Азярбайъан милли елмляр академийасы м. Фцзули адына ялйазмалар институту
Yüklə 3,51 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Məqalədə mətnin quruluşunda determinantların işlənməsi tədqiq edilir. Deter- minantlar cümlənin predikativ əsasını genişləndirən amil kimi mətnin komponent- lərinin birləşməsində mühüm rol oynayır. Lokal və temporal determinantlar diqqət mərkəzində durur. Təsvir və nəql tipli mətnlərdə fəza və tərz-zaman əlaqələrinin determinantla realizə edilməsi şərh edilir.
G.Rzayeva The role of determinant Summary
The role of determinants in the text. The utilization of determinants in the text construction is researched in the article.
Determinants play a great role in joining of text components as the factor of expanding the predicative basis of the sentence.
Local and temporal determinants are in the center of attention. The texts like description and narration, the realization of space and aspect and tense connection with determinants are interpreted.
Rəyçi: Надир Мяммядли filologiya elmləri doktoru, professor
Filologiya məsələləri – №5, 2014
9 ƏLİRZA ƏLİYEV LDU aliriza@mail.ru BƏDİİ ƏDƏBİYYATDA ONOMASTİK VAHİDLƏRİN POETİK XÜSUSİYYƏTLƏRİ Acar sözlər: poetik obrazlılıq, onomastika, məcaz, bənzətmə, müqayisə, metafora, metonimiya, mübaliğə, epitet, peyzaj. Key words: poetic imageness, onomastics, litofez, comparison, metophor, meto- nyumy, exagaration, summary and etc. Ключевые слова: поэтическая образность, ономастика, троп, гипербола, сравнение, метафора, метонимия, эпитет, пейзаж. Bədii əsərlərdə obrazlılıq ən başlıca kateqoriyadır. Obrazlılıq bədii əsərin xarakterik xüsusiyyətini, başlıca əlamət və keyfiyyətini özündə əks etdirir. Təsadüfən deyilməmişdir ki, “obrazlılıq dil üçün ümumi kateqoriya deyil, bu bədii üslubda xüsusi kateqoriyadır.” (2, s.64) Bu kateqoriyada ümumi sözlərlə yanaşı, xüsusi adlar-onomastik vahidlər də mühüm yer tutur. V.Vinaqradov bu cəhəti nəzərə alaraq yazır: “Bədii əsərlərdə ad, ləqəblərin seçilməsi məsələsi, müxtəlif janr və ədəbi növlərdə onların quruluşca rəngarəngliyi, səciyyələndirici funksiyaları və s. haqqında nümunələr nümayiş etdirmək olar. Bu bədii üslubiyyatın ən böyük və ən mürəkkəb mövzularından biridir”. (5, s.38) Doğrudan da, bu belədir. Bədii əsərlər onomastik vahidlərlə zəngindir və bunlar üslubi rəngarəngliyin yaradılmasında mühüm əhəmiyyət daşıyır. Linqvistikamızda onomastik vahidlər sahəsində müəyyən tədqiqat işlərinin aparılmasına baxmayaraq təəssüflər olsun ki, bədii əsərlərdə onomastik vahidlər və onların üslubi imkanları, xüsusilə də poetik onomastikamız, əgər A.Paşayevin “Poetik adlar aləmi” əsərini nəzərə almasaq, demək olar ki, tədqiqatdan kənarda qalmışdır. Bu gün dilçiliyi- mizin qarşısında duran mühüm vəzifələrdən biri də bu istiqamətdə lazımi səviyyədə tədqiqatın aparılması və genişləndirilməsidir. Elə bir yazıçı tapmaq olmaz ki, o onomastik vahidlərdən istifadə etməmiş ol- sun. Onomastik vahidlər bədii əsərin əsas ideyasını, obrazın xarakterik xüsusiyyəti- ni, onun istək və arzularını, coğrafi mövqeyini, xarici görünüşünü ifadə edir. Bu vasitələrin müəyyən hissəsi bədii dildə yazıçı təxəyyülünün məhsulu olub özünün poetik xüsusiyyəti, ekspressiv və emosional çalarlığı ilə adi real adlardan bu və ya digər dərəcədə də fərqlənir. Bütövlükdə onomastik vahidlər bədii təsvir və ifadə vasitəsi kimi hər bir sənətkarın fərdi üslubunda özünəməxsus poetikliyi ilə seçilir. Bədii təfəkkürün başlıca fəaliyyətində bənzətmə xüsusi yer tutur və demək olar ki, bu ilkin təsəvvürlərin nəticəsidir. Bənzətmənin yaradılmasında poetik onomastik vahidlər xüsusi rol oynayır. Bədii əsərlərdə təbiət varlıqları, insan, ona məxsus əlamət və keyfiyyətlər müqayisə şəklində bənzətmənin müxtəlif qütblərində dayanır. Məsələn: Təbrizin qoynundan çox igid çıxıb. Təbiət ucalmamış Səttarxan kimi. (B.Azəroğlu) Mənim əziz oğlum etibar, Etibar balam, Sən təzə açılmış çiçək kimisən. (B.Azəroğlu) Filologiya məsələləri – №5, 2014
10 Şair Qabil təbiət vurğunu olan Musa Yaquba həsr etdiyi şeirində onun böyük firça ustası Səttar Bəhlulzadə ilə müqayisəyə çəkərək deyir:
Qabil Azərbaycan təbiətini rəngarəng poetik lövhələrlə tərənnüm edən Musa Yaqub sənətini bənzətmə obyekti olan əvəzsiz firça ustası Səttar Bəhlulzadə ilə müqayisə edir. Həm də Səttar Bəhlulzadənin adına xoş məramlı “Sərraf”, “Əttar” kimi poetik ləqəblər qoşmaqla cinas yaratmış olur. M.Araz poeziyası poetik onomastik vahidlərlə zəngindir. Şair bunlardan bədii təsvir və ifadə vasitəsi kimi obrazlı şəkildə istifadə edir. Ən maraqlısı budur ki, sənətkar çox vaxt şeirlərində özünü də müxtəlif təbiət varlıqları və sənət dahiləri ilə müqayisə obyektinə çəkir:
Göründüyü kimi burada şair özünü böyük sənətkarlarımıza, planetə, bütövlük- də Azəri nəğməsinə bənzədir. Bu bənzətmə adi bənzətmə deyil, ağlın, zəkanın, sə- nətkarlıq qüdrətinin bənzətməsidir. Bunun üçün şair müxtəlif bədii fiqurlardan isti- fadə etmiş və bir neçə ritorik sualla rəngarəng üslubi çalarlıqlar və emosionallıq yaratmışdır. Bir sözlə, şairin müqayisə zamanı öz-özünə vermiş olduğu “Mən kiməm?” ritorik sualda heç bir cavab gözləmir. Əksinə, o özünün kim olduğunu hamıdan yaxşı dərk edir. X.Cabbarov demişkən: “M.Araz yaradıcılığı böyük vətən- daşlıq pafosu ilə çox fərqlənir. “Küləklər” şeirində: “Döy qapımı, döy qapımı Müşfiq küləyi, Əli Kərim qasırğası, qır pəncərəmi” deyən şair sanki qələmdaşlarını həm klassiklərdən, həm də müasirlərdən öyrənməyə cağırır. (2, s.177) M.Araz poeziyasında doğma ocağa, yurda, vətənə, onun əvəzsiz rəngarəng təbiətinə bağlılıq daha qabarıq şəkildə özünü göstərmişdir. Bunların təsvir və tərən- nümündə şair müxtəlif bədii priyomlardan istifadə etmişdir. Bu məqsədlə məcazın ilk növü sayılan bənzətmə və müqayisəyə müəyyən dərəcədə üstünlük vermişdir: “Uç Məmmədin xəyalı tək. Bu dağlarda yaşa kəklik”. Dostun qayıqlar bəzər, “De- dim bu görkəmlə Xəzərə bənzər. Qırınc yaylağa köçüb Xəzər; Baxdı, cilvələndi nazlandı Göy göl”. M.Araz poeziyasında bənzətmə məqsədi üçün təkcə antroponim, toponimlər- dən deyil, həm də səma cismlərinin adlarından-kosmonimlərdən də poetik və obraz- lı şəkildə yararlanmışdır. Bir şeirində şair hələ demədiyi, yazmadığı, lakin ürəyində, qəlbində yaşatdığı sirli dünyasını kəşf olunmamış Aya, Marsa, Veneraya bənzədir. Bu məqsədlə bənzətmənin xüsusi növünü yaradan “Kimi” qoşmasının üslubi imka- nından təkrir kimi istifadə edir: Ay kimi, Gün kimi, Venera kimi Qəlbimin çox sirri kəşf olunmamış. Ümumilikdə poeziyamızda bənzətmə yaratmaq məqsədilə kosmonimlərdən geniş istifadə olunmuşdur. Məsələn, M.Müşfiq oğlan və qızlarımızı poetik formada Aya və Günə bənzədir: Ay kimi oğulların, Gün kimi qızların var. Bədii üslubda bir təsvir vasitəsi kimi kosmonimlərdən istifadə təsadüfi hal deyildir. Çünki səma cismləri paklıq, ucalıq və yüksəklik rəmzidir. Həm də bu kos- Filologiya məsələləri – №5, 2014
11 monimlər ülvi hissləri özündə təcəssüm etdirir. Buna görə də poetik üslubda insan- lar həmin cismlərə bənzədilir. Bundan ədəbiyyatımızda həm klassik və həm də müasir yazıçılarımız istifadə etməklə bəhrələnmişlər. Bunu əyani şəkildə göstərmək üçün aşağıdakı şeir parçalarına diqqət yetirək:
Və ya: Günəş ürəkli Sevil. Sevil ürəkli günəş. Günəş hörülü Sevil. (N.Xəzri) N.Xəzri həm də Günəş və Ay planetlərini yüksək sənətkarlıqla antonim kimi qarşı-qarşıya qoyur: Sən parlaq Günəşsən, Mən solğun Ayam. Ayam, yoxsa sönmə- miş bir çırağam? O.Sarıvəli də eyni beytdə Ay, Günəş və Ülkər kimi səma cisimlərinin poetik formada qoşa hallandırır: Ay yeri seyr edir bir ehtiramla, Yenə məşəlini yandırır
B.Azəroğlu da “Təbrizim mənim” şeirində Təbrizin payızını yüksək poetiklik- lə “Ay yanağına” bənzədir. Bundan əlavə də, sənətkar Təbrizi vəsf etmək üçün müxtəlif məcazlar sistemindən istifadə etmiş, bir tərəfdən onu başı çalmalı Səhəngə bənzətmiş, digər tərəfdən isə onu “ulduz baxışlı”, “sinəsi ayna güllü”, “bulaq züm- züməli”, “dupduru Təbriz” kimi səciyyələndirmişdir: Başı Səhəng çalmalı. Ətəyi Aclçaylı. Payızı Ay yanaqlı, Ulduz baxışlı, Sinəsi ayna güllü, Bulaq zümzüməli, Dupduru Təbrizim mənim. O.Sərıvəli isə “Ayı yeri seyr edən bir ehtişam” kimi poetikləşdirmişdir. S.Vur- ğun da səma cismləri olan Ülkər və Ayın əks etdirdiyi mənzərəni müqayisə və rito- rik sual modeli ilə canlandırır və bu obrazlı mənzərəni poetik qələmi ilə çəkə bilmə- yəcəyini etiraf edir: Gəldi qoşa gəldi Ay ilə Ülkər. Bir ağ çarpayının üstə Əmirxan.
Dilimizdə səma cisimlərinin antroponim yerində işlədilməsi də poetikdir. Xü- susilə bu gün dilimizdə olan poetik şəxs adlarının bir qismi (Günəş, Ulduz, Ülkər,
yoxdur ki, bu adları ayrı-ayrı şair və yazıçılarımızın fərdi üslubunun məhsuludur. Göründü açıq aydın. Sənubər, Sadıq, Aydın (C.Məmmədov). “Oğuz ucal, Aybəniz. Üst başları tər-təmiz”. (Ə.Cəmil) Kövrəlib dedi: Ülkər-olmasaydı xəstə əgər. Üzündən öpərdin sən. (M.Seyidbəyli) və s. Bədii əsərlərdə bənzətmənin üslubi imkanları çox genişdir. Onlardan biri də “kimi” və “tək” qoşması ilə yaranan bənzətmədir. Bu qoşmalar vasitəsilə hər hansı şəxs, onun keyfiyyətləri, təbiət varlıqları, baş vermiş hadisə olduğu kimi başqasına bənzədilir: Şevçenkonu Sabir kimi, Dnepri Araz kimi qoruyuram. (M.Araz) Mənim
Filologiya məsələləri – №5, 2014
12 Poetik obrazlılığın yaradılmasında müqayisənin rolu əvəzsizdir. Müqayisə vasitəsilə müxtəlif və rəngarəng obrazlılıq yaradılır. Belə obrazlılıq söz sənətində insanda estetik gözəllik yaradır. Bu, insanda heyrət və pərəstiş hissi doğurur. Belə hisslərdən biri də vətənə, doğma torpağa, onun rəngarəng və bərəkətli güşələrinə sonsuz sevgi və məhəbbət hissidir. Xüsusilə lirik əsərlərdə mənzərə və peyzaj şəklində verilmiş obrazlılıq özünün əyaniliyi ilə mənəvi dünyamızı, ruhumuzu zən- ginləşdirir, vətəndaş məhsuliyyətimizi, doğma yurd təssübkeşliyimizi daha artırır. Belə şeirlərdə obrazlılıq yüksək səviyyəsində poetikləşmiş olur: Mən bir qədim mahnıyam Xallarım əlvan-əlvan Musiqim - Qarabağdır Sözlərimdə - Naxçıvan Bu torpaqda yaranmış Koroğlunun cəngisi Qıratın üzəngisi. (B.Vahabzadə) “Vətən daşı olmayandan olmaz ölkə vətəndaşı” deyən M.Araz poeziyasında Vətənin, böyüdüb boya-başa çatdığı ölkənin obrazlı tərənnümü xüsusi yer tutur: Azərbaycan - qayasında bitən bir çiçək Azərbaycan çiçəklərin içində qaya Mənim könlüm bu torpağı vəsf eləyərək Azərbaycan dünyasından baxar dünyaya. Q.Qasımzadə isə “Azərbaycan” şeirində vətənimizin xəritəsində özünün rəngarəngliyi, sərvət və neməti ilə bir-birbirindən seçilən onamastik adları poetik səviyyədə müqayisəyə çəkmiş və obrazlı mənzərə yaratmışdır: Şirvan yolu-alnım- dakı qırışlarımdır, Zümzüməli Kürün suyu-şirin sözləri: Bu torpaqdır güvəndiyim var-dövlətinə, Nifrətidir, qəzəbidir Bakı küləyi... Sazlı, tarlı, xoş avazlı Qazax, Qa-
təridir. Müqayisə məfhumu linqvistikada geniş anlayışdır. “Filologiyada müqayisəni sadəcə məcazın bir növü sayan və ya təşbehlə eyniləşdirən tədqiqatçılar haqlı deyil- dirlər. Müqayisə poetik obrazlılığın əsas qəlibidir, təşbehdən simvola qədər bütün trop növlərinin yaranmış üsuludur”. (2, s. 148) Bu üsulla ayrı-ayrı məfhumlar ara- sında müxtəlif əlamət, keyfiyyət, hal-vəziyyət, dəyər, xarici görünüş və s. cəhətdən bənzərlik və oxşarlıq mühüm mahiyyət daşıyır. Dilimizdə bənzətmənin yaranma vasitələri müxtəlifdir. Öncə bizə elə gəlir ki, bənzətmə təkcə qoşmalar vasitəsilə yaranır. Əslində bu belə deyildir. Burada bütün qrammatik fiqurlardan istifadə olunur və bənzətmə vasitəsilə başqa məcaz növləri, o cümlədən metofora da formalaşır. Metafora da bədii ədəbiyyatda obrazlı təsəvvürün yaradılmasında xüsusi mahiyyət daşıyır. Burada onomastik vahidlərin də rolu az deyildir. Onomastik vahidlər yazıçı qələmi sayəsində poetik şəkildə metoforikləşir. Məsələn: Cavanşirəm, Babəkəm, Nəbiyəm, Koroğluyam, Azərbaycan oğluyam. (İ.Səfərli) Bəzən Koroğlusan, bəzən Kərəmsən, Bəzən də Rüstəmsən, Zalsan, səsinlə. (O.Sarıvəli) Şahın şəkli yoldur divara bax bir, İndi Səttərxan da seyr edir
Filologiya məsələləri – №5, 2014
13 bizi, Əziz körpələr görüb sevinir, Nizami, Fizuli, Saib Təbrizi... (O.Sarıvəli) Adı var tarixdə analarımızın: Nənəm Nüşabəni yadına sal bir, Ona baş endirir İskəndər
yadından. (O.Sarıvəli) Bu misralarda böyük tarixi şəxsiyyətlərimizin, əfsanəvi qəhrəmanlarımızın igidliyi, qoçaqlığı, qorxmazlığı, mərdliyi, tədbirliliyi, ağıllılığı, Babək, Koroğlu, Natəvan, Kərəm, Rüstəm Zal, Səttərxan, Natəvan, Məshəti xanım, Nüşabə və Füzuli simasında metaforikləşmişdir. Bədii üslubda söz birləşməsinin birinci tərə- finin onomastik vahidlərdən ibarət metoforik ifadələrə də təsadüf olunur: Bu dağ ulu Sabir dağı. Sağalan deyildir o dağ. Vurğun şeiriyyəti, Vurğun torpağı. Bəlkə də, yüz vurğun yetirəcəkdir. (M.Araz) Məcnun səhralara düşər yolların. Dönər iqlimlərə Leyli bulağı. (M.Araz) Mən böyük Babəkin nişanəsiyəm. (B.Azəroğlu) Gör Azəri qızı düşündün nəyi, Sən kişi ömrünün dəyirman pəri, Koroğlu Misrinin
mandan küsüb. Nüşabənin kəcavəsi təpədən aşdı. (M.Araz) Yuxarıda verdiyimiz nümunələrdəki metoforik birləşmələrin hamısında birinci tərəfi şəxs adları təşkil edir. Poeziyada elə metoforikləşmiş birləşmələr də vardır ki, həmin birləşmələrin hər iki tərəfi şəxs adlarından ibarət olur: Gülümsədi dinmədi Füzulinin Leylisi, Nizaminin Şirini, Cavidin Xumarı. (B.Azəroğlu) Toponimlər də metaforik birləşmənin birinci tərəfi kimi çıxış edir: Bu gün mənim bir düz Kürsüm - Qarabağ düzü, Qanadında qız alqışı, qadın alqışı, Bu gün mənim bacım Gülsüm, Qarabağ düzü. (M.Araz) Aşıq, qutardı, il təzələndi, Təbriz baharı yadıma düşdü. (B.Azəroğlu) Dağlarında Sabirlərin ümman dünyası, Azərbaycan qatarı da yollara çıxdı, Dağlarında Qoca Şərqin duman dünyası. (M.Araz) Məcazın müqayisə üslubu ilə yanaşı yaranan növlərindən biri də mübaliğədir. Müqayisənin digər növlərindən fərqli olaraq mübaliğə bədii dildə hər hansı bir ifa- dənin təsir gücünü daha çox artırmağa xidmət göstərir. Metaforik mübaliğədən ən çox poeziyada istifadə olunur, insan və ona məxsus xüsusiyyətlər və s. burada həd- dindən artıq şişirdilir. Buna görə də mübaliğə bəzən “şişirtmə” də adlandırılır. Bir qayda olaraq onomastik vahidlər də mübaliğə predmeti ola bilir: Nəsimi, Nəimi məzarlarınacan. Yerin qulağına hay salmağım var. (M.Araz) Həm Təbriz, həm Bakıdır. Məkkəm, Mədinəm mənim. (B.Vahabzadə) Qocalmaz təbiətin var, şirin dilin var. Möcüz barmaqların, incə əlin var. Xəyalımda nurlu bir heykəlin var. Yurdumun Kəpəzi, Qoşqarı boyda. (M.Aslan) Zeynəb qadınları yığdı başına Təbrizin üstündə tufan eylədi. (O.Sarıvəli) Səhəng sözlərindən odlar tökülür (B.Vahabzadə) Mən Arazda şaxələnən çinaram, Ömür boyu tufan oldum, su yardım. Xətainin qılıncını suvardım. Məmməd Araz karandaşı közərdi. (M.Araz) Bədii üslubda, xüsusilə də poeziyada fikrin ekspressiv ifadəsində, obrazlı düşüncələrin dərk olunmasında epitetin mühüm əhəmiyyəti vardır. Ona görə də poeziyada sənətkarlar fərdi-sintaktik epitetlər yaradır, bir növ əsərlərinə bəzək vurur və onu daha da oxunaqlı edirlər. Bu məqsədlə az da olsa, onomastik leksikaya müraciət etmiş olurlar: Vidadi xanlardan görmədi Kərəm.
Filologiya məsələləri – №5, 2014
14 Vaqifə dağ çəkdi min sənəm. Öldü qoç Koroğlu, öldü xan Kərəm. (O.Sarıvəli) O, rəssam duyğulu, şair xəyallı O dağlar gözəli Xuramancığaz Yurdumun ayağı sayalı qızım Ağzı xeyir sözlü, həyalı qızım. (S.Vurğun)
Məcnunu mən olan Leyli xəyalım. (A.Şəmşir) Sazına Vaqifin səsimi gəldi, Səsindən baharın nəsimi gəldi. Alqışla Füzuli, Nəsimi gəldi. (M.Araz) Düzlərinə şöhrət Araz, Harayına həsrət Araz. Gecikmisən Məmməd Araz, Yəqin dağlar küsüb səndən. (M.Araz) Obrazların səciyyələndirilməsində ləqəblər də poetik mahiyyət daşıyır. De- məli, bədii ədəbiyyatda ləqəblər təsadüfi xarakter daşımır. Aşağıdakı nümunələrdən də bu aydın görünür: Düşür yadıma fədai dostlarım: Saqqal Vəli, Şəmsuvarlı Əli, Qoca Şahmar
Onomastik vahidlərin bədii üslubda rolu təkcə məcazlarla məhdudlaşmır. Bu- rada sintaktik konstruksiyalar, o cümlədən bədii xitablar da müəyyən rol oynayır. Məsələn: S.Rüstəm Araza xitabən müraciət edərək: “Axma, Araz! Dayan Araz! İnsaf eylə bizə bir az! Cəllad kimi bir ürəyi xəncər ilə iki yerə bölmək olmaz!” Göründüyü kimi müəllif Araz hidroniminə müraciətlə bir daha poetiklik, yüksək pafos ifadə edir və bir növ də müəyyən dərəcədə dramatik konflikt yaratmış olur. Bütün bu söylədiklərimiz və bir məqalə çərçivəsinə sığışdırılması mümkün ol- mayan söyləmədiklərimiz bir daha sübut edir ki, bədii əsərlərimizdə poetik mahiy- yət daşıyan onomastik vahidlər çoxdur. Lakin bədii əsərlər əsasında həmin vahidlər bu günə kimi kifayət qədər araşdırılıb öyrənilməmişdir. Halbuki, bədii əsərlərin dilində onomastik vahidlərin müxtəlif istiqamətlərdə tədqiqi bütövlükdə filologiya- mız üçün çox vacib və əhəmiyyətli məsələlərdən biridir.
Ədəbiyyat 1. A.Paşayev. Poetik adlar aləmi. Bakı, 2010. 2. X.Cabbarov. Sənətkar, söz, üslub. Bakı, 1993. 3. M.Adilov. Sənətkar və söz. Bakı, 1984. 4. M.Adilov, A.Paşayev. Azərbaycan onomastikası. Bakı, 1987. 5. В.Виноградов. Стилистика теория поэтической речи. Москва, 1963.
Filologiya məsələləri – №5, 2014
15 A.Aliyev Poetic features of onomastic umits in fiction Summary
The aricle deals with poetic onomastic unites and their stylistic possibilities. Onomastic units chosen as patters are investigated within the context as litotes, figuration, comparision, metaphor, metanymy, exagaration, epitet, as well as their poetic features are visualized. During the research we came to a conclusion that poetic-onomastic units are the product of individual style. These poetically express the idea, characteristic features of image of work of art, its wish and dreams, geographical position and so on. Except it, poetic-onomastic units have special importance in the creation of stylistic, emotional and expressive colourfulness. Our fiction is rich in poetic-onomastic units. But these units which are very important for our lingnistics have not been researched from the point of view of stylistic. A.Aлиев
Поэтические особенности ономастических единиц в художественной литературе Аннотация
В статье на основе художественных произведений исследуются поэти- ческие ономастические единицы и их стилистические возможности. Выбран- ные в качестве примера ономастические единицы рассмотрены внутри контекста как сравнение, метафора, метонимия, гипербола, a также изучены их поэтические особенности. В результате исследования, пришли к такому выводу, что поэтические ономастические единицы являются плодами индивидуального стиля. Они поэтично выражают идею художественного произведения, характерные черты образа, географическое положение его желаний. Кроме этого, поэтические ономастические единицы важное значение в создании стилистических раз- нообразий, эмоциональных и экспрессивных оттенок. Наша художественная литература богата поэтическими ономасстически- ми единицами. Но эти единицы, имеющие огромное значение для нашей линг- вистики, не были изучены системно, с точки зрения стилистики.
Rəyçi: Yədulla Ağazadə filologiya üzrə elmlər doktoru.
|