CƏlal bəYDİLİ (MƏMMƏdov) İSTİqbal xalq əDƏBİyyatinindir

MİFOLOJİ RƏVAYƏTLƏR VƏ

JANR ÖZƏLLİKLƏRİ
Fövqəltəbii varlıqlar haqda “mövhumat ruhlu” hekayətlər xalq inanışları və xalq demonologiyasının öyrənilməsində başlı­ca qaynaqlardandır. İnsanın demonik ruhla qarşılaşmasından da­nışan ibtidai mifoloji rəvayət mətninin dünya söz sənəti yara­dıcılığında epik nağıl janrının təşəkkülünün başlanğıc nöqtəsi olduğuna görkəmli alim Y.Meletinski də vaxtilə aşkar eyham vurmuşdu [19, s.72-77]. Demonoloji təsəvvürlərin məhsulu olan bu mətnlər, əsasında dayanan və sakral-ritual mahiyyətli olanla bağlılığı hələ qopmayan əski inanışları xalqın şüurunda hələ ki yaşadır. Lakin mifoloji rəvayətlərdən bəhs etməzdən əvvəl mifo­loji mətn anlayışına da qısaca toxunmaq istərdik. Mifoloji mətn ən əski təsəvvürlərin, mifoloji dünya mənzərəsinin yığcam, qısa və aydın, sözlü ifadəsidir. İnformasiya daşıyan mifoloji mə­na yük­lü bu mətnlərin öz daxili qanunauyğunluğu var. Süjetləri içəridən bir-birinə bağlı həmin mətnlər, bir qisim tədqiqatçıların fikrincə, ayrıca folklor janrı kimi də öyrənilə bilər. Strukturuna görə daha çox sadə olan bu mətnlərdə bilgilərin qırıq-qırıq və ala­yarımçıq, bəzən də ziddiyyətli olmasının başlıca səbəblərin­dən biri ötürülən həmin bilgilərin ilkin mənasının unudulması yaxud itirilməsidir. Onların bir çoxu qəliblənmiş bəlli şəkilləri olmadığına görə hər zaman ənənəvi mətn ki­mi qavranılmır. La­kin özündə qoruyub saxladığı mifoloji bilgi baxımından bu mətn­lər əs­ki xalq mədəniyyətinin araşdırılması üçün olduqca qiy­mətli qaynaqdır. XIX əsrdə Altaya yerli əhalidən nağıl və əfsanə mətnləri toplamağa gedən rus şərqşünaslarının anladıqları mənada burada nağıl və ya əfsanə yox, mərasim mətnləri, ovsun, doğumdan əvvəl oxunan dualar, inisiasiya ilə bağlı mətnlər, ayinlər vardı ki, sak­ral, magik məzmununu itirməməsi üçün müəy­yən şəraitdə, yəni ocaq başında, me­şədə tonqal qırağında, dan yeri ağaranda və s. oxunmalıydı. Çünki mifoloji informasiya daşıyan mətnin söylənməsi, bu və ya digər şəkildə ifası əski ənənədə öyüd, yaxud nəyə isə işarə və s. kimi bəlli məqsəd daşıyırdı. O vaxt yazıya alınmış bir çox folklor mətnlərinin girişində və sonundakı həmin magik məzmunlu mifoloji mətn parçalarının olmamasının bir səbəbi isə söyləyicinin o əfsanə və nağılları bəzən söyləməyə məcbur edilməyindən gəlir [12, s.19-20]. Yerinə və zamanına uyğun söylənməyəndə sakrallığını, ma­gik məzmununu itirəcəyinə bir ənənə daşıyıcısı qəlbən inandığı və bundan da qorxduğu üçün söyləyici mifoloji mətnlərdəki hə­min parçaları ifa etməkdən çox vaxt çəkinmişdir.

Əlbəttə ki, ayrıca hər hansı mifoloji mətndə dünya modeli­nin ifadəsini görmək mümkün deyildir. Dünya modeli və onunla bağ­lı mifoloji informasiyalar dağınıq olub ayrı-ayrı mifoloji mətnlərə səpələnmişdir. Dünya modelinin əsasında dayanan hə­min infor­ma­siyalar arasında sistemlilik təşkil edən bağlılığı isə arxaik dü­şüncənin yaşadıcısı və daşıyıcısı olan mif mətnlərinin bərpası əsa­sında üzə çıxarmaq mümkündür. Bu baxımdan mifo­loji rəvayətlər böyük əhəmiyyətə malikdir. Bununla əlaqədar ilk öncə qeyd et­mək gərəkdir ki, mifoloji təsəvvürlər həm miflərin, həm də ən qə­dim nağılların məzmun əsasını təşkil etmişdir [28, s.17]. S.Kas­kabasova görə isə, mifoloji rəvayətlər əski mifin müx­təlif dəyi­şikliklərə məruz qalması, dini funksiyası xaric, özü­nün yerdə qa­lan bütün əvvəlki funksiyalarını itirməsi və möv­humata çevril­məsi yoluyla əmələ gələn xalq yaradıcılığı janrıdır [18, s.110].

Süjet xəttinin nüvəsini demonik ruhlarla – fövqəltəbii var­lıq­larla qarşılaşma təşkil edən mifoloji rəvayətlər müəyyən mə­nada inisiasiya mərasimləri və adətlərinin qalıqlarını əks etdirir. Qay­nağı etibarilə mifoloji (demonoloji) təsəvvürlər sisteminə bağ­la­nan və özünəməxsus janr göstəriciləri olan mifoloji rəva­yətlərin süjet xətti adətən çox qısa olur, bəzən epizodik hadisə təsiri ba­ğış­layır. Struktur münasibətlər baxımından mifologem­lərlə də yaxın­lığı ilə seçilən mifoloji rəvayətlərin [21, s.48] süjet əsası məhdud say­da motivlərdən ibarətdir. Yalnız mifoloji dün­yagörüşünün prin­sipləri əsasında təsnif edilə bilən mifoloji rəva­yətlərin süjet­lərinin genezis baxımından arxaik cizgili olduğu aydın görünür.

Şifahi mətn kimi folklorşünasın səlahiyyətində olan, maya­sındakı xalq demonoloji təsəvvürlərinə görə isə etnoqrafın təd­qiqat predmeti sayılan [16] mifoloji rəvayətlərin lazımınca təd­qiqata cəlb edilməməsinin bir səbəbi də, heç şübhəsiz, həmin mətn­lərdə yaşayan inam və etiqadlara uzun müddət “keçmişin qalıqları, mövhumat və geridə qalmışlıq” kimi baxılması olmuş­dur (Bu münasibətlə Rene Genonun fikrini xatırlatmaq yerinə düşərdi: “Sənin anlağından, dərrakə və anlayışından yüksəkdə dayanan nə varsa saymazyana hamısına “xürafat, mövhumat” de­yə damğa yapışdırmağın hər şeydən asandır. Bu baxımdan rəmzlər dilinin qiymətini gözəl bilən əski çağ insanlarından biz çox uzaqlardayıq. Həqiqi “xürafat”, əsl “mövhumat” odur ki, ömrünü başa vurub, yəni yox olub, kökü kəsilibdir... Ancaq “xü­rafat, mövhumat” deyilənin varlığı amili heç də göründüyü qə­dər az əhəmiyyətli deyildir. Çünki harda nə zaman istərsə do­laşan ruh istənilən an simvol və mərasimlərə təzə can, yeni həyat verərək itirdikləri bütün məna ilə onlara ilkin yaradılışlarındakı gücü-qüvvəti qaytara da bilir” [8, s.43]. Bu fikirlər görkəmli alim P.Boqatıryovun söylədikləri ilə son dərəcə yaxından səsləşir).

Nəticədə canlı ənənə faktı olan bu folklor nümunələrinə ciddi elmi dəyər daşımayan mətn gözüylə baxılmış, bu üzdən də az qala bütünlüklə tədqiqatdan qıraqda qalmış, az-çox toplanan materiallara da mədəniyyətin daşıyıcılarının münasibəti bir kə­nara qoyularaq ayrı-ayrı “nəzəriyyələr”in ölçülərilə yanaşıl­mış­dır. Həmin mətnlərdə əksini tapmış informasiya və hadisə isə bir çox hallarda hətta hallüsinasiya (qarabasma) kimi dəyərləndi­rilərək bəzən ruhi xəstəliklər sırasına belə aid edilmişdir. Bunun da ziyanını ən çox çəkən elmlərdən biri folklorşünaslıqdır. Hal­buki həm də mistik yaşantılar kimi dəyərləndirilməsi mümkün olan və bəlli mədəniyyət daşıyıcıları tərəfindən zaman-zaman da coşqulu, həyəcanlı hal və ya qorxu halı kimi belə açıqlana bilən o ruhi halların əks olunduğu mifoloji rəvayətlər təbiətlə yaşayan xalqların mədəniyyətinin ayrılmaz parçasıdır. Təbii halıyla ya­şayan bütün ənənəvi cəmiyyətlər bir yerdə də şüurun dəyişik halı ilə uzaqdan-yaxından bağlılığı olan bu xalq inanışlarını canlı şəkildə ayaqda tutan hər bir etnik-mədəni sistem faktına mədəniyyət hadisəsi kimi yüksək diqqət yetirmişlər [9, s.4]. Ona görə ki, öz təbii halı ilə yaşayan, gücünü-qüvvətini daha çox təbiətdən alan xalqlar etnik-mədəni ənənədəki dəyərlər siste­mində hər hansı faktın yerini daha gözəl bilirdilər.

Bir etnik-mədəni sistem kimi türk mədəniyyətində də folk­lor hər zaman aparıcı qollardan olmuşdur. Odur ki, türk folk­lorunu öyrənmək hər an canlı ənənə ilə qarşı-qarşıya olmaq de­məkdir. Mədəniyyətin canlılığını, diriliyini qoruyan həmin folk­lor hadisələrindən biri isə mifoloji rəvayətlərdir. Yazıya alın­mağının belə yaşarılığına heç hansı təsiri olmayan bu folklor ör­nəklərini bir çox araşdırıcılar hətta nağıldan daha arxaik sayırlar. Çünki mifoloji rəvayətlərdə baş verənlər nə zamansa gerçəkdən olmuş “presedent kimi qavranılır”. Buna görə də etnik-mədəni sistem kimi hər bir canlı ənənədə onun yeri ayrıdır. Elə isə “hər hansı birində ən arxaik motivlərin və ilkin mifoloji bağlılıqların özünü göstərdiyi” mifoloji rəvayətlər adı altında bir termin kimi nəyi başa düşmək olar? Azərbaycan türklərinin şifahi ədəbiy­yatında bir xalq terminologiyası kimi “mifoloji rəvayət” anlayışı yoxdur. Yəni mədəniyyətin daşıyıcılarının dilində belə bir ad qeydə alınmamışdır. Buna görə də elmi baxımdan həmin termi­nin sərhədləri dəqiq müəyyən­ləşdirilməlidir. Çünki söhbət bütöv bir folklor janrından gedir. Janr isə “gerçəklik haqqında bilgi”, həqiqətən baş vermiş olanlar haqqında informasiya tipli oldu­ğun­dan buna xüsusi ehtiyac var.

Uyğur folklorşünaslığında haqqında danışılan folklor örnək­lə­ri – mifoloji rəvayətlər “bolmişlar” (olmuşlar) adı altında öy­rə­nil­məkdədir. Digər türk xalqları alimləri də həmin anlayışı ifadə et­mək üçün “bolmış”, “xikaya” terminlərini işlədirlər [18, s.53]. Şor türklərinin dilində isə xalq terminologiyasından gələn çox ma­raqlı bir ifadə, mədəniyyət faktının etnik-mədəni dəyərlər dü­zümündəki yerini doğru-düzgün göstərən bir deyim var; yəni mi­foloji rəva­yətlər dediyimiz tipdən olan həmin xalq ədəbiyyatı nü­munələrinə bu dildə “şın polqan” adı verilir. [10, s.IX]. Bu isə Azər­baycan türkcəsində “çin (gerçək) olanlar” mənasına uyğun gə­lir ki, həmin məna da mifoloji rəvayət mətninin canlı ənənə da­xi­lindəki kon­tekstinə, funksional-morfoloji xüsusiyyətlərinə bü­tünlüklə uyğun gəlir. Həqiqətdə mifoloji rəvayətlərin məzmu­nu həm söyləyici, həm də dinləyici tərəfindən gerçək qavranı­lanların, doğ­rudan da baş verdiyi sanılanların üzərində qurulur [21, s.47]. Bu mənada mifoloji rəvayətlərin söyləyicisi anlatdıq­larının “ya­şan­mış bir həqiqət” olduğuna da öz varlığına inandığı qədər əmin­dir. Çox da uzaq olmayan bir keçmişdə, olsa-olsa bir neçə nəsil bun­dan əv­vəl­ki çağlarda baş verənlərin anladıldığı həmin folklor ör­nəkləri son­rakı demonoloji ənənəni əks etdir­məklə yanaşı, mi­fo­loji fantaziya və düşüncənin öyrənilməsi ba­xımından da qiymətlidir.

Rus folklorşünaslığında janr kimi mifoloji rəvayətlərin bir çox problemləri E.Pomeranseva [24, s.158-168; 25; 26], V.Zi­novyev [15; 20], Y.Novik [23, s.36-48] və digər alimlərin də­yər­li araşdırmaları sayəsində öz həllini tapmışdır. Türk topluluq­larından, məsələn, qazaxlarda həmin problemlərlə ciddi məşğul olan araşdırıcılar sırasında S.Kaskabasovun [17; 18] adını çək­mək olar. Anadolu folklorunda bu mətn tipləri ilə bağlı dəyərli araşdırma müəllifi Ö.Çobanoğlunun “Türk xalq kültüründə me­moratlar və xalq inancları” əsəri problemin araşdırılması yö­nün­də uğurlu addımlardan sayılmalıdır. Kitabda memoratların, xü­susilə mifoloji rəvayətlərin özəllikləri, strukturu və funksiyaları geniş tədqiq olunur [2, 2003]. Azərbaycan folklor­şünaslığında isə mifoloji rəvayətlərlə bağlı araşdırmaların səviyyəsindən da­nışmaq hələ ki tezdir [5, s.155-166].

Terminoloji aparatın ən dolaşıq olduğu sahələrdən biri folk­lorşünaslıqdır və Azərbaycan folklorunun da təbiəti, onun özü­nə­məxsus problemləri öyrənilmək yerinə uzun illər bu xalq ədə­biyyatı nümunələrinə avropasentrist nəzəriyyələrin və ədəbiy­yat­şünaslığın ölçüləriylə yana­şılması son nəticədə anlaşılmazlıq və qarışıqlıq yaratmışdır. Özlüyündə bir prosesi təcəssüm etdi­rən folk­lorun xüsusən erkən dövr və ibtidai formaları ilə tanışlıq gös­tərir ki, heç də həmişə bədiiliklə səciyyələnməyib həm də qədim təfəkkür şəkilləri və etnoqrafiyaya bağlandığından ağız ədəbiyya­tının mənşəyi probleminə ədəbiyyatşünaslıq ölçüləriylə yanaşma doğrultmur. Bu, terminlərə də aiddir. Bütün müstəqil elm sahə­lərində olduğu kimi folklorşünaslıqda da yerində işlə­dilməyən, sərhədləri doğru-düzgün bəlli olmayan alınma termin və anlayış­lar problemin həllinə ancaq maneçilik törədə bilir. Bu səbəbdən bir termini və ya anlayışı elmə gətirməzdən əvvəl onun xalq ter­mi­­nologiyasında olub-olmadığına diqqət yetirmək lazım gəlir. Çün­­ki mədəniyyətin özündə həmin anlayışların bəlli ölçüləri və sərhədləri var, buna görə də heç bir qarışıqlıq ya­ratmır. Araşdırı­cıların qeyd etdikləri kimi, həqiqətən də xalq ter­minologiyası mə­nəvi mədəniyyətin rekonstruksiyasında gərəkli qaynaqlardan ola bilər. Sözlərin dərin semantik dəyişmələrinin anlaşılması baxı­mın­dan, linqvistikada haqqında yanlış olaraq qeyri-elmiliyi barə­də təsəvvür formalaşdırılmış xalq etimologi­yası bir qaynaqdır [22].

Xalq terminologiyasında olmayan bir “mifoloji rəvayət” anlayışına gəlincə, bu mətnləri ifadə edəcək anlayışın dildə yox­luğu hər halda o deməkdir ki, canlı ənənə daşıyıcıları, görünür, həmin mətn tiplərini digər folklor örnəklərindən heç də sərhəd çəkib ayırmamışlar. Yaşayan ənənə faktı olduğu üçün bəlkə janrın ölçülərini müəyyən etmək də çətinlik törədir. Daim dəyi­şərək yaşama və yenilənmə prosesi keçirdiyindən folklor üçün ayrıca janr anlayışı da şərti xarakter daşıyır. Yəni burada bir jan­rın quru­luşu, strukturu həmin prosesin özü ilə müəyyən olunur. Məsələn, mifoloji rəvayətlərin janr xüsusiyyətləri proses halında olduğun­dan heç bir donuq mexanistik baxış çərçivəsilə öyrənilə bilməyən folklor hadisəsidir. Burada janrın quruluşu özlüyündə prosesdir və həmin prosesdə də müəyyənlik qazanır. Ağız ədə­biy­yatı ilə bağlı son dərəcə qiymətli əsərlər müəllifi H.Zeynal­lının sözləri ilə deyilərsə, “Efes filosofunun ölməz fikrinə ən canlı şahid “el ədə­biyyatı” (ağız ədəbiyyatı) bir nümunə təşkil edir. Burada həyatın özündə olduğu kimi hər şey axır, hər şey dəyişir və daim ye­niləşir” [4, s.107]. Bu səbəbdən də el ədəbiy­yatı nümunələrindən konkret olaraq haqqında danışılan həmin folklor örnəklərinin poetikası, söyləndiyi anla bağlıdır, janr kimi də hazır, qəlibə düşmüş bir şəkli yoxdur. Sadəcə, folklor örnə­yinin canlı ənənədən yazıya alınmış mətnini öyrənmək istəyən araşdırıcı üçün həmin sərhəd gerçəkdə olduğundan daha çox güman və təxmin edilir.

Xalq dilində “mifoloji rəvayət” anlayışının olmamağı, haq­qında danışılan janrın və ya folklor örnəyinin canlı ənənədə mən­sub olduğu kontekstə sıx bağlılığından da gələ bilir; əslində özü də bir proses olan strukturların intəhasız variasiyalar labirin­tində ilkin imkanlar təkamülün bəlli qanunları üzrə öz-özünü təşkil edən sistemdə üzə çıxır və hörümçək toru kimi bir mü­nasibətlər şəbəkəsi yaradır. Burada adına “keçmişin qalıqları” deyilə biləcək heç nə yoxdur – bunlar dipdiri inamlar, yaşayan etiqadlardır [6, s.181-189]. Həmin inam və etiqadlardır ki, mi­foloji rəvayətlərdə öz həqiqi təsiredici güc və qüvvəsini qoruyub saxlayır.

Beləliklə, konkret canlı ənənədə digər janr qruplarına qarşı qoyulmayan, “mifoloji rəvayətlər” adı verdiyimiz mətn tiplərin­dən ayrılıqda bir janr kimi danışmaq imkanından deyil, zəru­rətindən söhbət gedə bilər. Çünki həmin mətnlərdə gerçəklik haq­da informasiyanın öz tipi var. Janrın da, görkəmli alim V.Prop­pun sərrast ifadə etdiyi kimi, “ozünəməxsusluğu burada hansı gerçəkliyin təsvir olunmağından, həmin gerçəkliyin necə qiymətləndirilməyindən, bu gerçəkliyə hansı münasibətin olma­ğın­dan və həmin münasibətin öz ifadəsini necə tapmağından ibarətdir” [27, s.36]. Bir janrın spesifik olmağının, özünəməx­sus­luğunun bütün bu göstəriciləri mifoloji rəvayətlərdə vardır. Öz kökü etibarilə demonoloji təsəvvürlər sisteminə bağlanan, özünəməxsus janr göstəriciləri olan mifoloji rəvayət örnəklə­rin­də arxaik cizgilər çox aydın görünür. Bu mətnlər də bədii söz sənətkarlığı nədir bilməz. Onları yerinə görə hər kəs danışa bilir, çünki belə mətnləri nəql eləmək heç bir ustalıq və söz məharəti tələb etmir. Bu mətnlərdə söhbət yaxın keçmişdə yaşanmış olub, həqiqətən baş vermiş hansısa qeyri-adi hadisədən gedir. Burada anladılanların həqiqiliyinə söyləyicinin zərrə qədər şübhəsi yoxdur. Ona görə də danışdıqlarına şübhəçi bir münasibət söy­ləyicinin keyfini poza bilir. Çünki ənənə daşıyıcıları nəql edi­lənlərin gerçəkdə baş vermiş olduğuna içəridən gələn bir səmi­mi­liklə inanırlar [23, s.37]. Söyləyici verdiyi bilgilərin həqi­qiliyinə inandırmaq üçün anlatdıqlarını yerbəyer, adbaad gös­tərir, araşdırıcı isə bunlara qarabasma, keçmişin qalıqları... adı verir, mədəniyyətin öz daşıyıcısının anlatdıqlarını məntiqi yan­lışlıq kimi qəbul edir ki, bu da ənənənin canlılığını və bütöv­lükdə folklorun təbiətini, folklor janrlarının dinamikasını anla­mağa yalnız mane olur. Tədqiqatçının məntiqsizlik deyə qəbul etdiyinin təbii halıyla yaşayan ənənəvi mədəniyyətin dəyərlər düzümündə öz yeri var. Odur ki, mifoloji rəvayətlər də etnik-mədəni sistem çərçivəsində öyrənilməlidir.

Mifoloji rəvayətlərin janr xüsusiyyətlərindən biri budur ki, belə mətnlərdə hadisələr daha çox birinci şəxsin dilindən nəql olunur. Nəql olunanlarsa ya söyləyicinin oz başına gələnlər olur, ya da uzaqdan-yaxından tanıdığı birini şahid çəkməklə olur. Söyləyici iddia edə bilir ki, onun ikinci, ya üçüncü babası, mə­sələn, aleybanını tutub saxlayıbmış və s. Belə rəvayətlərin janr kimi başlıca ölçüsü söylənilənlərin gerçək olduğu inamına söy­kənir. Məhz həmin informasiyadır ki, mətni tam mənada mi­foloji rəvayət kimi xarakterizə edib öyrənmək imkanı verir.

Beləliklə, bu mətnlərdə bədii söz ritualı yoxdur; cümlələrin estetikliyi, bədii cəhətdən qüvvətli olub-olmaması söyləyicini qətiyyən maraqlandırmır. Söyləyicinin məqsədi informasiyanı vermək, həm də ən az sözlə bu informasiyanın gerçəkliyinə inan­dırmağa çalışmaqdır. Buna görə də funksional səciyyəsində bədii söz sənətkarlığından əsər-əlamət görünməyən bu mətnlər: “Bu, həqiqətən olubdu, əfsanə deyil” və ya “Bəyim, “Al” ger­çəkdə var olan şeydir...” [3, s.425] və s. tipli cümlələrlə də başlayır. Yəni əsas götürülən yenə “mifoloji kod ilə oxunan mətnin informativliyi”dir.

Mifoloji rəvayətlərdə qəhrəman adətən söyləyicinin özü olsa da, bəzən başqasının başına gələnləri anladan söyləyici anlat­dıqlarının bəlli bir nöqtəsinə gəldiyi zaman hadisəni artıq həmin üçüncü şəxsin dilindən deyil, o hadisələrin iştirakçısı kimi öz dilindən nəql eləyir. Belə hal, məsələn, kumandin folklor mətn­lərində rast gəlinir [11, s.132] və eyni zamanda mifoloji rəva­yətlərin təbiətini anlamağa da kömək edə bilir.

Mifoloji rəvayətlər üzərində ilkin müşahidələr göstərir ki, bu mətn tipləri bəlli ənənə, yer, inanış və s. ilə olduqca sıx bağlıdır, bu isə yerli milli özünəməxsusluğun ifadəsi deməkdir. Belə ki, türk xalqlarının folklorunda geniş yayılmış Hal anası, Təpəgöz, cin və b. kimi demonik varlıqlarla yanaşı bu xalqların hər birinin canlı ənənəsində özünəməxsusluğu ilə seçilən mifoloji obrazlar – qazax folklorunda Küldürqiş, Jestırnak, türkmən folklorunda Qa­ra qırnak, çuvaş folklorunda Arçuri, başqırd folklorunda Ya­rımtıq və Azərbaycan folklorunda çox sayda demonik ruhlu, dö­nəlgə təbiətli varlıqların adı ətrafında semantik informasiya yük­lü neçə-neçə mətn təşəkkül tapmışdır. Rus folklorşünaslığında mifoloji rəvayətlərin əsas motivlərinin təsnifatına dair təcrübəyə istinadla söyləmək olar ki, bu mətnlərdə personajlar sabitləşmiş funksiyaların daşıyıcılarıdır. Ayrı-ayrı personajlar mifoloji rəva­yət mətnində eyni funksiya yerinə yetirə bilirlər, yəni mümkün­dür ki, adlar dəyişsin, lakin funksiya dəyişkən deyil [13].

Bir demonik varlığın genezisini, təkamülünü öyrənməyə açıq­dan-açığa yardım edən mətnlər də vardır. Burada qarşıla­şı­lan varlıqlar içərisində etnik-mədəni sistemin ən dərin qatlarına qədər işləmiş olanları yer alır və sistemdə də ona görə yayğındır ki, öz arxaik strukturunu, ilkin quruluşunu daha çox qoruyub sax­laya bilmişdir. Görünür, inanışlarda yaşayan mifoloji varlıq­lardan müstəsna hallarda bir neçəsinin nağıllara da keçməsini indilik onların daha çox arxaik strukturlu olması ilə izah etmək lazım gəlir. Məsələn, Dobruca tatarlarının “Edege batır” adlı qəhrəmanlıq nağılında Edege atası Qutluqayanın dağda qarşılaş­dığı, ancaq sonradan albastı olduğu anlaşılan bir qızla evlili­yin­dən dünyaya gəlir. Halbuki açıq-açığına albastı obrazına nağıl­larda deyil, mifoloji mətnlərdə rast gəlinir. Bəzən isə olur ki, ənənənin daşıyıcıları özləri mifoloji rəvayətlərdəki demonik varlıqları bir-birindən kəskin şəkildə ayırmırlar. Məsələn, albas­tının qazaxlarda həm də jestırnak adlandırılması [18, s.122] və b. həmin varlıqların mifoloji simvolikası və struktur-semantik xüsusiyyətləri ilə bağlıdır.

Mifoloji rəvayətlərdə adı keçən varlıqların, nümunə üçün, hal anasının xəyali mövhumi olmaqdan çıxarılıb gerçəkləşdiril­mə­yə ça­lışıldığı fikri də yanlışdır. Konkret etnoqrafik kontekst­dən qo­pub ayrılmadıqca, inamlarla bağlılıqda doğmuş bu mətn tiplə­rindəki mifoloji varlıqların gerçək olduğu düşüncəsi canlı ənənə daşıyıcısında etnos üçün başlıca funksiyası davranış ste­reotipinin ifadəsi olduğu müddətcə heç hansı şübhə doğurmaya­caqdır. Əs­lində mifoloji rəvayət mifoloji (demonoloji) varlığın maddi qav­ranıldığı zamana qədər də olacaqdır. Maraqlıdır ki, mifoloji rəva­yətlərin qəhrəmanlarına nağıl və dastanlarda əsas etibarilə rast gəlinmir. Doğrudur, burada istisnalar da yox deyil. Məsələn, qa­zax folklorundakı mifoloji rəvayət qəhrəmanlarıyla nağıl və das­tanlarda da qarşılaşmaq olur. Müqayisə üçün, rus nağıllarının Öl­məz Kaşey, Zmey Qorınıç, Baba Yaqa kimi qəhrəmanları rus xalq demonologiyasında heç hansı əhəmiyyətli yer tutmur. Ək­sinə, cin (damdabaca), qulyabanı, su pərisi kimi varlıqlara da na­ğıllarda çox az rast gəlinir [6, s.287]. Azərbaycan türk folklorunda da əjdaha, div və pəri obrazlarını mifoloji rəva­yətlərdə görə bil­mədiyimiz kimi mifoloji rəvayətlərdə qarşılaş­dı­ğımız cin, hal ana­sı və b. varlıqlara da nağıllarda rast gəlinmir. Müşahidələr isə hələlik belə bir qənaətə gətirir ki, inamlar aktual olduqca bu inamlarla bağlı mifoloji rəvayətlərdəki varlıqların nağıl və digər folklor mətnlərinə yolu da bir növ qapalı qalır. Məsələn, bağlı olduğu konkret etnoqrafik kontekstdən qopub ayrılmadıqca və adı ətrafında inamlar öz yaşarılığını itirib unu­dulmadıqca demonik varlığın hansısa bir nağıl mətninə yol tapması mümkün deyil.

Y.Meletinskiyə görə, folklor janrları arasında dərin fərqli­lik­lər, hətta bəzən açıqca bir-birinə əks daxili formalar (məsələn, nağılla mifoloji rəvayət kimi) onlarda eyni bir demonoloji per­sonajın belə müxtəlif təfsirini müəyyən edir. Nağıl personajları ilə mifoloji rəvayətlərdəki demonik varlıqların kökləri ayrı olsa da, bizcə, ikincilərin nağıllarda yer ala bilməməsini sadəcə na­ğılın ənənəvi janr kimi özündə yeni elementlərin kök salıb yayılmağının qarşısını mümkün qədər almaq cəhdiylə izah etmək də tam doğru olmazdı. Çünki aktual inanışlar sistemiylə bəlli etnoqrafik kontekstə bağlı olduqca mifoloji rəvayətlərin xəyal və fantaziya ünsürləriylə zəngin nağıl süjetinə çevrilə bilə­cəyindən danışmaq olmaz [23, c.38].

Mifoloji rəvayətlər canlı ənənə və onda var olan inanışlarla düz mütənasiblik təşkil eləyir. Ənənəni yaşadan inanışlar sistemi və bu inanışların əksini tapdığı mətn tipləri var. Mifoloji rəvayətlər də belə mətnlər sırasındadır. Hər bir folklor janrında təbiət etibarilə ənənənin qorunması və şəkildəyişməsinin özünə­məxsusluqları mövcuddur. Bu baxımdan mifoloji rəvayət də istisna təşkil etmir. Bu janrın şəkildəyişmələri hələ lazımınca araşdırılmamışdır. Bununla bağlı köhnəlmiş və dəqiqləşdiril­mə­yə ehtiyacı olan bəzi görüşlər var ki, bunların da ilk sırasında əski xalq inanışlarının yox olub getməsiylə mifoloji rəvayətlərin də ya ortadan qalxması, ya nağıla və ya digər folklor janrına çevrilməsi şəklində fikirlər yer alır, yəni bütün hallarda o, şüu­run digər formalaryla inteqrasiyaya qabil deyil. Halbuki janr ki­mi mifoloji rəvayətlərin tarixi inkişafı daha mürəkkəb qanu­nauyğunluqlar çərçivəsində cərəyan edir [21, s.48].

Mifoloji rəvayətlərdə qarşıya çıxan varlıqlara, onların yaşa­dıqlarına inam indi də var. Milli dəyərlərin əriyib itməsi üzə­rində texnokratiyanın bərqərar olmağı, əlbəttə, təsirini göstərir. Məsələn, bir çoxları hətta son yüz ildə hal anasının (alarvadının) yaxalanmadığına da xüsusi diqqət yetirilməsini vurğulayırlar. Diqqəti çəkən bir fakt isə bundan ibarətdir ki, vaxtilə H.Zeynallı ağız ədəbiyyatı nümunələrini bölərkən onların sırasında əsl (fan­tastik) nağıllardan “alarvad” adıyla bir bölmə də ayırmışdı [4, s.228]. Folklorçu alim B.Abdullanın dəqiq müşahidələrinə əsa­sən, “Albastıdan söhbət düşəndə “babam deyərdi”, “nənəm nağıl deyərdi”, atama danışıblar” və s. bu cür ifadələr işlədilir. Bir də­fə də olsun “görmüşəm”, “şahidi olmuşam” demirlər” [1, s.81].

Eyni zamanda mifoloji rəvayətlər qədər canlı ənənəni bütün həyatiliyi ilə qoruyub yaşadan ikinci bir folklor janrı yoxdur. Doğrudur ki, bir yandan şüurlar materiyanın batdağına düşür, digər yandan həmin mətnlərdə anladılanlara mövhumatçılıq, keç­mişin qalığı və s. kimi baxılır. Bizə görə bu cəhət ənənənin get-gedə öz canlılığını itirməsi, insanların təbiətlə bağlarının getdikcə daha çox qopması, imanın, inamın və etiqadın zaman keçdikcə daha çox zəifləməsi üzündəndir. Həqiqətən texnoloji sivilizasiya insanın ənənə ilə bağlarını qoruyub saxlamaqdan daha çox qırır. Ənənəyə qarşı çoxdan bəri başlamış belə yadlaş­ma milli mədəniyyətin büllur saflığını pozmuş, bunun da nə­ticəsində, hələ vaxtilə H.Zeynallının da yazdığı şəkildə, “şifahi el ədəbiyyatımız get-gedə daralmış bir dairədə susuz ağaclar kimi solmağa başlamış”dır [4, s.126].

İnformasiyanın yeni yayılma və alınma şəkillərinin də təsiri ilə artıq ümumən müasir folklorun prosedura çevrildiyi hazırkı şəraitdə yazılı və şifahi ənənə qarşılaşdırması yaxın zamanlara­dək danışıldığı ölçüdə əhəmiyyət kəsb etmir [7]. Əsil folklor ruhunun boy göstərdiyi həmin mətnlərə istinadla isə demək olar ki, xüsusən də yaşlı adamlar arasında bir hal anasının, cinin və ya digər mifoloji varlığın həqiqətdə var olduğuna içdən gələn səmimiyyətlə və imanla hələ də inanmaqda olanlar var. Bəzən söyləyici axşam düşüb şər qarışanda başına gələn hansısa hadi­səni anlatmaqdan imtina edir, çünki bununla cinlərin, pərilərin və b.-nın diqqətini üzərinə çəkə biləcəyini düşünür.

Anlatdıqlarının gerçək olduğuna inanmaq və inandırmaqla bu anladılanları mövhumat olaraq qavramaq bir-birindən çox fərqlidir. Təbiətlə və canlı ənənə ilə bağları qopmamış bir cə­miy­yətdə qaynağını əski demonoloji təsəvvürlərdən alan inanış­lar, həmin inanışlara dayanan mifoloji rəvayətlər və bu hekayət­lərdə gerçək olduğuna inanılan varlıqlar keçmişin qalıqları kimi qəbul edilə bilməz. Mifoloji rəvayətlər ənənəvi folklor materialı olub fərdlərin yox, kollektivin psixologiyası və təcrübəsinin, hiss və duyğularının, düşüncələri və təsəvvürlərinin ifadəsidir.

Hər bir folklor janrının özünün süjet fondu, motiv, obraz və s. dairəsi var. Süjeti baxımından çox hallarda arxaik strukturlu nağıllarla paralellik göstərən mifoloji rəvayətlər, bir çox araş­dırıcının da haqlı olaraq yazdığı kimi, forma ilə formasızlıq ara­sında dayanır. Amma bu tipli mətnlərin janr kimi bəlli üslubi qanunauyğunluqlarını müəyyən edən də həmin amildir. Məzmu­nundakı əsrarəngizlik, sehrli nağıllara yaxınlığı bu janrın sə­ciyyəvi əlamətlərindəndir.

Mifoloji rəvayətlərlə bağlı fikirlərdən biri də budur ki, guya bu mətnlərin nağıla və hətta dastana çevrilməsi quldarlıqdan adlayaraq patriarxal-qəbilə quruluşundan birbaşa feodalizmə keçən cəmiyyətdə folklor üçün bir qanunauyğunluqdur [17, s.34; 18, s.122]. Halbuki belə bir qanunauyğunluq yoxdur. Mifoloji rəvayətlərin öz təbii tarixi-mədəni axarı boyunca hansı folklor janrına keçə biləcəyi, bir janr kimi hansı dəyişikliklərə uğraya biləcəyi problemi də, demək olar ki, öyrənilməmişdir. Qədim inanışların ortadan qalxması ilə mifoloji rəvayətlərinsə guya yox olması və ya nağıla çevrilməsi fikri özlüyündə yarımçıqdır, buna görə də problemə heç bir aydınlıq gətirmir.

Demonologiya ilə sıx bağlanan mifoloji rəvayətlər arxaik motivlərlə doludur və demonoloji görüşlər kompleksi ilə zəngin­dir. Bu mənada nağıla nisbətdə mifoloji rəvayətlər daha qədim folklor janrıdır; o, əski mifologiyanın çox mühüm bir əlamətini – insan təxəyyülünün yaratmış olduğu ən fantastik, qeyri-adi, fövqəltəbii varlıqların gerçəkliyinə inamı qoruyub saxlamışdır [21, s.48]. Zahirən bəlli janr ölçüləri olmayan dəyişkən mətn tipi kimi görünən, süjet məhdudluğu ilə seçilən mifoloji rəvayət mətnləri çox yerdə biri digərinin müxtəlif variantlarda elə bir təkrarıdır ki, sonsuz variasiyalar labirintində dəyişik şəkillərdə gerçəkləşir. Folklor şüurunun təbiəti haqqında tam aydın təsəv­vürün olmadığı da nəzərə alınarsa, aydın olar ki, bu mətnlər folk­lor söyləyiciliyi ənənəsini, narrativ mədəniyyətini anlamaq üçün son dərəcə qiymətli qaynaqdır. Tanınmış amerikan alimi A.Dandes folklorun öz ömrünü yaşadığına dair əksər folklorşü­nas­ların qənaətləriylə barışmır, yalnız ayrı-ayrı janrların ortadan qalxdığı faktını diqqətə çatdırır, folklorun isə təfəkkür forması kimi ölmədiyini deyir [14]. Xalq demonologiyasını bütün spektr­ləri ilə əks etdirən mifoloji rəvayətlər bu fikrin doğrulu­ğunu təsdiqləyir. Bütövlükdə folklorşünaslıq elminin irəliləyişi üçün geniş perspektivlər vəd edən mifoloji rəvayətlər özünün zəngin obrazlar aləmi ilə məhz mifoloji düşüncə, demonoloji görüş və təsəvvürlərə dərin bağlılığı sayəsində təkamül edərək digər janrlara da keçə bilən əsas folklor janrlarından biridir.