Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
134 *** Pilləkənlərlə yuxarı qalxaraq həkimin otağına doğru addımlamağa başladı. Həkimin otağının qapısına çatıb yavaşca bir neçə dəfə döydükdən sonra qapını açdı. – Salam, həkim. Necəsiniz? – İçəri boylanaraq dedi. – Sən kimsən?! – Zakirdir. Yadınızdadırsa, sizinlə görüşmüşdük. Sabiri xəstəxanada yatmasına kömək etmişdiniz. – Hə, bildim. Nə olub? – Əli ilə oturmasını istədi. – Sabiri soruşacaqdım. Görəsən, nə vaxt çıxar? – Xəstəxana ilə səhər danışmışam. Bu həftəsonuna kimi çıxmalıdır. – Eləmi? – Hə. Cümə axşamı, səhər yoxlamadan keçəcək. Ondan sonra da son qərarı verib xəstəxanadan buraxacaqlar. – Qərar necə olacaq? – Mən nə bilim. Sabirə qalıb. Özündən asılıdır. – Yumru sifətini qırışdıraraq gülümsədi. – Başa düşdüm. – Zakir ayağa qalxdı. – Çox sağ olun. Narahat etdim. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 135 – Xoş getdin. Zakir otaqdan çıxaraq pilləkənlərə yaxınlaşdı. Telefonu çıxarıb Yasəmənə zəng elədi. – Həkim deyir, həftəsonuna kimi buraxacaqlar. – deyə Yasəmənə məlumat verdi. – Sabir necədir? Onu da soruşdun? – Yasəmənin səsi eşidildi. – Ay qız, o, nə bilsin Sabirin halını. – Nə bilim, ay qardaş. Nəsə yaman narahatam. – Narahatçılığa səbəb yoxdur. Hər şey yaxşı olacaq. – Təki sən deyən olsun. – Hə, elədir. Nəysə mən telefonu söndürürəm. Gedəsi yerim var. Axşam danışarıq. Hələlik. – Telefonu söndürüb cibinə qoydu. Pilləkənlərlə aşağı düşərək xəstəxananın giriş qapısından çölə çıxdı. *** Musiqi səsi eşidilirdi: Şirin günlər, şirin çağlar Bir-bir gəlib düşər yada. Ürək deyər: “Ayrılığın Üzü dönsün bu dünyadan!..” Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 136 Sabir gözlərini açmaq istəsə də, aça bilmirdi. Musiqi səsi çox yaxından gəlirdi. Bir neçə dəfə cəhd etdikdən sonra göz qapaqlarını qaldırmağa nail oldu. Hər tərəf alatoran görünürdü. Üzünü pencərəyə tərəf çevirdi. Hava qaralmışdı. Harada olduğunu, bura necə gəldiyini anlamağa çalışırdı. Ayağa qalxmaq istədi. Ancaq sağ böyründəki ağrını hiss edib yenidən yatağa uzandı. Yavaş-yavaş hər şeyi xatırlayırdı. Sonuncu dəfə dəhlizdə idi. Cavan oğlanla danışdıqdan sonra Yusifin yanına getmək üçün ayağa qalxmışdı. Və sonra da oğlan onu qayçıyla vurmuşdu. Hər şeyi yadına düşmüşdü. “ Məni bura kim gətirib”, – deyə düşündü. Elə bu an qapı açılaraq otağa biri daxil oldu. – Özünə gəlmisən? – Mən nə vaxtdan burdayam? – Dünən səhərdən. Əslində, tez durmalı idin. Amma yaman yatdın. – Tibb bacısı gülərək dedi. – Özünü necə hiss edirsən? – Pis deyiləm. – Yaran elə də dərin deyil. Bəxtin gətirib. Orqanlara ziyan dəyməyib. – Məni vuran oğlan? O hardadır? – Təkadamlıq otaqdadır. Nəzarət altında saxlayırlar. |