Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Niyə belədir, gözəl insanların həyatı?!
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Niyə belədir, gözəl insanların həyatı?!
Günahkar kimdir? Məndən soruşursansa, inan, mən də istəməzdim. Vallah. Amma nə etməli. Hər kəsə xoşbəxtlik olmaz axı. Lakin ağlamadan qazanılan gülüşün də ömrü çox olmaz. Azdan- çoxdan bilirəm. Həyat deyilən oyunun içində bir savaşa tuş gəlmişik, canım oxucu. Elə hamımız. Savaşdan çıxa bilsək qəhrəman, məğlub olsaq yaddaşlardan silinib gedəcəyik. Düz demirəmmi, əziz oxucu? Nə fikirləşirsən? De mənə... *** Özünə yaxşı bax!.. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 126 Xəstəxana divarlarının arasında yaşanan həyat həyatdan sayılmazmış. Günlər gəlib keçər, ömürdən bir parça da qoparar, amma bunu hiss etməzsən. Bəlkə bu hamı üçün belə idi. Sabir üçünsə, hər günün bir mənası, bir ağırlığı vardı. Gündüzləri sevməməyə başlamışdı, gecələrin yolunu gözləyər olmuşdu. Hava qaraldığında içindəki ümid yaz olub budaqlarında yaşıl yarpaqları cücərən ağaclar kimi olardı. Ailəsini ondan qoparan bir günü də geridə qoyduğu üçün sevinərdi. Bu gözləyişlə həftənin sonuna gəlib çatmışdı. Səhər yeməyindən sonra telefon olan otağın qabağını kəsmiş, qapının açılmasını səbirsizliklə gözləyirdi. Gah yerində dura bilməz, sağa-sola gedib-gələr, gah da qapının küncündə oturub həkimin gəlməsi üçün dəqiqələri, saniyələri sayardı. Bu minvalla zamanı ötürürdü ki, sonunda həkim gəlib çıxdı. Qapının ağzında oturan Sabiri görüb gülümsədi. – Həə... yenə gəlmisən? – Hə. – Gəl onda. – Təbəssümlə içərini göstərdi. Sabir həkimin arxasıyca otağa daxil olub qapını örtdü. Ayaqüstə dayanaraq həkimin icazəsini gözləməyə başladı. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 127 – Otur. Nömrəni bilirsən, onsuzda. İstədiyin qədər danış. – Həkim paltosunu çıxarıb stulun üstünə qoydu. – Mən də çöldə olacam. – Sağ olun. – Başını əyərək dedi. Sabir bu gənc həkimə ayrı bir rəğbətlə yanaşırdı. O, digərləri kimi deyildi. Hərkəsə hörmətlə yanaşır, bir dost kimi hamının dərdini dinləyirdi. Sabir də onun yanında özünü rahat hiss edirdi. Həkim çölə çıxdıqdan sonra stula əyləşərək telefonun dəstəyini əlinə götürdü. Əzbərində olduğu nömrəni yığaraq gözləməyə başladı. Səbrsiz halda zənginə cavab verilməsini gözləyirdi. Bir neçə dəfə çalan zəngin ardından sonunda telefonu götürmüşdülər. – Alo, – deyə xəttin digər tərəfindəkinə səsləndi. – Ata. – Aytac?.. – Sabirin boğazı düyümləndi. Danışmaq istəsə də dilindən bir söz belə çıxmadı. – Ata, sənin üçün çox darıxmışam. – Xəttin digər tərəfindən Aytacın ağlamaq səsi eşidildi. – Mən də... – Sabir qolunu dişləyir, özünü sıxaraq güclə saxlayırdı. – Necəsən? Niyə evə gəlmirsən? – Niyə ağlayırsan? Gələcəm. İşim qurtarsın. Mütləq gələcəm. – Özünü toplayaraq danışmağa çalışdı. – Anan hardadır? Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 128 – Burdadır. – Sabir? – Yasəmənin səsi eşidildi. – Necəsən? – Yaxşıyam. – Nəsə lazım deyil ki? Nə istəsən gətirərəm. Sağlığın necədir? Yaxşı baxırlar sənə? – Hər şey yaxşıdır, qadası. Narahat olma. Yaxşı baxırlar. – Özünü qoru. Havada soyuqdu. Xəstələnmə. – Yaxşı. Balacanı da öp mənim yerimə. Telefonu söndürməliyəm. Məndən başqa da adamlar var. – Oldu. Sağ ol. Yenə zəng elə. Yaxşı? – Yaxşı. Sağ olun. – Telefonun dəstəyini yerinə qoydu. Nə qədər çox danışmaq istəsə də, bunu bacarmadı. Birazda danışar, ağladığını bildirər deyə, söhbəti yarıda kəsmək məcburiyyətində qalmışdı. Ağaya qalxaraq göz yaşlarını sildi. Özünü toplayaraq qapıya tərəf addımladı. Qapıya çatanda yenidən üzünü çevirərək güzgüdəki əksinə baxdı. “Gör nə gündəsən. Üzün, gözün nə halda. Yazıq!” – deyə içində özünü danladı. Sonra da qapını açıb çölə çıxdı. Həkimi görüb üzünü aşağı salıb onun yanından keçərək dəhlizin digər tərəfinə doğru getməyə başladı. Ancaq yarı yola çatmışdı ki, ağlına nə gəldiysə, geri dönərək qaldığı otağa doğru sürətlə Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 129 götürüldü. Otağın qapısına çatanda qapını açaraq içəri girdi. – Yusif? – Hə. – Yusif Sabirin ona tərəf təngnəfəs halda gəldiyini görüb dedi. – Nə olub? – Danışmaq istəyirsən? – Kiminlə? – Ailənlə. Uşaqlarınla. – Mən? – Yusif təəccüblə ona baxdı. – Hə. – İndi? – Hə. Elə indi. – Yusifin qolundan tutdu. – Gəl mənimlə. Yusifi yatağından qaldıraraq otaqdan çıxardı. Telefon otağının qarşısına gətirərək qapını göstərdi. – Burada telefon var. Ev nömrən yadındadır? – Yadımdadır. – Yusif utanaraq başını aşağı əydi. – Gir onda. Gedək zəng edək. – Bəlkə lazım deyil? – Onlar sənin övladlarındır. Sən onlarla danışmasan, onlar da sənlə danışmayacaqlar. Sən onlara tərəf addım at, onlar mütləq sənə doğru qaçacaqlar. – Yusifin əlini tutdu. – İnan mənə. Sabir qapını açaraq içəri girdi. Həkim içəri girən Sabiri görüb ona baxdı. – Yenə gəlmisən? – Gülümsəyərək dedi. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 130 – Başqa biri də danışmaq istəyir. Ona görə. – Əli ilə qapını göstərdi. – Yaxşı. – Ayağa qalxdı. – Gəlsin. – Sağ olun. Allah razı olsun. Həkim qapını açaraq çölə çıxdı. Sabir də onun arxasıyca çıxaraq Yusifi içəri saldı. – Telefon burdadır. Nömrəni de. – Telefonun dəstəyini götürdü. – Nömrəni? – Yusif qorxaraq gözlərini Sabirdən qaçırmağa çalışdı. – Hə. Qorxma. De. Sabirin təkidindən qurtula bilməyəcəyini görən Yusif nömrəni deməyə başladı. Sabir nömrəni yığıb qurtardıqdan sonra səbrlə gözləməyə başladı. Bir neçə saniyə sonra xəttin digər tərəfindən səs eşidildi. Səs gənc qadın səsi idi. – Alo. – Salam. – Sabir sevinclə dedi. – Salam. Buyurun. Kimdir? – Mən xəstəxanadan zəng edirəm. Yusifin evidir? – Bəli. Mən qızıyam. Atama nəsə olub? – Gənc qadın həyəcanla soruşdu. – Yox, yox. Qorxmayın. Yusif sizinlə danışmaq istəyir. – Danışmaq istəyir? – Gənc qadın ağlamağa başladı. Sabir bunu çox yaxşı hiss edirdi. |