Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Həsrətindən...
Ertəsi gün, səhər yeməyindən sonra Sabirlə Yusif əvvəlki günlər kimi dəhlizdə dolaşır, havadan- sudan söhbət edərək vaxtlarını ötürürdülər. Başqa edəcək bir şey yox idi, onsuzda. – Məzahir dayı oradadır. Gedək yanına. – Deyəsən, söhbətlərindən xoşun gəlib. – Yusif gülərək dedi. – Maraqlı adamdır. Ona görə. – Hə. Elədir. – Gedək. İkisi də yaşlı kişinin oturduğu yerə yaxınlaşıb salamlaşdıqdan sonra yanına oturdular. Yaşlı kişi onlara fikir vermədən pencərədən çölü izləyirdi. – Məzahir dayı, səndən bir şey soruşa bilərəm? – Soruş. – Ona baxmadan, saymazyana dedi. – İnsana bu dünyada ən çox nə lazımdır? – Sabir sualı verib maraqla cavabını gözləməyə başladı. – Bu, sənin nə eşitmək istədiyinə bağlıdır. – Üzünü ona çevirdi. – Necə yəni? Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 116 – İnsan oğlu istədiklərini eşitmək istəyər, eşitdikləri haqqında isə suallar yaradar. Sənin kimi. Yoxsa niyə bura gələsən! – İstehza ilə dedi – Düz deyirsən, Məzahir dayı. – Yusif araya girdi. Sonra da ağzını Sabirin qulağına yaxınlaşdırdı. – Buna niyə sual verirsən ki? Nə gəldi danışır. – Məzahir dayı, dediklərindən heç nə başa düşmədim. – Sabir Yusifə fikir vermədən yenidən yaşlı kişiylə danışmağa başladı. – Ən çətin zamanında nə arzularsan, sənə də o lazımdır. Bu qədər sadə... – Çiyinlərini çəkərək dedi. – Mən çöldə olmaq istəyirəm, azad olmaq istəyirəm. – Sabir udqunaraq sözünü bitirdi. – Sağlam olmaq istəyirsən, hə? – Gülərək dedi. – Yəni. – Sabir onun gülməsinə bir məna verə bilməmişdi. – Bura gələnə kimi hamı kağız arzusunda olur, burada isə sağlamlıq. İndi de mənə! Sənə daha çox hansı lazımdır? – Eynəyinin altından gözləri gülür, üzünü Sabirə zilləmiş, tülkü kimi nə edəcəyini güdürdü. – Sağlamlıq. – Sabir nə dediyini özü də anlamırdı. İstəksizcə yaşlı kişinin sualına cavab verdi. – İtalyanların bir atasözü var. Deyir ki, Pulsuz sağlamlıq, yarı-yarıya xəstəlik deməkdir. – Eynəyini düzəltdi. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 117 – Düz deyirsən, Məzahir dayı. – Yusif yenidən araya girdi. – İndi sən qərar ver! Sənə nə lazımdır? – Əllərini qatlayaraq yana açdı. Sabirin fikirləri qarışmışdı. Nə deyəcəyini bilmirdi. Gözlərini yerə dikərək bir qədər elə qaldı. Yaşlı kişi isə bu arada yerindən qalxaraq çoxdan onlardan uzaqlaşmışdı. Bir qədər eləcə oturduqdan sonra Sabir başını qaldıraraq ətrafa baxdı. Yaşlı kişi yanında deyildi. Yerindən qalxmaq istəyirdi ki, Yusif qolundan tutaraq qalxmasına mane oldu. – Getmə. – Niyə? – Sabir yenidən yerə oturaraq divara söykəndi. – İndi gələcək. – Yusif üzünü dəhlizin digər tərəfinə tutdu. – Kimi deyirsən? – Sabir heç nə başa düşməmişdi. Üzünü Yusif baxan tərəfə çevirdi. Dəhzildə heç kim ayaqüstə deyildi. Hamı yerdə oturmuşdu. Qışqırıq, bağırtı səslərinin yerini səssizlik almışdı. Sanki hərkəs kimisə gözləyirdi. Sabir olanlardan heyrətə gəlmişdi. Birinci dəfə idi ki, belə bir halla rastlaşırdı. Maraqla ətrafa boylandı. Elə bu an yan otaqların birindən ortayaşlı biri çıxaraq yavaşca dəhlizin ortasına, pencərənin qarşısına doğru addımladı. Pianoya tərəf gedirdi. Sabir bu pianonun Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 118 fərqinə ilk gün varmışdı. Ancaq heç vaxt kimdənsə, niyə orada olduğunun səbəbini soruşmamışdı. Adam pianonun önünə oturaraq ön qapağını qaldırdı. Əllərini pianonun ağ-qara dillərində gəzdirdikdən sonra ehmalca musiqini ifa etməyə başladı. O, musiqini ifaə etdiyi zamanda dəhlizdəkilər dinməz-söyləməz onun ifasına heyran-heyran qulaq asırdılar. Musiqi Sabirə də təsir etmişdi. Nədənsə, içinə od kimi düşən bu musiqi onda qəribə hisslər yaşadırdı. – Bu kimdir? – Sakitcə Yusifə tərəf əyildi. – Tariyel. Bəstəkardır. Hər həftənin ikinci günü, saat on tamamda otağından çıxıb bu mahnını çalır. “Həsrətindən”. – Həsrətindən?.. – deyə Sabir dodaqaltı mızıldandı. – Həyat yoldaşının ən sevdiyi musiqi olub. Elə deyirlər. – Həyat yoldaşına nə olub ki? – Maraqla soruşdu. – Vəfat edib. Xəstə imiş. Həftənin ikinci günü həm də... – Hə... – Sabirin boğazı düyümləndi. Yasəməni xatırlamışdı. Adam musiqini ifa etdikcə göy üzünü örtmüş qara buludlar arasından günəşin şüaları pencərədən dəhlizə daxil olur, duman kimi ətrafa səpələnirdi. Bu Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 119 əsrarəngiz mənzərənin qarşısında Sabirin halı daha da pisləşirdi. Nəfəs almaqda çətinlik çəkirdi. Yaşlı kişiylə danışdıqları gəlmişdi ağlına. İndi Sabirin ən çətin zamanı idi. Və ona nə lazım olduğunu çox yaxşı başa düşmüşdü. Başını divara söykəyərək musiqiyə qulaq asır, Yasəməni, uşaqlarını xəyalına gətirirdi. Özünü ələ almağa çalışsa da, göz yaşları sözünə qulaq asmırdı. Dəhlizdəki bir çox adam onun kimi idi. Sakit, dinməz, lal kimi. Musiqi isə heç dinmirdi. *** Yüklə 1,85 Mb. Dostları ilə paylaş:
|