Amid Səlimoğlu “Ruhilər”

Yazarın  nə  düşündüyünü  fikirləşmirdi
”. 
Hamı üçün adi günlər yaşanırdı. Artıq bir gün daha 
ötmüşdü. Zakir ailəsi ilə Sabirin qaldığı evə çoxdan 
gəlmişdi.  
 
–  Sabah  tezdən  gedəcəyik.  –  Zakir  kartof 
qızartmasını ağzına ataraq dedi. 
 
– Yaxşı. – Sabir dərindən nəfəs alıb ona baxdı. 
 
– Aparacaqlarını hazırlamısan? 
 
–  Hamısı  hazırdır.  Bir  neçə  dəst  paltar 
qoymuşam.  – Yasəmən Sabirdən qabaq cavab verdi. 
 
– Ay Yasəmən, bəlkə heç orda bu qədər paltar 
lazım olmayacaq?  
 
– Nə bilim, ay qız. – Yasəmən Xədicəyə baxdı. 
– Birdən lazım oldu da. 

---

Amid Səlimoğlu                                                              Bəyaz Dəhliz 
51 
 
 
– Apararıq, icazə verməsələr, geri qaytararam. 
Nə ağırlığı var ki. – Zakir dedi. – Əsas, sən qonşulara 
nə deyəcəksən?  
 
–  Rayona  iş  dalıyca  getdiyini  deyəcəm.  Ən 
yaxşısı budur.  
 
–  Bəxtəvərlik  verərlər  indi  də.  –  Kinayə  ilə 
Yasəmənə baxdı. 
 
– Veriblər artıq. – Yasəmən də güldü.  
 
–  Kim  nə  deyir,  desin.  Əsas  odur  bu  işi  sağ-
salamat qurtaraq. Qalanı həll olar.  
 
–  Sabir,  yenə  deyirəm,  qəti  narahat  olma. 
Ordakı  xəstələrə  dəyib-dolaşmasan  vaxtın  tez  gəlib 
keçəcək.  Həm  səni  ağır  xəstələrin  qaldığı  otağa 
salmazlar...  Yəqin  ki.  –  Zakir  öz  sözünə  özü  bilə 
inanmadı. Bunu baxışlarında hiss etmək olurdu. 
 
– Necə yəni? Sabir onlarla bir otaqda qalacaq?  
 
– Yox, Yasəmən. Narahat olma. – Sabir Zakirə 
baxaraq gözlərini bərəltdi. – İlk gün müayinə üçün bir 
yerdə olacağıq. Sonra hərə öz otağında qalacaq. 
 
–  Əgər  bilsəm  ki,  hamınız  bir  otaqda 
olacaqsınız,  mən  buna  heç  vaxt  razı  olmaram.  – 
Yasəmən kədərli halda Sabirə baxdı. 
 
–  Narahat  olma,  qadası.  Bir  yerdə 
qalmayacağıq. Elə olsaydı, mən də istəməzdim.  
 
–  İnşaAllah  hər  şey  yaxşı  olacaq.  Sabir  də 
tezliklə  yenidən  bu  evə  qayıdacaq.  –  Zakir  söhbəti 
dəyişməyə çalışdı. 

---

Amid Səlimoğlu                                                              Bəyaz Dəhliz 
52 
 
 
– İnşaAllah. – Hamı bir ağızdan dedi. 
 
– Bu kartofu səndən gözəl bişirən yoxdu da. – 
Zakir  boşqabı  Yasəmənə  uzatdı.  –  Yenə  ver,  sənə 
zəhmət. 
 
–  Ay  qız,  durub-oturur,  sənin  yeməklərini 
tərifləyir.  Nə  bişirsəm,  buna  bəyəndirə  bilmirəm.  – 
Xədicə gülərək dedi.  
 
–  Buyur.  –  Yasəmən  boşqaba  kartof  töküb 
Zakirə  uzatdı.  –  Mənim  yeməklərimi  həmişə 
bəyənərdi.  Hələ  uşaq  vaxtından.  Rəhmətlik  anamın 
yeməklərini belə bəyənməzdi.  
 
–  Allah  rəhmət  eləsin,  o  da  gözəl  yemək 
bişirərdi. Elə Xədicə də gözəl bişirir. Ancaq sən bir 
başqasan. – Zakir təbəssümlə Yasəmənə baxdı.  
 
– Birazda baxışsanız, ağlayacaqsınız. Deyəsən, 
uşaqlığınız yadınıza düşüb. – Sabir gülərək dedi. 
 
– Həə... uşaqlıq necə yada düşməsin. Nə dərd 
var idi, nə qəm. O vaxt böyümək, indi isə uşaqlığıma 
qayıtmaq istəyirəm.  
 
– Elədir, Zakir. Ancaq bunu elə biz istəyərik. 
Böyüdükcə  kiçilən  insanlar  böyük  xəyallar  qurduğu 
kiçik  zamanlarını  arzulayarlar.  Xəyallarını  həyata 
keçirənlər isə inanmıram ki, belə arzular qursun.  
 
– Məncə səhv deyirsən, Sabir. Kim olursan, ol. 
Yenə də uşaq olmaq istəyirsən.  
 
– Bəlkə də sən deyəndir, Xədicə bacı.  

---