Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
75 – Aaaaaaaağ. Qışqırma! – Yusif daha bərkdən qışqırır, əli ilə üzünə vururdu. Üzü qızarmış, boyun damarları üzə çıxmışdı. – Gəldi! Gəldi! Gəldi! – Cavid qulaqlarını tutaraq ağlamağa başladı. Aydınla Rüfət də qorxusundan yorğanın altına girərək olanları görmək istəmirdilər. Sabir isə nə edəcəyini bilmirdi. Gah Cavidi sakitləşdirməyə çalışırdı, gah da Yusifi özünə gətirmək üçün üzünü şillələyirdi. Ancaq heç birinin kömək etmədiyini görüb qaçaraq otağın qapısını açdı. – Həkim! Həkim! – İki dəfə bərkdən qışqıraraq köməyə adam çağırdı. Onun səsinə təkcə bir həkim öz otağından çıxaraq gəlmişdi. Bu Sabiri təəccübləndirsə də, başqa edəcək bir şeyi yox idi. – Qırağa dur! – Sabiri kənara itələyərək otağa girdi. – Yenə tutdu tutması. – Yusifə yaxınlaşaraq qoluna iynə vurdu. İynəni vurduqdan bir neçə saniyə sonra Yusif suslaşaraq sakitləşdi. Gözlərini yumaraq yuxuya getdi. Həkim isə heç nə olmamış kimi iynəni cibinə qoyub otaqdan çıxdı. Olanlar qarşısında Sabir mat- məəttəl qalmışdı. Yusifin yanına gedərək yorğanı üzərinə örtdü. Sonra isə sakitcə öz yerinə gedib yatağın üstünə çıxdı. Artıq Cavid də ağlamırdı. Rüfətlə Aydın da yorğanın altından çıxıb bir-birlərinə Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 76 baxaraq gülürdülər. Bir neçə dəqiqə sonra isə hər şey öz yoluna düşmüşdü. Sanki heç nə baş verməmişdi. Sabir bura elə də asanlıqla öyrəşə bilməyəcəyini başa düşmüşdü. Bu insanlar, bu otaq, bu xəstəxana ona tamamilə yad bir yer idi. Onun olmaq istədiyi yer bura deyildi. İndi hər şeydən daha çox istəyirdi, çöldə, ailəsinin yanında olmağı. *** Saatlar keçmiş, hava qaralmağa başlamışdı. Ötən saatlarda isə qeyri-adi heç nə baş verməmişdi. Birgə həkim gələrək hərkəsə iynə vurmuş, bir neçə dərman vermişdi. Bunların heç birinə Sabir narazılıq etmirdi. Zakirin tanıdığı həkim də bunları Sabirə demişdi. Ona görə də, dərmanlara görə Sabirin qorxusu yox idi. Tək qorxusu xəstələr idi. Onları heç tanımırdı. Və nələr edə biləcəklərini də təxmin etmək çətin görünürdü. Sabir nə edəcəyi barəsində düşündüyü zaman otaqdakı digər xəstələrin hamısı eyni anda ayağa qalxdılar. Sabir üçün bu gözlənilməz idi. Qorxaraq o da ayağa qalxdı. – Nə olub? – deyə onlara baxdı. – Heç nə. Yemək vaxtıdır. – Aydın əlini qaldıraraq ona baxdı. – Sən də gəl. – Gülərək dedi. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 77 – Yaxşı. – Ancaq onu da oyadaq. – Cavid Yusifə yaxınlaşdı. – Necə oyadım? – Əllərini yana açaraq ətrafına baxdı. – Sirkələ. Bax, belə... – Rüfət əllərini birləşdirərək önə doğru hərəkət etdirməyə başladı. – Elə olmaz. Mənim oyatdığımı bilməz. – Cavid üzünü qırışıdıraraq cavab verdi. – Mən oyadaram. – Sabir qabağa gələrək dedi. – Yəni, icazə versəniz. – Hə. Gəl. – Cavid sakitcə kənara durdu. Yusifə yaxınlaşaraq ehmalca qoluna toxundu. Bir neçə cəhddən sonra gözlərini açaraq Sabirə baxdı. – Oyan. Yemək vaxtıdır. – Oyanıram. – Gözlərini açaraq dikəldi. – Hava qaralıb. – Elədir. – Yaxşısan? – Aydın sakitcə soruşdu. – Yaxşıyam. Narahat olmayın. – Onda qalx. Yemək vaxtıdır. – Cavid Yusifin qolundan tutaraq yerindən qaldırmağa çalışdı. – Gedək. Yusif ayağa qalxaraq üst-başını səliqəyə saldı. Sonra yavaş addımlarla qapıya doğru yaxınlaşdı. Sabir və digər otaq yoldaşları da onun arxasıyca otağı tərk etdilər. Axşam yeməyinin vaxtı gəlib çatmışdı. Sabir günorta baş verənləri xatırlayır, yenə də ac |