deyil. Düz demiremmi, Tükəzban?” -Y axşı tutaq ki, Paşa qayıtmadı. Mən no haqla deyə bilərəm ki, oğlumu əlimdən aldılar?” “-Ə gər mən təkcə özümü fikirləşsəydim, gərək bir də mədənə qayıtmayaydım”. Ramazan bu sözləri ucadan söyləmirdisə də, amma ürəyindən ke çirirdi və başım ahəstə-ahəstə tərpədib, Tükəzbana sükutla cavab ve rəndə də bu xüsusda fikirləşirdi. Lakin Tahir hər dəqiqə onun yadına düşür, söhbət tez-tez hədəfini dəyişsə də, qoca ustanın qüssəsi zərrə qədər də azalmırda. Nahar zamanı Qüdrət Tükəzbanla Ramazanı dinləyib, anasının de diklərini təsdiqləyirdisə də, fikrini ən çox məşğul edən bu günkü mü şavirə idi. O, əvvəldən yaxşı tanıdığı Mirzəyevin odlanıb getdiyir1 özünü haqlı çıxarmaq üçün Qüdrətlə Lalənin Fikrinə və sözlərinə n , cür şey artırıb, daha nüfuzlu yoldaşlara xəbər verəcəyini və onlardan intiqam almaq üçün ən adi hiylolorə belə əl atacağım düşünürdü. Lalə isə Qüdrətin trestindəkİ geriliyi və Mirzəyevin bu z ə if nöq tədən bərk yapışıb ixtiranı da, müşavirəni də gözdən sala biləcəyini fi kirləşdikcə həyəcanlanırdı. O: - Qüdrət, - deyirdi, - əlbəttə ki, Mirzeyev kobudluq elədi. Mən əminəm ki, rəhbər yoldaşlar iclasda onun dediklərini eşitsəydilər, onu kabinetdən qovardılar. Ancaq m əsolə burasındadır ki, trestin geriliyini bəhanə eləyib, səndən hayıf almağa çalışacaq. - Meni heç bir şey qorxutmur, - deyə Qüdrət dodaqları seyriye- səyriyə ayağa qalxdı. Cücəni payızda sayarlar. Qoy Mirzəyev əlin dən gələni iki qaba çəksin! Usta Ramazan bu söhbətdən heç nə başa düşmədiyi üçün, yenə Tahirin üstünə qayıtdı, - İndi mən neyləyim? N ə məsləhət görürsünüz? 219 < 3 X .
