Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
137 – Həbs olunacaq? – Sabir narahat halda soruşdu. – Yox, əşşi. Nə həbs. Siz nə etsəniz, sizə “gözün üstə qaşın var” deyən olmayacaq. – Qəhqəhə ilə gülərək Sabirə baxdı. Sonra yenidən əlavə etdi. – Səni də elə bura o gətirib. Qucağında. – Necə yəni? – Sabir təəccüblə ona baxdı. – Hə. Sən yerə yıxılandan sonra səni qucağına götürüb üstümüzə qaçdı. Biz də bura gətirməyini dedik. – Başa düşdüm. – Sabir cavan oğlanın niyə belə etdiyini anlamamışdı. – Bu mahnı nədir? – Ətrafa boylandı. – Mən qoymuşam. O biri otaqda. İstəyirsənsə, söndürə bilərəm . – Yox. Qalsın. – Yaxşı. – Qapıya yaxınlaşdı. – İndi yat. Dincəl. Sabah öz otağına gedəcəksən. – Oldu. Sabir tibb bacısı otaqdan çıxdıqdan sonra başını yastığa qoydu. Tavana baxaraq zamanı qovalamağa çalışdı. Bir müddət sonra isə gözləri yuxuya getdi. *** Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 138 Səhərin közərən işıqları ilə birgə Sabir də oyanmışdı. Artıq özünü yaxşı hiss edirdi. Ağrısı da xeyli azalmışdı. Yuxudan ayılan kimi yerindən qalxaraq əl-üzünü yudu. Sonra da qapıya yaxınlaşıb dəhlizə çıxdı. Dəhlizə çıxması ilə Yusifin önünü kəsməsi bir olmuşdu. – Ayılmısan? – Sevinərək Sabirin üstünə gəlirdi. – Hə. Yaxşıyam. – Sabir də onu gördüyünə sevinmişdi. – Onda gəl gedək. Səhər yeməyinin vaxtıdır. – Mən ac deyiləm. Həkimlə danışacam. Əgər icazə versə, otağa gedəcəm. – Yanında qalmağımı istəyirsən? – Yox. Sağ ol. Sən get. – Yaxşı. – Yusif ondan uzaqlaşaraq yeməkxanaya getdi. Sabirsə, ətrafa göz gəzdirdikdən sonra baş həkimin otağına doğru addımlamağa başladı. Elə otağın qapısına çatırdı ki, baş həkim özü otaqdan çıxdı. – Deyəsən, tamam sağalmısan. – Bəli, həkim. İcazənizlə öz otağıma keçərdim. – Yaxşı. Get. Ancaq özünü qoru. İki gün sonra komissiya var. Ora gedəcəksən. – Baş üstə. – İndi gedə bilərsən. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 139 Baş həkim ondan uzaqlaşaraq dəhliz qapısına yaxınlaşdı. Qapını açaraq gözdən itdi. Sabir onun son sözündən həm xoşhal olmuş, həm də kədərlənmişdi. Bir yandan buradan çıxacağına görə sevinir, bir yandan da komisssiyanı inandıra bilməsə, çəkdiyi əziyyətin heyf olacağına pis olurdu. Ancaq ümidini itirmirdi. Asta addımlarla otağına getdi. Otaqda ondan başqa heç kim yox idi. Edəcək bir şey olmadığından yerində uzandı. Heç beş dəqiqə keçməmişdi ki, Yusif qapıdan girərək ona yaxınlaşdı. Əlində çörək vardı. Sabirə uzadaraq dedi: – Al, ye. Ac olarsan. – Ac olmadığımı demişdim axı. – Gülümsəyərək çörəyi aldı. – Sənə elə gəlir. – Yenə çayı içinə tökmüsən? – Çörəyi aralayaraq içinə baxdı. – Hə. Nəyi pisdi ki? Hamısı bir yerdədir. – Yaxşı eləmisən. – Gülərək dedi. Sonra da çörəkdən dişləyərək yeməyə başladı. – Dadlıdır. – Hə. Yağını, pendirini bol eləmişəm. Hamısını ye. – Heç soruşmadım. Axırıncı dəfə telefonla danışırdın. Nə oldu? – Sabir bazar gününü xatırlayaraq soruşdu. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 140 – Danışdım. – Yusif sevinərək dedi. – Qızımla, oğlumla. Nəvələrimlə də danışdım. – Nəvələrinlə də danışdın? – Hə. Sənə də demişdim axı. Qızımın bir qızı, bir oğlu var. Oğlumun isə bir oğlu. O hələ çox balacadır. Danışa bilmir. – Allah saxlasın. – Çox sağ ol. – Nə danışdın? – Sabir maraqla soruşdu. – Hər şey. – Yusif utanaraq dedi. – Sabah yox, o birisigün komissiya olacaq. Dedilər ki, istəsən səni çıxarıb evə gətirə bilərik. – Sən nə dedin? İstəyirsən? – Sabir gözlərini iri açaraq Yusifə zillədi. – Hə. – Yusif başını bulayaraq dedi. – Çox gözəl. Onda elə bir yerdə çıxarıq. – Oldu. – Yusif gülümsəyərək dedi. Sabir bura gəldiyi gündən Yusifdə də çox irəliləyiş olmuşdu. Sabir ona çox yaxşı təsir etmişdi. Öz qapalı dünyasından ayrılmış, içindəki sıxıntıları bir kənara ata bilmişdi. Bunda səbəbkar Sabiri görür, ona ürəyinin dərinliyində dərin hörmət bəsləyirdi. – Səsi eşidirsən? – Sabir Yusifin qolundan tutdu. – Piano səsi. – Hə. Yenə otağından çıxıb. – Elədir. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 141 İkisi də susaraq Tariyelin ifasına qulaq asmağa başladılar. Yenə eyni musiqini ifa edirdi. “Həsrətindən”. *** Sabir nahar yeməyinə də getməmiş, eləcə gününü yatağının üstündə keçirmişdi. Komissiyanın olacağı gün üçün səbrsizlənir, vaxtın ötüb keçməsindən başqa heç nə istəmirdi. Yusif isə buna baxmayaraq, ona gizlincə olsa da, yemək gətirir, yeganə dostunu ac qoymurdu. Nahardan sonra Yusifin köməyi ilə Sabir dəhlizə çıxmış, xəstələrlə qaynayıb qarışmağa başlamışdı. Bir müddət dəhlizdə var-gəl etdikdən sonra Sabir Yusifə yaşlı kişini göstərib dedi: – Yoruldum. Gəl, Məzahir dayının yanına gedək. – Kişinin söhbətləri xoşuna gəlib, deyəsən. – Hə. Elədir. – Gülərək qarşılıq verdi. Yaşlı kişi isə bu vaxt pencərənin önündə oturmuş, çölü izləyirdi. Sabirlə Yusif ona yaxınlaşıb salam verdikdən sonra yanında əyləşdilər. – Neynirsən, Məzahir dayı? – Yusif pencərədən çölə boylanaraq soruşdu. – Baxıram. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 142 – Nəyə? – Quşlara. – Qısaca dedi. – İki gün sonra biz də onlar kimi olacağıq. – Artıq burda son günlərimizdir, Məzahir dayı. – Sabir yaşlı kişiyə baxdı. – Deməli, azad olursunuz? – Kinayə ilə soruşdu. – Hə. Elədir. – Çıxıb nə edəcəksiz? – Nə bilim, Məzahir dayı. Çıxandan sonra fikirləşərik. – Yusif cavab verdi. – O zaman siz azad olmursunuz. – Rişxənd edərək gülümsədi. – Niyə elə deyirsiniz, Məzahir dayı? – Yaşlı kişinin sözü Sabirin xətrinə dəymişdi. – O quşları görürsünüz? – Əli ilə havada uçan göyərçinləri göstərdi. – Onlar kimi qanad açmayacaqsınızsa, elə mənim ki burada, həbs olduğunuz qəfəsdə qalsanız yaxşıdır. – Üzünü Sabirlə Yusifə tutdu. – Düz deyirsən, Məzahir dayı. – Yusif yenidən lağlağa şəkildə yaşlı kişini ələ saldı. – Henrix Henreni tanıyırsınız? – Yox, Məzahir dayı. – Sabir narahat halda dedi. – O deyir ki, Nökər ağasız olsa belə, yenə azad deyil. Nökərlik onun canında var. – Yenidən üzünü Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 143 pencərəyə tərəf çevirdi. – Dəyişməsəniz, ora ya bura, heç bir fərqi yoxdur. Düşüncənizi dəyişməlisiniz ki, azad olasınız. – Düşüncəmizi dəyişməliyik. – Sabir dodaqaltı mızıldandı. Əslində qocanın dediklərinə ikisi də əməl edirdilər. Yusif də, Sabir də bacardıqları qədər dəyişmişdilər. Yusif öz qaranlığından çıxmış, həyatın ona verdiyi dəyəri anlamağa başlamışdı. Sabir isə dəyərli olan hər şeyin onda var olduğunu anlamışdı. Yaşadıqları hadisələrin içində var olmağı bacaran bu iki şəxs gələcəyə ümidlə baxmağa başlamışdılar. Taleh onlara bir oyun oynamışdı. Qalib olmaq isə onların əlində idi. Bunu dərk etdiklərində azadlığa çıxmağa hazır olacaqdılar. Bu isə elə də uzaqda deyildi. *** Yüklə 1,85 Mb. Dostları ilə paylaş:
|