Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
66 – Sən neynirsən? Get burdan! – Həkim onun mənimlə danışdığımı görüb araya girdi. Xəstəni məndən uzaqlaşdıraraq üzümə baxdı. – Gəl mənlə! Həkim geniş dəhlizlə Sabiri qalacağı otağa doğru aparırdı. Sabir isə ətrafı izləyir, necə bir yerə düşdüyünü anlamağa çalışırdı. Geniş dəhlizin hər tərəfi pencərələrlə əhatələnmişdi. Ancaq çöldən dəmir barmaqlıqlar görsənirdi. Hər tərəfi pencərə olduğu üçün də dəhliz yaxşı işıq alırdı. Dəhlizin hər tərəfində gül dibçəklərinə rast gəlmək olurdu. Divarlara isə cürbəcür rəsmlər çəkilmişdi. Bunlardan daha çox Sabiri dəhlizin sol küncündə qoyulan piano maraqlandırmışdı. “Belə bir yerdə pianonun nə işi var idi axı?”, – deyə düşünsə də buna o qədər də fikir verməmişdi. – Bu otaqda qalacaqsan. – Həkim otağın qapısını açdı. Sabir otağa boylanaraq başqa kiminsə olub- olmadığını yoxladı. Otaqda beş yataq olsa da, heç kim yox idi. İçəri girərək həkimin nə deyəcəyini gözləməyə başladı. – Bura sənin yerindir. – Sağ küncdə qoyulmuş yatağı göstərdi. – İndi yatıb istirahət edə bilərsən. Birazdan gəlib iynə vuracaqlar. Heç nə demədən yatağın üstünə oturdu. Həkimin getməsini gözlədikdən sonra başını qaldırıb otağı diqqətlə süzdü. Otağa kamera yerləşdirmişdilər. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 67 Bu Sabiri bir qədər rahatlaşdırmışdı. Əlində tutduğu kiçik çantanı siyirməyə yerləşdirdi. İçəri girərkən əşyalarının bir çoxunu götürməyə icazə verməmişdilər. Yasəmənin yemək üçün qoyduqlarını belə götürə bilməmişdi. Xəstəxana özü yemək verirdi. Ona görə də bəzi əşyalardan başqa qalan hər şeyi Zakirlə evə göndərməyə məcbur olmuşdu. Sabir burada edəcək bir şeyi olmadığından yerinə uzanaraq azca olsa da, dincəlməyə çalışdı. Neçə gün burada olacaqdı və nələr olacağını heç fikirləşmək istəmirdi. *** – Dur. Dur. Sabir gözlərini açaraq qarşısındakı adamı görüb qorxudan divara söykəndi. – Sən kimsən? Ətrafına baxaraq harada olduğunu anlamağa çalışsa da, bir neçə saniyənin içində hər şeyi anladı. Gözləri yuxuya getmişdi. – Adım Yusifdir. Burda qalıram. Sən təzə gəlmisən, deyəsən. Qorxma. – Gülümsəyərək əlini Sabirə tərəf uzatdı. – Hə. Bugün gəlmişəm. – Yusifin əlini sıxaraq dedi. – Xoş gəlmisən. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 68 Yusifin sözü Sabirə qəribə gəlmişdi. Tərs-tərs ona baxdı. Ancaq bir söz demədi. – Dur, gedək. – Hara? – Yemək vaxtıdır. Mənə dedilər, səni çağırım. – Yaxşı. – Sabir yataqdan enərək ona verilmiş tərlikləri geyinib Yusiflə bir yerdə otaqdan çıxdı. – Yeməkxana hardadır? – Mənimlə gəl. Görəcəksən. Dəhlizdə heç kim yox idi. Yusifin baxışları Sabiri qorxutsa da, dinməz-söyləməz onun arxasıyca gedirdi. Ətrafda kiminsə görünməməsi onu da həyəcanlandırırdı. – Gəl. – Yusif əli ilə dəhlizin sonundakı otağı göstərdi. – Hamı oradadır. İkisi də otağın qapısına yaxınlaşıb içəri girdilər. Hər şey Yusifin dediyi kimi idi. Xəstələr burada yemək yeyirdilər – Otur. – Əli ilə stulu göstərdi. – Yaxşı. – Sabir stulu arxaya çəkərək oturdu. Bütün xəstələrin hamısı Sabiri maraqla izləyir, yeni gələni süzürdülər. Sabir də onlara qəribə baxışlarla baxırdı. Hər xəstə bir cür xasiyyətdə idi. Onları başa düşmək isə elə də asan görünmürdü. – Bunların hamısı xəstədir. – Yusif ona baxaraq dedi. – Elə bizim kimi. Onlardan qorxma. Birazdan yemək gələcək. Doyunca yeyərsən. |