Amid Səlimoğlu “Ruhilər”


Yalnızlıqla gələn xəstəlik



Yüklə 1,85 Mb.
Pdf görüntüsü
səhifə26/45
tarix02.01.2022
ölçüsü1,85 Mb.
#50966
1   ...   22   23   24   25   26   27   28   29   ...   45
Bəyaz Dəhliz

 
Yalnızlıqla gələn xəstəlik 
 
 
Gecənin bir vaxtında, qaranlıq dəhlizdə kimsə 
səssizcə addımlayırdı. Arabir durur, ətrafına baxaraq 
kimsənin  olub-olmadığına  əmin  olduqdan  sonra 
yenidən  addım-addım  gedəcəyi  otağa  yaxınlaşırdı. 
Otağın qapısına çatdıqda  ehtiyatla  qapının  dəstəyini 
aşağı salaraq  qapını  açdı.  Səssiz  olmaq  üçün  qapını 
ehtiyatla açmağa çalışırdı. İçəri boylanaraq hərkəsin 
yuxuda olduğuna əmin olmaq istədi. Heç kimdən səs 
gəlmədiyini  gördükdən  sonra  içəri  girdi.  Ehtiyatla 
yataqlara yaxınlaşıb onun olduğu çarpayını tapmağa 
çalışdı.  Və  sonunda  onu  tapmağa  nail  olmuşdu  ki, 


Amid Səlimoğlu                                                              Bəyaz Dəhliz 
82 
 
anidən    iki  əlini  də  uzadaraq  yaxasından  tutub 
sirkələməyə başladı. 
 
– Sən mənim atamsan! Sən mənim atamsan! 
 
Sabir diksinərək gözlərini açdı.  
 
–  Burax  məni!  –  Qorxaraq  adamın  əllərindən 
qurtulmağa çalışdı.  
 
– Sən mənim atamsan! Sən mənim atamsan! – 
Adam bu səfər Sabiri boğmağa çalışırdı. 
 
–  Burax!  –  Sabir  qışqırır,  yerində  çırpınaraq 
kömək istəyirdi. 
 
Səsə  otaqdakı  digər  xəstələr  də  oyanmışdılar. 
Hamı  qorxudan  qulaqlarını  tutmuşdu.  Təkcə  Yusif 
cəld  qaçaraq  Sabiri  adamın  əlindən  almağa  çalışdı. 
Ancaq adam Sabiri necə tutmuşdusa, Yusif heç nə edə 
bilmirdi.  
 
Əlindən  bir  şey  gəlməyəcəyini  görən  Yusif 
çölə çıxaraq qışqırmağa başladı: 
 
– Kömək edin! Kömək edin! 
 
Onun  qışqırıq  səsinə  gecə  növbəsində  olan 
işçilər qaçaraq gəldilər. Otağa girib işığı yandırdıqdan 
sonra  adamın  üstünə  şığıyaraq  onu  kənara  çəkməyə 
çalışdılar.  Sabir  işıqlar  yandıqdan  sonra  gözlərini 
açaraq  onu  tutan  adama  ehtiyatla  baxdı.  Bu,  səhər 
onun qarşısını kəsən adam idi.  
 
– Burax məni! Burax deyirəm! 


Amid Səlimoğlu                                                              Bəyaz Dəhliz 
83 
 
 
– Sən mənim atamsan! Sən mənim atamsan! – 
Cavan  oğlan  dayanmadan  qışqırır,  Sabiri  daha 
möhkəm tutaraq boğmağa çalışırdı. 
 
–  Burax!  Yalvarıram!  –  Sabirin  taqəti 
qalmamışdı. Getdikcə zəifləyir, əl-ayağı boşalırdı.  
 
– Ataaaa!.. Ataaaa!.. Niyə ataaa!.. 
 
İşçilər  güclə  də  olsa,  cavan  oğlanın  əllərini 
boşaldaraq  Sabiri  xilas  edə  bildilər.  Sabir  dərindən 
nəsəf alaraq divara söykənib ona baxdı. 
 
–  Tutmayın!  –  Oğlan  işçilərin  əlindən  yaxa 
qurtarmağa  çalışır,  qorxuducu  səslə  qışqırır,  Sabirin 
üzərinə  qaçmaq  istəyirdi.  –  Anam  hardadı,  ataaa?!.. 
Ona  neylədin?!..  Buraxın  məni!  Axı  sən  mənim 
atamsan! Sən mənim atamsan! 
 
Oğlanın  qışqırıq  səsləri  bütün  mərtəbəyə 
yayılmışdı.  İşçilər  sonunda  əlacsız  qalaraq 
sakitləşdirici iynə vuraraq oğlanı keyitdilər. Sonra isə 
otaqdan çıxararaq öz otağına apardılar. Sabir isə əlini 
boğazında  gəzdirərək  oğlanın  nə  demək  istədiyini 
anlamağa çalışırdı. Ancaq halsızlıqdan çox da bir şey 
düşünə bilmirdi.  
 
Oğlanı apardıqdan sonra Yusif ehtiyatla Sabirə 
yaxınlaşmağa çalışdı. 
 
– Yaxşısan? – Əlini Sabirə tərəf uzatdı. 
 
– Toxunma mənə! Toxunma! – Sabir dizlərini 
yığaraq divara söykəndi.  


Amid Səlimoğlu                                                              Bəyaz Dəhliz 
84 
 
 
–  Yaxşı.  Toxunmayacam.  –  Yusif  əllərini 
yuxarı qaldırdı. – Yat onda. Sabah danışarıq. Yaxşı? 
– işığı söndürərək yavaşca öz yatağına doğru getdi.  
 
Otaqdakı  digər  üç  xəstə  isə  yorğanı  başlarına 
çəkmiş,  olanları  görməmək  üçün  özlərini  yuxuluğa 
vurmuşdular. Hadisələr anidən baş verdiyindən Sabir 
heç nə başa düşməmişdi. Dərindən nəfəs alır, olanları 
anlamağa  çalışırdı.  “Məndən  nə  istəyirdi    axı?!”  – 
deyə düşünür, ancaq heç bir cavab tapa bilmirdi. Hər 
nəfəs  aldığında  sinəsi  qalxıb  düşür,  içindəki  qəhər 
boğazında  düyünlənsə  də,  özünü  güclə  saxlamağa 
çalışırdı.  Ancaq  bu  elə  də  çətin  deyildi.  Bir  neçə 
saniyə  sonra  əlini  ağzına  tutaraq  hönkürtü  ilə 
ağlamağa  başladı.  Yaşadıqlarına,  taleyinə,  həyatına 
ağlayırdı.  Bir  günün  içində  başına  gəlməyən 
qalmamışdı. Heç nə düşündüyü kimi getmirdi. Buna 
görə də içində deyinir, Zakiri söyürdü. “Allah bəlanı 
versin, Zakir!” – deyə qarğış edirdi.  
 
Bir müddət eləcə ağladıqdan sonra sakitləşərək 
gözlərinin  yaşını  sildi.  Ehtiyatla  yerinə  uzanaraq 
ətrafı  seyr  etdi.  Yatmaqdan  qorxurdu.  Ona  görə  də, 
oyaq  qalmağa  çalışırdı.  Ancaq  yorğun  olduğundan 
yavaş-yavaş gözləri yumuldu və yuxuya getdi. 
 
 
*** 
 
 
– Sabir? Sabir? 
 



Yüklə 1,85 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   ...   22   23   24   25   26   27   28   29   ...   45




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©azkurs.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin