Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
63 – Ay Əsəd, təzə gəlib. Paltarlarını dəyişsin. – Əli ilə içəridəki adama Sabiri göstərdi. – Mən də indi gələcəm. – Keç bura. – Əsəd yer göstərdi. Sabir heç nə demədən sakitcə içəri keçdi. – Soyun! Sabir bir paltarlara, bir də adama baxdı. Heç nə başa düşməmişdi. İşçilərin belə qaşqabaqlı, əsəbi olmasını heç gözləmirdi. – Ə, nə gözləyirsən? Soyun da! – Əsəd əsəblə dedi. – Tez ol! – Yaxşı. – Sabir soyunmağa başladı. – Hələ saçını da kəsməliyəm. Tələs! Vaxtım yoxdur. Bir neçə dəqiqə sonra Sabir soyunmuş, hazır vəziyyətdə Əsədin nə edəcəyini gözləyirdi. – Soyundum. – Görürəm! – Əsəd əlindəki telefonu cibinə qoydu. – Otur. Saçını kəsim. – Yaxşı. Sabir Əsədin göstərdiyi stula əyləşdi. Əsəd isə saç kəsən aparatı işə salaraq onun saçını dibindən kəsməyə başladı. Arasıra aparatın dişləri Sabiri incitsə də səs etmir, dözərək Əsədin işini bitirməsini gözləyirdi. Heç beş dəqiqə çəkmədi ki, Əsəd Sabirin saçını kəsib qurtardı. Sonra isə vanna otağına aparıb Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 64 çimizdirdi. Sabir yuyunduqdan sonra ona verilən paltarları geyinib Əsədin nə deyəcəyini gözlədi. – Bu qədər. Otur burda. İndi həkim gəlib səni götürəcək. – Pencərənin kənarına gedərək çölə baxdı. Əsəd onunla əlavə heç nə danışmırdı. Sabir arabir söhbət açmaq istəsə də, artıq söz deyər, xəstə olmadığını bildirər deyə susmağı üstün tutmuşdu. Eləcə yerində oturaraq həkimi gözləyəcəkdi. Dinməz, söyləməz, yazıq, fağırca oturmuşdu. Əlindən başqa heç nə gəlmirdi. *** Yarım saat sonra həkim otağın qapısını açaraq içəri girdi. – Qurtardın? – Hə. Götür, apar. – Qalx. – Sabirə baxaraq dedi. – Düş qabağıma. Sabir həkimin sözündən sonra dinməz- söyləməz ayağa qalxıb otaqdan çıxdı. Həkim hara gedirdisə, o da onun arxasıyca gedirdi. Pilləkənlərə yaxınlaşıb ikinci mərtəbəyə çıxdılar. İkinci mərtəbənin girişində qapılar qoyulmuşdu. İçəri görmək mümkün deyildi. Həkim qapını açıb Sabirlə bir yerdə içəri girdi. İkinci mərtəbə geniş dəhlizə açılırdı. Dəhlizin hər tərəfində otaqlar vardı. Sabir Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 65 başını qaldıraraq ətrafı ani göz qırpımında süzməyə başladı. Dəhlizdə xəstələr gəzişir, bir-birləri ilə danışırdılar. Hər şey Sabir üçün adi görünürdü. Ancaq anidən həkimin qışqırıq səsi Sabiri diksindirərək xülyadan oyatdı. – Ay bala, neynirsən orda?! – Həkim Sabirin yanından uzaqlaşaraq küncdə dayanan xəstəyə doğru yaxınlaşdı. Xəstə şalvarını aşağı çəkmiş, tualetini edirdi. – Bura işəmək yeridir? Cəhənnəm ol burdan! – Xəstənin qolundan tutaraq dartmağa çalışdı. – Yox! Yox! Yox! Bura yaxşıdır, bura yaxşıdır! – Xəstə əllərini havaya qaldıraraq ondan qaçmaq istədi. – Füzuli?! – Yan otağa boylanaraq qışqırdı. – Bura gəlin! Onun səsindən sonra iki nəfər içəridən çıxıb xəstənin qollarından tutaraq otağa apardı. Sabirsə, sakitcə olanları izləyirdi. Mərtəbənin giriş qapısından girdiyi zaman təsəvvüründə yaratdığı hər şey bir anda yox olmuşdu. Sakitcə qapının önündə dayanıb onlara baxırdı. Elə bu an birinin sözləri ilə diksindi. – Salam. Atamı görmüsünüz? – Başqa bir xəstə gözlərini bərəldərək ona baxırdı. Üz-gözündən gənc olduğu hiss olunurdu. – Xeyr, görməmişəm. |