Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Hər şeydən öncə
Ertəsi gün göy üzü işıqlanmamış Sabir oyanmış, xəstəxanaya getmək üçün hazırlanmağa başlamışdı. Zakir də erkəndən durmuşdu. Sabiri xəstəxanaya o aparacaqdı. Yasəmən Sabirin əşyalarını çoxdan hazır etmiş, qapının önünə qoymuşdu. Sabir yemək yedikdən sonra Aytacla Rüfətin otağına keçib ikisini də öpərək otaqlarından ayrılmışdı. Yasəmən özünü güclə saxlasa da, dözə bilməyib Sabir evdən çıxdığı zaman hönkürtü ilə ağlamağa başlamışdı. İstəmədən olsa da, sevdiyi adamı istəmədiyi həyata göndərirdi. Bu onun üçün də çox ağır idi. Sabir də bunu hiss edirdi. Ancaq Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 61 fikrindən dönməyin mənasız olduğunu bilirdi. Bu səbəbdən əlacsız şəkildə yollanırdı xəstəxanaya. Özündən nigaran deyildi. Tək narahatlığı ailəsindən idi. Elə onlara görə də gedirdi. Onlar üçün... Erkəndən də çıxmışdılar evdən. Kimisə görmədən, kiməsə görsənmədən. Yol boyunca Sabir bir söz belə danışmamışdı. Zakir də onu başa düşdüyündən, o da susmuşdu. Xəstəxananın önünə çatana kimi bir- birlərini dindirməmişdilər. Xəstəxananın önünə çatdıqda ikisi də avtomobildən enərək giriş qapısına yaxınlaşdılar. Bütün sənədlərin düzgünlüyünü yoxladıqdan sonra tibb bacısı Zakirə baxaraq dedi: – Hər şey qaydasındadır. Siz artıq gedə bilərsiniz. Xəstəni özümüz aparacağıq. – Oldu, xanım. Zakir Sabirə baxaraq səssizcə sağollaşdı. Sabir də bir söz demədi. Eləcə əlini qaldırıb durdu. Zakir avtomobilinə doğru getdiyi zaman tibb bacısı artıq Sabiri içəri salmışdı. Hər şey elə sakit, elə səssiz baş verirdi ki, Sabir həqiqətən xəstə olduğunu zənn etməyə başlamışdı. Dinməz, söyləməz tibb bacısının yanı ilə gedir, arabir başını qaldırıb ətrafına baxırdı. Ətrafda isə onun kimi dərdinə əlac axtaranlar var idi. Bunu onlar da hiss edirdi ya yox, Sabirin heç bir təsəvvürü olmasa da, bir əlac üçün burada idi. Qaməti də dəyişmişdi. Xəstəxananın abu-havası belini elə ilk Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 62 saniyədən bükmüşdü. Tibb bacısı qoluna girmiş, onu qalacağı binaya doğru aparırdı. Binanın önünə çatanda başını qaldırıb binanı süzdü. Pencərələri dəmir barmaqlıqlarla əhatələnmiş bu bina Sabirə çox yad idi. Dərindən nəfəs alaraq pilləkənlərlə yuxarı doğru addımlamağa başladı. Sonuncu pilləkənə çatdığında anidən duraraq geriyə döndü. Qaçmaq, buradan canını qurtarmaq istədi. Ancaq dərhal da fikrindən döndü. Bunu edə bilməyəcəkdi. Məcbur idi. Yasəmən üçün, Aytac üçün, Rüfət üçün. Hər şey üçün. Ona görə də tibb bacısının qolunu dartaraq binanın içinə salmasına icazə verdi. – Sabahınız xeyir, həkim. Yeni xəstədir. İndi gətiriblər. – Sabahın xeyir. – Həkim tibb bacısına baxmadan Sabiri süzməyə başladı. – Gündə birini gətirib atırlar bura. Yaman sakit görünür. – Üzünü turşudaraq dedi. – Nə istəyirsiniz? Başınıza oyun açmaz. – Elədir. – Sakitcə dedi. – Sən get. Qalanı bizlikdir. – Oldu. – Tibb bacısı Sabiri orada buraxıb çölə çıxdı. – Sən də mənimlə gəl, – deyə Sabirə baxdı. Həkim öndə Sabir isə onun arxasıyca dəhlizlə irəliləyirdilər. Biraz getmiş həkim soldakı qapılardan birini açıb əli ilə Sabirə içəri keçməsini istədi. |