi ölkələri anlamaq funksiyası yerinə yetirdiyi halda, bizim yerli auditoriyada bu söz anlaşılmaz assossasiyalar doğurur. Biz keçid dövründən danışırıq, bu dövrün bütün problemlərini yaşayırıq, dünyanın virtuallaşdığını, informasiya hakimiyyəti dövrünün başladığını görürük və hiss edirik ki, ənənəvi binar dünyagörüşümüz, xeyir və şər, həqiqət və yalan anlayışlarımızla bu dövrü dindirə bilmirik, elə isə ənənəvi xeyir-şər, ağ-qara, həqiqət-yalan – anlayış aparatımızın özündə dəyişiklik etmək, müvafiq keçid dövrü fəlsəfəsi kimi Postmodernizmi mənimsəməliyik. Azərbaycan Postmodernizmin fikir budaqlarından olan, 1970-ci illərdə meydana çıxmış Postkolonializmin maraq dairəsinə daxildir. Postkolonializm vaxtilə müstəmləkə olmuş ölkələrə, Afrika və Asiyadakı üçüncü dünya dövlətlərinə, həmçinin keçmişdə konkret olaraq müstəmləkə olmasa da, bu günə qədər mədəniyyəti kölgədə qalmış cəmiyyətlərə işıq salan bir fəlsəfədir. Postkolonializm Modernizm dövründə Fransa, Britaniya, İspaniya, Rusiya kimi güclü dövlətlərin müstəmləkəsi olmuş ölkələrin mədəniyyətini tədqiq edir, ona özünü tanıtmaq imkanları verir və müstəmləkəçiliyin mirasıyla savaşır. Bu gün Britaniya, Fransa, ABŞ və s.-də incəsənət, elm kimi sahələrdə asiyalılar, afrikalılar, başqa sözlə, üçüncü dünya ölkələrindən olan incəsənət adamları, alimlər, filosoflar bir əsr əvvəlkindən fərqli olaraq, mədəniyyətin ən vacib tədarükçüləri arasındadır. Bu baxımdan, Azərbaycan mədəniyyətinin tərəqqi etməsi və özünü tanıtması üçün postmodern dövrdə heç vaxt olmadığı qədər münbit şərait yaranıb. Bu və digər amillər postmodern sözünə yad bir şey kimi baxmamağı, bu dövrün fəlsəfəsini öyrənməyi zəruri edir. Kitabda Postmodernizmlə yanaşı Modernizmə də yer verilib. Çünki dövrümüzün aparıcı fəlsəfəsi olan Postmodernizm ―özündə şey‖ deyil, onun digər fəlsəfələrlə ideya varislik əlaqəsi var. Postmodernizmin sələfi Modernizmdir, Postmodernizm Modernizmin nailiyyətlərini həm inkar, həm də inkişaf etdirir, üstünlüyü birinciyə verir. Bu iki mərhələ tarixən ard-arda müşahidə olunsa və bağlı olsa da, bir-birindən mütləq surətdə asılı deyil. Hər biri ayrılıqda hər hansı əsərin, şəxsin və ya cəmiyyətin mədəni inkişaf modeli ola bilər. Məsələn, fikrimizcə, Azərbaycan Postmodernizm fəlsəfəsinin əsas tezislərindən bəhrələnməlidir. Modernizm iki prinsip – yenilik və keçmişin inkarı prinsipləri üzərində qurulubsa, Postmodernizm fəlsəfəsinin başlıca prinsipi dəyərlərin yenidən dəyərləndirilməsidir. Azərbaycanlılar öz keçmişlərinə bağlı, bu gün unutqanlığı mənfi etik kateqoriya kimi görən bir xalq olduğundan, Modernizm fəlsəfəsinin əsas tezislərinin bizim ölkədə geniş bəraət alması inandırıcı görünmür. Postmodernizm isə keçmişi silib
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 29
atmadan, köhnəlmiş stereotip və dəyərlərin yenidən dəyərləndirilməsi yolu ilə Azərbaycan cəmiyyətinin düşüncə sahəsindəki bir çox problemlərinə aydın çözümlər təklif edir. ―Postmodernizm plüralizmin əleyhinə olan hər şeyə qarşı yönəlib. O, monizm, unifikasiya, totalitarizm, utopiya və despotizmlərin gizli formaları ilə vidalaşır, əvəzində müxtəliflik və paradiqmaların rəqabətinə keçir‖. Bu sözlər alman Postmodernizm nəzəriyyəçisi Volfqanq Velşin ―Bizim postmodernist modern‖ (1987) əsərinin girişindəndir. Postmodernizmin uğrunda savaşdığı nemətlərdən biri mədəni yekcinsliyin (təkkültürlülüyün) əksi olan mədəni müxtəliflikdir (çoxkültürlülük). Mədəniyyətdə Postmodernizm – insan inkişafının əsası kimi mədəni müxtəlifliyin zərurəti ideyasına əsaslanır. O, alternativ seçimlər deməkdir. Universalizmə və eynicürlüyə meylli Modernizmdən fərqli olaraq, Postmodernizm fikir müxtəlifliyini alqışlayır. Postmodernizm Azərbaycan cəmiyyəti və mədəniyyətinin yenilənməsi, bir sıra düşüncə böhranlarından çıxarılması üçün bu və ya digər konkret mexanizmlərə malikdir ki, onlar haqda söz açacağıq. - Kitabda Postmodernizm ideyasının sələfləri, bu cərəyanın meydana gəlməsinin ictimai, siyasi, fəlsəfi, bədii gerçəkliyi araşdırılıb; - Postmodernizmin tarixi, mahiyyəti, bu fəlsəfənin əsas nümayəndələrinin ideyaları araşdırılıb; - U.Ekonun fəlsəfi dünyagörüşünün formalaşması, düşüncə qaynaqları, onun medievistikası, semiotikası, interpretasiya nəzəriyyəsinin əsas cizgiləri araşdırılıb; - Bütün bunların fonunda U.Ekonun Postmodernizm fəlsəfəsinin prinsipləri müəyyənləşdirilib, Ekonun romanlarındakı postmodernist spesifika təhlil olunub. Postmodernizm boş şüar, trafaret mülahizələr toplusu deyil, müasir varlıq üçün prinsipial əhəmiyyətə malik dünyagörüşü, həyat tərzi, fəlsəfə, gerçəkliyin fəlsəfi və bədii inikasının ən yeni metodologiyasıdır - kitab bu mövqedən çıxış edir. Çağdaş Qərb düşüncəsinin ayrılmaz parçası olan Postmodernizmi və U.Ekonu Azərbaycanda elmi cəhətdən araşdıran bu ilk işi yazdığım və artıq oxucuya çatdırdığım üçün özümü xoşbəxt hiss edirəm. Ən xoş arzularla, müəllif.
P.S. Kitabın müəllifinin istəyi ilə onun adı kitabda göstərilmir. Postmodern düşüncəyə görə, yazan yox, yazılan önəmlidir. Mətn, mətn və başqa heç bir şey. Kitab haqda fikirlərinizi bu ünvana bildirə bilərsiniz: arashdirma@gmail.com
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 30
Qorxmaz Quliyev "Postmodernizm..."
XX əsrdə qlobal kataklizmlər şəklində özlərini büruzə verən inqilablar və dünya müharibələri ilə bağlı bəşər cəmiyyəti dərin böhranlara məruz qalmış, uzun yüzilliklər boyu cilalanmış əxlaqi prinsiplərin və mənəvi-ruhani dəyərlərin məhvi ilə səciyyələnən qeyri-sabit bir durumla üzləşmişdir. Bu arasıkəsilməz aşınma prosesi bir-birilə rəqabət aparan, ―həqiqət yalnız məndədir‖ deyə bir-birinin dünyaduyum prinsiplərini və dünyagörmə bucaqlarını və təbii ki, bədii təcəssüm üsul və vasitələrini qətiyyətlə inkar və rədd edən, bir-birini kaleydoskopik rəngarəngliklə əvəz edən modernist estetik konsepsiyaların meydana gəlməsinə və meydandan çıxmasına səbəb oldu. Bütün XX yüzillik ərzində modernist cərəyanların başgicəlləndirici sürəti uzun əsrlər boyu formalaşmış estetik dəyərlərin iyerarxiya sisteminin dağılması ilə nəticələndi. Mərkəzdənqaçma meylləri cəmiyyətin bütün səviyyələrində, o cümlədən insanlararası münasibətlər sahəsində labüd atomlaşmaya aparırdı. Bu prosesin qarşısını almaq üçün, nəyin bahasına olursa-olsun, klassik dəyərləri bərpa etmək zəruriyyəti meydana gəlmişdi. Bunun üçünsə ən kəsə yol, demək olar ki, bütün modernist estetik konsepsiyalarda aparıcı kateqoriyalara çevrilmiş eybəcərlik, disqarmoniya və sairədən imtina edib yenidən gözəllik, harmoniya kimi klassik kateqoriyalara qayıtmaqdan keçirdi. Lakin bu da bir həqiqətdir ki, müxtəlif modernist cərəyanların yaranmasına rəvac verən humanitar böhran XX əsrin sonlarında nəinki səngiməmişdi, bəlkə də burjua insan konsepsiyasının ardınca sosialist insan konsepsiyasının da süquta uğraması nəticəsində tarixi perspektivin birdəfəlik itməsi ilə bağlı daha da dərinləşmişdi. Əlbəttə ki, belə bir şəraitdə klassik estetik durumu bərpa etməkdən söhbət gedə bilməzdi. Odur ki, postmodernizm klassik ənənə ilə hadisələrə və insana modernist baxışları çulğaşdırmağa, klassik və modernist ovqatları bardırmağa məcbur idi. ―Postmodernizm‖ anlayışının məzmunu ilə bağlı heç bir xüsusi təhlil aparmadan elə onun adı vasitəsilə mahiyyəti, əhatə dairəsi, funksional özümlüyü haqqında xeyli informasiya əldə etmək olar: söz özü haqqında çox şey deyir. Məlum olur ki, birincisi, postmodernizm humanitar fikrin inkişafında öz yerini modernizmdən sonrakı dövrə (―post‖) aid edir. İkincisi, postmodernizm modernizmlə münasibətlərinin dialektik xarakter daşıdığını bəyan edir: bir tərəfdən postmodernizm modernist ənənələri davam etdirir (əks təqdirdə tərkibindəki ―modernizm‖ sözündən imtina edərdi), digər tərəfdən o, modernist konsepsiyaların sıra fundamental müddəalarından imtina edir, yoxsa yenə də elə həmin ―post‖ sözü vasitəsilə özü ilə modernizm arasında məsafə yaratmaz, ondan fərqli statusa malik olduğunu nəzərə çapdırmazdı.
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Ədəbi söhbətlər. Müsahibələr.”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 31
―Postmodernizm‖ anlayışı eyni zamanda birbaşa ifadə etməsə də, dolayısı ilə modernizmdən əvvəl mövcud olmuş konsepsiyalarla sələf-xələf münasibətində olduğunu ifadə edir. Yeri gəlmişkən, bəşər nəslinin bütün tarixi boyu yaratdığı dəyərləri saf-çürük etmədən həzm-rabedən keçirmək istəyi ən yeni postmodernist konsepsiyaların aparıcı xüsusiyyəti kimi özünü büruzə verir. Lakin anlayışda ―modernizm‖ sözünün xüsusi olaraq vurğulanması hər halda onun klassik ənənələrə nisbətən modernizmə daha yaxın olmasına, onunla daha sıx əlaqədə olmasına dəlalət edir. Heç də təsadüfi deyildir ki, postmodernizmin ən tanınmış ideoloqlarından biri olan J.Liotar ―Postmodern uşaqlara izah qismində‖ kitabında postmodernizmin modernizm içərisində gizlənərək onun tərkib hissəsinə çevrilməsi faktını vurğulayırdı. Bununla yanaşı, postmodernizmin ideoloqları öz proqram səciyyəli əsərlərində həm ümumfəlsəfi, həm də estetik fikir sahələrində həm klassik, həm də qeyri-klassik (modernist) dünyaduyum və dünyagörüş konsepsiyalarından fərqli prinsiplərdən çıxış etdiklərlni iddia edirlər. Lakin postmodernistlərin konseptual yönümlü mülahizələrinə fikir verdikdə məlum olur ki, postmodernizm dünyagörüş sistemi kimi genetik baxımdan ondan əvvəl bu və ya digər kombinasiyalar şəklində modernizmin nəzəri bünövrəsini təşkil etmiş poststrukturalizm, struktur psixoanaliz, semiotika, dialoq fəlsəfəsi kimi qeyri- klassik konsepsiyalara əsaslаnır. Dünyaduyum və dünyagörüş kimi postmodernizmin modernizm ilə yaxınlığı onların ikisinin də eyni qaynaqdan - XX əsrin əvvəllərindən başlayaraq get-gedə dərinləşən və kəskinləşən insan böhranından bəhrələnməsi ilə bağlıdır. İntəhası, modernizm yeni-yeni özünü büruzə verən fəlakətə ilkin reaksiya qismində mübarizədir, barışmazlıqdır, dağılmaqda olan şəxsiyyəti hətta onu inkar edərək hər vəchlə xilas etmək cəhdidir. Bu baxımdan ―Ultramanifestlər‖ əsərinin müəllifi Q.Torrenin aşağıdakı deyimi səciyyəvidir. ―Mən özüm. Sən özün. O özü. Cəm halı rədd edərək Mənəmliyi vəsf edək. Bizi təkrar etmək olmaz. Bizi məhdudlaşdırmaq olmaz. Başlıcası isə biz tayı-bərabəri olmayan Mənimizdən inadla yapışmışıq. Mən özüm özümün səbəbiyəm. Mən özüm özümün tənqidçisiyəm. Mən özüm özümün hüduduyam. Mən mənəmliyin yüksəkliyini və əvəzolunmazlığını təsdiq edirəm. Mənəmlik həmişə novatorun və üsyankarın mənəvi məziyyətlərindən birincisi olmuşdur və birincisidir‖. Bu deyimdə bütün modernist insan konsepsiyaları üçün səciyyəvi olan bir şəkildə, nəyin bahasına olursa-olsun, amansız kataklizmlər dönəmində ―Mən‖i qorumaq əzmi ilə bunun qeyri-mümkünlüyündən doğan ümidsizlik hissi birləşib üzvi vəhdət təşkil edir. Postmodernizm isə mübarizədən imtinadır, böhranla barışıqdır. Postmodernizmin insan konsepsiyasının mahiyyətini səciyyələndirərək A.Turen belə hesab edirdi ki, əgər modernizm ―Mən‖in müstəsna dəyərə malik olması ideyasını bəyan edirdisə, postmodernizm onun parçalanması fikrini ön plana çəkir. Postmodernistlərin fikrincə, ―Mən‖ fenomeninin özü tarixin müəyyən mərhələsində meydana gəlmişdir və məhz buna
|