CƏlal bəYDİLİ (MƏMMƏdov) İSTİqbal xalq əDƏBİyyatinindir

ƏDƏBİYYAT:

1. Cəlilov F. Azərbaycan dilinin morfonologiyası. B., 1988.

2. Mehdi N. Çətin və dolaşıq durumların kulturolojisi (Qərb və Şərq mədəniyyətlərində virtual örtüyün “kosmoqoniyası”). B., 2001.

3. Məmmədov X. v. b. Naxışların yaddaşı. B., 1981.

4. Oğuznamə // nəşrə hazırlayan: S.Əlizadə, B., 1987.

5. Kafesoğlu İ. Türk tarihinde çağlar meselesi // Türk kültürü, yıl XXII, sayı: 254.

6. Kaplan M. Nesillerin ruhu. İstanbul, 1991.

7. Olguner F. B.Güvençin türk kimliği // “Bilge” dergisi, An­kara, 1995, Yaz/5.

8. Баранцев Р. Структурная методология синтеза // http:// www. trinitas/ru/rus /doc/ 0019/do1 /0019003.htm

9. Бахтин М. Искусство и ответственность // http://www. antropolog.ru/ doc/library/ baxtin/ isskiotv.

10. Берталанфи Л. Общая теория систем: Критический об­зор // Исследования по общей теории систем. М., 1969.

11. Гумилев Л. Тысячелетие вокруг Каспия. Баку, 1990.

12. Капра Ф. Системный взгляд на жизнь // http://www. humans. ru/humans/39721.

13. Князева Е., Курдюмов С. Жизнь неживого с точки зре­ния синергетики / http:// utc.uni-dubna.ru/~mazn/ students/ site2/ ideal_ 1.htm

14. Корнев С. Традиция, постмодерн и вечное возвра­ще­ние // http:// kitezh. onego. ru/ traditio.html.

15. Левинтон Г. Замечания к проблеме “литература и фольк­лор” // ТЗС, VII, Тарту, 1975, с. 76-87.

16. Лурье Св. Утоптанная тропа сквозь темный лес (Вве­дение в теорию традиционного сознания) / http://svlourie. narod.ru/ metamorphoses/tradition.htm

17. Лурье С. Культурная антропология в России и на За­па­де: концептуальные различия / http://svlourie. narod. ru/ articles /anthropolology.htm.

18. Никитина С. Устная народная культура и языковое сознание / http://philologos. narod. ru/nikitina/Part_02.htm

19. Новик Е. Обряд и фольклор в сибирском шаманизме. Опыт сопоставления структур. М., 1984.

20. Новик Е. Фольклоp–обpяд–веpования: опыт стpуктуp­но-семиотического изучения текстов устной культуры / http://www. ruthenia.ru/ folklore/novik2.htm

21. Новик Е. Архаич. верования в свете межличностной коммуникации / http://www. ruthenia. ru/folklore /novik6.htm

22. Словарь терминологии тартуско-московской семио­тич. школы / http://diction. chat.ru/ukazat.html

23. Эвола Ю. Оседлать тигра (пер. с итальян. В.Ванюш­ки­ной), СПб.: “Владимир Даль”, 2005.

24. Эвольюция понятия системы // ж. “Вопр. философии”, 1998, №7.

25. Этнопсихология как наука об этнической самоор­га­ни­зации. Основные понятия / http://ethnopsyhology. narod. ru/basicideas.htm.

2007

TÜRK TANRIÇILIĞI HAQDA

(etnoloji etüd)
Din fenomenindən danışarkən dinlər tarixinin ən tanınmış bi­liciləri onu insan varlığının ayrılmaz parçası saymış, mədə­niyyətləri anlamağın yolunun dinləri anlamaqdan keçdiyini vur­ğu­lamışlar. Etnik-mədəni birliyə mənsub insanların davranış və düşüncə birliyinə də həmişə məhz ulusun öz yaddaşından sü­zülüb gələn enerji dolu (energetik) milli, arxetipik dini-mifoloji anlayışlar təpər veribdir.

Din araşdırıcılarının qənaətinə görə, dini düşüncə və anla­yış­ları hansısa bəlli bir dövrlə, tarixin müəyyən çağıyla məhdud­laş­dırmaq mümkün deyil [7, s.324]. “Dinəqədərki dövr” anlayışı bu mənada elmi baxımdan düzgün səslənmir. Çünki dinin olma­dığı bir çağdan bəhs etmək cəhdlərinin hələlik heç bir nəticəsi yoxdur və yəqin, indən belə də olmayacaqdır. Bəşər mədəniy­yətinin inki­şafı tarixində elə bir nöqtə tapmaq mümkün deyil ki, din düşüncəsi həmin nöqtədən başlayır və hansı bir nöqtədə isə onun sonu gəlir. Tarixin bütün inkişaf dövrlərində mifoloji ele­mentlər dini düşün­cənin ayrılmaz özəlliyini təşkil etmişdir. Çün­ki mif hələ əzəli yara­nış çağından potensial din olaraq meydana çıxıbdır [24, s.402].

Hələ tarix meydanına çıxdığı zaman cəmiyyət “böyük bir əxlaq sərmayəsinə sahib” idi və bu əxlaq sərmayəsində dinin müs­təsna yeri vardı. Dini inanış, ayin və mərasimlər isə mədə­niy­yətin əsla ikinci dərəcəli əlamətini deyil, onun məhz nüvəsini təşkil edən elementlər sırasında dayanmışdır.

Araşdırıcılar qədim türklərin öz dinlərinə ayrıca bir ad ver­mədiklərini yazır, bunu türk cəmiyyətində dinin xüsusi ictimai quruma çevrilə bilməməsi ilə izah etməyə çalışırlar. Həqiqətdə, ənənəvi türk cəmiyyəti din ilə iç-içə bir həyat yaşadığından dinin ayrıca ictimai qurum, sosial təsisat şəkli almağına da heç hansı gərək qalmamışdı. Din özlüyündə mifoloji dünyaduyumu ilə yaşayan bu cəmiyyətin gündəlik həyatının ayrılmaz bir parça­sıydı. Buna görə də əski türk cəmiyyətindən danışılan za­man hansısa şovinist bir duyğu ilə bu cəmiyyətdə yaşayanların bir elə də dindar ruhlu olmadıqlarını, heç bir dinə iman gətirmə­diklərini və heç nəyə ibadət etmədiklərini, üstəlik etiqadlarının əxlaqi yönü olmadığını iddia etmək büsbütün yanlışdır.

Ənənəvi türk cəmiyyətində xristianlıq və ya lamaizmdə­kin­dən fərqli olaraq təsvirə tapınmayıb, müqəddəs bilinən gizlin təbiət qüv­vətlərinə iman gətirmişlər. Bu, təbiətlə ahəng içində bir həyat yaşayan türk cəmiyyətinin də nizam qaynağıydı. Göy­türk çağının dini inanışları özlüyündə yüksək bir din anlayışı üzərində daya­nırdı. Qədim türk cəmiyyətində məhz xaqan Tanrı adına keçirilən mərasimin, tanrıçılıq kultunun icraçısıydı. Ənə­nəvi türk cəmiyyə­tində dini dünyagörüşünün yerini anlamaq ba­xımından bu cəhətin də müstəsna əhəmiyyəti var. Türk mifo­loji sistemi, tanrıçılıq anlayışından da göründüyü kimi, türk din dü­şüncəsi sistemindən ayrılmazdır.

Yakutların xristianlığaqədərki inanışlarının öyrənilməsi mə­sə­ləsindən bəhs edərkən (1918) V.İonov deyirdi: “Unutmama­lıyıq ki, yazılı düzülü olmayan istənilən dini sistem birinin yaşa­mağa davam edib gəlişdiyi, digərinin yeni-yeni əmələ gəldiyi, üçüncü birinin isə artıq ölgünləşdiyi, aralıqsız inkişaf edən canlı vücuddur və mövcudluğunun hər hansı anının istənilən sadə təs­viri bu vücudun həyatını və onun ayrı-ayrı nahiyələrini əsla an­latmayan yalnız eninə kəsiyi ola bilir”. Türk tanrıçılığının da ya­zılı, düzülü kanonları yox idi.

Tanrıçılıq əski türklərin dini-mifoloji görüşlərinin ifadəsi olub türk mifologiyası zəminində təşəkkül tapan, türk mifoloji düşüncəsinin əsasında dayanan inanc sistemidir [2, s.41]. Qədim və müasir türk xalq inanclarının özülünü təşkil edən, daha dərin kökləri kosmoqonik miflərdə əksini tapan [18] bu inanc sis­te­minin başlıca özəlliyi kainatın bir bütöv olaraq qavranılmasıdır. Burada ən ulu varlıq olan Tanrı müqəddəs bilinir və bütün hal­larda göylə bağlanır.

Türk mifoloji sistemi çərçivəsində meydana çıxan inanc sis­temi kimi tanrıçılıqda Ulu Yaradanla birbaşa təmasda olan han­sısa bir varlıqdan əsla söz açılmır. Əski çağlardan bəri mövcud olan bu din ənənəsi monoteist inanc sistemi kimi orta əsr qay­naqları ilə də təsdiqlənir.

Bir çoxları tanrıçılığın hətta ilkin dualist dünyagörüşündən təkamül etdiyini söyləyirlər. Böyük bir sivilizasiyanın dini dün­yagörüşünün təməl sütunu bəzən də, beləcə, büsbütün fərqli et­nokonfessional ənənələrlə qarışdırılır. Bəzi araşdırı­cılardan ötrü şaman mifologiyası da tanrıçılıq mənəvi irsinin bir parçasıdır.

Bir sıra araşdırmalarda Tanrı anlayışının mahiyyətinə ümu­mən aydınlıq gətirməyən “Tenqri allahı yalnız türk xalqlarının mə­nəvi mülkiyyəti deyil... Tenqri Şərqin ən qədim mifoloji ob­raz­ları sırasındadır”, “Şərq üçün Tenqrinin sadəcə ilahilər ara­sında yerləşdirilməsi deyil, həm də ilahilərin məcburi iyerar­xiyası səciyyəvi idi” – qəbilindən bəlli məzmun və məna ifadə etməyən mühakimələrə yer verilərək, “tanrıçılıqda ilahilərin iye­rarxiyası, ruhanilər, vaizlər, ən mühümü isə, təsbit olunmuş şi­fahi kanonlar var idi...” [5, s.100-101] şəklində türk tanrıçı­lı­ğının mahiyyətinə kölgə salan, izahını qəlizləşdirən bir sürü fikirlər də irəli sürülmüşdür. Eyni zamanda ən ulu varlıq olan Tanrıdan başqa hami ruhların da tanrı sayılmasıyla tanrıçılığa çoxallahlıq tipində din görünüşü belə verilmiş, ədəbiyyatlarda bir türk tanrılar panteonu yaradılmış, “o qədər də zəngin olma­yan türk mifoloji panteonu”ndan danışılmışdır.

XVIII əsrdə, etnoqrafik araşdırmaların yeni-yeni meydana gəldiyi ilk çağlarda tədqiqatçılara elə gəlirdi ki, bütün milli mi­fologiyalar qədim yunan və ya roma mifologiyasına oxşama­lı­dır, çünki mifologiya deyərkən özləri üçün onları meyar qəbul etmişdilər. Antik dünya modelinə meyllənən klassisizm dövrün­də belə düşünürdülər ki, hər bir xalqın mifoloji sistemində Zev­sə, Heraya, Poseydona, Aidə və b. yunan ilahlarına bənzər var­lıq­lar olmalıdır. Onların nəzərində belə varlıqların olmadığı bir mədəniyyət alayarımçıq sayılırdı [26]. Görünür, eyni düşün­cə me­xanizminin işə düşməyinin nəticəsidir ki, bir çoxları türk­lər üçün də bənzər bir tanrılar panteonu “yaratmışlar”. S.Klyaş­tornı Orxon abidələrində tanrıları təsnif etmək imkanı verən əla­mət­lərə birbaşa işarə vurulmadığını qeyd edirsə də, az sonra ye­nə “əski türk panteonunun ulu ilahı Tanrıdır” deyir, hətta ilahi Ten­qri-Umayın cütlüyü haqda mifə işarə vurulduğunu belə “se­zir” [25, s.124-133]. Halbuki bütün hallarda həmin ruhlar bu və ya digər dərəcədə Tanrı qatına nisbətdə daha aşağı səviyyədə idilər.

Türk Tanrısı “təkdir və şəriki yoxdur”. Ənənəvi türk mədə­niy­yətindən danışarkən bu mədəniyyətin təbiətinə zidd gələn “yer allahı”, “göy allahı”, “Tanrı oğlu”, “su tanrısı (və ya ilahə­si)”, dağ tanrısı”, “torpağın rəbbi” və b. kimi ifadələr özünü doğ­rultmur. Ənənəvi türk mədəniyyətinin öz təbiətindən gəlməyən və din düşüncəsini doğru-düzgün əks etdirmək gücü olmayan hə­min ifadələrlə bilərək və ya bilməyərəkdən türk dininə ço­xallahlı bir təkallahlılıq donu geydirilir. Əski Orxon yazılarının sirrini açan V.Tomsen də türklərin çoxtanrılı olduğuna inanmış, digər qonşu ölkələrdən, məsələn, Monqolustandakı şamanizm­dən qalma inanclarda əsasən əski türklərin çoxtanrılı şamaniz­minin izlərini görmüşdür [16, s.173].

“Qədim türk panteonu və Azərbaycan mifologiyasında pan­teon­çuluğun davamı” deyə “başqa xalqlardakı qədər idarəedi­cilik funksiyasına malik allahlarla zəngin olmayan qədim türk pan­teo­nu”ndan, “göyün əski türk təsəvvüründə allahlar məcmu­yu kimi dərk olunmağından”, “baş allah Tenqrinin (Göy Tan­rı­nın) ətra­fın­da idarəçilik funksiyaları yerinə yetirən allahlar siste­minin yoxlu­ğu”ndan bəhs edənlər isə həmin “türk panteonu”nda dünya mif modelinin təhrif edildiyini söyləyir, “Altay mifologi­yasında qədim yunan, zərdüşt və ya lap elə yəhudi panteonunda gördüyü allahla­ra­rası çəkişmə və vuruşmaları burada görmədiyi” üçün onu passiv panteon adlandırır və fikirlərinə belə “aydınlıq” gətirirlər ki, “al­lah­ların aktiv həyatını və mübarizəsini təsvir edən nağıl və miflərə burada təsadüf olunmur. Allahlar arasında xeyrin təntənəsi uğrun­da mübarizə gözə çarpmır. Ona görə də türk panteonu “ölü və passiv panteondur”. Bu panteonda irəliyə doğru inkişafı göstərən, eləcə də şərin qarşısını alan motivlər yoxdur” [13, s.26-30].

Halbuki yanlış olaraq bir çox tanrıdan bəhs edib “allahlar” adını verdikləri həmin gözəgörünməz qüvvətlər heç də yunan­ların və ya romalıların dinində təsvir olunduğu kimi, panteon təşkil eləyərək vahid ümumi bir sistemdə birləşmir¹. “Qədim türk panteonu” ifadəsi hər cür şərtiliyi ilə bərabər yenə də heç bir halda ənənəvi türk cəmiyyətində etnik mədəniyyətin ayrıl­maz parçası olan din anlayışını səciyyələndirmir, əksinə, ona büt­pərəstlik tipində çoxtanrılı bir din görünüşü verir, dini-mifo­loji sistemin bir-birinə bağlanmayan, biri digəri ilə ziddiyyət təşkil edən inanclar toplusu kimi səciyyələndirilməsinə yol açır².

Türk dini-mifoloji düşüncəsinin mahiyyətində olub onun strukturunu müəyyən edən tanrıçılıq “yazılıb-düzülüb göydən enən Tanrı elmi” – kanonik mətnli göydən enmə kitabı, eləcə də peyğəmbəri olmayan bir dindir. Əlbəttə, heç hansı dini sistem özlüyündə tək bir Tanrıya etiqaddan ibarət də deyil. Bu baxım­dan türk dini-mifoloji dünyagörüşündə ən ulu varlıqdan başqa – O-ndan aşağı qatda bilinən, lakin O-nun varlığına, qüdrətinə heç bir halda kölgə salmayan digər müqəddəs varlıqlar – əyələr (ruhlar), övliyalar və b. da daima yer alıbdır.

Sonralar şamanizm yayıldığı zamanlarda tanrıçılıq dini-mifoloji sistemi ilə bağlı bir sıra mərasimlər məhz həmin sə­viyyələrdə şamanizm mərasimlərinə transformasiya olunmuşdur ki, bu da türk təfəkküründə gedən proseslərlə əlaqələnir. Ya­kutlarda tanrıçılığın bir izini yaşadan Tanqara Kayra xanla, mə­sələn, şamanın bir elə bağlılığı yoxdur. Sibirin türk xalqlarının keçirdikləri bəzi mərasimlərə şamanların buraxılmaması isə hə­min ritualların yenə şamanizmlə deyil, məhz tanrıçılıqla bağlı olduğunun bir sübutudur.

Ümumiyyətlə, türk dini inanış sistemindən danışılan zaman ən müxtəlif yozumlara yer verilmişdir. Bunlardan biri də Erliklə Bay Ülgeni qarşılaşdırmaqla əski türk dini sisteminə bəzən dualist bir din xarakteri verilməsi, bəzən də xristian monoteizmi tətbiq edilməsi şəklində özünü göstəribdir. Tanrıçılığın bir yana qoyulub türklərin əski dinlərinə dualizm donu geyindirilməsi türk din tarixinə kölgə salır.

İslamı qəbul edən türklərin müsəlmanlığa qədərki dini ina­nışlarından bütpərəstlik deyə bəhs olunması da bu kimi yan­lış­lıqlardandır. Əslində isə türklərin cəmiyyət həyatındakı nizamı­nın özü “dünya nizamının bağlı olduğu Tanrı” inanışından gə­lirdi. Əski türklər Tanrının hər şeyə qadir güc olduğuna ina­nırdılar. Başlanğıcını yerlə göyün bir bütövlük təşkil etdiyi din düşüncəsindən alan Tanrı inanışı – tanrıçılıq idi ki, ənənəvi türk cəmiyyətindəki din anlayışını təməlində maddiyyat dayanan əski yunan və eləcə də öz qidasını möcüzəyə inanmaq­dan alan digər dini düşüncə sistemlərindən ayırırdı.

Türk xalqlarının dini-mifoloji inanışlarının geniş təsvirini verən araşdırmaların meydana çıxmasını indilik çətinləşdirən bir səbəb də əski türk dini ilə bağlı başlıca mənbələrin əldə edilmə­sindəki çətinlikdən qaynaqlanır. Həmin bilgilər qonşu xalqlar­dan olanların yazdıqları salnamələrdən, xronikalardan öyrənilə bilir. Lakin onlar da çox vaxt milli ya dini təəssübkeşlik duyğu­suyla yazıldığından mübahisələrə yol açır.

Türk dini dünyagörüşü ən müxtəlif təsirlərə məruz qaldığın­dan bu sistemlə bağlı terminoloji aparat da lazımınca qoruna bil­məmiş, zaman-zaman alınmalara üz tutulmuş­dur. Hətta tan­rıçı­lığın ibadət üsulları haqda sistemlilik göstərən aydın bir bilgiyə rast gəlinmir. Bu üzdən bütöv bir dini-mifoloji sistemi, din düşüncəsini də yalnız “Tenqri”, “Yer sub”, “Iduk”, “Umay”, “Kut” və s. kimi anlayışlarla ifadə etmək çətindir [7, s.20]. Nəticədə Tanrının, Umayın təsviri olduğu və b. şəkildə iddialar ortaya çıxır. Altay və yakut şamanizmini isə əski türk dini sis­temiylə eyniləşdirmək ən azı ona görə doğru olmazdı ki, türk xalq­ları heç zaman bu şəkildə dini birlik içərisində yaşama­yıb­lar. Halbuki tanrıçılıq bir kult olaraq bütün türk boyları və soy­ları arasında universal səciyyə daşımışdır.

Tanrıçılığı daha çox “fəlsəfi, ezoterik aspekt”dən araşdıran bir digər müəllifə görə isə, “şaman mifologiyası ... Mərkəzi Asi­ya şamanizmiylə tanrıçılığın dərin dünyagörüşü bağlılığıdır” [18]. Şamanizm, əlbət ki, türk dini düşüncə sisteminə yabançı bir hadi­sə deyildir. Lakin türk dini düşüncəsi çoxölçülü bir sis­tem kimidir və şamanizm də həmin ölçülərdən mütləq biridir. Ma­ni dininə gəldikdə, savaşmağı, qan tökməyi qətiyyətlə rədd et­diyindən bu dini düşüncə döyüşkən və axınçı ruhlu köçəri türkün həyat tərzi və fəlsəfəsinə uyğun gəlməyən bir sistem kimi onun milli mədəni inkişafı yolunda sadəcə bir mərhələdir [7, s.136-137].

Qədim türklərin öz dinlərinə ad verməmələri onun hətta “to­yonizm”, “şamanizm”, “qara inanış” və b. taxma adlarla adlan­dırılmasına yol açmışdır. Əski türk dininə dair araşdırmalarda hətta xalqın Tanrıya, yüksək təbəqəninsə əcdadlara tapındıqları fikrinə də rast gəlinir ki, etnik-mədəni sistemin təbiətini anlamaq baxımından belə bir mülahizə qəbul oluna bilməz.

Dinlə iç-içə yaşayan əski türklərin inanış sistemi bəzi tədqi­qatlarda monqol təsiriylə yenidən canlandırılmış olan bir şama­nizm şəkli kimi də qiymətləndirilmişdir. Bir çox müəlliflər hətta əski türklərdə tək və ulu Tanrı inancının açıq-aydın olub-olma­dığının bilinmədiyini söyləmişlər [15, s.9]. Ümumən, əski türk dini ilə bağlı, mifologiyanı da əlaqələndirən bir çox problem vardır. Əski türk dininə şamanizm deyilə bilməzsə, o zaman bu dini necə adlandırmaq olar? Bir din, əlbəttə, özünə məxsus anla­yışlarla deyil, başqa dinin terminoloji aparatı ilə izah edildiyi zaman həmin dinin anlayışları qəlibinə salınmış olur və bununla da anlaşılmaz şəkil alır. Türk dini inanış sisteminin mahiyyəti başqa dini sistemlərə məxsus anlayışlarla açıla bilməz.

Türk tanrıçılığı tək Tanrı inanışı – Göy Tanrı anlayışı ətra­fında təşəkkül tapmış özünəməxsus monoteistik bir dindir. Tanrı türklərdə mənəvi gücün tək bir qaynağıdır. Bu inanış sisteminə görə Göy Tanrının təsviri və heykəli olmadığından eləcə onların qorunması məqsədilə, məsələn, göytürklər çağına aid hansısa bir tapınağın varlığından bəhs etmək də doğru deyil [10, s.310]. Altay şamanizmində belə göyün qatlarının şəkli çəkilirdisə də, istənilən halda təsvirə sığmadığı üçün Tanrının rəsmi olduğuna dair hansısa dəlil-sübuta rast gəlinmir.

Ənənəvi türk cəmiyyətində din düşüncəsi həqiqətən bir sis­tem kimi Göy Tanrı adı ətrafında təşəkkül tapmışdır. Buna görə əski türk dini bəzən də Göy Tanrı dini adlandırılır. Belə ki, bu­rada göy və Tanrı adları biri-birini tamamlayırdı. Göyün əngin­liyi və sonsuzluğu anlamında göyə bənzəri olan Göy Tanrının nə rəsmini çəkər, nə də heykəlini düzəldərdilər. Adındakı “göy” tər­kibi isə heç də sadəcə göyün rəngini deyil, onun müqəd­dəs­liyini, ucalığını anladan səma rənginə bürünməyi, sonsuzluğu və dərinliyi, Tanrının göylərlə bağlılığını, ululuğu, ucalığı və əzə­mətini bildirmişdir. “Göy Tanrı” – Uca Tanrı, Ulu Tanrı demək­di. Ulu Ağ Ana adındakı “Ağ” tərkibi rəngi yox, məhz ulu var­lı­ğın müqəddəsliyini, ucalığını ifadə etdiyi kimi “Göy Tanrı” (Kök Tenqri) məfhu­mundakı “göy” də eyni mənanı daşımışdır. Üs­təlik, “göy” sözü sadəcə gözlə görünən göyün rəngi demək de­yildi. Onun yeri rənglərin ən gözəli kimi xəyallarda və qəlb­lərdə idi. Çünki hər cür gözəllik və müqəddəslik də onda qərar tutmuşdu (Tanrı elçisi mübarək üzlü Boz Qurda da ilahi mənşəli olduğunu bildirmək üçün bu üzdən “kökbörü” deyilmişdi).

Türk tanrıçılığı türk dini inanış sistemi kimi əsla çoxtanrılı bir təktanrıçılıq da deyildi. Əski türk dinindən danışan zaman dünyanın ilahi varlıq tərəfindən yaradılması ideyasının “Altay xalqları arasında yalnız monqol çağında” təsdiqini tapmağa baş­ladığını söyləyən müəlliflər türk düşüncəsini bütövlüklə monqol düşüncəsinə uyğunlaşdırmağa çalışmaqla yanaşı, bu dini-mifo­loji düşüncə tipini həm də geniş bir panteona malik paqanizm kimi səciyyələndirmişlər [8, s.18-19, 121]. Lakin bu söz əslində ilk xristianların yunan və roma dinləri haqqında işlətdikləri bir ifadə idi və yalnız həmin xarakterli yunan və roma dinlərindən danışılan vaxt işlədilə bilərdi. Halbuki əski türk dini nə yunan, nə də roma dini səciyyəsi daşıyan bir din deyildir [7, s.60].

Buddizmin təsiri altında qalan manixeist sistemdən gəlmə Ot tenqri, su tanrı, işıq tanrı anlayışlarına əlavə olaraq yol tanrısı [30, s.217-218], ildırım tanrısı yaxud bənzər ifadə və anlayış­larla türk dininə əslində çoxtanrılı bir din, politeizmlə iç-içə gir­miş, bütpə­rəstlik tipində bir monoteizm [6; 7, s.23] və b.k. gö­rünüşü verilir. Bir inanış sistemi olaraq tanrıçılıqdakı dağ, ağac və su üçlüyünü də heç bir şəkildə xristian monoteizmi qəliblə­ri­nə sığdırmaq müm­kün deyil. Eləcə “Tenqer” (Göy) və “Etugen” (Yer), yaxud “Tanrı” ilə “Umay” anlayışlarına sistemyaradıcı rol ayırmaqla tanrıçılığa duallıq donu geyindirmək də doğru olmaz­dı [19, s.269-273; 30, s.215]. Tarixən bir çox türk xaqanının başqa dinlərə tapı­na bilmələri isə qara camaatın etiqad etdiyi həqiqi türk tanrıçılı­ğının mahiyyətini dəyişə bilməzdi. Odur ki, türk dini-mifoloji sisteminə müxtəlif kənar təsirlər nəticəsində formalaşmış eklektik inanclar toplusu kimi qiymət vermək doğ­ru deyil. Türk tanrılar panteonu deyilməsi tanrıçılıqla ziddiyyət təşkil edir [1, s.9-10].

Tanrıçılıq ilahi qanun­larıyla aləmləri nizama salan Yaradan Ulu Tanrıya ruhu təmiz duyğularıyla dolu bir cəmiyyətin dini inanış sistemidir. Özünəməxsus inanc və davranış qəlibləri olan, təbiətlə barışıq içindəki türk tanrıçılığının başlıca mahiyyəti do­ğum, ölüm, zəncirvari, silsiləli ölüb-dirilmələr və b. şəkildə öz ifadəsini tapan əbədi həyat düşüncəsidir. Bu inanc sistemi təbiə­tin mənəvi əhəmiyyətinin anlanılması baxımından müstəsna əhə­miyyətə malikdir.

Türk dini-mifoloji düşüncə sisteminin öyrənilməsini nə qə­dər çətinləşdirir çətinləşdirsin, milli mədəniyyət tarixinin araş­dırılması sübuta yetirir ki, hər hansı ayrı yeni dini anlayışı qəbul edən zamanlarda da türk düşüncəsi özündə olanı itirməmiş, ən çətin hallarda onu öz təbiətinə uyğunlaşdıra bilmişdir. Türklərin müsəlman olmalarını guya ancaq tək Tanrıya inanmalarının asan­laşdırdığı fikrinə gəlincə, burada müsəlman olmayan türk xalqlarının inanclarının hansı məntiqlə izah edilə biləcəyi sualı özlüyündən meydana çıxır.

Tanrıçılıq dini inanışının kökləri gerçəkdə türklərin cəmiy­yət həyatındakı əski nizamına bağlanır. Tanrıçılıqda üstün cəhət həm də ondan ibarət idi ki, insanla Tanrı arasında hansı isə va­sitəçi, bir sözlə, peyğəmbərlik ya ruhani institutu yox idi (Bu ba­xımdan “qul ilə Tanrı arasına girmək olmaz” şəklindəki məşhur türk atalar sözü, eləcə də “Dədə Qorqud kitabı”nda Dəli Domru­lun: “Ya pəs can verən, can alan Allah-təalamıdır?” sözlərinə: “yumuş oğlanı” Əzrayılın “Bəli, oldur” – sözlərinin ardından Domrulun da: “Ya pəs sən nə eyləməkluqdasan, sən aradan çıqqıl, mən Allah-təala ilə xəbərləşim” – sözləri səciyyəvidir).

Şamanizm yayıldığı dövrlərdə də türk dünyagörüşündə tan­rı­çılıq inanışları onunla paralel şəkildə yaşamış, türk dini dün­ya­gö­rüşü və təfəkküründə ayrıca yer tutmuşdur. Bu təfəkkürün praktik tərəfini şamanizm təşkil etmiş, amma ideoloji cəbhə­sin­də yenə tan­rıçılıq dayanmışdır. Həmin tapınışlar bir sıra şaman ayin və mə­­rasimlərində ciddi transformasiyaya uğramışsa da, bir çox tan­rı­çılıq mərasimləri yenə əski, arxaik icra şəkillərini qo­rumuş­dur (Xa­kaslarla bağlı əsərində (1905) D.Lappo yazır ki, onlar “Xuday – tək Allah kultu və inancını şaman kultundan kəs­kin fərqləndi­rir­lər. Qam-şaman Xudaya qurban gətirilməsi mərasi­min­də iştirak belə edə bilməz. Xakaslar özləri təsdiq elə­yirdilər ki, ulu Tanrıya, Xudaya xidmətlə qamlıq eləməyi heç vaxt qarış­dır­mazlar; hamısı da bir ağızdan deyir ki, qurbangətir­mənin şa­man­lıqla heç hansı bağlılığı yoxdur, bu – onların əski inancıdır [21]).

Antropomorfizm hər nə qədər təfəkkürümüzün dərinlikləri­nə işləmişsə belə, qeyd edilməlidir ki, kainatı bir bütün şəklində qavrayan türklərin tanrıçı dünyagörüşündə Tanrı heç hansı an­tro­pomorfik özəllik daşımayıbdır. Tanrıçılığın özü də tarixin bəlli bir çağıyla sərhədləndirilməsi mümkün olmayan dini dü­şün­cə sistemidir. Burada dünya nizamı türk Tanrısına bağlıydı. Dolaşıqlıq sevməyən, mücərrədçilikdən uzaq tanrıçılıq kimi açıq-aydın türk din düşüncə sistemi, əsasında maddiyyat daya­nan qədim yunan və eləcə də öz qidasını möcüzəyə inanmaqdan alan sami düşüncə sistemlərindən açıqca seçilir, ayrılır. Bu din­də əsas anlayış Tanrıdır. Bu anlayışda isə assur, babil, yunan və roma tanrılarında olan iyeroqamiya yoxdur [7, s.23].

Tanrı cəmiyyətin nizamı pozulduğu zaman bu nizamı qoru­sunlar deyə xaqanlara yardım göstərmişdir. Görünür, bir sıra təd­qiqatçılar yalnız bu cəhətə diqqət yetirdiklərindən hesab et­mişlər ki, hərbi aristokratiya tanrıçılıqda dövlət hakimiyyəti və hərbi qüvvənin başlıca qaynağını və etibarlı dayağını gördüyü üçün bu dini sistem fəal şəkildə qorunmuş, nəticədə tanrıçılıq or­ta əsrlərin monqol və türk cəmiyyətlərində hakim din olmuşdur [18].

Avrasiyanın tən ortasındakı köçəbə sivilizasiyasının mənə­vi-ruhani, mədəni əsasında dayanan bütöv bir dini dünyagörüşü sistemi kimi tanrıçılıq heç bir zaman başqa dinlərə, inanış sis­temlərinə qarşı aqressivlik göstərməməklə yanaşı, öz mahiyyə­tini də heç vaxt dəyişməyibdir. Digər dinlərdəki ilahi varlıqları alıb sistemli olaraq öz içərisində əritmək və demonik güclər sıra­sına qatmaq hesabına alınmalarla demonologiyanın zənginləşdi­ril­məsi kimi bir ənənəyə də tanrıçılıqda rast gəlinmir.

Tanrı türk din düşüncəsi tarixi boyunca bilinən və proto­türk­lərin etnik-mədəni tarixinin ən alt qatında belə var olan əski an­layışdır. Türk xalqlarının ən qədim mifoloji fonduna aid olunan və dini-mifoloji sistemin mərkəzində dayanıb mənəvi-ruhani gü­cün tək bir qaynağını bildirən bu anlayış göy ruhu Uca Varlıq haqqında animistik təsəvvürlərl­ə əlaqələndirilir. Tanrıçılıqda kai­natın ilk səbəbi, yəni yaradıcısı olaraq bilinən Tanrı türk cə­miy­yəti­nin mənəvi gücünün də tək qaynağıdır. Tanrı səmavi bir allah anlayışı olub, bütün türklərə xas milli din sisteminin özə­yini təşkil etmişdir [2, s.41]. Bu anlayışa görə Tanrı yaradılma­mış­dır və bütün aləm “anadan toğmayan, atadan olmayan”, “uca­lardan uca əziz” Tanrının (yurdu) sayılmışdır. Mifoloji mo­tiv­ləri daha çox qo­ruyub saxlayan arxaik türk dastanlarında da tanrıçılıq görüşlə­rinin izləri yaşayır (Araşdırıcıların doğru qə­naə­tincə, oğuznamə­lərdə haqqında danışılan və tutalım, türk etnoqonik miflərinin aparıcı obrazı Oğuz xanın islamı qəbul elədiyi şəklində göstərilən təkallahlığın özü də gerçək islam demək deyildir və burada monoteist sistem kimi nəzərdə tutulan əslində türk tanrıçılığıdır).

Türk dininin nə əski yunan, nə roma səciyyəsi daşımaması türk Tanrı anlayışından da aydın görünməkdədir. Əslində heç zaman “özləri yaradılmış olan və heç nə yarada bilməyən büt­lər”ə yaxın bir məna ifadə etməyən bu anlayışın tək Tanrı məz­mununu ifadə eləməkdən çıxıb “tanrılar” şəklində ilahi varlıqlar kateqoriyasını bildirməsi də sonrakı dövrlərdə baş vermişdir. Lakin bir çox ilahi varlığın “tanrılar” adı ilə ortaya çıxmağı, giz­lin təbiət güclərinə – hami (qoruyucu) ruhlara “tenqri” deyil­mə­yi, türk xalqlarının əski inanış sistemini araşdıran müəlliflərə görə, heç də çoxtanrılı bir sistemə keçiddən deyil, semantik genişlənmədən gəlir və daha aşağı səviyyəli ilahi varlıqlara aid olunaraq türk tanrıçılığının heç də həqiqi mahiyyətinə kölgə salaraq onunla ziddiyyət təşkil edəcək bir şəkil almır, bir sözlə, “heç zaman bu şəkildəki çoxtanrıçılıq nə təktanrılığı, nə də gö­yün üstünlüyünü unutdurur [14, s.102].

Türk mifologiyasına dair hələlik son dövr araşdırmaları ge­nezisinə görə “Tanrı” anlayışının göylə yerin birliyi şəklində təsəvvür edilən ilahi nizam və bu nizamı yaradıb yaşadan ulu qüvvətlə bağlı olduğu qənaətinə gətirmişdir. “Tanrı” sözündə türk kosmoqonik mifiylə bağlı, dünyanın sudan yaranması və ya yerin ilkin sudan bir quru parçasının ayrılmasıyla yaranması, sonra isə yerlə göyün ayrılaraq kainatı meydana gətirməsi şək­lindəki kosmik nizam öz ifadəsini tapmışdır [2, s.41-42]. Bu ifa­də tərzində isə mifşünaslığa, mifin poetikasına dair ən mö­təbər əsərlərdə [27, s.207] əksini tapan kosmoqonik konsepsiya – mi­foloji düşüncənin xüsusiyyətləri və dünyanın kosmoloji modeli ilə yaxın bağlılıq görünür.

Qədim türkcədə “Tenqri” şəklində olub, “gözlə görünən göy” və “Allah” mənaları ifadə edən bu məfhum ilkin ilahi baş­lanğıcı bildirir. Göy kultu ilə bağlı mərasimin şamansız keçiril­diyini qeyd edən İ.V.Steblevaya görə, ən ali ilah – göy əski türk mətnlərində gözlə görünməz və insanın gündəlik həyatı ilə bağlı hadisələrdə iş­tirakı olmayan bir varlıq kimi səciyyələnir [30, s.214]. Aləmdə hər şey O-nunla bağlıdır və O-nun ayrılmaz par­çasıdır. Bu, əlbəttə ki, bir panteizm də deyildir. Görünən aləmin suları, dağları, ağac­ları özlərinin simvolik özəlliklərinin və de­məli, Tanrının funksi­yalarının ifadəçiləridir. Dünyanın kosmo­loji modeli ilə çox sıx bağlanan “Tanrı” anlayışının hərfən həm də “göy, səma” anla­mı bil­dirməsinə əsaslanan bir çox müəlliflər onun “Göy Tanrı” de­mək olduğu mülahizəsini ortaya atmışlar. Eyni zamanda türk­lərin Allaha deyil, səmanın özünə inandıqları iddiası da absurddur.

Əski türk düşüncəsində “ucalardan uca” Tanrının ululuğunu anladan bir çox vəsfləri vardı. Tanrını rəmzləndirən belə anla­yış­lardan biri olaraq “Uqan” diqqəti çəkir. Araşdırıcılara görə, “qadir, müqtədir” anlamlı “Uğ” kökündən gələn bu ada XI əsr abidəsi “Qutadqu biliq”də təsadüf olunur: “Oğan bir Allahdır, o hamıdan əvvəldir” – deyilir. M.Kaşqarlı “Divanü lüqatit-türk”də “hər şeyə qadir, güclü, qüdrətli” mənalarında “Uğan Tenqri” ifa­də­sini işlədir ki, bu da türk Tanrı anlayışının öz ölçüləri oldu­ğu­nu bildirməklə yanaşı, “Oğan”ı ulu varlıq olaraq yalnız güclü­lük, hər şeyə qadir qüvvət baxımından vəsf edib səciyyələndirir.

“Uğan” adı Xarəzminin “Məhəbbətnamə”sində (XIII–XIV əsr­lər) də eyni anlamda işlədilmişdir. Həmçinin XIV əsr müəllifi İbn Mühənna türklərdə “Uğan”ın “Allah” mənası daşıdığını ya­zır. Çox sayda digər sonrakı qaynaqlarda bu sözün qarşılığı “Allah” olaraq verilmişdir. V.Radlovun qeydinə görə, “Oğan” uyğur və cığatay sözüdür. O da digər bir sıra tədqiqatçılar kimi sözü “Al­lah” deyə tərcümə etmişdir. Z.Göyalp isə bir vaxtlar Altay türk­lərinin dini sistemindən danışan zaman ayrıca “Uqan” adında tan­rıdan bəhs etmişdi. Lakin sonrakı dövrün tədqiqatları, o cümlədən Altay türklərinin dini sisteminə dair araşdırmaları bu fikrin doğru olmadığını – “altayların tanrılar panteonunda “Uqan” deyilən bir tanrının təsbit olunmadığı gerçəyini ortaya çı­xardı [9, s.171].

Bir sıra faktlar “Bayat” və ya “Ülgen” qədər “Uğan”ı da bir Tan­rı adı saymağın yanlış olduğunu, onun yalnız Tanrının bir vəs­­fi kimi işləndiyini söyləməyə əsas verir. M.Kaşqarlının xatır­la­nan qeydi “Uğan”ın məhz “qadir, güclü, qüdrət­li” anlamları ol­du­ğunu, bu vəsflərin isə Qadir Tanrını səciyyələndirdiyini gös­tərir.

“Divanü lüqatit-türk”də “Bayat” sözünün Oğuz boylarından birinin adı olduğu və onun arğu dilində “Ulu Tanrının adı” mənası verdiyi qeyd edilir. Y.Balasaqunlu isə “Kutadğu biliq”də Tanrı, İdi, Uqan və ara-sıra da ərəbin “Rəbb” sözləri ilə yanaşı, “Bayat tanrı” ifadəsini də işlədir. “Bayat” əskidən çox sayda digər türk xalqları ilə yanaşı, Azərbaycan türklərinin də tapınıb iman gətirdikləri Ulu Tanrının “Kayrakan”, “Uqan”, “İzi” və b. kimi əski vəsflərindəndir. Adın semantikası onun mifoloji sim­volikasının məhz Tanrı vəsflərindən biri olduğunu göstərir.

Altay türklərinin Tenqri-Kayraqan dedikləri varlıq da ulu Tanrıdır və buradakı “Kayraqan//Kayrakan” sözü “qorumaq, sax­lamaq, himayə etmək” mənasında olub türk dillərində geniş yayılmış “kayramak” felindən yaranmışdır ki, həmin vəsf mü­səl­manlığın qəbulundan sonra da Yaradan Allah-a aid olunmuş­dur. Yaradılış dastanında “Tanrı Karaxan” deyilən və yer üzü­nün yaradıcısı sayılan Tanrı Ülgenlə eyniləşdirilən ilkin yara­dılış çağındakı dini-mifoloji varlığın da əslində “Tenqri Kayra­kan”ın özü olduğu düşünülə bilər.

Altay türklərinin “Tenqeri-Kayraqan”ının adındakı “kayra­qan” sözü ilə də Yaradan Tanrının bir atributu – vəsfi olaraq O-nun qoruyucu gücünə, hifzedici qüdrətinə işarə edilməkdədir. Şamanist dünyagörüşü ilə yaşayan Altay türklərinin mifoloji tə­fəkküründə Kaarqan (Kaqır-qan) deyilən bir varlıq yer almaq­dadır. On yeddi yolun ayrıcında yaşayır və Ülgenlə Erlik ara­sında vasitəçi olan da odur. Tanrının müjdəçisi olan Kayrakan – Kayra xan adı Tuba türklərinin dualarında: “Tanrımın yaxını!.. Gök börü ərənim Kayraxan!.. Boz Qurdum!..” – deyilir. Araş­dı­rıcılara görə isə, yakutlarda Göy Tanrının izi olan Tanqara Kay­rakan ilə şamanın arasında bir elə də əlaqə yoxdur [10, s.309].

Qazaxlar arasında Kayırxan baksı deyilən və sonsuzluğa çarə edən şamanın “Kayrakan” adı da diqqəti çəkir. Çünki Al baxşı və b. adlar kimi “Kayrakan” adını da baxşının daşıması şamanların ruh adlarını daşımaları kontekstində özünü sistem daxilində göstərir. Bununla yanaşı, qazaxlarda Novruz bayramı ilə bağlı mahnı mətnlərində Kayrakan deyilən bir ruhun adının çəkilməsi də mənalıdır. Yeri gəlmişkən, Erlik özü Altay şaman dualarında “Kayra xan” adı ilə anılır [10, s.20]. Hami ruh, övliya Umay ananın Sibir şaman dualarındakı bir digər adı isə “Imay içe xayraxan”dır [20, s.97].

Qədim tuvalılar ən böyük yaradıcı, ən ulu qüvvət olaraq bili­nən göyə tapınır, onun ululuğunu “xayırakan” deyərək vəsf edir­dilər. Xakasların ənənəvi görüşlərindəki “kayrakan” anlayışı bü­tün ruhların – göy ruhlarının adlarına qoşulan bir epitet idi. Bu mə­na­da Kayrakan ruhların, ulu müqəddəs varlıqların vəsfi olub onlara verilən adlar və ya bu adların təyinlərindən idi. Bu, islamda Qadir Allahın “Rəhman”, “Rəhim”, “Xaliq” vəsflərinə uyğun gə­lir, bir digər fikrə görə isə “təala” anlayışına yaxın bir məna ifadə edir.

Tonyukuk yazısında millilik vəsfi də olan bir “Türk Tanrısı” anlayışı var. Mənşə etibarilə türk yaradılış miflərinə bağlanılan bu teonimin əski türklərdəki adına “Kök menqi Tenqir” (əbədi Göy Tanrı) şəklində də rast gəlinir. Göytürk yazılarında “tenqri teq Ten­qri” sözləri “göyə bənzər Tanrı” inanışının ifadəsi olaraq yo­zulur. Yenisey yazılarında isə “tenqri el” deyilmişdir ki, bu­radakı “tenqri” Ulu Tanrının bir vəsfi olan “əbədi” anlamına uyğun gəlir.

“Tenqri xan” adı onun qərb türklərində ən ulu varlıq olaraq bilindiyini göstərir. Xəzərlər ən böyük ilahlarına Tenqri xan de­yirdilər. Lakin bunun heç də, bir çox araşdırmalardan da gö­rün­düyü kimi, tanrılar panteonunda hakim mövqe tutmaq kimi bir anlayışla bağlılığı yoxdur.

İbn Fədlana görə, hər hansı bir zorakılığa və incikliyə qarşı oğuzlar başlarını göyə qaldırıb: “Bir Tənqri” – deyirdilər. Son­rakı dövrlərin yazılı qaynaqlarında da hər zaman ilk öncə “Uluq Tənqri”nin – Ulu Tanrının adı anıldıqdan sonra sözə başlanıl­mış­dır. M.Kaşqarlı “Tenğri” sözünü təbii olaraq “Ulu Tanrı” kimi mənalandırır və müsəlman olmayan türklərin din xadiminin Tanrıya (Tenğri’yə) tapınsa da, onun bu işindən ulu Tanrının (Tənğri’nin) məmnun olmadığını anladan bir sav örnək gətir­dikdən sonra yazırdı ki, “Başı batmış kafirlər göyə “Tənğri” de­yirlər. Bu adamlar yüksək bir dağ, böyük bir ağac kimi nə gör­sələr adına “Tənğri” deyərlər. Bu üzdən də belə bu kimi nəsnə­lərə səcdə edərlər. Bunlar bilikli adamlara “Tenğrigen” deyirlər. Bunların azğınlıqlarından Tanrıya sığınarıq” [4, s.377].

Heç bir zaman şəxsləndirilməyən görklü türk Tanrısının yal­nız özünə bənzəri vardı. Göytürk yazılarındakı “Tenqri teq Ten­qri”dən anlaşılan da budur. Tanrının görünüşü, şəkli, biçimi ol­duğu haqda əski türklərin dini düşüncələrindən qalma heç hansı bir iz yoxdur. Çünki türk Tanrısı başlanğıcdan mənəvi bir ruh anlamı qazanmışdı. “Dədə Qorqud kitabı”nda da məhz həmin ina­nışın izi olaraq: “Yucalardan yucasan! // Kimsə bilməz necə­sən! // Görklü Tanğrı!” – deyilir [11, s.81, 83]. Tanrının yeri göylərdədir. Hər zaman tək Tanrıya inanmış türklər bu üzdən göyə də “tenqri” (və ya “tenri”) deyirdilər. “Kök tenqri” mavi göydü. Maddi bir varlıq olan göy və “yeri, göyü yaradan Tanrı” haqda buna görə də bəzən eyni deyim işlədilirdi. Əski türklərin nə zaman yaradıcı Tanrı, nə zamansa “mavi göy” demək istədik­lərini anlamaq bu üzdən araşdırıcılar üçün müəyyən çətinliklər də törətmişdir.

And içilən zaman əski türklərdə göyə də, yerə də and içilir­di. Bu yeri, bu göyü yaradan olaraq isə tək Tanrı düşünülürdü. Tək Tanrıya inanıldığı üçün inanc və düşüncədə də birlik vardı. Göytürk yazılarının sirrinin açılması da “Tanrı” (Tənqri) sözü­nün oxunması ilə mümkün olmuşdur; bu, elə bəlkə Tanrı ina­yətidir. Türk mifoloji düşüncəsində sonsuzluq və ölümsüzlük yal­nız Tanrıya yaraşdırılırdı. Bu düşüncəyə görə O-nda yara­dılmışlara xas olan doğmaq-doğulmaq kimi bir özəllik də yox­dur; Tanrı nə doğmuş, nə doğulmuşdur. Türk Tanrısı yaradılış etibarilə, məsələn, bir hind mifologiyasındakı Brahmaya da bu baxımdan əsla bənzədilə bilməz. Əski türk mətnlərindən gö­ründüyü kimi, Tanrı gözlə görünməzdir və insanların günlük həyatının adi məsələlərinə də heç bir halda qarışacağı yoxdur. Adına “Qadir Tanrı”, “Ulu Tanrı” və s. də deyilən Tanrıya türk din düşüncəsində ancaq sevgi var. Tanrıçılıqda Ulu Yaradana üsyan eləməkdən əsər-əlamət belə yoxdur.

Bəzi tədqiqatlarda Üç Kurbustan, Yol tenqri, Od ana və Yer-su ruhlarının Tanrı övladları olduğu fikrinə gəlincə, bu, türk dini-mifoloji sisteminin ölçülərinə uymur və ona görə də nə mi­fo­loji yozuma gəlir, nə də ki hər hansı etnoqrafik faktlarla təs­diqini ta­pır. “Kün Tenqri”, “Ay Tenqri”, “Kün-Ay Tenqri” tipin­də deyim­lərə isə yalnız Mani dinini qəbul eləyən uyğurlarda rast gəlinir [7, s.123-127] ki, həmin ifadələrin ənənəvi türk dini-mi­foloji dü­şüncəsində aydın yeri, yozumu yoxdur. Türklərin gü­nəş, ay, ul­duz, ildırım və b. ilə bağlı inancları isə, əlbəttə Tan­rı kul­tu ilə əlaqəlidir. Bəlkə bu səbəbdən də bir çox müəlliflər Tan­rı kultunun başlanğıcda bir təbiət kultu olduğu qənaətində­dirlər [28].

“Tanrı Allah demək deyildir” – kimi zaman-zaman ortaya atılmış iddiaların isə heç bir elmi əsası yox, üstəlık türklük el­minə də büsbütün yabançıdır. Müsəlmanlığı qəbul eləyən türklər əski Tanrı adını və O-nun vəsflərini yeni dinlərinin Tan­rısı mənasında da çəkinmədən işlədirdilər. Tənğri//Tenğri (Tanğrı // Tanrı // Tarı) sözünü Qurani-Kərim tərcüməçisi olan bütün türk-müsəlman alimləri haqlı olaraq Allah anlayışının qarşılığı kimi qəbul etmişlər. Allah və Tənqri anlayışlarının, “cümlə aləmləri yaradan Allah-Tənqri görklü” kimi yan-yana gələ bildiyi “Dədə Qorqud kitabı”nda Quran bu üzdən Tanrı elmi adlandırılır: “Yazılıb-düzilib gögdən endi Tənqri elmi Quran görklü” [11, s.81, 83] – deyilir. Türk Tanrı anlayışının və ümumiyyətlə, tan­rıçılıqla bağlı miflərin bərpası zamanı, bir sıra tədqiqlərdə tə­sadüf edildiyi kimi, az qala “Riqveda” mətnlərindən istifadə olunmasına gəldikdə, bu, sadəcə, elmin məntiqindən kənardır.

Qədim türk cəmiyyəti Tanrı–insan–təbiət bağlılıqlarının ahəng­dar gerçəkləşdiyi ənənəvi bir cəmiyyət idi və təbiətlə bəra­bər dua edənlərin bu cəmiyyətində başçının özü əbədi güc-qüd­rət qaynağı Tanrının adına keçirilən mərasimin icraçısıydı. Əski türklərin dini məhz Ulu Yaradan Tanrı fikrindən doğmuşdu. Son dövrlərə qədər də Altay-Sayanda kütləvi qurban mərasimləri yal­nız Tanrı adına keçirilirdi. Yaradılışın nizamını davamlı qo­ru­yub saxlayan türk Tanrısı özlərini yüksəltmək üçün deyil, məhz türk millətini yüksəltsinlər deyə xaqanlara “kut” (qut) göndərirdi.

Əski türk təfəkküründəki Tanrı anlayışı bir qədər yanlışlıqla bəzi araşdırmalarda “cəzanı axirətə saxlamayan və ən kiçik bir xətaya da göz yummayan ilahi varlıq” olaraq səciyyələndirilir. P.Karpini tatarların tək Tanrını görünən və görünməyən hər şeyin yaradıcısı olaraq qəbul etdiklərini, O-nun dünyaya cəzadan çox bəxtiyarlıq bəxş etdiyinə inandıqlarını hələ çox əvvəllər yazırdı. Həqiqətən, türk Tanrısı insana düşüncə və davranış­la­rında müəyyən sərbəstlik, bəlli səddəcən iradə azadlığı verirdi. Burada davranış tərzi insanın özünə bağlı idi. Onun bütün dav­ranışının qiymətinisə Tanrı özü verəcəkdi.

İran mifologiyasında göyün öz sahibi və yaradıcısı, yerin də öz sahibi və yaradıcısı olduğu, üstəlik ikisi arasında bitib tükən­məyən bir dava getdiyi halda türk dini-mifoloji düşüncəsində Tanrı yerin, göyün tək bir yaradıcısı idi. Əski təktanrıçı türkləri nəzərdə tutaraq VI əsrdə Menandr yazırdı ki, hər nə qədər tor­pağa, suya və oda sayğı, ehtiram göstərsələr belə, yenə də kaina­tın yaradıcısı olan tək Tanrıya inanırlar. Bizans tarixçisi Feo­filakt da deyir ki, türklər yerlərin, göylərin həqiqi sahibi olan tək bir Tanrıya inanır, O-na tapınır, O-nun üçün qurban kəsirlər.

Dinin qaynağı ilə bağlı ən mühüm fikirlərdən biri budur ki, ən əski belə bir qaynaq məhz tək Tanrı (“bir Tenqri”) etiqadıdır. Ən böyük səmavi ruh kimi türk Tanrısının göyün ən üst qatında qərar tutmuş insan şəklində təsəvvür edildiyinə, hətta çadırı ol­duğuna dair iddialar yalnız kənar sistemlərin təsiri ilə gəldi­yin­dən adda-budda olub, etnik-mədəni sistemin faktları ilə təsdiq­lən­mir. Tanrıçılığın eramızın I minilliyinin ortalarından etibarən türk təfəkküründə artıq xüsusi sistemi olan din səviyyəsinə yük­səldiyini yazan müəllifin isə yanlış fikrinə görə, “Tanrı an­layış-ideyası tanrıçılıq dininin əsası kimi formalaşana, yaxud mükəm­məlləşənə qədər xeyli dərəcədə konkret, hətta antropomorf səciyyə daşımışdır. Həmin dövrdə türklər Tanrını hər şeyə qadir qəhrəman, yenilməz bir igid saymışlar... Doğum ilahəsi olan Umay isə Tanrının xanımı imiş” [12, s.15-16]. Burada yenə var­lığın dərkində antropomorfizmə meyillik göz önündədir.

Əski türkün “Tanrı” anlayışı allahlarını ürəkləriylə deyil, göz­ləriylə idrak eyləyən yunanlıların və ya dini inanışlarının tə­məlini qorxu və təhdid təşkil edən bir sıra digər xalqların “Tanrı, Allah” anlayışlarından fərqlənirdi. Heç bir antropomorfik özəllik daşımayan bu anlayışın öz ölçüləri vardı. Bu baxımdan Əbülqazi Bahadır xanın “Türk şəcərəsi” (“Şəcərəyi-türki”) əsərindəki səh­nə olduqca səciyyəvidir: Çingiz xan Buxaraya xəbər göndərir ki, onun yanına bir elmli-bilikli adam göndərsinlər, ondan soruşa­cağı bir çox şeylər var. Buxara camaatı da Qazi Əşrəf adlı biri­sini yanına da bir vaiz qoşub xanın yanına yollayır. Xan soruşur ki, sizlər necə (bilmək olar) müsəlmansınız. Onlar deyirlər ki, biz müsəlmanlar Xudanın bəndələriyik. Xuda birdir və bənzəri yoxdur. Çingiz xan deyir: “Mən də Tanrını bir bilirəm”. Onlar: “Peyğəmbər Tanrının elçisidir. Tanrı-taala buyruqlarını yetirmək üçün onu göndəribdir” – deyirlər. Çingiz xan bu sözləri də qəbul edir. Axırda onlar deyəndə ki: “Xudanın Məkkə adlı yeri var, əgər qüvvəmiz yetərsə oraya gedərik”, Çingiz xan artıq bu söz­ləri qəbul eləmir və deyir: “Bütün aləm Xudanın yurdudur. Bir yer ayırıb oraya getmək nədir?” [3, p.139].

Türk Tanrısı həm maddi olaraq “göy”, həm də “göy tanrısı” kimi konkret və mücərrəd anlayışların sintezidir və “Tanrı” sözü də dünyanın sudan yaranması nəticəsində meydana çıxan kos­mik nizamı əks etdirir. Beləcə, “Tanrı” göy və göydəki ilahi var­lıq ilə de­yil, yer və göyün birliyi olaraq təsəvvür edilən ilahi ni­zam, elə­cə də bu nizamı yaradan və yaşadan yaradıcı güclə bağ­lıdır [1, s.8].

Qaynaqlardan, məsələn, Əbu Duləfin “Səyahətnamə”sindən də (X əsrin II yarısı) Oğuzlarda bütlərin olduğu deyil, olmadığı anlaşılır. Yəni əski türklərdə bütlər, ilahələr yox, tək bir Tanrı var­dır. Əmin əl-Razi xəzərlərdən bəhs elədiyi zaman: “...fəqət gö­yün tanrısı digər tanrılardan daha böyükdür” – deyir. Bura­da­kı “digər tanrılar” anlayışının ölçüləri, əlbəttə, fərqli olub, daha çox əyə//yi­yə olaraq bilinən hami-ruhlara, övliyalara uyğun gəlir.

Göytürk yazılarında Tanrı əzəli, əbədi olan qüdrət, hər şeyin yaradıcısı olan bir qüvvətdi və cismani mənada göy deyildi. Qə­dim türklərdə hər şeyin yaradıcısı olan bir Tanrı inancı olduqca qüvvətli idi. Onlar Günəşə və Aya deyil, onları yaradan Tanrıya səcdə edirdilər. Sonralar bir baxşı duasında: “İlk öncə göyü ya­ra­dan Tanrım! Ondan sonra yeri yaradan Tanrım!..” – deyəcəkdi.

Türklərdə göyün ruhu sayılan, göyü və yeri yaradan ulu bir qüvvət bilinən Tanrının adına böyük və ya kiçik olsun, heç vaxt tapınaq və b. k. də ucaldılmamışdır. Çünki bütün bu yerlərin, göy­lərin əslində hər zaman inananların könlündə qərar tutan Tan­rının (buyruğu altda) olduğuna inanılmışdır. Qurd, ağac, işıq, dağ... isə olsa olsa O-nunla Adəm övladı arasında ancaq ilahi körpü yaradacaq rəmzi görüntülər idi.

Qədim Azərbaycanda xristianlığı yaymaq məqsədilə yazıl­mış “Alban tarixi”ində hunların Tenqrixan adında tapınaqları oldu­ğundan, eləcə də onların həmin adda azman və bədheybət bir bü­tünün olmasından söz açılır. Türk dini düşüncəsində etnik-mədəni dəyərlər sistemində yeri nəzərə alınmadığından və adın­dakı “xan” komponentinin yanlışlıqla Tenqrixanın antropo­mor­fizminin təza­hürü sayıldığı tədqiqatlarda onun sonradan tan­rıya çevrilmiş əski hun başçılarından biri olub-olmadığı sualı mey­dana çıxmışdır [22, s.50]. Buradakı “xan” anlayışını, əlbət­tə, türk­lərdə bir deyil, çox sayda “tanrı”lar və üstəlik də onların “iye­­rarxik sistemi” ol­madığı halda Tanrının “iyerarxik tanrılar sis­temindəki hakim mövqeyi” şəklində izah etmək doğru olmazdı.

XII əsr müəlliflərindən Suriyalı Mixailin verdiyi bilgiyə gö­rə, türklər V–VII yüzillərdən “bir göy Tanrısı”na inanırdılar və “...bu gün belə onlardan məlumatsız birindən soruşsalar, ca­va­bın­da deyər ki, Qan Tanqri”. “Qan” onların dilində “göyün rən­gi, göyün göylüyü” deməkdir, “Tanqri” isə “Allah, Tanrı”dır. Su­riyalı Mi­xailin “Qan Tanqri” haqda verdiyi bu məlumat “Al­van ta­rixi”ndə “Tanqri xan”la bağlı verilən bilgilərlə tam uy­ğunluq təşkil edir. Lakin burada adındakı “xan” komponentini dün­­yəvi anlamda “xan, xaqan” kimi yozaraq, buna əsasən də xə­zərlərin “Tanqri­xan” dedikləri ulu, ilahi varlığa antropomorf ciz­gilər vermiş ol­duq­ları kimi bir iddiaya haqq qazandırmaq da yanlışdır. Bir başqa səhv fikir bundan ibarətdir ki, guya ilk türk xaqan­larından biri bu adı daşımışdır və həmin xaqanın adı ona görə də sonradan Tanrı adı ilə assosiasiya doğura bilibdir. Hal­buki Altay şamanizminin özündə belə göyün qatlarının şəkli çə­kildiyi halda heç vaxt Tanrının təsviri verilə bilmirdi. Xəzər türk­­lərində Tanrı xanın, bənzəri olmayacaq qədər nəhəng varlıq kimi təsəvvür olun­ması əslində “Göy Tanrısının kosmik miqyas­larını, onun göyə bərabər olduğu” düşüncəsini əks etdirməkdəydi.

Mifoloji “Tanrı xan” türk etnik-mədəni ənənəsinin qanu­nauy­ğunluqları baxımından həqiqətdə kainatın struktur-semantik bütövlüyünü göstərən bir anlayışdır. “Xan” məfhumunun “Tan­rı” adıyla bu şəkildə yanaşı işlədilməsindən isə kainatın birliyi, bütövlüyü və ululuğu anlaşılmış olur ki, bu da əslində türk tan­rıçılığının sistem kimi özülündə dayanan şərtlərdəndir.

Əski türk düşüncəsində və dini inanış sistemində Tanrının bir simvolu kimi göyə tapınma böyük bir yer tuturdu. Hələ Ç.Və­lixanov səma kultu ənənəsinin türk-monqol “şama­nizm”in­də mühüm mövqeyi olduğunu söyləyirdi. Yeri gəlmişkən, tuva­lardakı inama görə də göy – insan oğlunun ulu əcdadıdır və yer üzündə bitki, heyvan, canlı adına nə varsa hamısının əsli-kökü, başlanğıcı guya göylərdə imiş.

Türk mifoloji düşüncəsində göy universal nizamın arxetipi kimi sadəcə təbiətin, kosmosun bir parçası deyildi. Burada göy və bütövlükdə sonsuz göylə eyniləşdirilən Tanrı adları bir-birini tamamlayırdı. İnanılmışdır ki, insana qut göndərən – can bəxş edən də göydür. Göyün iradəsi ən üstün sayılmışdır. Əkinçiliklə məşğul olan xalqların gözü yerdə idisə, atlı-köçəbə türklərin nəzərləri göyə dikili və düşüncələri göylərdəydi. Özlərinə və göylərə həmin sevgilərindəndir ki, türklər dağlarda, düzənlərdə azad yaşamağı üstün tutardılar. Qəlbindəki azadlıq duyğusu yaşayış tərzi ilə şərtlənən qədim türkün düşüncəsini məşğul edən də yalnız göylərin dərinliyi, yalnız sonsuz mavilik idi. Həmin düşüncəyə görə bu sonsuz mavi göy qübbəsinin, onun üzərində dolaşan günəşin, Ayın və ulduzların bir yiyəsi vardı. Hər nə var hamısını O yaratmışdır. Göyün hər şeyi gördüyünə, bildiyinə iman gətirilmiş, Göy Tanrısı dünyanın sahibi bilinmiş, insan cə­miyyətində olanların hamısının göylərin iradəsiylə baş verdiyinə inanılmışdır. Bir sıra xalqlar öz mifik əcdadlarını, əsillərini-köklərini göylərlə bağladıqları kimi türklər də əcdadlarının səma mənşəli olduğuna inanmışlar. Tanrını elə çox sevərmişlər ki, daşların üzərinə oyduqları könül sözlərində belə hər iki-üç sətirdən bir O-nun adını təkrarlamışlar.

Əski türk təsəvvürlərində göyün maddi olaraq qavranılması ilə onun mənəvi güc-qüvvət qaynağı olması şəklində təcəssümü arasında bir elə fərqlilik yox idi, yəni göy maddi olduğu qədər də dini-ruhani mahiyyətliydi. Göyün rəngi müqəddəs sayılmış­dır. Təsadüfi deyil ki, türk mifoloji sistemində göyün rəngini daşıyan obrazlar səmavi mənşəli və sakral varlıqlardı. İdrakın yetə bilməyəcəyi intəhasız yüksəklikdə olması onu “Göy Tanrı” (kök Tenqri) şəklində türk Tanrısının da vəsfinə çevirmişdir. İlkin əcdad, mədəni qəhrəman Boz Qurda da “Gök börü” de­yil­mişdir. Müsəlman olmayan türklərdə isə Xızırın bənzəri sayılan müqəddəs varlıq “göy saqqallı ixtiyar qoca” idi. Türk millətinin yaratdığı, milli vicdanlı bir dövlətin “Göy Türk” adı isə dövlətin ən uca və güclü çağının bir yadigarıdır. Göytürklərdə xaqanlıq “kut”unun “Tenqri tək” göydən gəldiyinə inanılırdı (Göytürk çağında Tanrı ilə xaqan arasında, xaqanın Tanrı buyruqlarına uymasıyla əlaqəli olaraq Tanrı ilə ulus arasında sürəkli bir bağın varlığına inanılmışdır [17, s.115]). L.Potapov yazır ki, qədim türklərdə göyə yalvarış mərasiminə kimin başçılıq etdiyinə dair əldə dəqiq bilgi yoxdur... Güman etmək olar ki, əsas mərasimə xaqan başçılıq eləmişdir [29, s.274].

Tək Tanrıya inanıldığı üçün qədim türk inanc və düşün­cə­sində birlik vardı və bu düşüncədə yer, göy və insan üçlüyü vəh­dətdə götürülürdü. Dini mərasimlərini də üzü gündoğana, gü­nəşin hərəkəti yönündə icra edən qədim türklərin kainat haqda düşüncələrinin əsasını da bu bütünləşdirici ruh təşkil edirdi. Əski türklərə görə, başlanğıcda göylə yer bölünməz bir bütövlük təşkil etmişdir. Mif mətnlərində göyün qabaqlar yerə yaxın ol­duğunun söylənməsi göylə yerin bir bütövlük içərisində oldu­ğu düşüncəsinin ifadəsidir. Bu düşüncəyə görə göylə yer heç özləri də ayrılıqda yaradıcı deyildilər.

Göytürklər xaqanlarını çox zaman “Tenqridə bolmuş”, yəni “göydə olmuş” kimi göstərirdilər. Əski türklərə görə Günəşin, Ayın və ulduzların dolaşdığı ayrı göy qatları vardı. Lakin bir ayrıca göy qatı vardı ki, Uca Tanrının o qatda qərar tutduğu düşünülürdü. Bu mənada “Tenqriteq Tenqri”nin “göyə bənzər göy” kimi izahı qaranlıqdır. Bəzi müəlliflər (B.Ögel və b.) onu “Uca Tanrı” anlamında qəbul edir.

Göy kultunun erkən çağlarda əski Yer Ana kultu ilə bağ­lılığını sübuta yetirən çoxlu sayda mifoloji və etnoqrafik qeydlər var. Göy kultu sonrakı çağlarda da türk xalqlarının inanc sis­temində mühüm yer tutmuşdur. “Tanrı” və “göy” məfhumlarının eyni sözlə ifadəsi bu mənada göy kultunun türk inanc siste­min­dəki əhəmiyyətli yerini aydın səciyyələndirir. Tanrı sakral tə­biətli göylə bağlıdır, yəni yüksəkdir və uludur. Lakin təbii ki, göy də sadəcə Tanrının özü deyə qəbul edilməmiş, yalnız göyü deyil, bütün kainatı əhatə etmişdir.

Türk düşüncəsində Tanrı (“Tənqri”) anlayışı “ulu ağac” və “ulu dağ” (“tenqri taq”) kimi məfhumları da özündə ehtiva edir­di. Türklərdə Tanrı dağı müqəddəs sayılırdı, çünki ulu dağlar Tan­rının ilahi vəsflərini daşıyır, buna görə də həmin adla anı­lır­dı. “Tanrı” adı Azərbaycandakı “Cingirdağ” (Tanrı dağı) adında qorunmuşdur. “Tenqri kaqan”, “tenqri elim” kimi ifadələr isə an­­layış olaraq “Tanrı”nın məhz ululuğunu vəsfləndirir. Kainat bir bütün olaraq Tanrı kimi düşünüldüyündən türk mifoloji tə­fəkküründə ulu dağlar, ağaclar da hər biri özlüyündə Tanrını vəsfləndirən ilahi dəyər daşımışdır. Sakral məzmun daşıyan “tenq(e)ri” (tanrı) anlayışının Orxon türk yazılı abidələrində “sonsuz göy”ü bildirməyin yanı sıra, “yüksək dağ” və “böyük ağac” anlayışlarını da özündə ehtiva etməsi bu fikri bir daha təsdiq edir. Məsələn, Sayan dağları tuva türklərinin dilində “Xan tenqır”dır. Tyan-Şanın Qırğızıstanla sərhəddəki ən yüksək zirvələrindən biri “Xan-Tenqri” adını daşıyır və ya yenə Qa­za­xıstanda Çingis dağlarının mərkəzi hissəsi “Xançingis” adı ilə bilinir. Dərbənd yaxınlığında isə yerli camaatın Tenqrixan adını verdiyi toxunulmaz, müqəddəs bir ağac vardı.

Türk dini-mifoloji sistemində Uca Varlığın rəmzlərindən olan ulu ağacın Tanrını vəsfləndirməsi baxımından Azərbay­can­dakı Tanrıaltı pirinin adı da mənalıdır. Burada, əlbəttə, ağacın özü deyil, onun maddi ifadəçisi olduğu anlam görklü Tanrını rəmzləndirir. İnsanların bir-birinə münasibətləri, həmçinin cə­miy­yətlə təbiət arasındakı bağlılıqlar türklərin ənənəvi dünya­görüşündə bir ayrı yeri olan bu universaliyanın yardımı ilə təs­virini tapmışdır.

Mifoloji çağ türk düşüncəsində müqəddəs, “övliya ağac” Tanrıya qovuşmağın yoluydu. İnanışa görə ulu dağlar kimi mü­qəddəs ağacların başları gözlə görünə bilməyəcək qədər göylərə doğru yüksəlir və göydə olduğu sanılan işıq dolu cənnət aləminə yetişir. Həmin mediativ təbiətli övliya ağaclar zaman keçdikcə Tanrının gözlə görünə bilən rəmzinə çevrilmişdir. Beləliklə, “öv­liya ulu ağac” türk düşüncəsində Tanrının ilahi vəsflərinin maddi dünyadakı simvolu halına gəlmiş, bir sözlə, O-nu rəmz­ləndirmişdir. Türk xalqlarının ənənəvi dünya görüşlərində ağac insanların biri-biriylə, təbiətin cəmiyyətlə bağlılığının bir rəmzi ifadəsiydi (Xakaslarda yaşlılar qayın ağacının yerin dərinlərinə işləmiş köklərində yeraltı dünyasındakı əcdadlar aləmi ilə bağ­layan gücün ifadəsini görürdülər).

Türk xalqlarında ulu ağacların övliya adları ilə anılması da geniş yayılıbdır. Hər halda Tanrının birliyini rəmzləndirdiyi üçün xüsusən də yalqız ağaclar mifik inanışlarda mühüm yer tutmuşdur. “Övliya ağac” mifologiyaya dair ədəbiyyatlarda mi­fo­poetik dünya modelinin ən geniş yayılmış simvollarından olan “dünya ağacı”, “şaman ağacı”, “bay-terek”... adlarıyla bilinir. Ulu ağacların övliya adı ilə anılması türk kosmologiyasında kos­mik ağac simvolundan qalan əski inanışların yadigarıdır. Dün­yanın tən ortasında yüksələn həmin ağacın kökləri yer altına, qol-budaqları isə Dünya dağının zirvəsinə uzanırdı ki, beləcə, həmin müqəddəs ağac kainatın hər üç qatını, hər üç kosmik zonanı – göy, yer və yeraltı dünyaları bir-birinə bağlayırdı. Ayin və mərasimlərinin başlıca ünsürü olan qayın ağacına şamanlar öz ilahilərində “bay qayın” deyirdilər. Qayın ağacı Tanrı ilə bəndəsi arasında ilahi bir körpü kimi düşünülürdü. Şorlarda dağ və su ruhlarının şərəfinə birgə ayin də qayın ağacı altda ke­çirilirdi. M.Kaşqarlının “Bay yığaç”ı yer adı olaraq qeydə al­masından başlamış, Qazaxıstanda yer adlarındakı “Aulie aqaş” (Övliya ağac, müqəddəs ağac) bütün hallarda ağacın türk mədə­niyyətindəki simvolikasına işarə edərək onun müqəddəslik vəs­fini bildirməklə əslində bir-birini tamamlayır. Ağacla bağlı bu adlar maddi aləmin həmin obyektlərinin dini-mifoloji anlam­da simvolik özəlliklərinin ifadəsidir.

Qazax baxşılarının təsəvvürlərinə görə dünyanın hər üç qa­tını – göylər aləmini, aralıq dünyanı və yeraltı aləmi birləş­dirən mü­qəd­dəs ağac – Bay-Terek Dünya ağacını rəmzləndirir. Baxşı­ların yaradılış haqda təsəvvürlərinə əsasən, dünyanın tən orta­sında əzəl­dən yaranmış Göy Təpə ucalır. Bay-terek (Bay Dirək) isə hə­min Göy Təpənin zirvəsində boy atır. Bu Bay-terekin dörd budağı göy qübbəsinin bütün qatlarını yarıb keçir. Göyün qat­larını saxla­yan da Bay Dirəyin budaqlarıdır. Onun kökü Yerin bütün qat­larından keçib suların dərinliklərinə qədər işləyir... [23, s.40-44]. Bu mənada Bay-Terek eyni zamanda aralıqsız ölüb dirilmə­lər şəklində əbədi var olmanı – kainatdakı dövriliyi sim­volizə edir.

Tanrını vəsfləndirən mübarək üzlü övliya ağacların türk mifologiyasının qanunauyğunluqları baxımından bir sıra özəllik­ləri vardı. Tək və bənzərsiz olması, ölüm­süzlüyü rəmzlən­dir­məsi, sığınılacaq yer olması və b. kimi həmin vəsflər də başlıca olaraq Ulu Göy Tanrının daşıdığı vəsflərdir. Bu üzdən yalqız ağac müqəddəs bilinmiş, onu kəsmək günah sayılmışdır. Beləcə, “Tanrı dağı” kimi “övliya ağac” da türk mifoloji düşüncə dün­yasında Tanrını simvolizə edir.