Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
153 Həkim dəhlizin digər tərəfinə dorğu getməyə başladı. Sabir də onun arxasıyca gedirdi. Bir qədər getdikdən sonra Fəridin qaldığı otağın qarşısında dayanaraq üzünü Sabirə çevirdi. – Mən də girəcəm. Nə deyəcəksənsə, çox qısa olsun. – Oldu. Çox sağ olun. Həkim qapını açaraq Sabiri içəri saldı. Sonra da içəridən qapını bağlayaraq kiminsə girməsinə mane oldu. Otaqda Fəriddən başqa heç kim yox idi. Fərid isə yatağın üstündə dizlərini tutaraq oturmuşdu. Qapının açıldığını eşidib üzünü qapıya çevirərək gələnin kim olduğuna baxdı. Sabirin içəri girdiyini görən kimi gözlərini bərəldərək ona zillədi. – Salam, Fərid. – Sabir ehtiyatla ona yaxınlaşıb yatağın yanında qoyulmuş stula əyləşdi. – Mənim adım Sabirdir. Bir neçə dəfə səninlə danışmışıq. Yadındadır? Fərid heç bir söz demədən ona baxır, eləcə susurdu. Həkim isə kənarda dayanaraq olanları izləyirdi. – Mənim də bir oğlum var. Səndən çox balacadır. – Gülümsədi. –Bir də məktəbli qızım. Çoxdandır, heç birini görmürəm. – Onunla əvvəl də danışmışdı, ancaq indi daha ətraflı özünü ona tanıtmaq istəyirdi. – Bugün buradan gedirəm. Onları Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 154 da görəcəm. Səndən də danışacam. Nə bilmək olar, bəlkə nə vaxtsa, sən də onlarla tanış olarsan. İnanıram ki, görsən çox sevərsən. Elə onlarda. Sabir uşaqlarından danışır, Fərid də ona qarşı yaranmış nifrəti yox etməyə çalışırdı. Fərid isə bir söz demədən susurdu. – Mən indi gedirəm. Ancaq yenə gələcəm. Səninlə daha yaxından tanış olmaq üçün. İstəyərsən? Sualı cavabsız qalmışdı. Sabir ayağa qalxaraq başı ilə sağollaşdı. Sonra qorxsa da arxasını ona tərəf çevirərək qapıya dorğu addımlamağa başladı. – Bağışla! Sabir duraraq arxaya çevrildi. Səs Fəriddən gəlmişdi. Ondan bunu eşitmək Sabir üçün çox dəyərli idi. – Sən bağışla... Hər şey üçün. – Sabirin gözləri dolmuşdu. – Yolun açıq olsun... Get. – Fərid gülümsəyərək dedi. – Çox sağ ol. Sabirin ürəyi yerindən çıxacaq kimi idi. Sevincindən nə edəcəyini bilmirdi. Geriyə dönərək həkimə baxdı. Getmək vaxtının gəlib çatdığını ona bildirərək ikisi də otaqdan çıxdılar. Həkimə təşəkkürünü bildirdikdən sonra yeməkxanaya tərəf boylandı. Yeməkxanada heç kim qalmamışdı. Dəhlizə boylanaraq xəstələrin arasında Yusifi Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 155 tapmağa çalışdı. Ancaq Yusif gözə dəymirdi. Qaldığı otağa yaxınlaşıb qapını açmaq istəyəndə Yusif özü qapıdan çıxaraq qarşısında dayandı. – Bayaqdan səni axtarıram. – Niyə? Nəsə olub? – Getmək vaxtıdır. Tibb bacısı dedi. – İndi? – Həyəcanla soruşdu. – Hə. Elə indi. – Yaxşı. – Al çantanı. – Əlində tutduğu çantanı Sabirə uzatdı. Sabir çantanı alaraq geriyə döndü. Son dəfə bu dəhlizdə addımlayırdı. Bəlkə də son dəfə bu xəstələri görürdü. Ona görə hamısını bir-bir süzür, onlarla sağollaşırdı. – Məzahir dayının yanına gedək. – Sabir Yusifin qolundan tutdu. – Gedək. İkisi də yaşlı kişinin yanına gedərək onunla sağollaşmaq istədilər. – Məzahir dayı, biz gedirik. – Gedin. – Yaşlı kişi Sabirə baxaraq əli ilə getmələrini istədi. – Gedin və azad olun. – Olacağıq, Məzahir dayı. – Yusif əlini havaya qaldırdı. Yaşlı kişiylə də sağollaşdıqdan sonra çıxış qapısına doğru addımlamağa başladılar. Elə qapıya Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 156 yaxınlaşmışdılar ki, arxadan kimsə uca səslə qışqırmağa başladı. – Bizə dəli deyirlər. Bizmi dəliyik, yoxsa bu xülyadan ayılmayan insan övladı mı? – Əli ilə pencərəni göstərdi. – Bizim ruhumuzmu xəstədir yoxsa xəstəlik ruhumuzdamı var? – Əllərini yana açaraq coşquyla dəhlizdəkilərdən soruşdu. – Ancaq bir şey açıq-aydındır. Biz nə dəliyik, nə də ruhi xəstə. Bəs biz kimik? Bizə nə ad vermək olar? Bunu sizə mən deyəcəm. Biz Ruhilərik. İnanın mənə! Biz seçilmiş insanlarıq! Bəşəriyyət bizi anlayacaq gücdə deyil. Bizlər burada həbs olunmağa layiq deyilik. Biz çox ali varlıqlarıq. Ona görə də, sizə deyirəm, – əlini dəhlizdəkilərə uzatdı. – Açın qapıları, ruhunuzu azad edin! Dəhlizdəkilər heç nə anlamasa da onu alqışlamağa başladılar. – Gedək, Sabir. – Gedək. – Qapını açaraq dəhlizdən çıxdılar. Tibb bacısı ilə bir yerdə birinci mərtəbəyə endilər. Sənədlərin yoxlanışından sonra sıra evə getmək qalmışdı. Binadan çıxdıqlarında başlarını qaldırıb xəstəxanaya son dəfə göz gəzdirərək burada keçirdikləri günləri xatırladılar. Sabir də, Yusif də həyəcanlı görünürdülər. Burada tanımışdılar bir- birlərini. İki yad insan burada dostlaşmışdı. Bəlkə bu Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 157 dostluğun ömrü daha da uzun olacaqdı. Hər şey qabaq idi, onlar üçün. Xəstəxananın çıxış qapısında isə onları ailələri gözləyirdi. Sabir uzaqdan Yasəməni görmüşdü, Yusif isə qızı ilə oğlunu. Ayaqları istər-istəməz daha sürətlənmiş, onlara qovuşmaq üçün tələsirdi. Keçmişi unutmaq, yeni bir gələcək üçün sürətlərini artıraraq qaçmağa başladılar. Onlar həyatlarının gözəl anları üçün qaçırdılar. Yüklə 1,85 Mb. Dostları ilə paylaş:
|