CƏlal bəYDİLİ (MƏMMƏdov) İSTİqbal xalq əDƏBİyyatinindir

PLAGİATIN DAHA BİR ÇİRKİN ÖRNƏYİ

(“Atalar sözü”nün 2007-ci il “Nurlar” nəşri haqqında)
“Nurlar” nəşriyyat-poliqrafiya mərkəzində keçən il “Atalar sözü və deyimlər” adlı kitab işıq üzü görübdü. Əfsuslar ki, tər­tibçiləri Teymur Əhmədov və Allahşükür Qurbanov olan bu nəşr milli folklorşünaslıqda əqli mülkiyyətə qəsd və təcavüzün qa­ba örnəyi kimi ədəbi quldurluq damğasıyla yadda qalacaqdır. Buna şübhə olmasın.

İyirmi çap vərəqi həcmində və (son səhifədə göstərildiyinə inansaq) 500 tirajla çap edilən bu kitaba “Xalqın mənəvi sərvəti” başlıqlı iki səhifəlik qısa giriş qismində (s.3-4) tərtibçilər, sağ olsunlar, Azərbaycan atalar sözü və məsəllərinin toplanıb nəşr edilməsi sahəsində görülən işlərdən danışarkən (təvazökarlıqdan uzaq səsləndiyi üçün oxucu üzrlü bilsin) mənim hazırladığım “Atalar sözü”nü (Bakı: “Öndər nəşriyyat”, 2004, 264 səh., elmi redaktoru filologiya elmləri doktoru, professor İsrafil Abbaslı) “öz mükəmməlliyi, tamlığı baxımından təqdirəlayiq” deyə qiy­mət­ləndirir, eyni zamanda qeyd edirlər ki, “atalar sözünün bütün əvvəlki nəşrləri özündən sonrakı nəşrlər üçün, şübhəsiz, çox dəyərli mənbələrdir”.

Son söylənənlərə də şübhə yoxdur. Doğrudan, bu tipli ki­tabların hər yeni nəşrinin əvvəlkilərdən faydalanmaqla həyata ke­çirilməsi təbii haldır. Özüm də “Atalar sözü”nü çapa ha­zır­larkən ən müxtəlif nəşrlərə, o cümlədən Tiflisdə SMOMPK-ın atalar sözü və məsəllərimizin ilk sistemli toplandığı 1898-ci il nəş­rindən başlamış, Ə.Hüseynzadənin “Atalar sözü”nün ən müx­təlif nəşrləri də daxil, AMEA-nın Folklor İnstitutunda həya­ta keçirilən “Azərbaycan folklorunun ilkin nəşrləri” seriyasına qədər müxtəlif nəşrlərdən, həmçinin Folklor İnstitutunun zəngin arxivində qorunan toplama materiallarından (institutun əmək­da­şı, artıq dünyasını dəyişmiş Müxlisə xanım Əbilovanın yaxın köməyi ilə) istifadə etmişəm. Bütün hallarda isə bu istifadə məhz mənbələrə istinad səciyyəsi daşımışdır. Yəni mənim tərti­bimdə olan “Atalar sözü” ayrılıqda hansısa bir nəşrə əsas­lan­mamış, kiminsə haqqı saxtalaşdırılmaqla ondan eninə-uzununa bəhrələnmək yoluyla meydana gətirilməmişdir. Kitabda topla­nılıb bir araya gətirilən yüzlərlə paremik vahid var ki, bu şək­liylə əvvəlki nəşrlərin heç hansında yer almamışdır. Odur ki, tərtibat əsəri (toplu) kimi “Atalar sözü”nün 2004-cü il nəşri üzə­rində müəlliflik hüququm Qanunla qorunur.

Ədəbiyyat İnstitutunda aspirant olduğum və namizədlik işi üzərində çalışdığım zamanlar, əsas yükünü özüm çəkdiyim hal­da institutun ovaxtkı əməkdaşı F.Gözəlovla 1993-cü ildə Bakıda birgə nəşr etdirdiyim “Şaman əfsanələri və söyləmələri” kitabını onun ədəb qaydalarını çeynəyib 2004-cü ildə Ankarada gizlincə öz adına çap etdirməsi üzündən tərcüməçi və tərtibçi kimi mənim həmmüəlliflik hüququ bir neçə il əvvəl də kobud surətdə pozulan şəxs olaraq acı təcrübəm var. Həmin təcrübədən çıxış edərək bildirirəm ki, “Atalar sözü və deyimlər”in bu nəşri ilə “Nurlar” nəşriyyat-poliqrafiya mərkəzi və kitabın “tərtibçilər”i müəlliflik hüququma qəsdin klassik nümunəsini ortaya qoy­muş­lar. Adı cilddə “Atalar sözü”, titul səhifəsində isə “Atalar sözü və deyimlər” kimi göstərilən bu tərtiblə ilk tanışlığın özü “tər­tibçilər”də və nəşriyyat-poliqrafiya mərkəzinin rəhbərliyində ya­ra­dıcılıq əməyinin nəticəsi sayılan tərtibat əsəri üzərində müəl­liflik hüquqlarına hər hansı sayğıdan əsər-əlamət olmadığını açıq-aydın sübuta yetirir. Üz qabığı belə orijinallıqdan məhrum olan bu kitab, əminliklə söyləyirəm ki, büsbütün və yalnız mənim tərtib etdiyim “Atalar sözü”nün tam mənimsənilməsi yoluyla hazırlanmışdır. Tərtibçilərin özünəməxsus üslubda “yeni nəşrdə C.Bəydilinin tərtib etdiyi variant əsas götürülsə də...” sözləri bu eybəcərliyin dolaylı yolla təsdiqidir. Həqiqətdə isə “variantın əsas götürülməyi”ndən daha çox köçürmədən, mə­nim­səmədən söhbət getməlidir.

Tərtibçilər mənim hazırladığım və dövlət xətti ilə nəşr olu­nan “Atalar sözü”nün 2004-cü il nəşrini nəzərdə tutaraq deyirlər ki, “bu kitabın çapından sonra xeyli vaxt keçdiyini və atalar sözünün yeni nəşrinə ehtiyac olduğunu nəzərə alaraq, onları yenidən oxuculara təqdim etməyi lazım bildik”. Anlamaq olmur; kitab 25000 tirajla çap edilib və ölkənin bütün kitabxanalarına hədiyyə olunub. Bunun da üzərindən vur-tut ikicə il keçib ki, belə həcmli tiraj üçün bu heç də “xeyli vaxt” sayılmaz. Onları oxuculara yenidən və eyni şəkildə təqdim etmək lazım idisə, bu, hər halda tərtibçi kimi mənim halal haqqım idi. Bir də ki belə böyük tiraj qarşısına onun əllidən biri həcmdə sayla “bu nəşr lazım idi” deyərək çıxmaq üçün mənim tərtibimə göz dikməyə ehtiyacmı vardı? T.Əhmədovla A.Qurbanovu və “Nurlar” NPM-in rəhbərliyini hansı zərurət vadar etdi ki, adımı tərtibçisi olduğum kitabdan silsinlər və tərtibimin keyfiyyətini son dərəcə ucuzlaşdıran dəyişikliklərlə onu öz adlarına çıxsınlar? Bu əxlaq­dan kənar addımın, bu idbar niyyətin motivlərini anlamaq çətin olduğu qədər də asandır.

Annotasiyadan deyim. Tərtib etdiyim kitaba yazdığım anno­tasiya bu cənabların tərtibində belə nöqtəsinə-vergülünə qətiy­yən toxunulmadan necə var elə də yer alır. Belə bir halla hansı oxucu öz həyatında neçə yol qarşılaşmışdır?! Bu, rəzalət deyil­mi?!. Kitabın sonuna yazılı qaynaqlardan seçmə atalar sözləri əlavə etmişdim ki, bu, annotasiyada da göstərilir. T.Əhmədovla A.Qurbanovun tərtibində isə yazılı mənbələrdən seçmələr kimi bir əlavə yer almadığı halda həmin cümlə annotasiyadan belə çıxarılmayıbdır. Başqa cür yoza bilmədiyimçün bunu tərtibçi­lərin annotasiyaya yalnız heyranlığı kimi dəyərləndirməyə məc­buram.

Mənim tərtibimdə “A” hərfiylə başlanan 550-yə yaxın atalar sözü və məsəlin, haqqında danışdığım tərtibdə 60-dək ucuz-ucuz əlavə içərisində, özü də eyni prinsipdən qaça bilməyərək, qaçan kimi isə hər addımda xətaya yol verilməklə əridilməsi mümkün olmamışdır. Buna cəhd göstərməyə çalışmaq və bu cəhdi də ye­ni tərtib kimi təqdim etmək üçün T.Əhmədovla A.Qurba­novun, zənnimcə, güclü yumor hissinə malik olmaları lazım idi. Onların kitabında “B” hərfiylə başlayan 390 nümunədən də 358-i, “C” hərfiylə başlayan 63 paremik vahidin isə 57-si eyni ardıcıllıqla mənim tərtibimdə yer alır. Onların kitabında “Ç” hərfiylə baş­layan 109 nümunənin 103-ü mənim tərtib etdiyim kitabdan surəti çıxarılıbmış kimi necə varsa elə də götürülmüşdür. Arada kiçikdən kiçik fərqi isə, yerdə qalan hərflərdə də daim rast gə­linən məlum mənzərədə olduğu kimi, mənasız-məzmunsuz qon­darma ibarələr yaradır.

Tərtibimdə “D” hərfiylə başlayan sözlərdən ibarət 320-dən artıq nümunə də T.Əhmədovla A.Qurbanovun tərtibində başdan sonacan halal dədə malı kimi necə var eləcə yer alır. Həmin tərtibdə “E” hərfiylə başlayan 130 paremiyanın 124-ü yenə eyni ardıcıllıqla nöqtəbənöqtə mənim tərtibimdən alınmışdır. Kitabda “Ə” hərfiylə başlayan 138 atalar sözünün 131-i, “F” hərfiylə baş­layan 19 nümunənin 18-i yenə eyni ardıcıllıqla hazırladığım nəşrdən alınmadır. Tərtibimdə “G” hərfiylə başlayan 120-yə yaxın atalar sözü və məsəl üçün də eyni sözləri söyləmək olar. Haqqında danışılan kitabda “H” hərfiylə başlayan 164 nümunə və mənim tərtibimdəki 160 nümunə də yenə təkrarlanır. “Nur­lar”ın nəşrində “İ” hərfiylə başlayan 200-ə qədər atalar sözü və məsəlin də tam 195-i (!) “Atalar sözü”nün 2004-cü il nəşrinə da­xil etdiyim nümunələrdir. Bu isə yalnız çaşqınlıq və heyrət do­ğurur. Qalan 1-2 nümunə hansılardır: “İki eşşəyin arpasını bölə bilmir” (s.167) və ya “İkisi birə dəyməz, biri heçə” (s.168)... “Nurlar”ın nəşrində “K” ilə başlayan 200-dək atalar sözünün də 193-ü yenə mənim tərtibimdə yer alır. Gərək varsa “artırılanlar”­dan xatırlada bilərəm; məsələn, “Keçəl suya getməz” (s.183)...

T.Əhmədovla A.Qurbanov yenə əvvəlki qaydada yerinə düş­məyən “Qaşqabağı yer süpürür” (s.201), “Qır-saqqız olub yapışıb yaxama” (s.208), “Qarın başa bəladır” (s.200) və b. kimi özü də cəmi 10-12 lüzumsuz əlavə ilə tərtibimdə “Q” hərfiylə başlayan 380-dən artıq nümunəni də necə var götürüb öz kitablarına daxil etmişlər. “L” hərfiylə başlayan örnəklərin də, qısaca deyək ki, surəti çıxarılıbdır.

Mənim tərtibimdə “M” hərfiylə başlayan 110 nümunə də ye­nə heç nə dəyişdirilmədən “Nurlar”ın nəşrinə bütünlüklə daxil edil­mişdir. Artırılan 8-10 nümunə içərisində isə “Milçəkdən fil düzəl­dir”... tipli bir-iki deyim və ya “Murdar, yerində düz dur” (s.234) kimi heç hansı aforistik məna bildirməyən ifadə və s. yer alır.

“N” hərfiylə başlayan paremik vahidlərin nisbəti də əvvəlki kimidir. Mənim tərtibimdə olan 78 nümunənin sayı burada yalnız 86-ya çatdırıla bilmişdir. İlk nümunəsi isə hazırladığım nəşrə əlavə “Xalq deyimləri” bölməsindən alınmadır. Sonrakı “Nadan əlindən su içmə”yi, “Nə gecəm gecədir, nə gündüzüm gündüz”ü, “Nəfəsi yalanla gedir gəlir”i isə müdrik sözlər sıra­sına daxil etmək üçün yəqin atalar sözünün bu yeni tərtibçiləri qədər müdrik olmağa ehtiyac var.

“O” hərfində vəziyyət digərlərindən azca şükürlüdür. Bura­da 110-a qədər paremik vahiddən yalnız 90-a yaxını mənim tər­tibimdəndir. Lakin maraqlıdır ki, “Ovcumun için iynəməmişəm ki?”, “Oxu daşa dəydi” və ya “Od olub aləmi yandırmayacaqsan ki?!” ifadələrinin atalar sözü gücündə deyim olduğuna “tərtib­çilər” hansı elmi-nəzəri müddəalarla aydınlıq gətirə bilərdilər?!

Tərtibdə “Ö” hərfiylə başlayan 91 atalar sözü və deyimdən 81-i, “P” hərfiylə başlayan 52 atalar sözü və deyimdən düz 49-u, “R” hərfiylə başlayan 11 atalar sözündən 10-u da hazırladığım nəşrdən eynən alınmadır. Yeni nəşrə artırılanlar arasında isə “Öz anasını sevən özgə anasını söyməz” (s.253), “Öz səsi özünə xoş gəlir” (s.254), “Papağını qoy qabağına, fikirləş” (s.258) kimi “söz inciləri” də yer alır.

Mənim tərtibim olan kitabda “S” ilə başlayan təxminən 210 atalar sözü də yenə T.Əhmədovla A.Qurbanov tərəfindən bütün­lüklə bu “yeni nəşr”ə daxil edilmiş, nümunələrin sayı isə ona görə 225-ə çıxarıla bilmişdir ki, həmin artırmalar arasında “Saq­qala salam vermir”, “Sən atlı, mən piyada”, “Sən nə hayda, mən nə hayda”, “Sən vurmadın, mən yıxılmadım, bəs mənə nə ol­du?”, “Suyu süzülə-süzülə qayıtmaq”... kimi heç ələ düşməyən və ilk dəfə məhz T.Əhmədovla A.Qurbanov tərəfindən üzə çıxarılan “incilər” vardır.

T.Əhmədov və A.Qurbanov cənablarının “Ş” hərfiylə başla­yan atalar sözləri sırasına daxil etdikləri 39 nümunə isə mənim tərtibimdəki 44 nümunədən götürülmədir. Heç ola bilməz ki, onlar və mən ayrı-ayrı mənbələrdən istifadə edək, örnəkləri toplayıb bir araya gətirək, bu qədər də uyğunluq olsun. Bəs belə eyniyyətin təsadüf əsəri bənzərlik ola biləcəyinə inanmaq necə, mümkündürmü?!

Davam edirəm. “Nurlar”ın nəşri olan “Atalar sözü”ndə “T” hərfiylə başlayan 120 nümunənin də 112-si mənim tərtibimdə həmin hərflə başlayan 118 atalar sözündən götürülübdür. Təbii ki, burada da tərtibçilər “mükəmməllik” eşqiylə “Təzə bardaq suyudur” (s.285) kimi bir neçə “inci”siz keçinə bilməmişlər. Hər iki nəşrdə “U” hərfiylə başlayan 44 nümunə isə bir-birinin tam eynidir. Elə “Ü” hərfində də, demək olar, həmin mənzərədir.

“V” hərfiylə başlayan nümunələrin sayı hər iki nəşrdə təxminən bərabərdir (mənim tərtibimdə 46, o biri kitabda 47-dir). Onlardan da ki 44-ü tamamən üst-üstə düşür, yəni bir ki­tabdan o birinə köçürmədir. Artırılan nümunələrdən – “Vətəni sevmək ibadətdəndir” deyimi isə, bəllidir ki, atalar sözü olma­yıb, Məhəmməd Peyğəmbərə isnad edilən “Vətəni sevmək iman­­dandır” sözlərinin dəyişik şəklidir.

“Y” hərfiylə başlayan nümunələrə gəlincə, onların da sayı hər iki kitabda eyni olub 240-a çatır. Bunların isə tam 225-i eyni sıralamayla, eyni yazılış tərziylə bir-birini təkrarlayır. Aradakı fərqi yaradan isə “Nurlar”ın nəşrində yer alan “Yağmasa da guruldar” (s.300), “Yel əsib, qoz tökülüb” (s.308), “Yetənə yetir, yetməyənə bir daş atır” (s.310), “Yumurtadan yun qırxır” (s.314) və b. “mükəmməl atalar sözü və deyimlər”dir.

Ən son – “Z” hərfi ilə başlayan nümunələrin də sayı hər iki kitabın özü kimi eynidir – 31. Yalnız bircə paremiya dəyiş­diri­lərək əvəzinə çox zəif nümunə qoyulub ki, onun da yeri əlifba sırasına görə doğru deyil.

“Atalar sözü”nün “Nurlar” nəşrinin plagiatın bəlkə son həddi olduğu gerçəyini bütün çılpaqlığı ilə üzə çıxarmasın deyə bu ədəbi (əslində isə heç ədəbə sığmayan) oğurluq faktlarını bilərəkdən ifşaedici rəqəmlərlə cədvəldə əks etdirmədim.

Tərtibçilərə xatırladım ki, Azərbaycan atalar sözünün məş­hur toplayıcısı mərhum Əbülqasım Hüseynzadənin özünün belə ayrı-ayrı illərdə nəşr etdirdiyi kitablarda nümunələr istər bədii keyfiyyət baxımından, istərsə də say etibarilə bir-birinin eyni ol­maqdan çox uzaqdır. T.Əhmədovla A.Qurbanov isə son dərə­cə asan və ucuz bir yol tutaraq mənim həm Ə.Hüseynzadə nəşr­lə­rin­dən, həm də neçə-neçə digər ən müxtəlif mənbələrdən ya­rar­lanmaq yoluyla araya-ərsəyə gətirdiyim tərtibi eninə-uzununa köçürmüşlər. O mənbələr ki, öz “Atalar sözü və deyimlər”ini ha­zırlarkən bu tərtibçilər onlardan bir-ikisinin üzünə baxmışlar ya baxmamışlar. Hələ onların ağızlardan özlərinin nümunələr topla­yıb-toplamadıqları bir yana qalsın. Çünki işin həm də mə­nəvi yönü var və heç olmazsa bu, T.Əhmədovla A.Qurbanova, eləcə də “Nurlar” NPM rəhbərliyinə (nəşrin müəlliflik hüququ­nun kitabda “Nurlar”a aid olduğu göstərilir) tərtibçilik haqqını nə də olsa halal etmək imkanı verərdi. Təəssüf ki, qətiyyən belə deyil. Bu, mövcud nəşrin tərtib səviyyəsindən açıq-aşkar bəlli edir.

Xalq yaradıcılığı örnəklərini, o sıradan da atalar sözlərini toplayıb nəşr etməkdə nə qədər sərbəstlik olsa belə, şübhəsiz, qanunlarla tənzimlənən müəyyən qadağalar vardır. Bu baxımdan köhnə və ayrı-ayrı nəşrlərdəki nümunələrin saf-çürük edilməsi yo­luyla, eləcə də ən son toplu, antologiya və dərgilərdən, həm­çinin arxiv materiallarından seçərək hasilə gətirdiyim “Atalar sözü” kimi tərtib işimə “Nurlar” NPM rəhbərliyinin və həmin nəşrlər evində işıq üzü görən “Atalar sözü” tərtibçilərinin gös­tərdikləri saymazyana münasibət sözün əsl mənasında ədəbi davranışın indiyədək xoş görülmüş ölçüləriylə əsla bir araya sığ­mayan özbaşınalıqdır. Belə özbaşınalıqlar hər şeyin çox sürətlə dəyərdən düşdüyü çağımızın da özəlliyi deyilmi?!.

...Kitabdakı qüsurlardan daha bir neçəsi üzərində dayanmaq faydalı olardı. Ümumən, bu son tərtibdə əlifba sırasının ardıcıl­lığa xələl gətirməklə pozulması adi haldır. Mənim tərtibimdə mə­naca eyni kökdən gələn və bir-birinə yaxın anlam bildirən kəlmələrlə başlayan atalar sözlərinin ardıcıl düzülməsi qay­da­sına xüsusi diqqət yetirilmişdir. Bu tərtibdə isə hər hansı təsnifat bir yana, nə əlifbaya doğru-dürüst riayət olunmuşdur, nə də sözlərin mənaca bir kökdən gələn yaxınlığına. Bunlar ona görə deyilir ki, tərtibçilər özlərindən əvvəlki nəşrdə olduğu kimi, məhz əlifba üzrə sıralamanı prinsip qəbul etmişlər.

Lakin bu baxımdan da kitabda əslində prinsipsizlik baş alıb gedir. Nəticədə formaca eyni, məzmunca fərqli sözlərlə başlanan paremilər bir-birinə qarışır. Bu əcaib mənzərə istisnasız olaraq bütün hərflərdə təkrarlanır. Üstəlik əlifba prinsipi əsas götürülən bir tərtibdə latın sıralaması kirillə qarışdırılır və s. Oxucu girinc-giriftar qalır və bilə bilmir ki, hansı mənalı hansı sözü hansı sə­hifədə hansı sözdən sonra axtarsın tapsın. Beləcə, T.Əhmə­dovla A.Qurbanov öz tərtiblərində mənim tətbiq elədiyim və sonadək riayət etdiyim tərtib prinsipini götürmək bir yana, hələ bir onu da vaxtaşırı kobud surətdə pozmuşlar.

Mənim tərtibimdə orfoqrafik xətalı “Atam ilə atamı deyincə özüm ilə özünü de” şəklində bir örnək var. Bu diqqətsiz tərtib­çilər həmin xətanı da yeni tərtibdə olduğu kimi təkrarlamışlar. Bundan başqa, kitabı tərtib edərkən müəyyən həddə qədər örnəklərdə koloriti qoruyub saxlamaqçün mən bilərəkdən sözləri ağızdan toplandığı şəkliylə – danışıq normalarına uyğun, məsə­lən, “ağıllıynan”, “başuva”, “demənəm”, “həmi”, “düşman”, “yük­nən” və s. biçimdə təqdim etmişəm ki, həmin nümunələr də bu biçimiylə başqa mövcud tərtiblərdə deyil, mənim tərtibimdə yer alır. T.Əhmədov və A.Qurbanov isə kitabımın az qala su­rə­tini çıxarmaq fikirlərini heç olmazsa ört-bas eləmək üçün onları ədəbi dil normalarına uyğunlaşdırmayıblar. Bəzi məqamlarda nümunələrin məzmununa ciddi xələl gətirən dəyişikliklər edilib, şəkilçilər unudulub və ya sözlər buraxılıbdır. “El sevməyənin ağacı quruyar” paremik vahidinin “El sevməyən ağac quruyar” (s.121) şəklinə salınması, “Harda gördün hamı kor, sən də ol kor” məsəlinin “Harda gördün kor, sən də ol kor” deyə təqdimi və s. buna örnəkdir.

Atalar sözü və məsəllərdən ibarət bir kitabda durğu işarə­lə­rindən bu dərəcədə pintiliklə istifadə olunması və bir belə or­fo­qrafik xətaya yol verilməsinin özü yolverilməzdir. Tərti­bim­dən götürülən (köçürülən) nümunələrin bir çoxunda tək bir hər­fin düzgün yazılmamağı nəticəsində isə oxuculara “Bir da­dan­dan qorx, bir qudurandan” (s.63), “Bir göz üçün daş atılmaz” (s.67), “Bir parakdan qorun, bir də köpəkdən” (s.67), “Böyük olanın qurşağı gen gərək” (s.74), “Çoxluğa baş atılmaz” (s.89), “Dam­cı inadıyla daş gələr” (s.94), “Eşidibdi papağı qırxırlar...” (s.124), “Eşşəyə dedilər mərifətini göstər, yıxıldı ağladı” (s.125), “Qo­nağın könlündən keçən ev yiyəsindən (?) keçməz”, “Qoyur deyir...” (s.219), “Qurd yatdığın bilər, udduğun bilməz” (s.221), “Malı girov öldürər, qışın adı bədnamdır” (s.226), “Yox­sulluğun yox olsun” (s.312) və b. kimi “incilər” bəxş olunmuşdur.

Mən öz tərtibimdə nümunələri təqdim edərkən çalışmışdım ki, sonra gələn atalar sözü və ya məsəl mənaca özündən əvvəl­kini vurmasın, onunla açıqca ziddiyyət təşkil etməsin. “Nur­lar”ın nəşri olan “Atalar sözü”ndə isə “tərtibçilər” bu cəhətə heç diqqət yetirilməyib ancaq kəmiyyətə qaçmışlar. Nəticə göz qabağındadır. Məsələn, “Ər evi – ədəb evi” örnəyindən sonra ona əks məna yüklü “Ər evi – gor evi” (s.132) nümunəsi yer alır ki, bütün bunlar, əlbəttə, tərtibin qüsurlarıdır və belə demək mümkünsə, tərtibçilərin bu sahəyə nabələdliklərindən gəlir.

Tərtibçilərin “bu nəşrə 500-ə qədər atalar sözü və deyim əlavə edilmiş, bir qisim atalar sözü və xalq deyimləri bu və ya digər səbəbdən tərtib etdiyimiz kitaba daxil olunmamışdır” (s.4) sözlərinə gəlirəm. Bəri başdan söyləyim ki, həmin “əlavə edil­miş” adı altında nəzərdə tutulan 500-ə qədər atalar sözü və deyimin içərisində həm eyni paremik vahidin bir-iki səhifə sonra eynilə təkrarı kifayət qədərdir (məs.: “Ağır otur ağa desinlər”, s.19 və s.20; “Ata olmaq asandır, atalıq eləmək çətin”, s.42 və s.44; “Bir gül ilə bahar olmaz”, s.65 və s.68 və s.), həm özümün də əvvəlki nəşrlərdə təsadüf etdiyim, lakin bir elə estetik məna və məzmun yükü daşımadığı üçün, üstəlik əcdad ruhuna sayğısızlıq kimi anlaşılmasın deyə tərtibimdə yer ayırmadığım bayağı nümu­nələr (“Arım var, arım var, eşşək arısı”, s.33; “Arvadların hamısı arvaddır, kişilərin hamısı kişi deyil”, s.33 və s.) yer alır.

Kitabın ayrı-ayrı səhifələrinə səpələnən o “500-ə qədər”in arasında “Qoy ovcuma, qoyum ovcuna” (s.218) və b. kimi el düşüncəsinin məhsulu olmaqdan çox-çox uzaq “incilər” istə­nilən qədərdir. Əslində bu əlavələr tərtibçilərin folklor janrları haqda təsəvvürlərdən uzaq olduqlarını da göstərir. Həmin “500-ə qədər”in sırasında heç bir vəchlə atalar sözü və ya deyim adlandırıla bilməyən (məs.: “Ac ol, kişi ol”, s.7; “Acığın gəlir, su iç”, s.8; “Ağacım əlimdən düşüb” s.16; “Ağzına it başı alıb”, s.21; “Altda qalanın canı çıxsın”, s.30; “Başı bədəninə ağırlıq edir”, s.55; “Başından böyük danışma”, s.56; “Burnun girməyən yerə başını soxma”, s.78; “Çayda balıq yan gedər”, s.84; “Əli ətəyindən uzundur”, s.130, “Əlin yağlıdır, çək başına”, s.130; “Əlimin duzu yoxdur”, s.131 və b.k.) neçə-neçə məişət ifadəsi, adi danışıq sözləri və hətta əcaib-qəraib ibarələr belə vardır. Hələ “Ala qarğa şux tərlanı bəyənməz” (s.25), “Ana haqqı – Tanrı haqqı” (s.30), “Bəlkə də qaytardılar” (s.59), “Desəm öl­dürərlər, deməsəm ölləm” (s.98)... tipli müəllifi bəlli nümunələr bir yana qalsın.

Tərtibçilərin özlərinin də “xalqın mənəvi sərvəti” saydıqları atalar sözlərindən ibarət bir kitabda “Aş yeyənin qaşığı belində olar” (s.38), “Bir əlin nəyi var?” (s.65), “Çox bilən tez qocalar” (s.88), “Çömçənin qədri az bilinər” (s.90), “Harda qırıldı-qı­rıldı” (s.152), “Hazırın naziridir” (153) və b. kimi əsla elin yük­sək dühasını əks etdirməyən “parlaq örnəklər”ə yer vermək üçün­sə həqiqətən ədəbi zövqdən biryolluq məhrum olmaq la­zım­dır. Bunların ki “ulu babaların müdriklik dəfinəsi”nə uzaq­dan-yaxından bir bağlılığı yoxdur?!. “Müdrikliyin sönməz işığı” deyilən bunlardırmı? Bunlardırmı milli düşüncəyə təpər verən?!

Möhtərəm tərtibçilər isə nəşrlərini məhz belə “nadir incilər” sayəsində, özlərinin də sözləriylə desək, “əvvəlkilərlə müqayi­sədə daha mükəmməl” səviyyəyə çatdırmağı qarşılarına məqsəd qoyubmuşlar. Açıq söylənməlidir ki, kitabın ayrı-ayrı səhifələ­rindən gözə girən belə gərəksiz nümunələr xalqın dərindən dərin düşüncə dünyasına tamamən yabançıdır. Bunu elin hikmət xə­zinəsinə aid etmək üçün “folklor” anlayışından büsbütün xəbər­siz olmalısan. Məncə, “Boyuna qamış ölçüm” (s.74), “Xoruzun veriblər qoltuğuna” (s.165)... tipli neçə-neçə ifadəyə üzərində “Atalar sözü” yazılmış bir kitabda səxavətlə yer ayrılması folk­lor mədəniyyəti daşıyıcılarına, xalq mədəniyyəti bilicilərinə qarşı ən azı sayğısızlıq nümayiş etdirməkdir.

Onu da deyim ki, bu “yeni folklor tərtibçiləri” mənim əv­vəlki nəşrdə “Əlavələr” başlığı altında təqdim etdiyim “Aydan arı, sudan duru”, “Dəryada balıq sevdası”... kimi xalq deyim­lə­rini (s.261-262) belə öz atalar sözü və məsəllərinin gözünə qat­mışlar. Beləcə, ayrı-ayrı mənbələrdən toplayaraq bir araya gətir­diyim nümunələri tərtibçilər heç əziyyətə qatlanmadan özlə­rinin cüzi, qondarma əlavələri içərisində əritməyə çalışmışlar. Lakin əbəs yerə. Yüzlərlə atalar sözü və məsəl T.Əhmədovla A.Qurba­novun alayarımçıq və mənasız-məzmunsuz 5-10 əlavəsi içərisin­də necə əridilə bilərdi ki?! Bu, adi sağlam düşüncəyə də ziddir. Mənim bir çox atalar sözündə variantlılığa işarə kimi mö­tərizədə verdiyim sözlər belə “yeni tərtib”də olduğutək verilibdir ki, bu da yenə kitabın köçürmə olduğunun daha bir açıqca dəlilidir.

Beləliklə, T.Əhmədovla A.Qurbanov “Atalar sözü”nün 2007-ci il “Nurlar” nəşri “nümunə”sində özlərinin yeni “tərtib qaydaları” ilə, fikrimcə, ümumən elmi və ədəbi aləmimizdə indi­yəcən bəlkə bu qədərinə az rast gəlinən çox çirkin bir işə imza atmışlar.
2008

KÖÇƏBƏ RUHU

(essevari)
“Saraylarda sürəməm

Dağlarda sürdüyümü.

Min cahana dəyişməm

Bu öksüz türklüyümü”.

Bir şeirdən
“Köçərilik qədər ...rəngarəng təbiət hadisələri ilə

qarşılaşdıran bir həyat tərzi düşünmək çətindir...

Köçəri həyatın üstünlüklərini fikirləşdikdə ondakı

ölçüsüz azadlıq və təbiətlə birlikdən başqa heç nə ağıla gəlmir.

Köçəri təbiətlə birdir... Köçərilərin bir məktəbi var idi – təbiət.

Bir də el sözü, sazda, dildə gəzən el sözü”.

Xudu Məmmədov
…Yeddinci əsrin ortalarıdır. Şərqi Göytürk imperatorluğu qar­ğaşa içərisindədir. Bu qarğaşanı fürsət bilən çinlilər həmin ara­da onları yenmək istəyirlər. Nəhayət, Göytürk imperator­luğu­nu qısa bir müddətə də olsa, yenə bilirlər. Türklərin kağanı əsir alınır. Çin hökmdarısa əsilli-nəcabətli əsirinə hörmətini əsirgə­mir, kağan üçün bir saray ayırtdırır. Ancaq bir türk olaraq əsarət­də qalmağa heç alışmamış kağan əsirlik həyatına dayana bilmir, günlər keç­dikcə saralıb-solur. Öz doğma elini, yurdunu unuda bilmədiyin­dən böyük sarayda belə yaşamağı bacarmır, sarayın bağçasında bir otağ (çadır, alaçıq) qurdurub, orada yaşamağa başlayır… [8]

Bu, azadlıqsevər olduğu üçün təbiətin ahəngi içərisində ya­şayaraq baharın ardınca qoşan, özünə sevgisi sonsuz dərəcədə güclü olduğu üçün tabe olmağa tabı olmayan köçəbə ruhlu tür­kün, köçəri mədəniyyətinin daşıyıcısı olan türklüyün gerçək tari­xidir. Onların ki, uzun əsrlər boyu coğrafi və antropoloji ba­xım­dan bir bütövlük göstərən Avrasiyanın ucsuz-bucaqsız geniş düz­lərinin həqiqi, həm də şəriksiz hökmranı olmuşlar. Onlar ki, “qılınclarının xofu qəlblərinə hakim olduğu üçün farsların, ərəb­lərin, yunanların, rusların torpaqlarında söz sahibiydilər”. Çünki istiqlal düşüncəsi idarə eləyəni və idarə olunanıyla bu atlı-kö­çəbə türk cəmiyyətinin bütün insanlarının tək arzusu, istəyiydi...

* * *

Tanınmış etnos nəzəriyyəçisi Lev Qumilyov yazır: “On doq­quzuncu yüzillik bizə miras olaraq bir konsepsiya saxlayıbdır ki, həmin konsepsiyaya görə tərəqqipərvər sivilizasiyanı yalnız oturaq xalqlar yaratmışlar, Mərkəzi Asiyada isə guya ya bir dur­ğunluq olmuş, ya da varvarlıq və vəhşilik hökm sürmüşdür. Bu konsepsiyanın ən pis cəhəti heç də düzgün olmamağında deyil, onun tənqidə yer qoymayacaq dərəcədə elmin uğuru kimi təq­dim olunmağındaydı” [14].

Qərb alimlərinin zehniyyətindəki “mədəniyyət” anlayışının sərhədləri xaricinə çıxdığı üçündür ki, həqiqi köçəriliyin düşün­cə, hüquq, əxlaqi davranış və s. baxımından nə kimi özəlliklər daşıması hələ tam aydınlıq qazanmamışdır. Adına bəzən “atlı-köçəri mədəniyyəti” deyilən köçəbə mədəniyyəti daşıyıcılarını bir də bəlkə bu üzdən hər hansı inanc sistemindən məhrum insan yığını saymış, onları “tarixi olmayan” bir cəmiyyətin insanı deyə xarakterizə etmişlər. Ona görə, əlbəttə, köçəriliyə belə bir anla­yışla yanaşıldığı təqdirdə, türk milli mədəniyyətinin araşdırıcısı prof. İ.Qəfəsoğlunun da yalnız bu mənada doğru söylədiyi kimi, “türklərin tamamən zidd məna və mahiyyətdə bir köçəri cəmiy­yət sayılması mümkün deyildir”.

Köçəri sivilizasiyaların tarixi və mədəniyyəti sosial-fəlsəfi, etnoqrafik, etnoloji və sosial-antropoloji ədəbiyyatlarda geniş araş­dırılmışdır. Köçərilərin ənənəvi cəmiyyətlərinin genetik struk­turunun geniş öyrənildiyi bu tədqiqatlarda zaman keçdikcə metodoloji baxımdan dəyişikliklər də gözə çarpır, sivilizasiya, həmçinin sosial özünütəşkil nəzəriyyəsinin anlayış və kateqori­yalarından bol-bol istifadə olunur. Bununla belə həmin toplu­luq­ların yaratdıqları mədəniyyətlərin çox sayda problemləri tarixi gerçəklərə irəlicədən düşünülmüş olaraq yanlış hökmlərlə yana­şılması, yəni köçəbələrin bəşəriyyət qarşısındakı üstün xidmət­lərinə düzgün qiymət verilməməsi istəyi üzündən hələ ki gərəkli biçimdə öyrənilməmişdir.

...Bir zamanların ən qüdrətli dövlətlərini yaradan köçərilərin dövlətçiliyinin təsadüfi səciyyə daşıdığı fikri rus tarixşünas­lığın­da tanınmış şərqşünaslar V.Radlov və V.Bartold tərəfindən fər­ziyyə şəklində hələ XIX əsrin sonları – XX əsrin əvvəllərindən formalaşdırılmışdı. Sonrakı dövrlərdə köçəbə cəmiyyətlərin icti­mai-siyasi inkişafı məsələsinə münasibətdə sovet dövrü tarix­çi­ləri arasında nə qədər fikir müxtəlifliyi olsa da, köçəri dövlət­lərin varlığı faktı etiraf olunurdu.

Bununla belə bəlli bir dövrdən sonra bu gerçəkliyin özü də, bir sıra müəlliflərin araşdırmalarından açıq-açığına göründüyü kimi, şübhə altına alınmağa başladı. Belə bir konsepsiyaya irəli sürülürdü ki, guya köçəbələrin qurduqları “möhkəm iqtisadi ba­zisdən məhrum dövlətlər” müvəqqəti mövcud olmuşdur. Üstə­lik, həmin köçərilərin yaratdıqları imperatorluqlar dövlətçiliyin guya başlıca nişanlarından məhrum olduğuyçün sözün tam mənasında dövlət adlandırıla bilməzdi. Başqa bir fikrə görə isə, köçərilərin ümumiyyətlə dövlətləri olmamışdır. Sadəcə köçəbə birlikləri vardı və onlar da yalnız tayfa ittifaqlarından ibarət idi, bu ittifaqlarsa ancaq əhalinin bəlli qismi oturaq həyata keç­dikdən sonra dövlət kimi təşəkkül edə bilərdi. Bir digər müd­dəanın da mahiyyəti bundan ibarət idi ki, çöl həyatı yaşayan kö­çəri cəmiyyəti özü-özünü tənzimləyir və dövlət kimi təşkilat­lanmağa onun əsla ehtiyacı yoxdur.

XX yüzilin II yarısında köçəri türk dövlətlərinin tarixinin öyrənilməsində çox müxtəlif baxış bucağının olması ilə səciy­yələnən rus tarixşünaslığında ortaya atılan bir başqa mülahizə bundan ibarətdi ki, köçəbə xalqlarda dövlətçilik guya oturaq-əkinçi sivilizasiyaların təsiriylə meydana gəlmişdir. Bu da yan­lışdır. Çünki ən qədim yüksək mədəniyyətlər dövlət qurmaq gü­cü yetəcək qədər olmayan həmin əkinçi oturaqların yaşadıqları yerlərə çox zaman da məhz təcavüzkar davranmalarına cavab kimi savaşçı atlı köçəbələrin gəlişindən sonra meydana çıxmış­dır. “Avrasiyanın özündə dövlət birliyi ilk dəfə Çingiz xanın si­masında turanlılar tərəfindən gerçəkləşdirilmişdi və ümumav­rasiya dövlətçiliyinin daşıyıcıları da elə başlanğıcda Turan köçəbələriydi” [N.Trubetskoy].

Köçəbə mədəniyyəti həqiqətdə oturaqların yaratdıqları mə­də­niyyətdən üstündür və hər cür yüksək qiymətə layiqdir. Haq­qında bu günəcən söylənmiş və yenə də söylənən böhtanlara gö­rə elmi vicdanın, qarşısında dayanıb üzr istəməli olduğu həmin köçərilik, köçəri mədəniyyətidir ki, əslində insanlığın mənəvi yüksəlişi yolunda mühüm mərhələ təşkil etmiş, bəşəriyyətin təkamülündə müstəsna dərəcədə əhəmiyyətli rol oynamışdır. So­sial dinamizmi ilə səciyyələnən o köçəri dünyasını N.V.Qoqol da belə təsvir eləyirdi: “Bu elə qəribə bir dünyaydı ki, maa­riflənmiş qədim xalqlar ondan xəbərsizdilər; bu dünyanın özü də özünü az tanıyırdı...”

Həmin köçəbələr ki, qurduqları böyük imperatorluqları hələ də haqsızca və tarixi gerçəklərə uyğun olmayaraq “barbar” ma­hiyyətli adlandırıb onu yaradanların da “zalım, vəhşi və mədə­niyyətsiz” olmaları haqda, üstəlik gur səslə, danışanlar yenə var. Bəziləri hətta ənənəvi köçəbə cəmiyyətlərinə tarixin təkamülü yolunda çətinlik törədən, onun inkişafdan qoyub gedişatını çə­tin­ləşdirən hadisə gözüylə baxmış, belə düşünmüşlər ki, məsə­lən, türk və monqol xalqlarının tarix səhnəsində görünəndən bəri bütün fəaliyyətləri pozuculuqdan – qarşılarına çıxan hər nə varsa hamısını dağıdıb viran qoymaqdan, tarixin nizamını pozub si­vilizasiyanın inkişafını ləngitməkdən, bir sözlə, yalnız qarışıqlıq törətməkdən ibarətmiş. Türklərin məhz bu mənada köçəri bir xalq olduqları fikri elm aləmində əslində çoxdan kök salmışdır. Moğol (monqol) köçəriliyinə gəldikdə, bir sıra müəlliflərin qə­naətincə, o, demək olar, türk köçəbəliyinin eynidir; yəni avropa­lılar türk köçərilərindən moğol adı altında da bəhs etmişlər.

Avrasiya köçərilərinin qurduqları dövlətlərdən, əksərən də onların tarixi inkişaf baxımından “mürtəce əhəmiyyəti”ndən (!) danışanların daha çox məhz türkləri nəzərdə tutduqlarını isə bir çox variantını müəyyən elədikləri bu dövlətlərə onların, şərti də olsa, verdikləri türk, hun, xəzər kimi adlardan açıqca görmək mümkündür [16]. “Türk” və “köçəbə” anlayışları arasında nisbə­tin tam dəqiqliyi ilə müəyyən olunmaması bir sıra tarixçi alim­lərin, arxeoloqların əsərlərindən yenə bəlli etməkdədir. Qədim türklərin heç də köçəri deyil, əslində yüksək inkişaf etmiş otu­raq-əkinçi sivilizasiya yaradıcısı olduqlarını deyib, onların mə­də­niyyətlərinin köçəbəlik sayılmasını türk xalqlarının tarixinə “av­ropamərkəzçi” baxışın nəticəsi deyə qiymət verənlər də var [18].

Ən ciddi araşdırmalara əsasən isə, türk etnik-mədəni ənə­nəsində öz tipi etibarilə oturaq şəhər mədəniyyəti ilə yanaşı, hər zaman atlı köçəri mədəniyyət şəkli də mövcud olmuşdur. Bir çoxları guya türk millətinin mədəniliyi və qədimliyinin üzərinə kölgə salacaqmış kimi köçərilik kompleksini kiçiltməyə, yaxud onu kökündən danmağa çalışırlar. Bunun tam əksinə hərəkət eləyib eləcə də oturaqlığı qədir-qiymətdən salmaq istəyənlər var.

Şübhəsiz, bu meyllərin ikisi də yanlışdır və əslində yanlış olduğuna görədir türk mədəniyyətinin tarixi təkamülünü doğru-düzgün əks etdirməyə mane olur. Məsələn, Türküstanda yaşayan türklərin böyük çoxluğunun köçəri həyat sürməsi əski qaynaq­larda əhalinin hər yanda çadırlarda yaşaması faktının qeydə alınmasından bəlli olur. Və ya köçərilikdən, yarımköçəri həyat tərzindən oturaq həyata keçib şəhər və kəndlərdə yaşayan oğuz­lar haqda bilgilərə hələ ərəb qaynaqlarında rast gəlinir. “Yəni köhnə dünyanın böyük bir qismini öz içərisinə alan Turanın ayrı-ayrı bölgələrində coğrafi iqlim şərtlərinə uyğun olaraq, türklər qismən oturaq və ya qismən köçəri olaraq yaşamış, bö­yük sivilizasiyalar yaratmışlar”.

Odur ki, Böyük Çöldə türklərin heç hansı “köçəri sivili­zasiyaları”nın olmadığına dair iddialar büsbütün əsassız və tarixi gerçəkliklərə ziddir. Türklər tarixən köçəri həyat tərzinə həqiqət­də çox könül vermişdilər. Sonrakı çağlarda onların bir qismi ya­rımköçəri və oturaq həyat tərzinə keçdilərsə də, bir çoxları dədə-baba qaydasınca köçəriliyini bu günlərəcən davam etdirirdilər. Beləcə, köhnə zamanlardan bəri oturağı, yarımköçərisi olsa da, türklərin böyük bir kütləsi tarixən köçəri həyatıyla azad yaşa­mağa üstünlük veribdir.

Mədəniyyətşünaslar, tarixçi və filosoflar da köçəriliyə elmi ədəbiyyatlarda tarix boyu sivilizasiyadan kənar bir hadisə kimi qiymət verənləri ittiham etməkdə bu üzdən tam haqlıdırlar. Elm, mərifət və mədəniyyət cəhətincə oturaqların köçərilərdən xeyli irəli getdikləri haqda, aydındır ki, çox deyilmişdir. Lakin bunlar əsasən tarixin daha çox məğlubiyyətlərinə şəhadət elədiyi oturaq xalqların tarixçilərinin elmilik donu geydirilən qeyri-elmi fərziy­yələridir.

Bir sözlə, istər “ənənəvi türk dövlətləri üçün əksər hallarda özək rolunu oynamış el çəklində təşkilatlanma” cəhətincə, istər­sə mədəni inkişaf səviyyəsinə görə köçəbə türklərin qurmuş olduqları mədəniyyət özlərini daha yüksək dərəcədə inkişafa nail olmuş sayan oturaqların yaratdıqları mədəniyyətdən çox-çox üstün idi. Cəmiyyətdəki azadlıq ruhu baxımındansa onlar bir-biriləriylə heç ölçüyə gəlməzlər.

Milli vicdanın təşəkkülünə əsla şübhə yeri qoymayan əski köçəbə türk topluluğu fikrən, qəlbən də azad şəxsiyyətlər yeti­rirdi. Atlı-köçəbə mədəniyyətinin yetişdirdiyi bu insanlar daxi­lən sərbəst olduqlarından, geniş qoynunda yaşadıqları təbiət qə­dər varlıqlarına da azad bir ruh hakim idi. Onlar geniş ürək­liydilər, böyük idilər və böyük olduqları üçün yalandan, ikiüz­lü­lükdən, yaxınlara qarşı təkəbbürlü davranmaqdan çox uzaqdılar. Açıq havada daim at belində hərəkət halında olmağın verdiyi aşıb-daşan güc, enerji bu insanların əkinçi, oturaq və passiv xalq­lar üzərində hakimiyyətini təmin edirdi. Ancaq apardıqları savaşlar da nə talan, nə xərac üçün deyildi. “Hər biri ayrılıqda bir millət demək olan” bu insanlar döyüşlərə belə yalnızca qalib gəlməkdən ötrü atılırdılar. Təbiətin içində beləcə azad ruhlu yaşadıqları üçün başqaları içərisində qarışmağı heç sevməzdilər. Tarixlər yaradacaq böyük mənəvi gücə sahib olan bu çılğın, ehtiraslı insanlar cəmiyyətində əsir düşənlərə qarşı belə olmazın hörmət və lütfkarlıqla yanaşırdılar. Bir onu da yada salmaq yetər ki, Çindəki kölələr hürriyyət ölkəsi olan Asiya hun torpaqlarına qaçırdılar…[5]

Bir çox müəlliflər doğru deyirlər ki, ta odlu silahın icadına, yəni mərdliyin, ərənliyin qanunları pozulan zamana qədər (!) bəşəriyyət tarixində köçəbə dünyası ən böyük qüdrətə, ən böyük gücə sahib bir dünya olmuşdur. Həqiqətdə Böyük Çin səddinin qurulması, Makedoniyalı İsgəndərin Böyük Çöl qarşısında geri çəkilməsi, əzəmətli Romanın məhz köçərilərin zərbindən çök­məsi bunun bir sübutu deyilmi?!

“Ölməkdə olan Avropanı yeni həyat qüvvəsiylə ruhlandıran hunlar”ın padşahı məşhur Atilla birinci minilliyin, bütün Av­rasiyanı və az qala bütün Asiyanı özünə tabe etdirən Çingiz xan isə ikinci minilliyin yetirdiyi ən böyük tarixi şəxsiyyətlər elan olunurlar… Unutmaq olmaz ki, onların hər ikisi bir həyat tərzi kimi “qaydaları hələ də oturaqlar tərəfindən tam anlanmayan köçəri mədəniyyətin” övladlarıdır. Bu mədəniyyətəsə mənəvi qida verən türk düşüncəsiydi ki, qəlbində daha çox millət sevgisi olan çox sayda dövlət adamını yetişdirmişdi.

* * *

XIX yüzildə Azərbaycana gəlmiş A.Düma “vaxtilə müzəffər olmuş xalq” şəklində bəhs elədiyi yerli əhali haqqında: “Bir vaxt köçəri həyat sürən azərbaycanlılar indi də dağlarda, düzlərdə azad yaşamağı üstün tuturlar” – deyirdi. Doğrudan, türk xalq­larının azadlıq ruhu onların dağlarda, düzlərdə azad yaşamağı üstün tutan həmin köçəbə həyat tərzləri ilə şərtlənmişdir.

Azərbaycanın yetirdiyi böyük fikir adamlarından olan Əli bəy Hüseynzadə isə “Kuhi-Qaf və Simurğ” yazısında deyir: “Bən­cə Qafqaz türkləri ətrakın ən hürriyyətpərəstidir. Köçəbə­liyi ona qəbahət bulunuyordular. Ah!

O köçəbəlik!.. O köçəbəlik mədəniyyətə kiçik bir maneəsə də, hürriyyət şövqinin, hürriyyət saiqəyi-təbiiyyəsinin böyük bir əlamətidir!”

Burada köçəbəlik haqda onun bir qəbahətmiş kimi və “mədəniyyətə (bugünkü dillə – sivilizasiyaya) kiçik bir maneə” olduğunun söylənməsinin, əlbəttə, öz kökləri, köçərilik haqda o dövrün ədəbiyyatlarında Avropa elminin təsiriylə geniş intişar tapmış fikirlərdən gələn öz səbəbləri var. Lakin təəssüf hissiylə qeyd etmək lazım gəlir ki, uzun müddətdən bəri köçəriliyə hə­qarətlə baxıldığı üçün Azərbaycan türklərinin də köçəriliyindən danışmaq bu xalqın kiçildilib gözdən salınması və Azərbaycan tarixində Stalin konsepsiyasını bu zəmində yaradan “tarixçi­lərin” məqsədli olaraq ona “köçərilik damğası” vurmaları kimi başa düşülmüşdür. Sovet dövrü ensiklopediyalarında “köçərilik otlaqların azlığı və havaların isti keçməsindən irəli gəlmişdir. Köçəriliyin uzun müddət davam etməsi əhalinin iqtisadi, ictimai və mədəni inkişafına mənfi təsir göstərirdi” və b. k. fikirlərin əks olunması məhz bu kontekstdə anlaşılandır.
* * *

Köçəriləri əsassızca özgələri hesabına yaşayan, yəni tüfeyli özəlliyə sahib olmaqda günahlandıran və hansısa köçəbə barbar­lığından danışanlar hər zaman olduğu kimi indi də tapılır. Belə tarixi bir ədalətsizliyi qəbul eləyə bilməyən və bu mənada ger­çəklərə ayıq gözlə baxmağı bacaran bir çox elm adamları isə “bar­bar” məfhumunu tarixi həqiqət olaraq deyil, “uydurma bir anlayış” deyə qəbul etməkdə tamamilə haqlıdırlar [10]. Çünki “barbarlıq” Avropanın öz uydurması, öz icadıdır. “Struktural antropologiya” müəllifi Klod Levi-Stros bu mənada son dərəcə doğru bir biçimdə: “barbar – elə əslində barbarlığın olduğuna inananın özüdür” – söyləmişdir. Sözün əsl mənasında, bir mədə­ni və ya sivilizasiyalı olmaq anlayışı varsa, onu da elə Avro­panın özündən uydurub “barbar” adını verdiyi xalqlarda ax­tar­maq lazımdır...

Beləliklə, aydındır ki, tarixin atasının “yenilmək nədir bil­mə­yən” dediyi həmin köçərilərə qarşı haqsız davranılıbdır. On­lar hər zaman işğalçı adı altında qələmə verilmiş, insan xislə­tindən məhrum zalım, dinsiz-imansız biriləri olaraq təsəvvür edilmişlər. Hələ nə üçünsə qədim yunanların əsatiri görüşlərində yarıadam-yarıat biçimində təsəvvür edilən demonları belə bu xalqın köçərilərlə qarşılaşmasının nəticəsi olaraq görənlər də vardı. Oturaqların köçəbələrə belə bir münasibəti təkcə bununla məhdudlanıb qalmır. Onun tarixin dərinliklərindən gələn kökü var. Bənzər münasibət köçəri və oturaq həyat tərzlərinin qar­şı­laşdırıldığı zərdüştilikdə belə özünü göstərir. “Qatlar”da köçə­bəlik hətta yer üzündəki şərrin təzahürü kimi qiymətləndirilir.

Oturaqlıq ənənələrinə əsaslanan Osmanlı imperatorluğunda yaşayan bir tarixçininsə dilində köçəri ruhun daşıyıcısı olan türk­manlar “əhdinin etibarı və sözünün qərarı yox”, “əhdi-pey­man bilməz taifə” deyə vəsfləndirilirdi. Çünki Ağqoyunlu türk­man əmirləri köçəri (oğuz-türkman) dövlətçilik ənənələrinin tə­rəf­darıydılar…

* * *

Köçəbə mədəniyyəti, heç şübhəsiz, ümumdünya mədəniy­yəti tarixinin danılmaz faktıdır. Sivilizasiya nəzəriyyəçilərindən A.Toynbinin doğru olaraq qeyd edir kimi, “köçərilik bir çox baxımdan əkinçilikdən üstün bir keyfiyyətdir... Köçərinin həya­tı, heç şübhəsiz, insan həyatının bir zəfəridir”. Odur ki, köçə­riliyin ümumdünya tarixinin dinamik mənzərəsindən açıq-aşkar silinmək istənərək bir kənara atılmağı, ən yaxşı halda küncə-bucağa sıxışdırılmağı yolverilməzdir.

Oturaqların qurduqları monarxiya tipli dövlətlərin siyasi ta­ri­xi satqınlıq, ikiüzlülük və saray çəkişmələriylə doludur. Türk­lərinsə kö­çəri ənənələri üzərində yaratdıqları və müstəqil idarə eləməyə alışdıqları dövlətlərdə heç bu kimi rəzalətlərə rast gəlinməzdi. Ya­lana, xəyanətə və qorxaqlığa sonsuz nifrəti olub, sədaqəti, dözü­mü, dəyanəti hər şeydən yüksəkdə tutan həmin məğlubedilməz kö­çəbə ruhuna qarşı oturaqların dərinlərdə necə bir gizlin həsəd apar­dığı da açıq-aydın göz özündədir. Həqiqətən köçəbələr mad­diy­yata az bağlandıqları üçün yalandan, riyadan da uzaqdılar. On­larda düzlük, doğruluq və mərdlik, verdiyi sözü tutmaq ər igidin ni­şanı bilinirdi. Onlar varlıqlarını qoruyub sax­lamaqdan ötrü təbiət qüv­və­ləri ilə əsla ölüm-dirim savaşına qalxmazdılar, çünki bütün baş verənləri qədərə bağladıqlarından hər nə gəlsə hamısının bir alın yazısı olduğuna inanır, bu üzdən özləri özləriylə barışıq içə­ri­sində olub hətta ölüm qarşısında belə qorxu duymadan yaşayırdılar.

Lakin bu da gerçəklikdir ki, bir bölük insan var, ləyaqəti qo­ruyub şərəflə yaşamaqdansa mənliyi itirməklə qazanmaq baha­sına olsa belə maddi rifah, bolluq, rahatlıq və təhlükəsiz bir hə­yatla yaşamağı daha üstün tutmuşdur. Əksərən şəhərlilər, otu­raq­lar arasında rast gəlinə bilən bu tip insanlar nəfslərinin əsir­liyində qaldıqlarından özlərinin xain, ikiüzlü, satqın, bir sözlə, qul xislətli olmalarından çox vaxt xəbərdar da deyildilər. Ərən qanunlarıyla yaşayan və yalnız ilahinin qoyduğu qanunlar qar­şısında özünü cavabdeh görən köçəbələr ona görə də belə möv­cudatlara qarşı hər zaman amansız davranırdılar. Ağalarına xə­yanət eləyərək Çingiz xanın tərəfinə keçməklə bir çox hallarda qələbəsini təmin etmiş olsalar belə, həmin satqın əyanları köçəbə ruhunun həqiqi daşıyıcısı Çingiz xan çox zaman ən ağır cəzaya məhkum etmiş, sağ saxlayanda isə hakim dairənin heç həndəvərinə yaxın qoymamışdı... [17]

* * *

Əli Rza Yalmanın “Cənubda Türkmən oymaqları” əsərində belə bir maraqlı qeyd var: “Topal Abdala dedim ki, siz qara­çısınızmı?”. “Haşa, əfəndim, biz qaraçı deyilik. Qaraçı soyu ay­rıdır, – dedi”. [11]

Azərbaycanın böyük yazıçısı Mirzə Cəlil isə “Tərəkəmə” adlı yazısında deyir: “Bir yandan o biri yana köçmək, bu il bur­da, gələn il bir ayrı yerdə yaşamaq, yay fəsli yaylaqda, qış fəsli qışlaqda güzəran etmək qədim əyyamdan başlanıb...

Bu sayaq yaşayan adamlar yer üzündə indi yenə az-maz tapılır. Qeyri yerlərdə bunlara “qaraçı” deyirlər, bizim içimizdə bunların adı tərəkəmədir” [7].

Şübhəsiz, burada bir anlaşılmazlıq var. Yəni əski türklərdə olduğu şəkliylə bir həyat tərzi kimi yaşanan köçərilik, köçəri həyat tərzi keçirən əhalinin bir qisminin bu günəcən daşıdığı adla isə “tərəkəmə”liklə sadəcə bir yerdən başqa yerə daşın­mağın arasında, əlbət ki, çox böyük fərqlər mövcuddu. Məsələ bundadır ki, Avrasiyanın ən inkişaf etmiş milləti səviyyəsinə yük­sələn əski türklərin Böyük Çöl – Turanla bağlı köç həyatı tamamən bənzərsizdi. Bu köçəbələrin, qədim mənbələrdə deyil­diyi kimi, “həmişə durduqları yer yoxdu”. Şübhə yoxdur ki, belə bir hərəkətlilik, belə köç dalğalanması bəlli sərhədlər daxilin­dəydi və qədim türklər də Turan deyilən bu böyük vətənin gü­neyi ilə quzeyi, gündoğanıyla günbatanı arasında köç eləyirdi. Bu səbəbdən “türk köçəriliyi ilə qaraçı köçəriliyini eyniləşdi­rənlər bilməlidirlər ki, türk köçü vətən daxilində baş verirdi” [3].

Uzaq tarixdən, eləcə də mifik zamanlı keçmişdən insanlığın yaranma yolu haqqında tarixi, arxeoloji, psixoloji biliklə silah­lanmadan təxmini və təqribi yazmağın yolverilməz olduğunu və bunun da ciddi bədii əsəri gücdən saldığını söyləyən prof. K.Vəliyev yazıçı M.Süleymanlının “əski oğuzların təbiətə qarış­mış həyatı”ndan danışan folklor üslublu “Köç” romanı ilə bağlı deyirdi ki, həmin kəsir bu əsərdə açıq-aydın hiss olunur. Çünki “Köç”də “qaraçı köçəriliyi ilə oğuz-türk köçəriliyi çox vaxt eyniləşdirilir ki, bu cəhət xüsusilə dözülməzdir.., elmi əsasdan məhrumdur”.

* * *

Qədim türk köçəri həyat tərzindən danışarkən, doğrudan da, unutmaq olmaz ki, bəşər mədəniyyəti tarixində bir çox mühüm kəşflər məhz köç ehtiyacının özündən doğmuşdur. Köçəri türk­lər bəşəriyyət tarixində ilk dəfə olaraq atı əhliləşdirmişdilər. Bu böyük hadisə öz ardınca qanunauyğun olaraq bir çox mədəni kəşfləri də gətirmişdi. “Atlı-köçəri mədəniyyəti” sözü də atın bu mədəniyyətdəki çox mühüm yerindən xəbər verir.

Yaddan çıxarılmamalıdır ki, “dünyanı belə dar görən” köçə­bə türklərin sürətlə iqlimdən-iqlimə qoşaraq gündoğandan ta gün­batanacan geniş ərazilərə hökm eləyə bilmələrini eyni za­manda onların daim at belində olmaları təmin etmişdir. At belin­də olmaq başqalarından üstün olub onlara hökmetmə duyğusu oyandırmaq­la yanaşı, sanki at üstündə doğulmuş olan atlı-köçəri türkün qəl­bində həm də öz gücünə dərin inam hissi aşılayırdı. Azadlıqdan məhrum topluluğu “ölmüş” sayan qədim türk cə­miyyətində şid­dətli istiqlal eşqinin, yenilməzlik ruhunun və elə­cə türk insanının təbiətindəki bəylik qürurunun da başlıca qay­naqlarından biri məhz budur [5]. Ulu Mahmud Kaşqarlının “Di­van…”ındakı: “Quş qanadı ilə, Türk atı ilə” savı bu baxımdan dərin mənalıdır.

Köçəri türkün tarix boyu heç bir xalqdan asılacağı olma­yıb­dır. Heyvan bəsləməyin böyük ustası olmağı sayəsində o, özünün yeyəcəyini, geyəcəyini tam təmin eləyirdi. Köçərinin uzun müd­dət üçün saxlana bilən bütün yeməkləri də onun ke­çirdiyi həyat tərzinin öz ehtiyaclarından doğmuşdu. Ondandır ki, həyatı daha çox at belində və savaşlarda keçən köçəri ruhlu türk öz yemə­yin­də, məsələn, göy-göyərtiyə bir elə dəyər verməzdi. Bəlkə bu üz­dəndir, qayınatası Bilgə kağana savaşmağı yasaq edən buddizmi qəbul etməməsini və heyvan əti yeməyi tövsiyə eləmişdi.

Köçəbəliyin üstün və zəngin mətbəx mədəniyyətiylə yanaşı, tək bir xalçaçılıq sənətinin özü başdan-başa bütöv mədəniyyət hadisəsiydi ki, sözlə belə təsvirə gəlmir. Böyük-böyük şəhərlərin ən modern salonları məktəb, mədrəsə təhsili görməyən köçəbə qızının toxuduğu xalıyla, kilimlə zinətlənir... Köçərilərin dilində maldarlıqla, xalçaçılıqla və ya mətbəx mədəniyyəti ilə bağlı istilahların intəhasız dərəcədə çoxluğu və həmin anlayışların hər hansı maddi mədəniyyət hadisəsini incəliklərinə qədər ifadə edə bilmək gücündə olması köçəriliyin bu xalqın taleyindəki böyük keçmişindən xəbər verir, çünki köçəbə ruhunun birər qədim və zəngin tarixinin yadigarıdır. Əski köçəbə türklərin yaratdıqları mədəniyyət və sənət onların həyatlarının ayrılmaz parçasıydı…

Əsasını savaş təşkil eləyən atlı-köçəbə həyatı qüvvətin hərə­kət halına gəldiyi zaman içində axıb keçir. Köçəbə dastanları da bu həyatın fəlsəfəsini, təməl prinsiplərini çox gözəl anladır. Dastanlarda türk insanının cəsur və qüvvətli olmasını zəruri edən yaşayış tərzi üçün ideal qəhrəman tipi, bir də sürətli hərə­kə­tin yaratdığı və qüvvətin hakim olduğu geniş məkan var. Hə­min məkansa dayanılan, yaşanılan yox, aşılan yerdir. Buradakı təsvirlər ona görə yığcamdır; zamanın və məkanın sürətlə aşıl­dığı, heç nəyin üzərində geniş dayanılmadığı axınçı yaşayış tərzi öz ifadəsini köçəbə türk dastanında qısa cümlələrlə tapır [6].

“Kitabi-Dədə Qorqud”un dilində “Qanadların ucı qırıl­ma­sın!” – deyə bir alxış var. Övliya Qorqudun dilindən söylənən bu alxışdakı “qanad” sırf köçəri həyat tərziylə bağlı “tarix yuvası” olan çox sayda anlayışlardan biridir. Elat həyatında qanad ça­dırın üzərinə örtülən keçə parçasını bildiribdir. “Altı qanadlı ağ çadır” anlayışından da göründüyü kimi, daha çox altı hissəli olan bu örtüyün həmin ayrı-ayrı parçaları xüsusi iplər vasitəsilə uc-uca bağlanırdı. Örtüyün hissələrini birləşdirən o bağın qop­ma­ğı, yəni qanadların uclarının qırılmağı da bu üzdən evin (ça­dırın) uçub-dağılmağı olaraq anlaşılırdı. Ona görə də Oğuzun bilicisi övliya Qorqud Ata Oğuz ərənlərini alqışlayan zaman bu sözləri deyir – ərənlərə başları üzərindəki çadır örtüyünün uçma­mağını, bu örtük hissələrini birləşdirən bağın uclarının bir-birin­dən qopmamağını, deməli onların evlərinin dağılmamağını, yurd­suz qalmamaqlarını diləyir [12]... Bu alxışdakı məna dərin­liyini yalnız köçəri həyat tərzinin mahiyyətindəki gözəlliyi du­yanlar bilə bilərdi...
* * *

Türkün həyat tərzinin özülündə dayanan köç yolu eləydi ki, bu yol onda irəlini görmək bacarığı, yüksək cavabdehlik duy­ğusu, fiziki və ideal əxlaqi dözümlülük kimi keyfiyyətlər aşıla­yırdı. Hər addımda qarşıya çıxacaq sıldırım qayalar, ucsuz-bu­caqsız boz çöllər, geniş irmaqlar köçəri türkdən bir göz qır­pımında onları aşa bilmək bacarığına yiyələnməyi tələb edirdi. Ona görə də, tutalım, türkün ova çıxmağı ilə savaşa getməyi arasında bir fərq yox idi, yəni döyüş hazırlığı özlüyündə köçəri türkün sərt həyat qanunlarıyla sıx bir şəkildə çulğalaşmışdı [3].

Təbiətin içində yaşanan köçərilik bir həyat tərzi kimi ağır fiziki şərtlərə qatlanmağı tələb eləyirdi. Bu üzdən türklər hər cürə hava şəraitinə də öyrəncəliydilər. Onlar fiziki cəhətdən dözümlü və mətin olmaqlarıyla hər vaxt düşmənlərini heyrətdə qoyardılar. Dözüm, dəyanət onların anadangəlmə fitrətindəydi. Onlar döyüşü ata-babaların mirası bilirdilər. Belə bir cəmiyyətdə isə, təbiidir ki, fiziki cəhətdən zəif olanlar üçün yaşamaq hədsiz dərəcədə çətin idi. Bu səbəbdəndir, fiziki qüsurlu doğulan uşaqlar Tanrının gön­dərdiyi bəla bilinib cismən məhvə məhkum olunurdular.

Ailə və ordu kimi iki sosial birlik üzərində yüksəlmiş olan qədim zamanların köçəri türk cəmiyyətində hər kəs eyni za­manda yaxşı döyüş təlimi görməli, savaşa hər an hazır olmağı bacarmalıydı. Gələcəyin əsgəri deyə bir alp-ərən gözüylə bax­dıqları üçün hər doğulan uşağı dünyaya göz açandan bir müddət sonra, məsələn, qışda qarın üstünə ataraq oturaq mədənilərin ağıllarına sığmayacaq qədər köçəbə həyatının çox sərt qanun­larıyla böyüdür, kiçik yaşlarından qoyun-quzuya mindirir, atçı­lığa və miniciliyə alışdırırdılar.

Yüksək əxlaq, polad intizam və bitməz-tükənməz fiziki ener­­jiyə malik olmağı tələb edən köçəri həyat tərzinin təbii nəti­cəsiydi ki, belə bir cəmiyyətdə heç kimsə hünər göstər­mə­yincə ad-san qazana bilməzdi. Ad son dərəcə güclü genofonda sahib olan bu cəmiyyətdə yalnız qılınc, nizə və qan bahasına qaza­nı­lırdı. Yəni bəy ola bilməkçün qan tökmək, ac doyurmaq, çılpaq geyindirmək gərəkdi. Lakin köçəbə mədəniyyətin daşıyıcısı olan insan cismən belə sağlam olduğu qədər ruhən də sağlam biriydi...

Təbiətən köçəbə türk gənci ölümlərlə əylənəcək qədər qo­çaq, igid və dəliqanlıydı. Damarlarda axan qanda olub zamanı gəlincə kükrəmiş sel kimi coşub bənd tutdurmayan həmin dəli­likdir ki, onun nə olduğunu həqiqətən də sonacan nə slavyanlar, nə roman-german xalqları anlaya bilərdilər. Çünki hər zaman heyranlıq doğurmuş olsa da, onlar üçün tam anlaşılması çətin olan bu ərdəm yalnız geniş Avrasiya çölünə – Turan düzlərinə yayılmış köçəbə türklərin mədəniyyətinə məxsus bir hadisəydi, bu mədəniyyətin ayrılmaz parçasıydı.

Türklər hər nə qədər dincliyə üstünlük versələr də, qaçılmaz savaşlar onlar üçün bir alın yazısı olduğundan Tanrının arslan si­fətində yaratdığı bu insanların böyük çoxluğu hələ gənc yaşla­rın­daykən savaş meydanındaca həlak olurdular”. Yürüşlər, axın­lar bu xalqlardan ötrü bir həyat qanunuydu. İgidlik, alplıq şücaə­ti göstərərək savaş bacarığı sayəsində öz yerini “iti polad qılın­cıyla” almaq bəlkə ona görə də nəsillərin sürətlə dəyişib getdiyi türk köçəri cəmiyyətinin idealı və əzəli- əbədi qanunuydu.

Köçəri türk dağı, onun yüksəkliyini sevir, hətta o qədər se­vir­di ki, düşmən üzərinə də ildırım sürətiylə həmin yüksək­lik­lərdən şığıyırdı. Fırtına kimi gəlir, quş sürüləri kimi birdən-birə yox olurdu. Köçərinin hər zaman boy göstərən bu hərbi üstün­lüyü onların mədəni baxımdan da yüksəlməsinə təsirsiz qalma­mışdır. Türk mədəniyyəti tarixi boyunca baş verən yüksəlişi təmin edə­cək ölçüdə böyük dövlətlərin qurulmağı da, Tanrının buyruğu ilə və dünyanın nizamına uyğun olaraq günəşin hərə­kəti boyunca baş verən bütün böyük fəthlər də oturaq olanlardan daha çox, həqiqi savaşçı ruhuna sahib, şücaəti və cəsarəti ilə o biri xalqlardan daha üstün, daha dəyanətli olan köçəbə ruhluların xidmətidir. Cahan hakimiyyəti məfkurəsi də bu üzdəndir ki, elə daha çox həmin köçəbə türklər arasında yayılıb təşəkkül tapmışdı.

Lakin bir daha qeyd etmək gərəkdir ki, bütün bu tarixi ger­çəkliklərin ziddinə olaraq, əksər hallarda da əski türklərin nə­zərdə tutulduğu atlı köçəbə mədəniyyətlərinə və bu mədəniy­yətləri təmsil edənlərə vəhşiliyin, mədəniyyətsizliyin daşıyıcısı gözüylə baxılmışdır. Yaratdıqları gözəl nə varsa hamısının üzə­rindən bir qara xətt çəkilən həmin köçəri xalqlar “mədəni otu­raqlar”ın gö­zündə insanlıq simasını itirmiş olan “barbarlar” sıra­sına daxil edil­mişlər. Belə bir zəngin və yüksək mədəniyyət da­şıyıcıları haqda bəziləri hətta “bəsit dilli başıpozuq köçərilər” deyə bəhs etmişlər ki, nahaqdan söylənmiş bu sözlər də əslində böyük kö­çəbə ruhunun açıq təhqir olunmasından başqa heç nə deyil.

Heyrətamiz dərəcədə dayanıqlı olmağı ilə seçilən atlı-kö­çəbə mədəniyyətinin dünya üzündə yeri yoxmuş kimi adının da zor gücünə tarixin dərinliklərindən silinib atılması işini isə Qərb sivilizasiyası birbaşa özü həyata keçirir. Bu sivilizasiya köçəri xalqların təbiətin ritminə bənzər dövran eləyən hərəkətliliyini – mövsümdən mövsümə yer dəyişmələrini də yanlışlıqla – qapalı dövrə boyunca hərəkət eləmək və dolanıb dolanıb yenə də hə­min dövrələrdən köçmək kimi anlayır, bundan isə çıxış edərək köçəbələri mahiyyətdə özlərinin tarixləri olmayan və inkişafdan qalmış xalqlar gözündə görür və s.

Təbii həyatla yaşandığından köçəbə cəmiyyətləri özlərini içəridən yenilərkən belə yenə də yaradılışın nizamına uyaraq, təbiətin qaydalarına daha uyğun yaşamağı bacarır, onun dövran etmə gücünü, ritmini həyatlarına hakim olan ən böyük qüvvət kimi daha çox qoruyub saxlaya bilirdilər. Köçərilərin yer-yurd dəyişmələri eyni zamanda landşaft amiliylə bağlı olub, təbii mühitdəki antropogen dəyişikliklərə köçəri həyat tərzinin gös­tər­diyi cavab reaksiyasıydı.

Köçərilərin el şəklində qurduqları dövlətlərin çökməsinə gəlincə, bütün təbii sistemlər kimi onlar da doğulur, yaşayır, zamanı gəlincə, hansısa bir kataklizm sonu məhv ola bilir, yaxud yerini bir başqasına verə bilirdilər. Köç dalğalanmalarının uzun­müddətli quraqlıq, tayfalararası aralıqsız çəkişmələr, geniş yayıl­mış olan xəstəliklər və b. k. çeşidli səbəbləri ola bilirdi. Lakin atlı-köçəblərin qurduqları dövlətlərin nə doğulmaları, nə dağıl­maları ilə böyük təbii fəlakətlər arasında birbaşa açıq bağlılıq da yoxdur [16]. Yerləşilən ərazi, coğrafi amillər nəzərə alındı­ğın­dan köçəbələrin qurduqları dövlətlər bu yerlərin təbiə­tinin do­ğura biləcəyi çətinliklər qarşısında əksərən çeviklik gös­tərə bi­ləcək gücdə olan bir mexanizmə sahib idi.

* * *

Əkmə bağ, bağlanarsan,

Əkmə əkin, əylənərsən.

Çək dəvəyi, güd qoyunu –

Bir gün olar bəylənərsən.
Bu sözlər əcdadlarının azad və asılılıqsız yaşamalarını on­ların köçəbə olmalarına bağlayan, özü də elat həyatıyla yaşayan türk insanının köçəbəliyə inancını bəlli bir ölçüdə ifadə edir.

…Oturaqlardan fərqli olaraq atlı-köçəri türklər hər zaman yer dəyişdirmə imkanına sahib idilər. Onların istiqlal duyğula­rının tə­məlində bir də bu amil dayandığını söyləyənlər, əlbət ki, haqlı­dırlar. Əkib-becərdiyi yerə dolanışıq üzündən, bir qarın doyurmaq ehtiyacı qarşısında bağlanıb qalan, əsarətə boyun əy­məli olsa da, torpağını tərk eləyə bilməyən oturaq əkinçidən fərqli olaraq, kö­çəbə türk özünün azadlıq və istiqlal duyğusunu heç vaxt boğub qalmır, çünki baş verə biləcək hər hansı dəyi­şiklikliyə qarşı, doğ­rudan da, tam hazır olmağı bacarırdı. Ona görə də azad yaşaya bil­diyi yerlərəcən gedən köçərinin, tutalım, ev əşyası yalnız götü­rə bildiyi qədər olurdu. Azadlıq duyğusu və sərbəst davrana bilmə istəyi bunu tələb edirdi. Odur ki, köçəbə­nin evi belə hər gün sö­külüb qurula biləndi... Ən başlıcası da sa­hib olduğu bütün nə var­sa köçəri türk insanının gərək olan vaxt heyfsilənmədən atıb get­məyi bacar­mağıydı, çünki daxilən o, tam azad idi və bu azadlığı həqiqətən imkan verməzdi ki, o, məsələn, ağır təbii şərtlərdə yaşa­mağa özünü məcbur eləyə-eləyə daima bəlli bir yerə bağlı qalsın.

Dünya malının, yalnızca azad və kimsəyə bağlı olmadan yaşaya bildiyi torpaqları vətəni bilən əski köçəbə türkdən ötrü o üzdəndi zərrəcə dəyəri yox idi. Bu isə sonucda öz bərabərincə sosial ədaləti və insana sayğılı davranmağı gətirirdi. Belə bir mə­dəniyyət daşıyıcısının içərisində onu maddiyyata bağlama­yan, nəfsinin əsiri eləməyə qoymayan, acgözlük və tamahdan büsbütün uzaq həmin azadlıq ruhudur ki, köçəbəliyi bir dünya kimi anlamaq istəyənləri zaman-zaman özünə heyran qoyubdur.

Köçəri türk topluluğunda bir sinif iyerarxiyasına rast gəlin­mir ki, belə bir quruluşa sahib olması da bütövlükdə cəmiyyətdə fərdlərin azad yaşayışını təmin edirdi. Əski türk yazılı abidələ­rindən göründüyü şəkliylə də, burada aşağıların yuxarılara tabe­çiliyi qaydası yox, idarə eləyənlərdən idarə olunanlara doğru yal­nız bir sıralama var. Oğuzların sanki sinifsiz bir cəmiyyət qu­ruluşuna sahib olduqları və onlarda nə sərvətin, nə də mövqe arasındakı fərqlərin cəmiyyətdə heç bir fərq yaratmadığı haqda çoxdan söylənibdir. Ancaq köçərilərdən bəhs eləyən kitablarda hətta bu topluluqdakı hansısa “sinfi mübarizə”dən belə danı­şılıbdır... [15]

…Köçəri topluluğu təbii şəraitdə özünü göstərən dəyişik­liklərə bir yerdən digər yerə köç etməklə və s. şəklində reaksiya verir, lakin bununla qalmayaraq, özünün dövlət strukturu və sisteminin, türklərdə adlanan şəkliylə “el” təşkilatının yeni-yeni formalarını hazırlayır, onun yeni texnologiyalarını yaradırdı. Bu zaman, şübhəsiz, təbiətlə həmin köçəri topluluğu – “elat” sis­temi və bu topluluğun öz fərdləri arasında yaranan yeni müna­sibətlər xüsusilə mühüm idi. Cəmiyyət özünün təbiətlə münasi­bətlərində ona öz nizamını davamlı olaraq qoruyub saxla­yaca­ğını təmin eləyəcək bir sistem – sosial davranış normalarından ibarət əxlaq sistemi işləyib hazırlayırdı. Həmin sistem isə elə idi ki, təbiətin ağır şərtləri qarşısında ona öz-özünü həm də yenidən qura bilmək imkanı verirdi.

Əski türklərin mənəvi varlığını çox cəhətdən köçəbə həyatın təbii-coğrafi amilləri şərtləndirirdi. Bütövlükdəsə türkün dünya­du­yu­munu, dünyagörüşünü köçəbə həyat tərzinə qarşı sevgi deyiləcək dərəcədə duyduğu dərin bağlılıq, alp-ərənlik, igidlik kimi çox sayda mənəvi amillər müəyyən eləyirdi. Bütün bu amillər əksini sosial həyatı tənzimləyib hər kəsin nə etməli oldu­ğunu göstərən və adına “törə” deyilən məcburi qaydalar toplu­sun­da tapırdı. Həyatı son dərəcə yüksək sosial dinamizmlə sə­ciy­yələnən köçəri türkün, təməlində ailə dayanan, yüksək əxlaq üzərində qurulu cəmiyyətinin bütün əxlaq normaları “törə”dən – həmən yazılmamış ənənəvi xalq qanunlarından ibarət idi. Orxon kitabələrində “törə” sözü çox yerdə “el” (dövlət) sözüylə yanaşı gəlir. Bu isə o deməkdir ki, bir quruluş kimi köçəbə türk eli özəl qanunlar olan törə hökmlərinə söykənirdi. Türk gücünün sirrini özündə qoruyub saxlayan törə bütünlüklə şüurlarda yaşayır, yaşadılırdı [3; 5]. “El gedər, törə qalır” şəklindəki çox əski atalar sözü də təməl həyat prinsipi kimi atlı köçəbə türk üçün törənin nə demək olduğu məsələsinə böyük ölçüdə aydınlıq gətirir.

Doğrudur, törə heç də dəyişməz qəliblər toplusu deyildi, yəni çox gərək duyulduğu vaxt onda da dəyişikliklər oluna bilir­di. Bununla belə törədə dəyişməyən prinsiplər də vardı bunlar hamısı bir arada dəyişik şərtlər içərisində olsa belə onun sürəkli mövcudluğu və təsir gücünü qoruyurdu. Həqiqətən, əski türk köçəbəliyi ilə türk törəsi arasında qarşılıqlı bir bağlılıq vardı. Həmin törəydi ki, türkün köçəri cəmiyyəti daxilində hər bir kəsin – böyüyün böyük, kiçiyin kiçik yerini dəqiq və aydın müəy­yən eləyir, ailənin möhkəm və sarsılmaz təməlini, ideal əx­laqa söykənən dəmir intizamı təmin edirdi. Onların köçərilikləri, Z.Göyalpın “Türk mədəniyyəti tarixi”ndə dəqiq bir ifadəylə söy­lədiyi kimi, törələrindən və törələri də köçəbəliklərindən zövq alırdı. Bu mənada köçərilik əsla təbii-coğrafi şərtlər qarşısında məcburiyyət üzündən meydana gələn yaşayış tərzi deyil, bir dünyagörüşü, duyğu və törə məsələsidir.
* * *

Təbiətlə ahəng içində, təbii axarıyla bir həyat yaşayan kö­çəri türkün adətlərində böyük ziddiyyət olduğunu deyib onu “həm zalım, həm mərhəmətli” olaraq görən yabançı fərqinə var­mırdı ki, bunun özü özlüyündə köçəbə ruhunun nə qədər ərdəmli olmağının bir göstəricisiydi. Təbiətdən öyrənib gündəlik yaşayı­şında əməl elədiyi o sərt qanunlardı ki, həmin cəmiyyətin belə­cə, pozulmaz bir nizam içərisində yaşamağını təmin eləyirdi.

Köçəbə ellərin başçıları özləri köçəbəliyə hər zaman sadiq qaldıqları kimi bu sədaqəti övladlarından da görmək istəmişlər. Oğuz kağan öz tayfalarına qəti tapşırığını vermişdi ki, daima köç edin, oturaq olmayın!.. Tam buna bənzər fikirlərə Çingiz xa­nın “Yasa”sında da rast gəlinir. Osman Qazi belə hakimiyyətin – bəyliyin türkmanlıq və yürüklük, yəni köçəbəlik eləyənlərə aid olduğunu söyləyir: “Olmasun ki, oturaq olasız. Bəylik türkman­lıq və yürüklük eləyənlərdə qalır” – deyib oturaq həyatı qətiyyən tövsiyə eləmirdi [2].

Böyük bir qismi köçəri həyat tərzi keçirən, yəni elat oğuzlar oturaq həyat tərzinə keçənlərə “yatuq” adı verirdilər. Z.V.To­ğa­nın vaxtilə vermiş olduğu şifahi bilgiyə görə, Türküstanda (XIV yüzildə?) moğollardan öncə yaşamış türklər də daxil bütün otu­raqlara “tat” deyilirdi ki, həqiqətən bu söz türk boyu olan köçəbə qaşqayların dilində də “türk olmayan, yad-yabançı”, yəni türk­dən başqası mənasındadır (Türklərin dilində oturaq farsların mil­li adı kimi işlənən “qorxaq” anlamlı “təzik” sözü də bu kök­dən­dir). Göyçə, Ağbaba və Qars yörələrində isə tərəkəmələr “tat” deyə oturaq, əkinçi aran adamını çağırırdılar.

Bir neçə yüz il əvvəl kənd salıb oturaqlığa keçmiş əski yü­rüklərə Anadoluda hələ də yürüklüyünü davam elətdirənlərin ayrı bir xalq gözü ilə baxması onların yürüklüyə, köçəbəliyə nə dərəcədə yüksək dəyər verdiklərini aydın göstərir. Yəni “türk­lərdə etnik mənsubiyyət həyat tərzi və ona uyğun olan etnik təş­kilatla sıx bağlı idi. Ona görə də eldən və boydan çıxanlar öz­lərinin etnik dünyalarından da çıxmış sayılırdılar” [4].

Doğrudur, şəhər özünün təlqin elədiyi yaşama tərziylə hələ çox sonralar, yəni yalnız bizim zamanımızda insanı həqiqətən də əsəbi eləyib onun ruhuna parçalayıcı təsir göstərəcəkdi. Lakin köçəbənin şüurunda, görünür, o, hələ çoxdan dünyanın sonunu gətirəcək bir yer olaraq düşünülürdü. Çünki köçəbənin nəzərin­cə, oturaq xalq yumşalır, törəsini itirir, yeni nizam yaratmağa qabil olmurdu...

Çin qaynaqlarına əsasən, Göytürk vəziri Bilgə Tonyuquq Budda dininin qəbul edilməsi əleyhinə olduğu kimi şəhərlər sa­lınmağı fikrinə də qarşı çıxmış: “Bizim gücümüz yerlər-sular arayaraq bir yerdən başqa yerə köç eləyib daim dolaşmağımızda, köç salıb həmişəlik yaşayacaq bəlli yerimizin olmamağın­da­dır… Zəif olduğumuz zamanları da dağlara və vadilər arasına çəkilib qoruna bilərik... Əgər qala divarları qurub şəhər salsaq, köhnə vərdişləri, adət-ənənələrimizi dəyişdirsək, bir gün mütləq çinlilər şəhərlərimizi mühasirəyə alacaq, bizi əsir götürəcəklər və Çinin tabeçiliyi altında qalacağıq. Buna heç şübhəniz olma­sın!..” – demişdi [9].

“Səlcuqnamə” müəllifi uluların öyüdünü belə nəql eləyir: “olmaya şəhərlərdə yaşayasınız, çünki şəhərdə yaşayanların eli və boyu məlum olmaz. Əsl-nəcabəti və şərafəti qalmaz. Bəylik və ədalət ancaq köçəbəlikdə və türkmənlikdədir”…

Hunların bir qisminin şəhərlərdə yaşamağına baxmayaraq, oturaqlıq və şəhər həyatı ümumilikdə qədim türkün həyat tərzi üçün səciyyəvi olmayıbdır. “Ona görə də qala qorumaq və qala almaq onların savaş adətlərinə tamamilə yad idi... Qalada yaşa­mayan bir xalq üçün qala almağın və ya onu müdafiə etməyin əhəmiyyəti də yox idi. Hun xaqanı Cici Səmərqənddə qala ar­xasında müdafiə olunduğu üçün Çin ordusuna məğlub oldu” [3].

“Azərbaycan tarixi”ndə yazılır ki, monqol qoşunlarının da başlıca hücum obyektləri ilk öncə şəhərlər olmuşdur. Şərqşünas Qrusse isə “Bozqır imperatorluğu” əsərində deyir ki, “monqollar Pekini tutdular, adamları qılıncdan keçirdilər, evləri dağıdıb külünü göyə sovurdular. Talanlama düz bir ay sürdü. Aydındır ki, köçəbələr sadəcə olaraq bu boyda şəhərlə nə eləyəcəklərini bilmirdilər və ağıllarına belə gəlmirdi ki, ondan istehkam kimi möhkəmlənmək, hakimiyyətlərini genişlətmək üçün istifadə etmək olar. Onların yaxıb-yıxmaqları, adamları öldürməkləri də özlərini itirdiklərindən və başqa cür bacarmadıqlarından gəlirdi, daha dağıtmaqdan zövq almaq deyildi bu...” [13]. Köçəbənin oturaqlıq, əkinçilik qarşısında duyduğu acıları Oğuzların epik ənə­nəsində dünyanın sonu ilə bağlı Qorqud Ata Övliyaya aid edilən sözlərdən də görmək olur: “Əgricə-bügrücə ağac qalma­ya, saban ola…// Dərə-təpə qalmaya, tarla ola…”

Köçərilərin gözündə şəhərlər bəlli bir nöqtədə də oturaqların xəyalından doğan bir cəhənnəmdi; bu üzdən onlar şəhərləri, şüb­həsiz, sevə bilməzdilər... Anadolunun yaşlı yürüklərinin təsəv­vür­lərində dünyanın sonunu, qeyri-müəyyən gələcəyi səciyyə­lən­dirən: “...Qiyamət yaxınlaşan zaman bina ilə zina artacaq. Dağ­larda olanlar kəndlərə, kəndlərdə olanlar da şəhərlərə dolu­şacaq­lar...” – sözləri qiyamət anlayışına, ənənəvi mədəniyyətdə esxato­logiya ilə bağlı təsəvvürlərə və bir də, bir də köçəbələrin şəhərə münasibətinin köklərinə müəyyən mənada aydınlıq gətirə bilir.
* * *

Oturaq həyata keçənlərin artıq kiminsə tərəfindən qorun­mağa ehtiyacı vardı. Ancaq türk köçərisi buna heç zaman ehti­yac duymadı, çünki o özünü, ailəsini və malını-canını özü qoru­mağı bacarır, bununçün bir başqa kimsəyə bel bağlamağı o, ağlına belə gətirmirdi. Köçəbə yalnız öz gücünə, özünün qüvvəsi və şücaətinə güvənə bilirdi. Çünki daimi hərəkət halında olduğu üçün hər an kənardan gələ biləcək təhlükəylə qarşı-qarşıyaydı və həmin təhlükələrdən qorunmaq üçün də o özündən başqa heç kimsənin qüvvəsinə güvənə bilməzdi. Bu isə həmin köçəri cə­miyyətinin alplığa bir xarakter kimi nə dərəcədə ehtiyacı ol­duğunu normal bir hal olaraq qəbul etməyi zəruri edir...

Sərtlik və qüvvət ona görə də bu topluluğun yaradılışında vardı, şücaət bu üzdən, doğrudan da, onun xarakterindəydi. Bü­tün sərtliyi ilə yanaşı comərd, xeyirxah və lütfkar olmaqsa kö­çəri türkün öz təbiətindəydi. Keçirdiyi həyat tərzinin dinamizmi özlüyündə köçəri türkün savaş ruhunun daha çox yüksəlməsini şərtləndirirdi. Bu baxımdan hər bir azad köçəri eyni zamanda bir döyüşçü əsgər idi. Ona görə də bu savaşqanlıq bacarığı heç bir halda köçəri mədəniyyət daşıyıcısının təbiətindəki hansısa acgözlük, qarətçilik və qəddarlıq hissi ilə əlaqələndirilə bilməz.

Atlı-köçəri mədəniyyətinin qəbul elədiyi və idealizə etdiyi alp tipini köçəri cəmiyyətinin öz yaşayış tərzi və axınçı ruhu do­ğurmuşdu. Geniş Avrasiya bozqırlarında yaşayıb var ola bilmək və ətrafa özünü qəbul elətdirə bilməkçün aralıqsız mübarizə aparmaq gərək idi. Türk cəmiyyətinin sayğı göstərdiyi və sevgi bəslədiyi belə bir insan da elə, yurda və törəyə son dərəcə bağlı qəhrəman, cəsur, yenilməz və daim hərəkətdə olan alp-ərən ti­piy­di. Döyüş meydanında, o, əlbət ki, qəddar və bir qaniçən olur, heç kimə rəhm eləmir, lakin kimsədən də mərhəmət um­mayaraq savaşda ölməyi şərəf bilirdi. O, xəstələnərək yataqda ölməkdən də utanardı. Bunlardakı ucalığısa yalnız sərt həyat şəraitinə alışmış olan və alp xarakterinə son dərəcə sayğıyla ya­naşan bir köçəbə ruhu duya bilərdi.

* * *

Köçəbə ruhlu türkün “Tanrı” anlayışı da ilahlarını ürək­ləriylə deyil, gözləriylə idrak eyləyən yunanlıların, yaxud dini inanışlarının təməlini qorxu və təhdid təşkil edən bir çox digər xalqların “Tanrı, Allah” anlayışlarından fərqlənirdi. Heç bir an­tropomorfik özəllik daşımayan həmin ülvi anlayışın öz ölçüləri vardı. Bu baxımdan Əbülqazi Bahadır xanın “Türk şəcərəsi” (Şəcərəyi-tərakimə) əsərindəki bir səhnə diqqəti çəkir: Çingiz xan Buxaraya xəbər göndərir ki, soruşacağı mətləblər olduğuy­çün yanına elmli birini göndərsinlər. Buxara camaatı Qazi Əş­rəfi, yanınca da bir vaiz qoşub xanın yanına yollayır. Xan so­ruşanda ki, müsəlman olduğunuzu nədən bilmək olar, onlar: “biz müsəlmanlar Xudanın bəndələriyik. Xuda birdir və bənzəri yox­dur” cavabını verirlər. Çingiz xanın: “Mən də Tanrını bir bili­rəm” – sözlərinə onlar davam edib: “Peyğəmbər Tanrının elçi­sidir. Tanrı-taala buyruqlarını yetirmək üçün onu göndəribdir” – deyirlər. Çingiz xan bu sözləri də qəbul edir. Axırda onlar: “Xu­danın Məkkə adlı yeri var, əgər qüvvəmiz yetərsə oraya gedərik” – deyən zaman Çingiz xan artıq bu sözləri qəbul eləmir və deyir: “Bütün aləm Xudanın yurdudur. Bir yer ayırıb oraya getmək nədir?” [1].

Dini ehkamlardan hətta Göy Tanrı adına tapınaqlar ucalt­mağa ehtiyac duymayacaq qədər aşkar uzaq olan, yalnız bu mə­nada dini xarakter daşımayan köçəri türk topluluğuna mənsub insanın Yaradan Tanrı haqda düşündüklərini bu sözlər aydın ifa­də edir. Yazıya, qədərə inananların cəmiyyəti olan köçəbə toplu­luqlarındakı insanların ruhu təmiz duyğularla doluydu. Bu duy­ğununsa tək bir qaynağı həqiqətən bütün aləmləri dolduran Tan­rıydı... Köçəbə türkə görə bütün aləm Xudanın yurduydu; görü­nən aləmdə nə vardısa – suları, dağları, ağaclarıyla hamısı ilkin, ilahi başlanğıc olan Tanrıya bağlıydı, O-nun ayrılmaz parçasıy­dı. Köçəbə mədəniyyət daşıyıcıları olan əski türklər bütün bu yerlərin, göylərin əslində hər zaman inananların könlündə qərar tutan Tanrının (əmri altında) olduğuna inandıqları üçün Göy Tanrı adına böyük və ya kiçik olsun, heç vaxt tapınaq da ucalt­mamışdılar. Mifoloji şüurdan gələn bir qüvvətlə mənsub olduğu qəhrəman köçəbə topluluğun bütün qutsal dəyərlərini bilən və qoruyan hökmdar tipi kimi Çingiz xanın könlündə və düşün­cə­sində qərar tutan da məhz belə bir Tanrı obrazıydı...
* * *

Texnogen sivilizasiyanın yetirməsi olan bu günün insanın­dan ötrü qaydaları çətin anlanan böyük ruhlu köçəri mədəniyyəti təbiətlə bağlı bir məsələ olduğundan, elə təbiətin özü kimi dia­lektik bir proses idi. Ona görə də Lev Qumilyov türk köçəri­liyindən təbiətə istinad eləyən bir hadisə deyə bəhs edərkən, Xudu Məmmədovsa türk sənətinin öz mahiyyəti etibarı ilə Tan­rının türkə bəxş etdiyi təbiətlə əlaqədar olduğunu söylərkən eyni dərəcədə haqlıydılar.

Qərb elmində çevriliş edərək etnologiya ilə müstəmləkə­çi­liyin bağlarını qıran nəhəng intellektual, “əski çağın dünyamızda elçisi” K.Levi-Stros deyirdi: “Bəzən bizə amansızmış kimi gələn cəmiyyətlər bir başqa baxış bucağından insanpərvər və xeyirxah görünürlər”. Odur ki, bir an belə unudulmamalıdır: “köçərilik müasir avropalıya hər nə qədər “vəhşi amansızlıq” kimi görünsə də, köçəbənin yaratdığı sonsuz dərəcədə zəngin mədəniyyətin öz daxili məntiqi var”. Çöl həyat tərzinə uyğun bu zəngin mədə­niyyətin köçəri yaşayış tərzinin öz içərisindən gələn qanunauy­ğunluqları olubdur. Böyük Çöl mədəniyyətinin bu mənada idea­lizə olunmağa heç hansı ehtiyacı yoxdur. Atlı-köçəbə mədəniy­yətində ağlasığmaz dərəcədə yüksək hərbi vərdişlərə yiyələnmək bacarığı, yaşlılara sonsuz qayğı və mərhəmət, qadının bu cə­miyyətdə tutduğu ali mövqe, əcdad xatirəsinə dərin ehtiram və bundan başqa da sənətin hədsiz yüksək səviyyəsi çölün sərt qanunları ilə nə qədər ahəngdar şəkildə bir araya sığdırılmışdı...

Köçəbə ruhunun məhz siyasi istiqlal naminə ölkəni tərk eləməyi belə göz önünə alacaq qədər çox sirləri var ki, onları bəl­kə də təbiətdən öyrənmək olarmış. Bu ruhun yaratdığı mə­dəniyyətin nəyi varsa hər halda təbiətin o ilk baxışdan duyul­mayan gizlin qanunlarından gəlir. Təbiətin ahəngi içərisində ya­şayan və bəlkə bu üzdəndir ki, alın yazısına, qədərə hədsiz dərin inamıyla seçilən köçəbələrin mistik düşüncələrə dalmağa vaxt qoymayacaq qədər dinamik həyat ritmini olsa olsa ancaq təbiət aləmində baş verən gözlənilməz dəyişmələr poza bilirdi. Lakin köçəbə ruhu bununla belə yenə hər dəfəsində etnik sistemin parçası olan təbiət aləmiylə uyarlılıq içində yaşamağa can atır, buna da nail olurdu. Təbiətin yaradıcılıq prinsipləridir ki, ən zən­ginlərindən həmin köçəbə mədəniyyəti sürəkli özünü qurar­kən istifadə edibdir...