Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
88
– O adamı otağa bağlayıblar. Heç yana
qoymurlar. Bir də sənə yaxınlaşmaz.
Sabirin ürəyi azca olsa da, sakitləşmişdi. Ancaq
yenə də ona hücum edən üçün də narahat idi.
– Yazıq. Cavan oğlandır.
– Burada hamı elədir. Sən fikir eləmə. Əsas
yemək ye. Ac qalmaq sənə heç nə qazandırmayacaq.
Zəif düşə bilərsən.
– Yeyəcəm. – Yusifə baxaraq onu razı salmağa
çalışdı.
Yeməkxanaya daxil olub stullara əyləşdilər.
Bir müddət sonra stol səhər yeməyi üçün hazır idi.
Yenə eyni görüntülər, yenə eyni ürək bulanması.
Sabir görməməzlikdən gəlməyə çalışsa da, heç də
mümkün olmurdu. Yanında oturan xəstənin ağız
şappıltısı qulaqlarına cingilti ilə toxunaraq əsəbini
pozurdu. Fikrini yayındırmaq üçün çörəyi götürərək
yeməyə başladı. Fikrini yerə döşənmiş kafelin
bəzəklərinə cəmləşdirməyə çalışır, bir yandan da
çörək yeyirdi. Ancaq arabir gələn ürək bulanma
yediklərini də mədəsi ilə yuxarı qaldırır, sonra
yenidən aşağı salırdı. Sabir buna dözmək üçün
əlindən gələni edirdi.
Bir
neçə
nəfərin
yerindən
durduğunu
gördükdən sonra dərhal özü də ayağa qalxaraq dəhlizə
çıxdı. Dərindən nəfəs alaraq özünə gəlməyə çalışdı.
Taqətdən tamamilə düşmüşdü. Özünü halsız hiss
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
89
edirdi. Otağa gedərək yerinə uzandı. Yatmaq, hər şeyi
unutmaq
istəyirdi.
Ancaq
kiminsə
bədəninə
toxunması ilə anidən gözlərini açdı. Onu yatmağa
qoymayan Yusif idi. Əlində çörək ona baxırdı.
– Al, ye. – Çörəyi Sabirə uzatdı.
Sabir yerində dikələrək çörəyi ondan aldı.
Yusif burada yeganə insan idi ki, onu özünə yaxın
bilirdi. Çörəyin içinə pendir, yağ qoyulmuşdu. Ancaq
çörək nəm idi. Sabirin çörəyin içinə diqqətlə
baxdığını görüb tələsik dedi:
– Çay gətirə bilmədim deyə, çörəyin içinə
tökdüm. – Sonra da gülməyə başladı.
– Çox sağ ol. – Sabir də gülümsədi.
Sabir iştahla çörəyi yedikdən sonra yenidən
uzanmaq istəsə də Yusif qolundan tutaraq ayağa
qaldırdı.
– Bütün günü yatmaqla vaxt keçməyəcək. Gəl,
çölə çıxaq.
– Yaxşı. Necə istəyirsən.
İkisi də dəhlizə çıxdılar.
– Hamı çox vaxt burda olur. Gah o başa, gah da
bu başa gedib-gəlirlər.
– Ancaq binanın içində olursunuz? – Sabir
pencərədən çölə baxdı.
– Yox. Həyətə də çıxırıq. Ancaq indi havalar
soyuqdur. Ona görə qoymurlar.
– Başa düşdüm.
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
90
Elə
bu
an pencərə
tərəfdə dayanmış
adamlardan biri stulun üstünə çıxaraq əllərini yana
açdı. Sonra ayağından çıxardığı tərliyi sağ əli ilə
yuxarı qaldıraraq ucadan danışmağa başladı:
Ey şəhər müftisi, səndən huşyarıq,
Bunca sərxoşluqla səndən pərgarıq.
Biz şərab içirik, sən xalq qanını,
İnsaf et, hansımız daha qəddarıq?
– Sağ ol, Şair. – Qarşısında bardaş qurub
oturanlar qışqıraraq adamı alqışlayırdılar.
Adamsa əllərini birləşdirərək təzim edir,
minnətdarlığını bildirirdi.
Sabir onların nə etdiyini başa düşməmişdi.
Yusifə baxaraq nə baş verdiyini anlamağa çalışdı.
– Onlar nə edirlər?
– Teatra baxırlar. – Yusif əllərini bir-birinə
vuraraq dedi.
– Necə yəni?
– O, stulun üstündə gördüyün adam teatrda
aktyor işləyirdi.
– Bəs niyə buradadır?
– İndi kimdir teatra gedən! Həyat yoldaşı,
uşaqları tərk ediblər onu. İşsizlik, dərd-qəm insanı
buralara qədər gətirib çıxarır.
– Elədir. – Sabir dərindən nəfəs alaraq dedi.
|