Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
72 – Nə? – Olanda görərsən. – Gülərək Sabirə baxdı. Sabir bu sözlərdən hürksə də, ona bildirmək istəmədi. Gözlərini yerə dikərək onun baxışlarından yayınmağa çalışdı. – Bunlar isə məndən sonra gəliblər. Aydın, Rüfət, Cavid. – O biri xəstələri göstərdi. – Pis adamlar deyillər. Onları tanısan, sən də sevərsən. – Lap yaxşı. – Bəs sən? – Nə mən? – Sabir ani sualdan çaşaraq dedi. – Sən niyə burdasan? – Bəzi problemlərə görə. Ondan... – Həəə... Olar. Düzələr yəqin ki. Təki inanasan. İnansan, hər şey düzələcək. Yusifin sözləri Sabiri azca olsa da, sakitləşdirmişdi. Belə bir yerdə, belə bir adamdan bu sözləri eşitmək onun üçün həm gözlənilməz, həm də sevindirici idi. – Mən indi gedirəm. Yatacam. Sən də yat. Dincəl. – Yaxşı. – Qısaca dedi. – Hələlik. – Hələlik. Sabir başını yastığa qoyaraq evdə olduğu kimi gözlərini tavan zillədi. Yasəməngili düşünürdü. Bir neçə saat olsa da, artıq onlar üçün darıxmağa Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 73 başlamışdı. Burada keçirəcəyi günlər isə ona elə gəlirdi ki, heç asan olmayacaqdı. *** Dəqiqələr keçir, ancaq heç nə dəyişmirdi. Sabir eləcə yerində uzanıb tavanı izləyirdi. Bir müddət sonra sıxılaraq yerində dikəldi. Otağa göz gəzdirərək otaq yoldaşlarının nə etdiklərini izləməyə başladı. – Aydın, neynirsən? – Yusif kinayə ilə üzbəüz yataqda oturmuş kişiyə dedi. – Axtarıram. – Aydın gülərək cavab verdi. Onun bu sözünə otaqda hamı gülmüşdü. Təkcə Sabir üzünü turşudaraq Aydının burnunu qurtdalamasından iyrənmişdi. – Nəsə tapa bildin? – Yusif yenidən sual verdi. – Yox. – Aydın barmağını burnundan çıxarıb üstünə sildi. – Tərtəmizdir. Onun bu sözündən sonra otaqdakılar yenidən gülüşməyə başladılar. – Sabah yenə axtararsan. – Rüfət əlini ona tərəf uzatdı. – Kömək edərsən? – Hə. Saat neçədə? – Beşdə. – Altıda. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 74 – Dörddə. – Birdə. – Caviddə mübahisəyə qoşuldu. – Onda yeməyə gedəcəyik. – Yusif dedi. – İkidə edərik. – Aydın əllərini bir-birinə vuraraq onlara baxdı. – Hə. Hə. İkidə edərik. Onda yaxşıdır. – Caviddə əl çalmağa başladı. Sabir onların nə danışıb nəyə güldüklərini başa düşə bilmirdi. Ümumiyyətlə onları anlamaq çətin idi. Bircə Yusif yaxşı görünürdü. Ancaq o da qəribə biri idi. Sabir dinməz, söyləməz oturaraq onları izləyir, bir söz demədən nə edəcəklərinə fikir verirdi. Hər şeyin, sözdə normal görsəndiyi bir anda anidən Yusifin halı get-gedə pisləşməyə başladı. Otaqdakılar buna fikir verməsə də, Sabir buna fikir vermişdi. Yusif öz yatağının üstündə kürəyi divara söykənmiş vəziyyətdə durmuşdu. Dərindən nəfəs alır, sözləri qıra-qıra nəsə demək istəyirdi. Sabir ayağa qalxaraq ehmalca ona yaxınlaşmağa başladı. Yusifin yatağına çatdığı zaman anidən zarıltı səsi ilə qorxaraq geri çəkildi. – Qışqırma! Qışqırma! Qışqırma! Qışqırtma! – Yusif boğazını tutaraq qışqırır, yatağın üstündə çapalayırdı. – Yusif? Yusif? – Sabir özünü toplayaraq ona yaxınlaşdı. – Yusif, Sakit ol. |