Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
100 – Bilmirəm. Nə vaxt icazə versələr, o vaxt da gələcəm. – İnşaAllah. – İnşaAllah. – Sabir çox danışa bilməyəcəyini hiss etmişdi. – Yaxşı. Məndən başqa da gözləyənlər var. Sonra yenə zəng edərəm. – Özünə yaxşı bax. Vaxtı-vaxtında yemək ye. Nə lazım olsa xəbər elə. Mütləq gətirərəm. – Yaxşı. Narahat olma. Telefonu söndürürəm artıq. Özünüzə yaxşı baxın. Uşaqları öpərsən yerimə. – Hələlik. – Hələlik. Sabir istəməsə də, telefonun dəstəyini yerinə qoydu. Gözləri qan çanağına dönmüşdü. Göz yaşları yanaqlarından süzülərək dodaqlarına toxunduğunda, özünü saxlaya bilməyib hönkürtü ilə ağlamağa başladı. Ancaq həkimin və başqalarının eşitməməsi üçün əlini ağzına apararaq səsini kəsməyə çalışdı. Bir yandan ağlayır, bir yandan da zəif olduğu üçün özünü günahlandırırdı. “Kül mənim başıma”, – deyə əlini başına vuraraq özünü təqsirkar bilirdi. Bir müddət orada, eləcə oturub içini göz yaşları ilə tökdükdən sonra ayağa qalxaraq qapıya tərəf yaxınlaşdı. Qapıya çatdığında sola baxaraq, divarda asılmış güzgüdə öz əksini gördü. Bir neçə gündə güzgüyə baxmamışdı. Özünü tanıya bilmirdi. Sanki bir neçə günün içində əlli il qocalmışdı. Bərəlmiş Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 101 gözlərini güzgüyə dikərək özünə baxdı. Əlini üzündə gəzdirdi. Göz yaşlarını sildikdən sonra qapını açaraq dəhlizə çıxdı. Onun otaqdan çıxdığını görən həkim yanından keçərək otağa daxil oldu. Sabir isə boynunu bükərək öz otağına getdi. Otağa daxil olub heç kimə fikir vermədən öz yatağına uzandı. Gözlərini yumaraq yenidən yatmağa çalışdı. – Harda idin? – Səs Yusifin idi. Sabirin otağa daxil olduğunu görüb yanına gəlmişdi. – Telefonla danışırdım. – Gözlərini açaraq ona baxdı. – Zəng edəcək kiminsə var? – Yusif maraqla soruşdu. – Niyə ki? Nəsə olub? – Sabir onun nə demək istədiyini başa düşməmişdi. – Yox. Sadəcə, burda olan adamların çoxu heç kimə lazım olmur. Ona görə də, kiməsə zəng etməyin mənası da qalmır. – Mənim ailəm var. – Hamının bir yerlərdə ailəsi var. – Yusif əllərini yana açdı. – Ancaq uzaqlarda. – Ola bilər. – Qısaca dedi. – Sənin ailən kimdir? – Yusif yenidən sual verdi. – Həyat yoldaşım, uşaqlarım. – Hə. Nə gözəl. Yoldaşın səni istəyir? – Yusif təbəssümlə gözlərini Sabirə zillədi. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 102 – Əlbəttə. – Sabirin bu sualdan xoşu gəlməmişdi. – Bəs sən? – Mən də. Bunu niyə soruşursan ki? – Sən burdasan, o isə çöldə. Burda ola-ola səni sevirsə, deməli güclü qadındır. – Elədir. – Onda onu sevməkdən qorxma. Çünki vaxt gələcək, o, sənin tək ordun olacaq. Bunu mən demirəm ha... irlandlar deyir. – Gülməyə başladı. – Lap yaxşı. – Sabir heç nə başa düşməsə də, Yusifin xətrinə dəyməmək üçün gülərək ona baxdı. – Mən gedim. – Stuldan duraraq dedi. – Sən də ailəni fikirləş. Yusif Sabirin yatağından ayrılaraq öz yatağına doğru getdi. Sabir onun arxasıyca baxaraq qalmışdı. Yusifin danışdıqlarından heç nə başa düşməmişdi. Bir qədər onu izlədikdən sonra yenidən başını yastığa qoyaraq gözlərini yumdu. Yatmaq, zamanı irəli aparmaq istəyirdi. Ancaq nə oldusa, gözlərini açaraq yerində dikəldi. Yataqdan enərək tərliklərini geyinib Yusifin yatağına doğru getdi. – Otura bilərəm? – Hə. Otur. – Yusif sevinərək əli ilə yer göstərdi. – Həmişə sən mənimlə danışırsan, suallar verirsən. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 103 – Sən də ver. – Yusif təbəssümlə ona baxdı. – Bugün məndən sonra da bir neçə nəfər telefonla danışmaq üçün otağa getdilər. Ancaq sən getmədin. Niyə? – Mən kimlə danışacam ki? – Qaşlarını çataraq dedi. – Ailənlə. Həyat yoldaşın və ya uşaqlarından biri ilə. – Yoldaşım vəfat edib. Üç il olar. Oğlumla qızımda öz ailələrini qurublar. – Onlara zəng et. –Mən onlara lazım olmaram. İkisi də böyükdürlər. Məni nə etsinlər. – Hə... – Sabir bir qədər düşündükdən sonra yenidən soruşdu. – Nəvən var? – Var. – Gülərək dedi. Sonra da yastığının altına əlini salaraq bir şəkil çıxardı. – Onlardır. Bax. Şəkildə bir qız, bir oğlan uşağı var idi. – Allah saxlasın. – Sağ ol. – Onları görmək istəmirsən? – Nə bilim. Bəlkə nə vaxtsa. Buradan çıxdıqdan sonra. – Yaxşı. Sabir Yusifi incidəcəyindən qorxurdu. Ona görə də, artıq bir söz belə danışmadı. Ayağa qalxdı. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 104 Yusifdən uzaqlaşmağa başlamışdı ki, arxadan Yusifin səsini eşitdi. – Hara gedirsən? – Nə bilim. – Sabir geriyə dönərək ona baxdı. – Dəhlizə çıxacam. – Mən də gəlim? – Gəl. – Sabir gülümsəyərək dedi. Yusif dərhal ayağa qalxıb onun yanına gəldi. “Gedək”, – deyə qapını göstərdi. İkisi də qapıdan dəhlizə çıxdılar. O gün Sabir özünü daha yaxşı hiss edirdi. Yasəmənin səsi belə ona güc vermişdi. Səbrsizliklə xəstəxanadan çıxacağı, ailəsinə qovuşacağı günü gözləyirdi. O günə kimi isə dözməli olacaqdı. Buna məcbur idi. *** Yüklə 1,85 Mb. Dostları ilə paylaş:
|