Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
91 – Sən zənn etmə ki, burada olan insanlar adi adamlardır. Nə qədər ziyalı, savadlı adamlar var burda. Elə bizim otaqda qalan Rüfət. Riyaziyyat müəllimidir. Neçə dənə medalı var. Aydın isə həkim olub. Lakin öz dərdinə bir əlac tapa bilmir. Gördüyün xəstəxananın dəhlizində nə qədər incəsənət, elm adamları var. Sabir onun danışdıqlarına heyrətlə dinləyirdi. – Bəs sən? Sən öz çöldəki həyatında nə işləyirdin? – Mən heç nə. – Sabir çaşaraq cavab verdi. – Orta təhsilli biriyəm. Nə iş olsa, onu da edirəm. – Amma burdakı insanlardan daha ağıllısan. – Yusif təbəssümlə dedi. – Bəzən beynin boş olması, dolu olmasından daha yaxşıdır. Sabir Yusifin onu təhqir ya təfir etdiyini anlamasa da, ağlının yerində olması üçün sevinirdi. – Elədir, – deyə cavab verdi. Sonra isə anidən soruşdu? – Bəs sən? Sən kimsən? Dünən halın yaman pisləşmişdi. – Kimin? Mənim? Nə vaxt? Yusifin heç nə xatırlamaması Sabiri çaşdırmışdı. “Görəsən, niyə xatırlamır?” – deyə öz- özünə düşündü. Dediyi sözlərdən peşman olmuşdu ki, sözü dəyişmək istədi. – Yox. Yox. Mən qarışdırıram. Başqa adam idi. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 92 – Hə. Ola bilər. – Yusif gülərək dedi. Sonra isə əli ilə divarı göstərdi. – Gəl, burda oturaq. – Yaxşı. İkisi də divara yaxınlaşıb bardaş quraraq yerdə oturdular. Sabir Yusifin sol tərəfində oturmuşdu. Sabirin sağ tərəfində isə yaşı yetmişi adlamış, üzünü qırışlar örtmüş yaşlı adam bardaş quraraq oturmuş, ətrafını seyr edirdi. – Salam, Məzahir dayı. Necəsən? – Yusif boylanaraq ona baxdı. – Elə bir haldayam, incədən zərif. Dünəndən güclüyəm, sabahdan zəif. – Yaşlı kişi gülərək əllərini havaya qaldırdı. – Bu kimin sözləridir, Məzahir dayı? – Yusif də gülməyə başladı. – Özüm fikirləşmişəm. – Yaxşı eləmisən. Sabir isə ikisinin arasında, onların nə danışdıqlarına qulaq asır, onları başa düşməyə çalışırdı. Yaşlı kişi sözünü bitirib gözlərini önə zillədi. Sual dolu baxışlarla pencərədən çölü baxmağa başladı. Bunu görən Yusif yenidən sual verdi. – Nə fikirləşirsən? – Mən iki insanın daha böyük həqiqəti tapmaq üçün, bir ehtirası paylaşdığı eşqi düşünürəm. – Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 93 Gözlərini çəkmədən, eləcə sakitcə sözünü deyib yenidən susdu. – Bunu da siz fikirləşmisiniz? – Sabir maraqla soruşdu. – Mən yox. Nitşe. Tanıyırsan? – Anidən Sabirə baxdı. – Yox. Tanımıram. – Sabir qorxaraq cavab verdi. – O da filosof olub. – İşarət barmağını özünə tərəf çevirdi. – Mənim kimi. Elə bütün dahilər bizim kimi olub. Sokratı tanıyırsan? – Yenidən Sabirə baxdı. – Tanımıram. – Platon, Aristoteli bəs? – Heç birini tanımıram. – Günlərin bir günü Platon... – Sözünü yarımçıq kəsərək susdu. Gözlərini yerə dikmişdi. Heç bir söz belə demirdi. – Sözünüz yarımçıq qaldı. – Kimin? – Gözlərini bərəldərək Sabirə baxdı. – Sizin. Platondan danışırdınız. – O kimdir? – Mən bilmirəm. Siz dediniz. – Mən elə birini tanımıram. – Yaşlı kişi sakit tərzdə sözünü deyib üzünü yenidən pencərəyə tərəf çevirdi. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 94 Bu an hər şeyi başa düşən Yusif Sabirin qolundan tutaraq özünə tərəf dartdı. – Danışdırma. Arada belə olur. Sabir bu insanları heç cür anlaya bilmirdi. Anlaya biləcəyini də təsəvvür etmirdi. Buna baxmayaraq, burada bir xeyli qalacaqdı. Ona görə də, onlara uyğunlaşmalı idi. Yusif qəribə biri olsa da, onun varlığı Sabiri sevindirirdi. Heç olmasa, danışacaq biri var idi. Bir qədər də oturduqdan sonra Yusif ayağa qalxaraq Sabirə də durmasını işarə etdi. İkisi də yenidən dəhlizlə addımlamağa başladılar. Gah o başa, gah da bu başa gedir, söhbət edərək vaxtlarını keçirirdilər. – Burada günlər elə də pis keçmir. Hələ təzəsən deyə, öyrəşməmisən. Ancaq yavaş-yavaş sən də uyğunlaşacaqsan. – Mən çox qalmayacam. Komissiyaya qədər. Ondan sonra çıxacam burdan. – Bura gələn hər kəs buradan çıxmaq istəyir. Lakin günlər keçdikcə gedəcək bir yerləri olmadığından elə burada qalmağı seçirlər. Yusifin sözləri Sabiri səksəkəyə salırdı. Ancaq xəyalına ailəsini gətirərək həyəcanını yatırmağa çalışır, bir an yaranmış təlaşı dəf etmək istəyirdi. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 95 Elə bu an xəstələrdən biri anidən Sabirin qarşısına çıxaraq əllərini havaya qaldırıb ucadan oxumağa başladı: Məzlumluq edib başlama fəryadə, əkinçi! Qoyma özünü tülkülüyə, adə, əkinçi! Sabir diksinərək arxaya tərəf atlandı. Xəstənin səsi bədəninə üşütmə salmışdı. Əlini sinəsində tutaraq ona baxırdı. Bu, bayaq stulun üstündə şeir deyən xəstə idi. Gözlərini iri açaraq Sabirə baxır, yenidən uca səslə oxuyurdu: Bir üzrlə hər gündə gəlib durma qapımda, Yalvarma mənə, boynunu kəc burma qapımda, Gah başına, gah döşünə vurma qapımda, Asta addımlarla Sabirə yaxınlaşaraq gözlərinin içinə baxdı. Sağ əlinin baş barmağını ona tərəf uzadaraq ucadan və intonasiya ilə söyləməyə başladı: Ləğv olma, ədəb gözlə bu məvadə, əkinçi! Lal ol, a balam, başlama fəryadə, əkinçi! Şeiri deyib bitirdikdən sonra dəhlizdə yenidən alqış səslərini eşidilməyə başladı. Hər tərəfdən “sağ Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 96 ol, şair”, “yaşa” sözləri deyilir, xəstə isə bu sözlər qarşısında təzim edərək təşəkkürləri qəbul edirdi. Sabir isə sanki sözlərin ona ünvanlandığını zənn etmişdi. Yerində donaraq ətrafına baxır, bir yalançı olduğunu hər kəsin gözündə görməyə başlamışdı. Əsəbləri daha da tarıma çəkilir, alqışlar içində özünü tənha hiss edirdi. – İstedadlı adamdır. – Yusif oğlanı göstərib dedi. – Qorxma. Kiməsə ziyan vuracaq biri deyil. Sabir Yusifə bir söz belə demədi. Özünü ələ alaraq öz otağına doğru getməyə başladı. Yusif də onun arxasıyca gedirdi. Otağa daxil olub yatağının üstünə uzandı. Yusif onun qorxduğunu başa düşmüşdü. Heç bir söz belə demədən onu orada qoyub yenidən dəhlizə çıxdı. Sabir isə eləcə yerində uzanaraq qaldı. Yatmaq, olanları unutmaq istəyirdi. Üzünü yastığa basaraq gözlərini yumdu. Bir neçə saniyə sonra isə yavaşca yuxuya getdi. *** O gün Sabir axşama kimi eləcə yerində uzandı. Heç yuxudan ayılmaq kimi fikri yox idi. Ancaq axşam yeməyi üçün yerindən qalxmalı idi. Yenə əvvəlki kimi yeməkxanaya getmiş, yavan çörəyini yedikdən Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 97 sonra öz otağının yolunu tutmuşdu. Həkimin vurduğu iynədən sonra dərmanları atıb yenə yerinə uzanmışdı. Kefsiz idi. Sıxılırdı. Onun üçün burada günlər getdikcə uzanır, bitmək bilmirdi. Elə fikirləşirdi ki, yatsa, yuxuda olsa, zaman tez gedəcək, azadlıq dediyi ailəsinə daha dez qovuşacaq. Yüklə 1,85 Mb. Dostları ilə paylaş:
|