rəydilər, gərək elə qiyamət eləyəm ki, bir aydan sonra qəzet mənim şəklimi iki o boyda versin...” Qəzeti arıq oğlana göstərən gənc, portretin altındakı yazını də ucadan oxudu: “Məşhur buruq ustası Volkovun rəhborliyi ile yeni sə nətini njükəmməl öyrənmiş cavan fəhlə Mehman Feyzulla oğlu gün dəlik normasını yüz səksən faiz ödəyir...” - Bura bax, əzizim, - deyə tar çalanla yanaşı oturmuş bir oğlan onun sözünü kəsdi, axı kışı burada tar çalır. O qəzeti biz də oxuyu ruq da... Tahirin könlündəki qibtə hissi get-gedə daha da alovlanırdı, tndi Mehman onun nəzərində dünyanın ən xoşbəxt adamı idi. “Boy-buxunıı- na baxanda deyərsən ki, maymağın biridir, amma görünür kişinin oğlu bacarıqlı im iş...” - Bura bax, Cəmil, bir ondan soruş görək, neçə aydır mədəndə iş ləyir? Cəmil bu xahişin mənasını başa düşmədi. - Neyləyirsən? - Heç. E lə-belə, Yəqin bir-iki il olar. Tahir inkisar-xəyala uğrayıb pərt oldu, səbir edə bilməyib Mehmandan özü soruşdu: - Yoldaş, neçə vaxtdır, mədəndə işləyirsiniz? - Altı aydır, - deyə Mehman azacıq qızardı və utancaq gözlərini yenə yerə zillədi. “Bu çox oldu” deyə düşünən Tahir yenə həyəcanını gizlədə bil məyib, Cemilə tərəf döndü: - Altı ay? 35 < ? V
- B əs sən nə bilirdin? Yəqin bir-iki il də məktəbdə, ya da kursda oxuyub. Bu anda qayıq hərəkətə gəldi. Bır dəqiqə belə keçməmiş açıq də nizə çıxdı, sürətlə dalğalan yararaq sahildən uzaqlaşdı. Cəmil dostuna sakit-sakit yırğalanan duru suları göstərdi: - Bax, buna görə deyirlər ki, Xəzər dünyanın ən mavi dənizidir!
