ELİN ŞİruyəSİ, SÖZÜn sərrafi

Nemət, 
Jurnalist 
  
“QOŞALAŞIB HƏSRƏTİMİN DÜYÜNÜ, 
BİRİ QARABAĞDI, BİRİ DƏ GÖYÇƏ” 
 
Biz  Yeni  Daşkənd  kəndinə  çatanda  artıq  toran  düş-
müşdü.  Kəndin  işıqları  zülmətin  bağrını  yarıb  bizə  bələd-
çilik  edirdi.  Axtardığımız  adamın  darvazasını  döydük,  bizi 
onun  həyat  yoldaşı  qarşıladı.  Dostumuzu  xəbər  aldıq,  dedi 
ki, axşam namazı qılır. Gözlədik. Namazı qurtarıb darvaza-
ya qədər qarşımıza gəldi. Salam-kalamdan sonra bizi  yara-
dıcılıqla  məşğul  olduğu  iş  otağına  dəvət  etdi.  Üst-üstə  qa-
lanmış  kitablar,  yazılmış  və  yazılmamış  vərəqlər  kiçik  bir 
kitabxananı  xatırladırdı.  Söhbətimizin  səmtini  məcrasına 
yönəltməyə macal tapmamış çay süfrəsi açıldı. Çay içə-içə 
mizin üstündəki əlyazmalara da diqqət yetirirdim. Nəzərimi 
yenicə yazılmış aşağıdakı misralar cəlb etdi: 
 
Şərəfsiz ölümə məndən xəbərsiz, 
Axdı gözlərimdən yaş, hayıf oldu. 
Zirvənin başından bir daş tərpəndi, 
Dəydi bir namərdə daş, hayıf oldu. 
 
Vətən daşının haradasa bir namərdə dəyməsinə heyifsi-
lənən  bu  insan  nəinki  Bərdədə,  ha  belə  Qarabağda  və 
ümumiyyətlə  külli  Azərbaycanda  çox  yaxşı  tanınan  və 
sevilən el şairi Şiruyə Həsənoğlu (Sərraf Şiruyə) idi.  
O,  1942-ci  ildə  Qərbi  Azərbaycanın  Göyçə  mahalının 
Daşkənd  kəndində,  ruhani  ailəsində  dünyaya  göz  açıb. 
1953-cü  ildə  ailəsi  ilə  birlikdə  deportasiya  olunub.  İndiki 
Nəsrəddin  Tusi  adına  APU-nu  bitirib,  müəllim  işləməyə 

 
225 
başlayıb.  “Ağlama,  bülbül,  ağlama”,  “Ölümdən  sonrakı 
ömür”, “Bu ocağın odu sönməz”, “Ayrılığın sonu varmış”, 
“Cəsurlar”  kitablarının  müəllifidir.  “İgid  ölər,  adı  qalar”, 
“Yaddaşlarda  qalmaq  üçün”  adlı  kitabları  isə  nəşriyyata 
təqdim  olunub,  yaxınlarda  işıq  üzü  görəcək.  Hal-hazırda 
Yeni Daşkənd kəndində yaşayır. 
–  Şiruyə  müəllim,  bizim  tanışlığımız  Bərdə  “Söz” 
ədəbi  birliyindən  başlayıb.  Ancaq,  bundan  da  çox-çox 
əvvəl sizi qiyabi olaraq tanıyırdım. 
…Ay Şiruyə, al geyəsən, 
Yaman gözə gəlməyəsən. 
Bir deyənə beş deyəsən, 
Arxada bir nərin ola. 
–  misralarınız  dillər  əzbəri  idi.  Onda  şairə  hörmət,  şeirə 
qiymət var idi. İndi necə sizcə, şeirə biganəlik yaranmayıb 
ki?  
– Bərdədə yaşadığım 34 il ərzində heç kim məndən in-
ciməyib,  mən  də  heç  kimdən  inciməmişəm.  Bərdə  ca-
maatından çox-çox razıyam.  
Mən  öz  şeirlərimə  soyuqqanlıqla  yanaşıram.  Lap  elə 
düşmən  gözüylə  baxıram.  Mən  özümə  qarşı  tələbkar  oldu-
ğum  kimi,  camaat  da  tələbkardır.  Məni  bu  mərtəbəyə  çat-
dıran elimiz-obamız olub. 
 
 
 
 
 
Doğulduğum Göyçə – o el, o oba, 
Könlümə doğmadı özümdən mənim, 
Qarabağı doğma ana bilirəm, 
Göyçə inciməsin sözümdən mənim. 
 
– Göyçəni necə xatırlayırsınız?  
– Xatirələr çoxdu. Amma ən maraqlısı o idi ki, hər ax-
şam  kəndin  çoban-çoluğundan  tutmuş  şairinə,  aşıqlarına 

 
226 
qədər hamısı yığılardı bir yerə. Aşıqlar çalıb-çağırardı, şair-
lər şeir oxuyardı, o zaman şeirə, sənətə qiymət verilərdi. Bi-
zim ilk məktəbimiz də elə oradan başlayıb. Yeri gəlmişkən 
onu  da  deyim  ki,  biz  1953-cü  ildə  Göyçədən  köçürüləndə 
ellikcə  gəlib  yığışdıq  indiki  bu  kəndimizin  ərazisinə.  O 
vaxtlar  buralar  çöl-biyaban  idi.  Cəmi  3-4  ədəd  çinar  ağacı 
var idi. Burada hər ailə özü üçün bir daxma qurub sığınacaq 
tapdı,  bir  ay  müddətində  camaat  məktəb  açdı,  uşaqlar  təh-
silini  davam  etdirdilər.  Bu  yaşayış  məntəqəsinin  adını  da 
“Yeni Daşkənd” kəndi qoydular:  
 
Sərraf, göy çəməndədi, 
Qonub göy çəməndədi. 
Ay Göyçə həsrətlilər, 
Gəlin Göyçə məndədi. 
 
– Şiruyə müəllim, təcrübəli bir yazar kimi Bərdə ədəbi 
mühitini necə qiymətləndirisiniz?  
– Bərdədə ədəbi mühit xeyli vaxtdır ki, formalaşıb, in-
kişaf  edib,  indi  də  inkişaf  etməkdədir.  Mən  inanıram  ki, 
bundan sonra da ədəbi mühit gənc yazarları ətrafına yığaraq 
topladıqları təcrübəni onlara öyrətməkdə davam edəcəkdir. 
Mən  özüm  ədəbi  birliyə  gəlib  iştirak  edə  bilməmişəm.  Bu 
da  üzrlü  səbəbdəndir.  Amma,  çox  istəyərdim  ki,  iştirak 
edim: 
 
Hər kimdən bir kəlmə nəsihət alsam, 
Mən onu özümə ustad sayaram. 
 
–  Şairlərin  əksəriyyəti  belə  hesab  edir  ki,  təb  gəlmə-
yincə  şeir  yazmaq  olmaz.  Siz  də  belə  düşünürsünüz,  yox-
sa?... 

 
227 
– Xeyr mən belə düşünmürəm. Mən ilhamın gəlməyini 
gözləmirəm. İstədiyim vaxt ürəyimin səsini vərəqə köçürü-
rəm.  
– Şiruyə müəllim, sizin yaradıcılığınızda vətənpərvər-
lik  mövzusunda  yazılan  yazılarınız  daha  çox  diqqət  cəlb 
edir.  Siz  milli  qəhrəmanlarımıza,  igid  döyüşçülərimizə 
həsr  olunmuş,  geniş  həcmli  altı  poema  ilə  yanaşı  “Aşıq 
Nəcəf və Gülüstan”, “Göyçəli Hacı Rəhim” dastanlarının 
müəllifisiniz.  
–  Yaradıcılıqla  məşğul  olan  adamlar  müxtəlif  mövzu-
lara müraciət etməlidir. Bu təbiidi. Mənim müxtəlif mövzu-
larda  əsərlərim  var.  Ancaq,  indiki  zamanda  şairin  dərd-
lərimizi,  zillətlərimizi  əks  etdirən  əsərləri  yoxdursa,  o,  bu 
zamanın  şairi  deyil  demək.  Mənim  belə  əsərlərim  olma-
saydı özümü şair kimi qəbul etməzdim.  
– Bayaq bizi yoldaşınız qarşıladı və dedi ki, siz namaz 
qılırsınız. 
–  Nə  demək  istədiyiniz  aydındır.  İbtidai  ruhani  təhsi-
limi atamdan almışam. 1993-1996-cı illərdə Yevlaxda Hacı 
Namiqin ruhani mədrəsəsində oxumuşam. Qurani-Kərimdə 
yazılır  ki,  cümə  günləri  şeir  oxumaq  belə  günahdı.  Cümə 
günləri  ancaq  ibadətlə  məşğul  oluram.  Başqa  günlərdə 
müntəzəm çalışıram. Yol getdiyim vaxtlarda da bayatı, gə-
raylı düşünürəm.  
– Övladlarınızdan yolunuzu davam etdirən varmı?  
–  Var.  Oğlum  Aqşin  Hacızadə  və  qızım  Zülfiyyə 
Şiruyəqızı  (o,  Aşıq  Pəri  məclisinin  üzvüdür)  yaradıcılıqla 
məşğul olurlar. Hər ikisinin yazıları məni qane edir. 
– Şairlik istedadı sizə haradan gəlib? 
–  Şairlik  bizə  Başxanım  nənəmdən,  atamın  anasından 
gəlibdi. Başxanım Şəfiqızının yaradıcılığı ilə oxucular hör-

 
228 
mətli  yazıçımız  Əzizə  Cəfərzadənin  tərtib  etdiyi  “Azər-
baycanın aşıq və şair qadınları” kitabından tanışdır.  
– Söhbətimizin sonunda arzularınızı bilmək istərdik. 
– Əgər Allah ömür verərsə, xalq üçün, millət üçün ya-
zıb yaratmaq və yazdıqlarımı çap etdirmək istərdim. 
“Xan  çinar”  qəzetinə  də  arzum  budur  ki,  çinar  qədər 
ömrü uzun  olsun,  maraqlı  yazıları ilə oxucularını sevindir-
sin: 
 
Qoşalaşıb həsrətimin düyünü, 
Biri Qarabağdı, biri də Göyçə. 
İki nisgili var qəmli könlümün, 
Biri Qarabağdı, biri də Göyçə. 
 
“Xan çinar” qəzeti, №1(62), 
yanvar, 2003-cü il 
 
 

 
229 
Şəfa VƏLİ, 
Yazıçı 
 
ŞİRUYƏNİN ŞEİR-ROMANI 
 
Havada  nəm  qoxusu  vardı.  Pəncərələri  bərk-bərk  bağ-
lamaq ağlımdan keçsə də, ürəyim gəlmədi. Bu gün anamın 
qaçqın  kitablarını  düşünmüşdüm.  Bir  də  Sərraf  Şiruyənin 
hər ürəyə doğma – qaçqın şeirlərini...  
Uşaqlıqdan evimizdə böyüklər şair  deyəndə  Şiruyədən 
danışardılar, misal çəkəndə onun misralarını gah olduğu ki-
mi, gah da qatıb-qarışdırıb sözlərinə calaq edirdilər. Bu ca-
laq  yaman uğurlu alınırdı; meyvəsi mənim beynimdə, mə-
nim  kimi  neçə-neçə  Göyçə  görməyən  Göyçəli  balasının 
yaddaşında bəhrələnirdi. Elə buna görədir ki, bu gün Sərraf 
Şiruyəni böyüklü-kiçikli bütün el tanıyır. İçi mən qarışıq... 
Bu  gün  onun  şeirlərini  oxudum  yenə...  Döndüm-dön-
düm “Görüş var ki...” şeirini dəfələrlə oxudum, hecaladım, 
dilim dolaşdı – höccələdim. Bir şeirin bütöv romana bəra-
bər  olduğunu  ilk  dəfə  idi  ki,  özümçün  kəşf  edirdim.  Bu 
şeiri yazmaqla ustad şair özünü yazıçı kimi təsdiq edə bilib. 
Şeir  məni  ovsunladığı  kimi  də  yaddaşımı  yellərə  verməyi, 
nəmli havada üzü soyuğa dayanıb düşündürməyi bacardı... 
   
Görüş var ki, – ayrılıqdan betərdi, 
Ayrılıq var, vüsal qədər şirindi. 
Görüş var ki,-töhməti dağ qədərdi, 
Ayrılıq var, sevinci göy-yerindi. 
 
Şeir belə başlayır. Sərraf Şiruyə öz sərraflığını burda da 
örnək  edib.  Biz,  adətən,  görüş  deyəndə  mütləq  arxasında 
bir romantik səhnə axtarırıq. Məsələn, iki sevgilinin ilk gö-

 
230 
rüşü,  neçə  ilini  qürbətdə  keçirən  bir  atanın  uşaqlarına  qo-
vuşması,  yaxud,  gələcək  adlı  nağılda  yaşanacaq  qara  sev-
danın  başlanğıcı  –  təsadüf  görüş...  Lakin,  elə  ilk  bənddən 
də  göründüyü  kimi,  şair  “görüş”  anlamının  fəlsəfəsini  aç-
mağı  qarşısına  məqsəd  qoyub.  Hər  görüşün  vüsal  ola  bil-
məyəcəyini  oxucusuna  üsulluca  anladır.  Sonra  isə  görüşün 
hər  dəfə  fərqli  libasda  qarşımıza  çıxıb  cilvələnməsindən 
danışır. Deyir ki, 
 
Bir öyrənin, kimdi gələn görüşə? 
Üzü varmı görüşməyə bu xalqla?  
Bu xalqa ki, yağı olub həmişə, 
Bəs, görüşə, görən, gəlir nə haqla? 
 
“Bilqamıs”  (“Gilqamış”)  dastanından  tutmuş,  “Kitabi-
Dədə  Qorqud”dan  da  üzü  bu  yana  xalqımız  sədaqəti  mü-
qəddəs  bilib.  El-oba  sevgisi,  torpaq  qutsallığı,  mənsub  ol-
duğun soy-kökə ehtiram Azərbaycan xalqına öyrədilməyib; 
bu  hisslər  hər  bir  azərbaycanlı  ilə  birgə  dünyaya  doğulub 
çünki...  Bəs,  xainlər?!  Əlbəttə  ki,  qurd  ulartısından  vahi-
məyə düşənlər, torpağın çağırışına biganə qalanlar da tarix-
də  hər  səhifədə  qaralanmış  hərf  kimi  mövcud  olub.  Şeirin 
bu  bəndində  Sərraf  Şiruyə  məhz  bu  məqamlara  toxunub. 
Şair  poetik  dillə  öz  xalqına  yağı  kəsilənlərin  nəinki,  xal-
qıyla görüşə gəlməyə haqqı çatmadığını, ümumiyyətlə, get-
diyi yolun geri dönüşü olmadığını bildirir.  
Və, beləcə, şeir-romanın ilk bölümü sona yetir... Üçün-
cü bənddə şair paralel olaraq iki görüş hadisəsini bir-birinin 
günəşi-kölgəsi etməyi bacarıb. 
 
Bəs o kimdir tez-tez baxır saata? 
Hansı qıza, görən, görüş veribdir?  

 
231 
 
Oğlanın vədə yerinə gəlib həyəcanla eşidilən hər addım 
səsinə  diksinməsini  təxəyyüldə  canlandırmaq  elə  də  çətin 
deyildir,  deyilmi?  Tamam.  Görüşdə  aşiqlə  birgə  həyəcan-
landığımız zaman içimizdə təəssüfqarışıq hirsi yarada bilə-
cək növbəti iki misra da bu bənddədir: 
 
Övladını atıb gedən o ata, 
Bu görüşə altun-quruş veribdir. 
 
Ata!  Ata...  Ağırlığı  dünya  yükündən  ağır  olan  bu  iki-
saitli,  təksamitli  söz...  Hansısa  uşağın  məktəbdən  çıxınca 
atalı uşaqlara baxıb boyun bükməyi, bir körpənin dil açdığı 
zaman yaddaşına yaza bilmədiyi iki heca, örpəyini gözü üs-
tünə  endirib  “sahibsiz”  kəlməsindən  qulaqlarını  gizlədən 
gənc ana... Bu qədər təzadın içində yenə “görüş” kəlməsi... 
Ayda  bir-iki  dəfə  üzütüklü  bir  kişinin  siqaret  qoxulu  nə-
fəsindən ağzını əyişidirib ağlayan körpəyə bu görüş heç gə-
rək də deyil, məncə...  
Sərraf Şiruyənin növbəti romanı... Hüzn... Bu dəfə ha-
disələr  qəfildən  həm  məkanını,  həm  də  zamanını  dəyişir. 
Misraların arasından baxınca özümüzü Qocalar evinin dəh-
lizində  bir  seyrçi  rolunda  tapırıq.  Bura  başdan-başa  kədər-
dən qurulmuş bir evcikmisali dərin “ah”a möhtacdır ki, yer-
lə-yeksan  olsun.  Amma,  o  “ah”  gecikir...  Yaman  gecikir... 
Amma,  anasını əliylə  bura gətirən oğul  növbəti görüşə ge-
cikməyib:  
 
Atılmış anayla oğul görüşür, 
Dönür bir buzlağa görüş otağı.  
Ananın gözündən qanlı yaş düşür, 
Oğul dayanıbdı “igid” sayağı... 

 
232 
 
Oxucu  başını  aşağı  salıb  burdan  elə  qaçmaq  istər  ki... 
Adını  bilməyənlər  yaşayan  adını  bilmədiyi  yerlərə...  Am-
ma,  yox!  Hələ  romanın  epiloqunu  oxumamışıq.  Şairin  bu 
dəfə bizi hansı hisslərlə görüşdürəcəyindən xəbərsizcə növ-
bəti bəndi gözümüzə təpməyə dəyər:  
 
Kimə gərək, nəyə gərək bu görüş?  
Belə görüş yaraları qanadar. 
Ayrılıq var, o verdiyi bir öpüş 
Neçə-neçə ümidləri oyadar. 
 
Bu da son... Yenə Sərraf Şiruyənin proloqdakı fəlsəfə-
sinə  qayıdırıq.  Və  anlayırıq  ki,  bütün  şeir  boyu  müxtəlif 
talelərə üzülmüşük, ağlamışıq, haytalanmışıq. Nəhayətində, 
bütün bunların fövqündə  yenə insan oğlu və onun hər şey-
dən  qiymətli  bildiyi  görüşün  də  dünya  kimi  faniliyi  idra-
kımızdan süzülür. Şair üçün “Allah rəhmət etsin!” – deyib 
bir salavat da çəkirik. Sonra da onun vəsiyyətinə əməl edə-
rək, “həyatda saldığı izdən, sətirindən-sözündən öpürük”.  
teleqraf.com 
17 noyabr 2016-cı il 
 
 
 

 
233 
Hacı Həsən HÜSEYNOV, 
Publisist 
 
 
ELİN ŞAİRİ SƏRRAF ŞİRUYƏ 
 
“Mən  haqqa  sığınmışam”  deyən  şair  Sərraf  Şiruyə 
1942-ci  ildə  Göyçə  mahalının  Daşkənd  kəndində  şair 
Həsən  Xəyallı  ocağında  dünyaya  gəlib.  Sərraf  Şiruyə  çox 
tez  bir  zaman  ərzində  yazdığı  hikmətli,  axıcı,  lirik,  incə 
şeirləri ilə oxucuların rəğbətini qazanıb. 
1962-ci  ildə  indiki  Azərbaycan  Pedaqoji  Universiteti-
nin  riyaziyyat  fakültəsinə  daxil  olub,  1968-ci  ildə  univer-
siteti  müvəffəqiyyətlə  başa  vurub.  Kiçik  yaşlarından  şeir 
yazmağa başlayan Sərraf Şiruyə demək olar ki, bütün janr-
larda  qələmini  sınayıb  və  1962-ci  ildən  dövri  mətbuatda 
çap olunur. Şairin “Ağlama, bülbül, ağlama”  kitabı oxucu-
nu həyatı dərk etməyə, təbiətin gözəlliyini duymağa, vətən-
pərvərliyə,  mərdliyə,  qəhrəmanlığa,  əsli-soyu  tanımağa, 
ülvi  məhəbbətə,  saflığa,  bir  sözlə  insanlara  sadiqliyə  və 
düşmənə qarşı amansız olmağa çağırır. 
Vətənpərvər  şair  1992-1996-cı  illərdə  Qarabağ  bölgə-
sində hərbi jurnalist kimi fəaliyyət göstərib. Qarabağ möv-
zusunda çoxsaylı poemaların, məqalələrin müəllifidir. “Və-
tən sənə oğul dedi”, “Od oğlu od içində”, “75 yara” və sair 
yazdığı  poemalar  nümunəvi  sənət  əsəri  kimi  oxucunun 
diqqətini daha çox cəlb edir.  
Sərraf Şiruyə ustad aşıqlardan olan Xəstə Qasım, Aşıq 
Alı  və  Dədə  Ələsgərdən  sonra  ən  gözəl  təcnis  ustası  kimi 
də öyünməyə layiq olan bir şairdir. 
 
Aman təbib, üzdən vurma neştəri, 
Yaram dəyib, dərindən yar, yaxşı yar. 
Könül düşüb bir Şirinin eşqinə, 
Deyən yoxdur Bisütunu yaxşı yar. 

 
234 
 
 – deyən şair, həm də gözəl cığalı təcnislər müəllifidir.  
 
Bir qarğış eylərəm, bir ah çəkərəm, 
Od tuta vəfasız yar sinə yana. 
 
Sərrafam, sinə yana, 
 
Yananda sinə yana. 
 
Mərdlərin qabağında, 
 
Namərdlər, sinə yana. 
Çox dedim eşqimdə yanama məni, 
Yazığam, yanasan, yar, sinə yana. 
 
Demək  olar  ki,  Aşıq  Alıdan  başqa  heç  bir  şairdə  və 
aşıqda  təsadüf  edilməyən  gəraylı  təcnisə  də  Şiruyə  yara-
dıcılığında rast gəlirik: 
 
Eşqimi dedim canana, 
Çəkmə məni ala – dedi. 
Zülflərinə qara – dedim, 
Bir gün olar ala – dedi. 
 
Yaradıcılığında təcnislərə daha çox yer verdiyindən və 
şair gözəl təcnislər müəllifi kimi böyük şöhrət qazandığına 
görə  oxucular,  poeziya  sevərlər  Sərraf  Şiruyəyə  “Təcnis 
Şiruyə” adını veriblər. 
Şairin yaradıcılığını araşdırdıqda onun gözəl gəraylıla-
rının,  qoşmalarının,  divanilərinin  insanları  düşünməyə  va-
dar etməsinin şahidi olursan: 
 
Dərd əhliyəm yaranmışdan, 
Dərdi dərdə qatasıyam. 
Qara bəxtin yedəyində, 
O yatdıqca yatasıyam. 

 
235 
 
Şairin diqqəti daha çox cəlb edən “Mənə gülür” rədifli 
gəraylısına nəzər yetirək: 
 
Mən gülürəm qeyrətsizə, 
Qeyrətsizlər mənə gülür. 
Yarasalar qaranlıqda, 
Şəfəq saçan günə gülür. 
 
Şairin  vətənpərvərlik  haqqında  yazdığı  şeirlərini  oxu-
duqda əsl məhəbbətin şahidi oluruq: 
 
Duyğusuza bir lal daşam, 
Əhli hala dost, sirdaşam. 
Şiruyəyəm, vətəndaşam, 
Vətən yükü belimdədi. 
 
 –  deyən  şair  insanları  Vətəni  sevməyə,  el-obaya  bağlı  ol-
mağa, xeyirxahlıq və yaxşılıq etməyə çağırır: 
 
Xalq üçün, el üçün yaşayan kəsi, 
Cahan xar etsə də, zaman xar etməz. 
Cavanlıqda ad qazanan, ad alan, 
Qocalan zaman ahuzar etməz. 
 
Peyğəmbər  buyurub:  “Vətəni  sevmək  imandandır”. 
Sərraf Şiruyə də əziz peyğəmbərimizin bu mübarək kəlamı-
nı şeiri ilə insanlara çatdırır.  
O, islam dininə və əhli-beytə qəlbən bağlı olan şairləri-
mizdəndir. “Sığınmışam” rədifli divanisində yazır: 
 
 

 
236 
Yeri-göyü xəlq eləyən qadiri-qəhharım var, 
Dar günümdü, kimsəsizəm, mən ona sığınmışam. 
Yüz iyirmi dörd min nəbi əzbərimdi dilimdə. 
Məhəmmədə nazil olan Qurana sığınmışam. 
 
Peyğəmbər  buyurub:  “Quran  Allahın  ədəb  süfrəsidir”. 
Sərraf Şiruyə xoşbəxt şairdir ki, ədəb süfrəsi olan Qurandan 
yapışmağı bacarır:  
 
Şahimərdan-Şiriyəzdan yetər dada, bilirəm, 
Bu əlacsız nökərini salar yada, bilirəm, 
Zərrə qədər qoymaz yanam düşsəm oda, bilirəm, 
Haqq deyirəm, haqq gəzirəm, divana sığınmışam. 
 
Şairin  doqquzuncu  kitabı  olan  “Mən  haqqa  sığınmı-
şam” kitabı dini şeirlər və poemalarla zəngindir. Burada di-
nin insan həyatındakı rolundan söhbət açırlır: 
 
Şeytana lənət oxuyub, qəlbən bismillah deyərək, 
Məhəmmədin hörmətinə bir salavat xətm edərək. 
 
Qadir Allah, kağız açdım, qələm aldım əlimə mən, 
“Allah, əkbər” kəlməsini ilkin aldım dilimə mən. 
 
Şair bu poemada əvvəlcə uca Tanrının sifətlərini sada-
layır,  sonra  onun  bəşərin  hidayəti  üçün  göndərdiyi  pey-
ğəmbərlərdən  söz  açır,  daha  sonra  möminlər  anası  Həzrət 
Xədiceyi-Kübra  və  xanım  Fatimeyi-Zəhra  xatırlanır.  Poe-
manı daha zəngin edən şairin əhli-beytin haqqını olduğu ki-
mi oxuculara çatdırmasıdır.  
Poemanı Allahın adı ilə başlayan ustad şair məadla (yə-
ni  qiyamət  günü  insanların  yenidən  dirilib  məhşərə  gəl-

 
237 
məsi) və əməl dəftərinin açılması ilə yekunlaşdırır və insan-
lara tövsiyə edir  ki, o  gün hər kəs öz əməlinə görə  ya  mü-
kafat alacaq,  ya cəzalanacaq. Bu  səbəbdən hər kəs indidən 
öz əməllərinin qeydinə qalmalıdır.  
Şair Qurani-Kərimin “Zəlzələ” surəsinin son iki ayəsini 
xatırladır. “Bəs (o gündə) hər kim zərrə qədər yaxşı iş gör-
müşsə, onun xeyrini görəcək. Və hər kim zərrə qədər pis iş 
görmüşsə, onun zərərini görəcək”. Səhabələrdən olan Səsəə 
bu surəni peyğəmbərdən eşidib dedi: “Əgər Qurandan daha 
heç nə eşitməsəm də, bu surə mənə öyüd-nəsihət üçün kifa-
yətdir”. 
 
Bunu bircə Allah bilir, taki, məhşər gününədək, 
Məhşər günü ortalığa əməl dəftərin gələcək. 
 
Bəxtəvər o kimsədir ki, o dəftər sağdan verilə, 
Sağdan dəftəri alacaq behiştin evinə gələ. 
 
Şair  bu  misralarda  Vaqiə  surəsinin  7-11-ci  ayələrini 
nəzmə çəkir. “O gün siz, ey xalq üç zümrəyə ayrılacaqsınız. 
Sağ tərəf sahibləri (əbədi behiştdə) kimdir onlar? Sol tərəf 
sahibləri  (cəhənnəmdə)  kimdir  onlar?  Bir  də  öndə  olanlar 
(Allaha  ibadətdə)  imanda  öndə  olanlar!  Bunlar  həqiqətdə 
dərgaha  yaxın  olanlardır.  Bunlar  Nəim  behiştlərində  ola-
caqlar”. 
 
Mənim fikrim, mənim sözüm bax burada tamamlandı, 
Qanmazlara bu heç nədir, qananlar hər şeyi qandı. 
 
Sığınıram bir Allaha, ayrılıram qələmimdən, 
Ayrılmıram həqiqətdən, bu haqq olan aləmimdən. 
 

 
238 
Şair Şiruyə  haqqında  nə  qədər  yazsam  da  tükənən de-
yil. Oxuculara şairin kitabını oxumağı məsləhət bilərək, sö-
zümü möminlər ağası Həzrəti Əliyə həsr etdiyi “Əlidir” di-
vanisi ilə yekunlaşdırıram: 
 
Dərya qədər günahım var, dərya qədər qəmim var, 
Köməkdarım qadir Allah, ol Məhəmməd, Əlidir! 
Gecə-gündüz üz sürtürəm onun xaki-payına, 
Çağırıram o şəxsi ki, sirri qüdrət Əlidir! 
 
Ürəyimdə əzbərimdi əfsəl, mürsəl peyğəmbər, 
O pənci Ali-Əba, mən onlara qul-kəmtər. 
Millətinin dar günüdü, çək Düldülü, ey Qənbər, 
Həm kəramət, həm cəsarət, həm də qeyrət Əlidir! 
 
Yerin, göyün, ərşin-gürşün sahibidi bir Allah, 
Hər kəlmənin, hər bir işin əvvəlidi Bismillah. 
Mən sənə bel bağlamışam, Əliyyən Vəliyullah, 
Şiruyəyəm, yəqin billəm verən nüsrət Əlidir! 
 
Belə bir ilahi təbə malik olan qüdrətli söz sənətkarı Sər-
raf Şiruyə sovet dövründə təqib olunduğuna görə uzun illər 
çap edilməyib. Hazırda yaradıcılıqla sıx məşğul olur. Azər-
baycan Yazıçılar Birliyinin və Azərbaycan Jurnalistlər Bir-
liyinin üzvüdür. 1968-ci ildən Bərdə rayonunun Yeni Daş-
kənd kəndində yaşayır. 
“Nəbz” qəzeti, №18(757),  
16 may 2009-cu il

 
239