Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Şirin günlər, şirin çağlar bir-bir gəlib düşər yada
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Şirin günlər, şirin çağlar bir-bir gəlib düşər yada...
Bu arada Yasəmən isə heç nədən xəbərsiz öz evinin yolunda idi. Bu ötən günlərdə Sabirlə yalnız bir dəfə danışmışdı. Onda da doyunca ürəyini boşalda bilməmişdi. İndi isə düşüncələrə dalaraq evə doğru gedirdi. – Salam, Yasəmən. Yasəmən? – Arxadan səs eşidildi. Yasəmən yerində duraraq arxaya çevrildi. Onu səsləyən qonşusu Pakizə xala idi. – Salam, Pakizə xala. Bağışla. Fikirli idim. – Hə, nə olacaq. İnsansan da... – Süni təbəssümlə ona baxdı. – İşdən gəlirsən? Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 120 – Yox. İşləmirəm. Mağazadan gəlirəm. Evə bir-iki şey lazım idi. – Əlindəki torbanı göstərdi. – Həə... day neynirsən ki, işləyib. Sabir işləyir də... – Yasəməni süzərək dedi. – Bugün işləmirəm, Pakizə xala. İş yoxdur. Yoxsa, çağırsalar gedirəm. – Həə... lap yaxşı. Bu arada, Sabir necədir? Onu heç görmürəm. Rayona göndərdilər yoxsa hələ buradadır? Neçə dəfə istəmişəm, soruşum. Ancaq vaxtım da olmur deyə siz tərəfə gələ bilmirəm. – Yaxşıdır. Rayona göndəriblər. Orada işləyəcək bir müddət. – Həəə... Yaxşı edib. Burada aldığından çox alacaq. – Qaşlarını qaldıraraq gözlərini Yasəmənə zillədi. – Elə də çox pul vermirlər, Pakizə xala. Özümüzü dolandırmağa güclə bəs edir. – Yaxşı olar, bala. – Yenidən süni şəkildə gülümsədi. – Sağ olun. – Yasəmən yenidən yoluna davam etməyə başladı. Yaşlı qadının sözləri xətrinə dəysə də, buna fikir vermək istəmirdi. Özünü ələ alaraq evə çatmaq üçün addımlarını sürətləndirdi. Həyət qapısını açıb içəri girdi. Həyətdə heç kim yox idi. Pilləkənləri çıxıb ev qapısını açdı. İçəri girərək mətbəxə keçdi. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 121 – Gəldin? – Xədicə onu görüb dedi. – Hə. Nə lazım idi, almışam. – Mən də günortaya hazırlıq görürəm. – Kartofları göstərib dedi. – Zakir də gələcək. Bayaq zəng eləmişdi. – Lap yaxşı. Əynimi dəyişib gəlirəm. Mətbəxdən çıxıb öz otağına girdi. Paltarlarını dəyişdikdən sonra yenidən mətbəxə gəldi. – Uşaqlar hardadır? – O biri otaqda. Oyun oynayırlar. – Sənə kömək lazımdır? – Söhbəti dəyişərək soruşdu. – Kartofu mən soyacam. Narahat olma. Sən çay dəmlə, zəhmət olmasa. Çaydan boşalıb. – Yaxşı. – Yasəmən qaz sobasının üstünə qoyulmuş çaydanı götürdü. – Sabah işə gedəcəksən? – Bilmirəm. Hələ bir xəbər yoxdur. Çağırsalar gedəcəm. – Sabir gəlib işə düzəlsəydi, sən də rahat olardın. Oturardın evində, uşaqlara baxardın. – Niyə ki? Uşaqlar böyüyən kimi mən də işləyəcəm. Təkcə Sabir işləməli deyil. – Bıçağı alaraq soğanların qabığını soymağa başladı. – Vallah, təki Zakirin işləri yaxşı olsun, ancaq mənim heç işləmək fikrim yoxdur. – Xədicə sözünü bitirib gülməyə başladı. – Mənim yerim evdir. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 122 – Hamı sənin kimi deyil ki. – Yasəmən də gülürdü. – Mən həmişə işləmək istəmişəm. Lap uşaqlıqdan. – Heç uşaqlıqda da işləməkdən xoşum gəlmirdi. Həmişə arzulayırdım ki, evimin xanımı olacam. – Ancaq mən yox. Həkim olmaq istəyirdim. – Yasəmən keçmiş günləri xatırlayaraq gülümsədi. – Bəs niyə olmadın? – Xədicə maraqla soruşdu. – Necə olum. Bizim kənddə məktəb doqquzuncu sinifə qədər idi. Qalan iki ili o biri kəndə getməli idik. Bizim kənddə də heç kim qızını ora göndərmirdi. Qız uşağıdır, uzaqda nə işi var deyirdilər. Mənim atam oxumağımızı, təhsil almağımızı çox istəyirdi. Ancaq söz çıxar, camaat pis baxar deyə, o da göndərmirdi. Biz də nə oxuya, nə də hansısa peşə sahibi ola bildik. – Zakir deyirdi ki, Sabirin də uşaqlığı heç yaxşı olmayıb. – Onun heç seçimi də yox idi. Atası ilə anasını uşaq vaxtı itirmişdi. Hardasa, on üç-on dörd yaşı olardı ya yox. Böyük qardaşının arvadı baxıb ona. Elə onun-bunun qapısında da işləyib bir tikə çörəyini qazanıb. Ona görə də, indi istəyirəm ki, uşaqlar oxusun. Əsas da Aytac. Onun oxuması, təhsil alması daha vacibdir. – Elədir. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 123 – Hə... – Soğanları götürüb Xədicəyə baxdı. – Bunları yumaq lazımdır. – Bura bax. Bəs siz necə tanış olmusunuz? Zakirdən neçə dəfə soruşmuşam, ancaq düz-əməlli cavab ala bilməmişəm. Səni də görəndə yadıma düşmür ki, soruşum. – Gülərək dedi. – Məktəb vaxtlarından tanıyırıq bir-birimizi. İlk dəfə dördüncü sinifdə oxuyanda görmüşdüm onu. – Sabir neçədə oxuyurdu ki? – Sabir məndən üç il böyükdür. Onda yeddinci sinifdə oxuyurdu. Hər gün dərsdən çıxıb arxamca gələr, öz aləmində evimizə qədər ötürərdi məni. – Sən neynirdin bəs? – Xədicə özünü saxlaya bilməyib gülməyə başladı. – Ay qız, nə edəcəm. – Yasəmən də güldü. – Uşaq idim onda. Başımı aşağı salıb evə tələsərdim. Kənd yeri idi. Qız uşağı nədir, ətrafa baxmaq nədir, elə şey olardımı. Adamı öldürərdilər. – Bəs səndən xoşlandığını nə vaxt dedi? – Neçə il sonra. Hələ bir dəfə sinif yoldaşı deyib ki, o uşaqdır, neynirsən onu. O da deyibmiş ki, nə olsun uşaqdır. Axır-əvvəl böyüyəcək də. – Guya bunlar yekə kişi olub. – Xədicə şaqqanaq çəkərək gülməyə başladı. – Həə... – Yasəmən də ona qoşularaq gülür, bir yandan da soğanları yuyurdu. – Ay qız, uşaq ağlıdı. Elə bilirdilər ki, böyük kişidilər. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 124 – Demə, demə... Yaxşı, hər şeyi başa düşdüm. Bəs nə vaxt sənə yaxınlaşdı? – Mən doqquzuncu sinifdə oxuyanda. – Ona kimi heç bir söz də deməyib? – Xədicə gözlərini bərəldərək Yasəmənə baxdı. – Yox. Səbrlə böyüməyimi gözləyib. – Gülümsədi. – Nə demişdi? – Heç nə. “Salam”. Təkcə bunu. – Neçə il gözlə-gözlə, səbr et. Sonra da gəl bunu de. – Kənd yeridir, söz çıxar deyə, ehtiyat etmişdi. – Səni görəndə özünü itirdiyindən olar. – Xədicə göz vuraraq dedi. – Yox, ay qız. – Yasəmən nazla gülümsədi. – Məktəbi bitirdikdən sonra da elçilərini göndərdi. Zakir də Sabiri tanıyırdı. Xətrini çox istəyirdi. Atamı razı saldı. Atam da onun sözünə qulaq asdı. – Bəs sən? – Nə mən? – Sən Sabirlə evlənmək istəyirdin? – Hə. – Utanaraq cavab verdi. – Sabir təmiz, saf biri idi. Səbəbini bilmirdim, uşaq idim, bir ad da verə bilmirdim, ancaq hər onu gördüyümdə içimdə bir rahatlıq, sakitlik yaranırdı. Atama, qardaşıma necə etibar edirdimsə, ona da o cür etibar edirdim. Ondan əvvəl neçə dəfə elçiləri geri qaytarmışdım. Bilirdim Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 125 ki, nə vaxtsa, o da öz elçilərini göndərəcək. Səbrlə gözləyirdim. – Göndərməsəydi, yəqin ki, sən elçi gedəcəkdin. – Gülərək dedi. – Nə bilim. – Yasəmən də gülməyə başladı. – Yaxşı. Günorta gəldi, çatdı. Hələ yemək hazır deyil. Zakir də gələcək. – Tavanın içinə yağ tökdü. İkisi də günorta üçün hazırlıq görməyə başladılar. Həyat davam edirdi. Yüklə 1,85 Mb. Dostları ilə paylaş:
|