- Yoldaş Qüdrət, Şirmayıya Şopenin bir neçə əsəri lazundır. Mon özüm nə qədər axtardımsa tapa bilmədim. Əgor mümkün olsaydı Moskvaya sifariş edərdiniz. - Baş üstə! - deyə Qüdrət əlini gözünün üstünə qoydu. - Bu gün lərdə yoldaşlardan Moskvaya gedənlər olacaq. Onlardan xahiş edərəm gətirərlər. Siz hara? Əyləşin bizimlə nahar edin! - Çox sağ olun. Bu gün işim çoxdur. Hələlik... S əd əf cəld qapı ya yanaşdı və Lalənin de erinə qoşulub nahara qalmağı xahiş etm əsi ni gözləmədi. O gedəndən sonra, ailədə başlanan söhbətin mövzusu çox müxtəlif idi, Tükəzban, rəfiqəsi Nisanm tərəfini saxlayır, onun yalqızlığından doğan kədərinə şərik olur, Ramazanın oğlanlarını xatırlayır, öz sadə, aydın və səmimi ifadələrilə ana məhəbbətinin böyüklüyündən danı şırdı. Ramazan isə oğlanlarının dərdini yalnız ürəyinə salır, bu xüsus da deyilən hər sözə başının ahəstə hərəkətilə cavab verir, çox vaxt ağır fikrə gedir və zahirdə Tükezbana haqq verirdi. Lakin onun nəzərincə ata da, ana da Öz övladlarını yalnız bir ailənin səadəti üçün böyüdüb tərbiyə etmədiyindən, hər ıkı oğlu doğrudan da məhv olsaydı belə, bu dərdi hər yerdə danışıb sızlamaq və başqalarının da ürəyini köyrslt- mək faydasızdı. Qocanın fikrincə, həyatın sərt vo amansız qanunlarım təkcə öz m ənfəətinə görə qiymətləndirənlər, xudpəsənd vo dargöz 218 < 3 V
adamlardı. Elə buna görə do Ramazan, qoca arvadının aramsız İnilti lərinə və gizlində axıtdığı göz yaşlarına qadın acizliyinin sadəcə bir təzahürü kimi baxırdı. Onun qənaəti belə idi ki, insan dünyaya yüngül zövqlər və maraqlı əyləncələr üçün gəlmir. Belələri mənasız ömür sü rənlərdir. “-^Qüdrət sənin oğlundur, amma təkcə sənin üçün yaşamağa haqlı
