Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
108 – Eşidin, ey əhali! Eşidin məni! Biz bir parça ətdən, sümükdən ibarət insan yığınıyıq. Biz axı kimik?! – Ətrafa göz gəzdirdi. – Dəlilər! Bəs kimin dəliləriyik?! – Koroğlunun. – Xəstələrdən biri qışqıraraq dedi. Onun sözünə bütün xəstələr gülməyə başladı. Sabir isə maraqla onları izləyirdi. – Yox bir Nigarın! – Tibb bacısı xəstənin üstünə bağıraraq susdurdu. – Sən də düş aşağı. – Stulun üstünə çıxmış xəstəni aşağı salmağa çalışaraq dedi. – Mənim səsimi boğa bilməyəcəksiniz. – Tibb bacısının əlindən yaxa qurtararaq yenidən stulun üstünə çıxdı. – Yox! Yox! Siz bir parça ətlə, sümüklə bəzənmiş varlıqlarsınız. Mənsə, ədalət kölgəsiyəm. Məni yıxmağı ağlınızdan belə keçirməyin. Əsla! – Əllərini yenidən açdı. Tibb bacısı bir neçə dəfə cəhd etsə də, onunla bacarmayacağını görərək “əşşi” deyib ondan uzaqlaşdı. – Bu suni həyatın içində duracaq heç bir bəhanəm qalmadı. Artıq sizdən qoparaq gedirəm. Məni bağışlayın, ey ucalar! Məni bağışlayın! – Əllərini yanına salaraq başını aşağı əydi. Bu zaman bütün xəstələr onu alqışlamağa başladı. Adam isə bir neçə saniyə də eləcə sakit, Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 109 dinməz stulun üstündə dayandıqdan sonra yerə enərək öz otağına getdi. – Yaman yerdə axşamlamışıq, Vallah. – Yusif gülərək dedi. – Elədir. – Sabir də güldü. *** Saatlar keçmiş, axşam olmuşdu. Sıra şam yeməyinin vaxtına gəlib çatmışdı. Hər kəs sevinclə yeməkxanaya getdiyi halda Sabir ayaqlarını sürüyə- sürüyə gedirdi. Günlərdir ki, düz-əməlli yemək yemirdi. Xeyli arıqlamışdı. Onsuzda zəif olan bədəni, daha da zəifləmişdi. Bunu dünən, güzgüyə baxanda görmüşdü. Halı yaman idi. Həvəssiz keçən şam yeməyindən sonra son çörək tikəsini də ağzına ataraq ayağa qalxıb çölə, dəhlizə çıxdı. Qaldığı otağa gedərək yatağının üstündə oturdu. Otaqda ondan başqa bir nəfər də vardı. Rüfət. Yatağın üstündə bardaş qurmuş, barmaqları ilə nəsə hesablayır, arabir barmağını uzadıb divarda nəsə çəkirmiş kimi edirdi. Sabir bir neçə dəqiqə onu seyr etdikdən sonra maraqla soruşdu: – Neynirsən elə? – Mən? – Rüfət tərs-tərs baxaraq dedi. – Hesablayıram. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 110 – Nəyi? – Sən bilməzsən. Teorem isbatlayıram. – Nə teoremi? – Sabir maraqla yenə soruşdu. – Böyük ferma teoremi. Bildin? – Rüfət tərs- tərs baxaraq dedi. – Yox. Riyaziyyatdan başım çıxmır. – Onda niyə sual verirsən? Sakit dur! Çaşdırırsan. – Səsini qaldırdı. Sonra yenidən divara baxaraq barmaqları ilə hesablamağa başladı. Sabir isə susaraq onu izləməyə davam etdi. Arabir düşüncələrə dalır, ancaq Rüfətdən soruşmağa çəkinirdi. Bir müddət onu izlədikdən sonra “Əşşi, fermanın nəyini isbat edəcək. Mən də ağıllı-ağıllı oturub buna baxıram”, – deyə düşündü, sonra da yerinə uzandı. Üzünü divara çevirərək gözlərini yumdu. Sabir gözlərini yumaraq yatmağa çalışdığı zaman otağın digər sakinləri də gəlmişdilər. Yusif içəri keçərək Sabirin yatdığını gördü. Öz yerinə keçərək yatağın üstündə oturdu. Sabirin oyaq olacağını düşünürdü. Onunla azca olsa danışmaq istəyirdi. Ancaq Sabir yatırdı. Üzünü o biri xəstələrə tutdu. Hərə özü üçün bir məşğuliyyət tapmışdı. Onlarla danışacaq heç nəyi olmadığı üçün yenidən Sabir tərəfə baxdı. Sabir bura gələndən onda da irəliləyiş artmışdı. Artıq özünü buradakı xəstələr kimi aparmağa cəhd etmirdi. Sabir onu özünə gətirmişdi. |