Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
111
Onda çölə, əvvəllər yaşadığı həyata qayıtmaq hissi
baş qaldırmışdı. Bunu Sabirə borclu idi. Ona görə də,
Sabirlə çox danışmaq, yenidən əvvəlki kimi olmaq
istəyirdi. Amma di gəl ki, o yatırdı.
Yusif Sabirə baxaraq fikrə daldığı zaman yan
otaqdan səs gəlməyə başladı. Kimsə ucadan
oxuyurdu:
"Vətən bağı" al-əlvandır,
Yox içində xarı bülbül.
Səsə Sabir də oyanmışdı. Gözlərini açaraq
yerində dikəldi. Ətrafına baxdı. Səs qaldığı otaqdan
gəlmirdi. Sabirin oyandığını görən Yusif sevinərək
yataqdan enib onun yanına getdi.
– Oyandın?
– Hə. – Yusifin üzündəki sevinc Sabiri
çaşdırmışdı. – Oxuyan kimdir?
– Vüqardır. O biri otaqda qalır. Köhnə əsgərdir.
– Yusifin üzündəki gülüş bir anda yox oldu. –
Müharibədə olub.
– Başa düşdüm. – Sabir başını yellədərək dedi.
Digər otaqdan isə səs hələ də gəlməkdə idi:
On bir ay cəfa çəkərsən,
Bir ayı da zarı, bülbül!
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
112
– Çox gözəl oxuyur.
– Elədir. – Sabir Yusifin sözünü təsdiqlədi.
Bundan sonra ikisi də susaraq səsi dinlədilər.
Otaqda hər kəs səssiz idi. Yan otaqdansa, yanıqlı səs
hər tərəfə yayılır, digər otaqları da öz ağuşuna alırdı.
Sabir səs kəsilənə qədər divara söykənib durdu.
Gözlərini yumaraq səsi dinlədi. Vüqar oxuyub
bitirdikdən sonra isə gözlərini açaraq Yusifə baxdı.
– Birinci dəfədir ki, bu səsi eşidirəm.
– Tez-tez oxumaz. Nə vaxt istəsə, onda.
– Başa düşdüm. – Köks ötürdü. Sonra yenidən
davam etdi. – Niyə yatmırsan?
– Nə bilim. Dedim biraz söhbət edərik. – Fağır
baxışlarını Sabirə zilləyərək dedi.
– Nə söhbət? Nə danışacağıq?
– Bilmirəm. – Əllərini yana açdı.
– Məncə yataq. Gecdir.
Sabir yerinə uzanmağa hazırlaşırdı ki, Yusif
anidən əllərini başına qoyaraq ağzını açdı. Qışqırmır,
əlləri ilə başını sıxmağa davam edirdi. Sabir bunu
görən kimi dərhal ayağa qalxıb Yusifin əllərindən
tutub sakitləşdirməyə çalışdı.
– Yusif! Yusif! Özünə gəl.
Bir neçə dəfə bunu təkrarlasa da bir çarəsinin
olmadığını görüb qapıya tərəf getdi. Həkimləri
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
113
çağırmaq istəyirdi. Elə qapını açırdı ki, arxadan
Yusifin səsini eşitdi.
– Getmə!
Sabir geriyə dönərək onun yanına gəldi.
– Yaxşısan?
– Yaxşıyam. Yaxşıyam. – Yusif əllərini aşağı
salaraq dedi. – Bu səfər çox qısa oldu. Heç
qışqırmadım. – Təəccüblə əllərinə baxdı.
– Necə yəni? Mən elə bilirdim, sən heç nə
xatırlamırsan. – Sabir yatağın üstünə oturdu.
– Hər şeyi xatırlayıram. Sadəcə... nə bilim. Elə
olmasını istəyirəm. – Gözlərini qaçıraraq dedi.
– Niyə?
– İstəmirəm, normal olan vaxtı kimsə bu halımı
xatırlatsın. Ona görə.
– Ancaq bugün elə də güclü olmadı. Özünə tez
gəldin.
– Hə. Elədir. – Üzündə yenidən təbəssüm
yarandı.
– Deməli düzəlirsən. Bu çox yaxşı şeydir.
– Yəqin ki. Həkimlə danışmaq lazımdır.
– Yusif... – Sabir birazda ona yaxın oturdu. –
Sən buradan çıxmaq istəyirsən? – Gözlərinin içinə
baxaraq soruşdu.
– Əvvəllər yox. Ancaq indi istəyirəm.
– Lap yaxşı. – Sabir gülümsəyərək dedi. –
Onda tam sağalmalısan. İnanıram ki, bunu
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
114
bacaracaqsan. Amma əsas sən inanmalısan. Başa
düşürsən məni?
– Başa düşürəm. – Əllərini havaya qaldıraraq
sevincini bildirmək istədi. Sonra yenidən yanına
salaraq əlavə etdi. – Yavaş-yavaş düzələcəm.
– Düzələcəksən. – Əlini Yusifin dizinə qoydu.
– Çox sağ ol.
– Mən niyə? – Sabir Yusifi anlamamışdı.
– Sən kömək etdin. Burada dostum yox idi. Sən
gələndən sonra düzəlməyə başladım. Çöldəki adamlar
kimi olmağa başladım. Sən dostum oldun mənim. –
Yusifin gözləri yaşarmışdı.
– Əsas sən sağ ol. Sən olmasaydın, mənim də
halım heç yaxşı olmayacaqdı. Burada tək dostum
sənsən.
– Bilirəm. – Yusif gülməyə başladı.
– Hə. – Sabir də gülərək qarşılıq verdi.
– İndi isə yat, dincəl. Bugünlük bəsdir. Sabah
yenə danışarıq. – Ayağa qalxdı.
– Yaxşı. Gecən xeyirə.
– Xeyir olsun.
Yusif ondan uzaqlaşaraq yatağına tərəf getdi.
Sabirsə, bir qədər onu izlədikdən sonra yatağa
uzanaraq gözlərini yumdu. Sabah üçün dəqiqələri
saymağın vaxtı gəlib çatmışdı.
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
115
***
Dostları ilə paylaş: |