Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
69 – Yaxşı. – Yenə qısaca cavab verdi. Sabir başını aşağı salaraq yeməyin gəlməsini gözləyirdi. Arabir başını qaldırır, xəstələrlə göz-gözə gəldikdən sonra gözlərini onlardan qaçıraraq yenidən başını aşağı salırdı. Bir neçə dəfə bu təkrarlandıqdan sonra axır ki, mətbəxdən xəstəxana işçiləri çıxaraq yeməkləri gətirdilər. Qazandakı yeməkləri boşqablara tökdükdən sonra kənarda dayanaraq xəstələrin yeməklərini yemələrini gözlədilər. Sabir boşqabına tökülən yeməyə baxaraq üzünü turşutdu. Xəstələr üçün hazırlanmış yemək onun heç xoşuna gəlməmişdi. Başını qaldıraraq xəstələrə baxdı. Onların iştahla yeməkləri yeməsi onu daha iştahdan kəsirdi. Xəstələr gah qaşıqla, gah da əlləri ilə boşqabdakı şorbanı yeməyə çalışır, çörəkləri əlləri ilə parçalayaraq ətrafa dağıdırdılar. Sabirin ürəyi bulansa da, özünü güclə saxlayır, qusmamaq üçün başını aşağı salaraq onları görməməzlikdən gəlirdi. – Yemirsən? – Sabirin sağ tərəfində oturan xəstə ağzını Sabirin qulağına yaxınlaşdıraraq bərkdən dedi. Sabir qəfil səsdən hürkərək özünü yana çəkdi. – Yox. Yemirəm. Xəstə boşqabı götürüb qabağına qoyaraq marçıltı ilə yeməyə başladı. Sabirsə, heç nə demədən başını aşağı salıb yeməyin bitməsini gözləyirdi. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 70 Bir neçə dəqiqə sonra nahar bitmişdi. Hamı ayağa qalxaraq öz otaqlarına getməyə hazırlaşırdı. Sabir də hamı kimi ayağa qalxdı. – Niyə yemədin? – Yusif onun qolundan tutaraq soruşdu. – İştahım yoxdur. – Yemək yeməsən, zəifləyəcəksən. Mütləq bir şeylər ye. – Yeyərəm. – Yaxşı. – Yusif gülümsəyərək dedi. – Gəl, gedək. Səni buralarla tanış edim. Sabir yenidən dinməz-söyləməz onun arxasıyca düşdü. Yeməkxanadan çıxıb geniş dəhlizlə irəliləyərək çıxış qapısına yaxınlaşdılar. Qapının sol tərəfindəki qapını açaraq içəri girdilər. – Bura hamamdır. Burada təmizlənirik. Çim- çim. – Yusif gülərək əllərini başına aparıb yuyurmuş kimi göstərdi. – Başa düşdüm. – Sabir də gülümsədi. – Hə. Onda gəl gedək. – Yenidən dəhlizə çıxdı. – Yan qapını göstərib dedi. – Bura da ayaqyoludur. – Lazım deyil. Başa düşdüm. – Sabir Yusifin əllərini şalvarına apardığını görüb dedi. – Hə. Onda gəl gedək. – Yusif təkrar eyni sözləri dedi. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 71 Yusif Sabiri qaldıqları otağa apardı. İçəri girdiklərində bütün yataqların üstündə xəstələr var idi. – Bura sənin yatağındır. – Yusif Sabirin yerini göstərdi. – Bilirəm. – Hə. – Otağın sol tərəfinə gedərək küncdəki yatağı göstərdi. – Burda mən yatıram. – Sonra isə o biri yataqları göstərdi. – Burda da bunlar. – Amma indi oturmuşuq. – Divarın sağ küncündə, yatağın üstündə oturmuş xəstə gülərək dedi. – Yaxşı edirsiniz. – Sabir də gülərək qarşılıq verdi. – Bir, iki, üç, dörd nəfər idik. Sən də gəldin, olduq beş nəfər. – Yusif sevinclə əlini havaya qaldırdı. – Başa düşdüm. – Sabir yatağın üstündə oturdu. – İndi həkimlər gələcək. İynə vuracaqlar. Ancaq qorxma. Həmişə vururlar. Yusif ona yaxınlaşaraq yatağın yanında qoyulmuş stula oturdu. – Oldu. – Ona baxaraq dedi. – Sən çoxdan burdasan? – Yeddi aydır. – Əlini yenidən qaldırdı. – Hmm. – Ancaq o birilər kimi deyiləm. Məndə arada olur. |