Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
85 Səs uzaqdan gəlmirdi. Sabir gözlərini açmasa da, səsin çox yaxından gəldiyini hiss edirdi. Sanki kimsə qulağına fısıldayırdı. – Sən kimsən? – Müəllif. – Nə müəllifi? Nə danışırsan? – Hekayəni yazan adam. Axı məni yaxşı tanıyırsan. Sabir hər şeyi başa düşmüşdü. – Niyə mən? – Bir nəfər seçməli idim. O da sən oldun. Kitabı yazmalıyam axı. – Sənin kitabının... – Şşşşt.... Elə demə. – Məni başqa cür yaza bilməzdin? – Yaza bilərdim. – Bəs niyə yazmadın? – Onda hər şey düzələcəkdi? – Necə yəni? Nə demək istədiyini başa düşmürəm. – İstəyirsənsə, səni buradan çıxarım. İmkanlı, dövlətli biri edim. Bəs sonra? – Sonra nə olmalıdır ki? Hər şey çox yaxşı olacaq. – Bəs çöldə, minlərlə insan necə? Onlar üçün də elə olacaqmı? – Axı mən nə edə bilərəm? Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 86 – Sən onların prototipisən. Bir vucüd halında. – Məni seçməyə də bilərdin. Sabir yenə də dirənir, fikrin yanlış olduğunu bildirməyə çalışırdı. – Bunun üçün artıq gecdir. O qədər yazını silə bilmərəm. Əziyyətim hədər gedər. Sabir ələ salındığını düşünür, yerində vurnuxaraq oyanmağa çalışırdı. – Bəs indi necə olacaq? Mən nə edəcəm? – Mübarizə aparmağı öyrənəcəksən. Qazanmaq üçün savaşmağa məcbur olacaqsan. – Burada?! Kiminlə savaşacam? – Özünlə. Özün üçün savaşacaqsan. Dəyişmək üçün. – Heç nə başa düşmürəm. Nə dəyişmək? Necə dəyişmək? Sən nə danışırsan? – Mən də tam bilmirəm. Görək necə olacaq. Ağlıma gəldikcə yazıram. Ancaq bir çıxış yolu tapacam. Sənin üçün çıxış yolu fikirləşəcəm. – Sənin başın xarabdır. Bəlkə sən də bura gələsən? – Yox. Çox sağ ol. – Nə etdiyindən xəbərin belə yoxdur. Hekayənin sonuna çatana qədər yəqin ki, mən təmiz dəli olaram. – Olmazsan. Amma onu da tam bilmirəm. Yəni ola da bilər. Qismət. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 87 – Tüpürüm, sənin yazdıqlarına. Rədd ol burdan! – Yaxşı. Yaxşı. Əsəbləşmə. Mən gedirəm. Ancaq yenə gələcəm. Gəlməsəm də, incimə. Sabir gözlərini açaraq ətrafa baxdı. Səhər açılmışdı. Yerində dikələrək başını qaşıdı. Gördüyü yuxunun təsirindən hələ də çıxa bilməmişdi. Deyəsən, yavaş-yavaş ağlını itirirdi. Bu isə heç də yaxşı görsənmirdi. *** Yemək yeməyəcəyini bilə-bilə yeməkxanaya getməli idi. Əl-üzünü yuduqdan sonra vanna otağından çıxıb dəhlizlə yeməkxanaya tərəf getməyə başladı. – Sabir, gözlə. – Arxadan səs gəldi. Dayanıb arxaya döndüyündə Yusifi gördü. Yusif ona yaxınlaşaraq qoluna toxundu. – Gedək. İkisi bir yerdə yeməkxanaya doğru addımlamağa başladılar. – İndi necəsən? – Yaxşıyam. – Gecə çox qorxmuşdun. – Hə. Biraz. |