Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
137
– Həbs olunacaq? – Sabir narahat halda
soruşdu.
– Yox, əşşi. Nə həbs. Siz nə etsəniz, sizə
“gözün üstə qaşın var” deyən olmayacaq. – Qəhqəhə
ilə gülərək Sabirə baxdı. Sonra yenidən əlavə etdi. –
Səni də elə bura o gətirib. Qucağında.
– Necə yəni? – Sabir təəccüblə ona baxdı.
– Hə. Sən yerə yıxılandan sonra səni qucağına
götürüb üstümüzə qaçdı. Biz də bura gətirməyini
dedik.
– Başa düşdüm. – Sabir cavan oğlanın niyə belə
etdiyini anlamamışdı. – Bu mahnı nədir? – Ətrafa
boylandı.
– Mən qoymuşam. O biri otaqda. İstəyirsənsə,
söndürə bilərəm .
– Yox. Qalsın.
– Yaxşı. – Qapıya yaxınlaşdı. – İndi yat.
Dincəl. Sabah öz otağına gedəcəksən.
– Oldu.
Sabir tibb bacısı otaqdan çıxdıqdan sonra
başını yastığa qoydu. Tavana baxaraq zamanı
qovalamağa çalışdı. Bir müddət sonra isə gözləri
yuxuya getdi.
***
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
138
Səhərin közərən işıqları ilə birgə Sabir də
oyanmışdı. Artıq özünü yaxşı hiss edirdi. Ağrısı da
xeyli azalmışdı. Yuxudan ayılan kimi yerindən
qalxaraq əl-üzünü yudu. Sonra da qapıya yaxınlaşıb
dəhlizə çıxdı. Dəhlizə çıxması ilə Yusifin önünü
kəsməsi bir olmuşdu.
– Ayılmısan? – Sevinərək Sabirin üstünə
gəlirdi.
– Hə. Yaxşıyam. – Sabir də onu gördüyünə
sevinmişdi.
– Onda gəl gedək. Səhər yeməyinin vaxtıdır.
– Mən ac deyiləm. Həkimlə danışacam. Əgər
icazə versə, otağa gedəcəm.
– Yanında qalmağımı istəyirsən?
– Yox. Sağ ol. Sən get.
– Yaxşı. – Yusif ondan uzaqlaşaraq
yeməkxanaya getdi.
Sabirsə, ətrafa göz gəzdirdikdən sonra baş
həkimin otağına doğru addımlamağa başladı. Elə
otağın qapısına çatırdı ki, baş həkim özü otaqdan
çıxdı.
– Deyəsən, tamam sağalmısan.
– Bəli, həkim. İcazənizlə öz otağıma keçərdim.
– Yaxşı. Get. Ancaq özünü qoru. İki gün sonra
komissiya var. Ora gedəcəksən.
– Baş üstə.
– İndi gedə bilərsən.
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
139
Baş həkim ondan uzaqlaşaraq dəhliz qapısına
yaxınlaşdı. Qapını açaraq gözdən itdi. Sabir onun son
sözündən həm xoşhal olmuş, həm də kədərlənmişdi.
Bir yandan buradan çıxacağına görə sevinir, bir
yandan da komisssiyanı inandıra bilməsə, çəkdiyi
əziyyətin heyf olacağına pis olurdu. Ancaq ümidini
itirmirdi.
Asta addımlarla otağına getdi. Otaqda ondan
başqa heç kim yox idi. Edəcək bir şey olmadığından
yerində uzandı. Heç beş dəqiqə keçməmişdi ki, Yusif
qapıdan girərək ona yaxınlaşdı. Əlində çörək vardı.
Sabirə uzadaraq dedi:
– Al, ye. Ac olarsan.
– Ac olmadığımı demişdim axı. –
Gülümsəyərək çörəyi aldı.
– Sənə elə gəlir.
– Yenə çayı içinə tökmüsən? – Çörəyi
aralayaraq içinə baxdı.
– Hə. Nəyi pisdi ki? Hamısı bir yerdədir.
– Yaxşı eləmisən. – Gülərək dedi. Sonra da
çörəkdən dişləyərək yeməyə başladı. – Dadlıdır.
– Hə. Yağını, pendirini bol eləmişəm. Hamısını
ye.
– Heç soruşmadım. Axırıncı dəfə telefonla
danışırdın. Nə oldu? – Sabir bazar gününü
xatırlayaraq soruşdu.
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
140
– Danışdım. – Yusif sevinərək dedi. – Qızımla,
oğlumla. Nəvələrimlə də danışdım.
– Nəvələrinlə də danışdın?
– Hə. Sənə də demişdim axı. Qızımın bir qızı,
bir oğlu var. Oğlumun isə bir oğlu. O hələ çox
balacadır. Danışa bilmir.
– Allah saxlasın.
– Çox sağ ol.
– Nə danışdın? – Sabir maraqla soruşdu.
– Hər şey. – Yusif utanaraq dedi. – Sabah yox,
o birisigün komissiya olacaq. Dedilər ki, istəsən səni
çıxarıb evə gətirə bilərik.
– Sən nə dedin? İstəyirsən? – Sabir gözlərini iri
açaraq Yusifə zillədi.
– Hə. – Yusif başını bulayaraq dedi.
– Çox gözəl. Onda elə bir yerdə çıxarıq.
– Oldu. – Yusif gülümsəyərək dedi.
Sabir bura gəldiyi gündən Yusifdə də çox
irəliləyiş olmuşdu. Sabir ona çox yaxşı təsir etmişdi.
Öz qapalı dünyasından ayrılmış, içindəki sıxıntıları
bir kənara ata bilmişdi. Bunda səbəbkar Sabiri görür,
ona ürəyinin dərinliyində dərin hörmət bəsləyirdi.
– Səsi eşidirsən? – Sabir Yusifin qolundan
tutdu. – Piano səsi.
– Hə. Yenə otağından çıxıb.
– Elədir.
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
141
İkisi də susaraq Tariyelin ifasına qulaq asmağa
başladılar. Yenə eyni musiqini ifa edirdi.
“Həsrətindən”.
***
Sabir nahar yeməyinə də getməmiş, eləcə
gününü yatağının üstündə keçirmişdi. Komissiyanın
olacağı gün üçün səbrsizlənir, vaxtın ötüb
keçməsindən başqa heç nə istəmirdi. Yusif isə buna
baxmayaraq, ona gizlincə olsa da, yemək gətirir,
yeganə dostunu ac qoymurdu.
Nahardan sonra Yusifin köməyi ilə Sabir
dəhlizə çıxmış, xəstələrlə qaynayıb qarışmağa
başlamışdı. Bir müddət dəhlizdə var-gəl etdikdən
sonra Sabir Yusifə yaşlı kişini göstərib dedi:
– Yoruldum. Gəl, Məzahir dayının yanına
gedək.
– Kişinin söhbətləri xoşuna gəlib, deyəsən.
– Hə. Elədir. – Gülərək qarşılıq verdi.
Yaşlı kişi isə bu vaxt pencərənin önündə
oturmuş, çölü izləyirdi. Sabirlə Yusif ona yaxınlaşıb
salam verdikdən sonra yanında əyləşdilər.
– Neynirsən, Məzahir dayı? – Yusif pencərədən
çölə boylanaraq soruşdu.
– Baxıram.
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
142
– Nəyə?
– Quşlara. – Qısaca dedi.
– İki gün sonra biz də onlar kimi olacağıq.
– Artıq burda son günlərimizdir, Məzahir dayı.
– Sabir yaşlı kişiyə baxdı.
– Deməli, azad olursunuz? – Kinayə ilə
soruşdu.
– Hə. Elədir.
– Çıxıb nə edəcəksiz?
– Nə bilim, Məzahir dayı. Çıxandan sonra
fikirləşərik. – Yusif cavab verdi.
– O zaman siz azad olmursunuz. – Rişxənd
edərək gülümsədi.
– Niyə elə deyirsiniz, Məzahir dayı? – Yaşlı
kişinin sözü Sabirin xətrinə dəymişdi.
– O quşları görürsünüz? – Əli ilə havada uçan
göyərçinləri
göstərdi.
– Onlar kimi qanad
açmayacaqsınızsa, elə mənim ki burada, həbs
olduğunuz qəfəsdə qalsanız yaxşıdır. – Üzünü Sabirlə
Yusifə tutdu.
– Düz deyirsən, Məzahir dayı. – Yusif yenidən
lağlağa şəkildə yaşlı kişini ələ saldı.
– Henrix Henreni tanıyırsınız?
– Yox, Məzahir dayı. – Sabir narahat halda
dedi.
– O deyir ki, Nökər ağasız olsa belə, yenə azad
deyil. Nökərlik onun canında var. – Yenidən üzünü
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
143
pencərəyə tərəf çevirdi. – Dəyişməsəniz, ora ya bura,
heç bir fərqi yoxdur. Düşüncənizi dəyişməlisiniz ki,
azad olasınız.
– Düşüncəmizi dəyişməliyik. – Sabir dodaqaltı
mızıldandı.
Əslində qocanın dediklərinə ikisi də əməl
edirdilər. Yusif də, Sabir də bacardıqları qədər
dəyişmişdilər. Yusif öz qaranlığından çıxmış, həyatın
ona verdiyi dəyəri anlamağa başlamışdı. Sabir isə
dəyərli olan hər şeyin onda var olduğunu anlamışdı.
Yaşadıqları hadisələrin içində var olmağı bacaran bu
iki şəxs gələcəyə ümidlə baxmağa başlamışdılar.
Taleh onlara bir oyun oynamışdı. Qalib olmaq isə
onların əlində idi. Bunu dərk etdiklərində azadlığa
çıxmağa hazır olacaqdılar. Bu isə elə də uzaqda
deyildi.
***
Dostları ilə paylaş: |