Amid Səlimoğlu “Ruhilər”
Yüklə 1,85 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz
78 qalacağını təsəvvür edirdi. Yeməkxanaya daxil olduqdan sonra masanın bir tərəfində əyləşərək yemək vaxtının gəlməsini gözləməyə başladı. Onun kimi hamı yeməyi gözləyirdi. Bir çoxları qaşığı əlinə almış, hazır vəziyyətdə gözləyirdi. Sabirin əyləşdiyi masanın qarşısında oturan xəstə isə qaşığı qarşısındaki boş boşqaba salır, sonra isə qaşığı ağzına aparırdı. Bu görüntü Sabirin ürəyini yenidən bulandırmışdı. Onun bunu Sabirə baxaraq etməsi Sabiri daha da əsəbləşdirirdi. Üzünü gah sağa, gah sola çevirir, gah da başını aşağı əyərək onun etdiklərinin görməməzlikdən gəlirdi. Bir neçə dəfə bu təkrarlandıqdan sonra sonunda yeməkxana işçiləri axşam yeməyini qazanlarla gətirərək boşqablara tökdülər. Sabir yeməyə baxaraq yeyə bilməyəcəyini anlamışdı. Xəstəxana xəstələr üçün xüsusi yeməklər hazırlayırdı. Bu isə Sabir üçün heç də xoş deyildi. Ona görə də, qaşığı boşqabın içində gəzdirir, işçilər görməsin deyə yeyirmiş kimi edirdi. – Yemirsənsə, ver mənə. – Yanındakı xəstə boşqabdan tutaraq özünə tərəf dartmağa çalışdı. – Gözlə! – Sabir oğlanın əlini tutaraq dedi. – Mən dəyişərəm. – Oğlanın boşqabı ilə öz boşqabını bir göz qırpımında dəyişdirdi. – Ye! – Sağ ol. – Xəstə gülümsəyərək dedi. Sonra isə iştahla yeməyə başladı. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 79 Sabir isə yenə də ac qalmışdı. Arabir ətrafına baxır, xəstələrin yeməyi necə yediklərinə baxdıqdan sonra yenidən başını aşağı salırdı. Axşam yeməyi bitdikdən sonra ayağa qalxaraq otağına getmək üçün dəhlizə çıxdı. Onun arxasıyca Yusif də yeməkxananı tərk etmişdi. – Sabir? Sabir geriyə dönərək onu çağıranın Yusif olduğunu gördü. – Nə olub? – Niyə yemirsən? – Yusif ona yaxınlaşaraq sakitcə dedi. – İştahım yoxdur. – Yalan demə. Hamıda ilk günlər belə olur. Başa düşürəm. – Təbəssümlə Sabirə baxdı. – Ancaq məcbursan. Yeməlisən. Yeməyə toxunmasan da, heç olmasa çörək ye. Yoxsa ölərsən. Yusifin bu sözləri Sabiri hürkütmüşdü. – Yeyərəm. – Gülümsəyərək əli ilə Yusifin qoluna toxundu. – Gedək. – İkisi də otağa doğru yollandılar. Sabir bircə səhər yeməyi yemişdi. Buna görə də, halı yox idi. Özünü yorğun hiss edirdi. Evlə danışmaq istəyirdi. Ancaq buna icazə vermirdilər. Həftəsonu əlaqə saxlaya biləcəkdi. Həftəsonuna isə hələ var idi. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 80 Otağa daxil olub öz yatağına uzandı. Gözlərini tavana zilləyərək düşünməyə başladı. Ancaq heç iki dəqiqə çəkməmişdi ki, Cavidin səsini eşitdi. – Sabir? Ay Sabir? Eşidirsən? – Hə. Eşidirəm. Sabir cavab verərək Cavidin nəsə deməsini gözlədi. Laki Caviddən səs gəlmirdi. Üzünü çevirərək ona tərəf baxdı. Cavid isə çoxdan üzünü divara tərəf çevirmişdi. Yerində dikələrək Yusifə tərəf baxdı. Heç nə başa düşmədiyini anlayan Yusif gülərək dedi: – O, həmişə belədir. Bizim ölüb-ölmədiyimizi yoxlayır. – Niyə belə edir ki? Yusif ehtiyatla qalxaraq Sabirin yatağına tərəf gəldi. Yatağın yanındakı stula əyləşərək Sabirə baxdı. – İşlədiyi yerdə olub hadisə. – Yusif astaca dedi. – Hansı hadisə? – Sabir ona yaxınlaşdı. – Otaq yoldaşı intihar edib. – Üzünü Cavidə tərəf çevirdi. – Əvvəllər tez-tez bizdən eşidib- eşitmədiyimizi soruşardı. Amma indi elə də yox. Arabir. – Bəlkə də otaq yoldaşını xatırlayır. – Ola bilər. – Yusif dərindən nəfəs aldı. – Bura heç kim kefindən gəlmir. Hamının bir səbəbi var. – Elədir. – Sabir utanaraq üzünü yana çevirdi. Amid Səlimoğlu Bəyaz Dəhliz 81 – Sən burada hər cür adam görəcəksən. Öyrəşmək lazımdır, sadəcə. O da zamanla olacaq. – Yəqin ki. Yusif stuldan duraraq öz yatağına getdi. Sabir isə bir neçə saniyə Cavidə baxdıqdan sonra yenidən uzanaraq tavanı izləməyə başladı. Bir müddət sonra həkim gələrək iynələri vurduqdan sonra hamı yerinə uzanıb sabahın açılması üçün gözlərini yumdular. *** Yüklə 1,85 Mb. Dostları ilə paylaş:
|